***
მიდიოდა და თან სასმელს წრუპტდა...როგორია აბა უთხრა საყვარელ ადამიანს თუ რისთვის გამოჩნდა მის ცხოვრებაში...
როგორ მოუკლა საყვარელი ადამიანები,როგორ უნგრევდა მათ ცხოვრებას..
ამის შემდეგ ვინ დაუჯერებს სიყვარულში? უკანასკნელი იდიოტიც კი..თუ სჯობს საბოლოოდ დაამთავროს შურისძიება? შეძლებს მის მოკვლას საკუთარი ხელებით?
დედის ხათრით..
ან მამის..
ან დემეტრეს ხათრით..
მოკლავს დამიანეს?!
შეუძლია მოკლას?

ყველა ის ბარი შემოიარა,რომელშიც როდესმე ნამყოფი იყო დამიანე,მაგრამ ვერსად იპოვნა..ეგონა ცრემლად დაიღვრებოდა და გამოთვრებოდა...ბოლოს სახლში ბრუნდებოდა დაღლილი,ლამის რომ გაიტანა დამიანე,თეთრი პერანგი სულ სისხლში ჰქონდა ამოთხვრილი..სწრაფად გადავიდა და მასთან მივიდა
-კარგად ხარ?
-არა
-დამიანე,რა მხოდა?
-მოვკალი
-ვინ?
-მაია,მაია მოვკალი-არ ელოდა,მართლა არ ელოდა რომ დამიანე მაიას მოკლავდა,ყველაფერს ელოდა,მაგრამ არ ეგონა რომ შვილი დედას სასიკვდილოდ გაიმეტებდა.
-დაგიჭერენ
-ფეხებზე
-მე..მე საერთოდ არ გაინტერესებ?-ქვევიდან ამოხედა,სისხლიანიც კი საოცრად სიმპატიური იყო
-უფალს არ სურს ჩვენი ერთად ყოფნა.
-უფალი არ არსებობს
-ნატალია?!-გაკვირვებულმა შეხედა.
-ორი ღმერთი მყავდა,დედა და მამა,მათ შემდეგ არ არსებობს უფალი,წამოდი სახლში წავიდეთ
-არ მინდა
-სად წახვალ?
-სადმე.
-დაგიჭერენ,რამე არ დმაართნო საკუთარ თავს
-რატომ ნერვიულობ..?
-მე...მე..-დაიბნა ნატალია,რა ეპასუხნა არ იცოდა,ამას წინათ თვითონ აპირებდა მის მოკვლას,წაბარბაცდა
-მთვრალი ხარ-ჩაიღიმა-აღარავინ დამრჩა მაინც,წადი დაიძინე
-არ წავალ-გაჯიუტდა ნატალია
-წახვალ-მკლავში ჩაავლო ხელი და მანქანაში ჩატენა,მყისიერად გადმოხტა ნატალია და სხეულზე აეკრა-არ წავალ,არ წავალ,არ დაგტოვებ,ყველაფერს გეტყვი,მერე წავალ.
-რას მეტყვი?
-ყველაფერს-არეული ნაბიჯებით დაიწყო ნატალიამ სიარული-ყველაფერი იქიდან დაიწყო,როდესაც ჩემმა ოჯახმა შენს ოჯახთან დაიწყო თამანშრომლობა,სწორედ მაშინ აირია ყველაფერი,როდესაც დედაშენს მამაჩემი შეიყვარდა და მამაშენს დედაჩემი,ეს ყველაფერი იმხელა დარტყმა იყო ჩემს ცხოვრებაში,რომ ალბათ არასდროს დამავიწყდება,ბავშვთა სახლში ყველა დედაჩემის და მამაჩემის ჩანაწერი წავიკითხე,იმდენად ბოროტი იყო დედაშენი და მამაჩემი ჩემი ოჯახის მიმართ,ყველანაირი ხერხით სცდილობდნენ მათ დაშორებას..-ამოიხვნეშა,მერე სახეგაფითრებულ დამიანეს შეხედა,რომელიც ნერვიულად ერთ ადგილს მიშტერებოდა-კომპანიონები რომ გახდნენ მაშინაც არბისვენებდნენ..
მერე დედაჩემის ორსულობის შესახებ რომ გაიგეს გაკვირვების და ბოღმის პიკს მიაღწიეს ალბათ,მამაჩემმა დედაშენის შეცდომებისთვის აგო პასუხი,უფროსწორად აგებინეს,მამაშენმა მოუწყო სპექტაკლი,ერთადერთს ალბათ,რასაც არ ამხელდა მამაჩემი დედაშენის მისდამი სიყვარულს,იმიტომ რომ არ უნდოდა ანასტასიასთვის(დედაჩემოსთვის) სადარდებელის გაჩენა,ყველაფერს მაინც ვერ ახსნიდა,მამაჩემი სუფთა ,წმინდა და მართალი კაცი იყო,ვერ აიტანა მის ცხოვრებაში ხელეფის ჩეჩება და სახელის შელახვა და სპონტანურად ყველაზე ადვილ საშიალებას პრობლრმებისგან გაქცევის მიჰყო ხელი და თვითმკვლელობა ჩაიდინა,დედაჩემმაც აგრეთვე სპონტანური გადაწყვეტილება მიიღო და მანაც თავი მოიკლა-ეცადა მშვიდად ესაუბრა,მაგრამ არ გამოსდიოდა,ყოველ ორ წუთში იწმენდდა,ცრემლებს და სიტყვებს ლუღლუღებდა,ბოლოს ვერ მოითმინა და იღრიალა,ისე იღრიალა რომ ლამის მთებიც შეიხრა..
-აღარ გააგრძელო!-არანაკლები ტონით უღრიალა დამიანემ
-არც გაბედლ და არ შემაწყვეტინო
-გამაგებინე რატომ ჩამოხვედი!
-შენს გამო! დამშვიდდი და მომისმინე,დედაჩემისა და მამაჩემის სიკვდილს თან ჩემი არდაბადებული ძმის სიკვდილიც მიჰყვა და პატარა ბავშვს არცერთი ნათესავი არ დამრჩა,ამ ყველაფრისგან განადგურებული არ შემიცოდეს და ბავშვთა სახლში გამარბენინრზ,იქ სადაც არავის ვესაუბრებოდი,იქ სადაც ან ვალაგებდი,ან ვიწექი ან კიდევ ვდუმდი,მე ბავშვობა არ მქონია,არც აწმყო მქონდა,არც მომავალი,
მე ადამიანად ყოფნა მაშინ შევწყვიტე,
როდესაც ჩემმა მშობლებმა სუნთქვა! მერე ცოტა რომ წამოვიზარდე და ცხოვრებაზე მსჯელობა დავიწყე და უკვე ყველაფერი შევიტყვე ერისთავებზე და ამაღლობლებზე,ბოღმისაგან გამწარებულმა წიგნის წერა დავიწყე,სწორედ ის წიგნი,რომლის პრეზენტაციის დროსაც მამაშენმა თავი მოიკლა,მანამ..წიგნი რომ დავასრულე შურისძიება ჩამიტივტივდა თავში ,სანამ შემდეგ ეტაპზე გადავიდოდეთ მანამ რაღაც მინდა გავაკეტო-მთელი გრძნობით დაეტანა მის ტუჩებს,მისდა გასაკვირად დამიანეს აჰყვა და მთელი გრძნობით გადაიკარგნენ გაშიშვლებული გრძნობებისა და ემოციების მორევში,იმ წუმპეში,რკნელშიც ორივე დიდიხანია იხრჩობა,და არც ერთი უწვდის ხელს და არც მეორე..
-მიყვარხარ-ამოიჩურჩულა დამიანემ..ამ სიტყვების მოსმენა ყველა შეყვარებულ ადამიანს სიამოვნებს..
ყველას უხარია,როდესაც თავის ნახევარს იგი უყვარს,
როდესაც მისთვია ძვირფასია,ალბათ ნატალია ის ერთადერთი შემთხვევაა,როდესაც ბედნიერების გრძნობა სინანულის გრძნობამ გადაწონა და ცრემლები წამოუვიდა,
უბედურების..
იცის,რასაც მოჰყვება მას შემდეგ შეიძულებს...
-ჩშშშ,არ გინდა,წინასწარ ნუიტყვი,შურისძიება დედაშენისა და მამაშენის დაშორებით დავიწყე,რაც უდაოდ გამომდიოდა,შემდეგ მამაშენის სიკვდილი,რაც ნამდვილად არ მქონდა განზრახული,გეფიცები,ასეთ შედეგამდე თუ გავიდოდ აარ მეგონა,მას შემდეგ დაშმოშმინება დავიწყე,ვნანობდი,ვტიროდი,საკუთარ თავს ვადანაშაულებდი ყველაფრისდა მიუხედავად ყველაფერში,ვინც მხარში მედგა დემეტრე იყო,სულ მეუბნებოდა,რომ არ ღირდა ამ წუპპეში გახვევა,არ ღირდა შურისძიება,მაგრამ არ დავუჯერე,ყველაფერი დაკარგული მქონდა,გარდა მომავლისა და დემეტრესი,თუმცა საბოლოოდ ისინიც დაკარგე,და როდესაც გავიგე რომ დედაშენის მოკლული იყო დემეტრე...-ისევ გაჩერდა,ზიზღი გაუჩნდა საკუთარი თავის მიმართ,სიძულვილის გარდა ვერაფერს გრძნობდა, ეზიზღებოდა საკუთარი თავი დემეტრეს გარეშე,ადრე ეგონა რომ უსიყვარულოდ მოკვდებოდა,ამან კი ორი ნამდვილი სიყვარული იგემა,
ეს ხომ საოცრებააა..
გიყვარდეს ორი ადამიანი,წრფელი და ნამვილი სიყვარულით,მართლაც რომ საოცრებაა..
-თან იმ დღეს...როდესაც მან სიყვარული ამიხსნა,როდესაც დანებებას ვაპირებდი,სწორედ იმ დღეს მივიღე საბოლოო დარტყმა და ემც შეტევებზე გადავედი,თუმცა,ყველაზე მეტად ის მოქმედებდა ჩემზე რომ შენს ტანჯვას ვერ ვუყურებდი.. არ შემეძლო.. მერე მოჩვენებები დავუწყე დედაშენს,ხან რას ვუტოვებდი დემეტრეს სახელით და ხან რას,საბოლოოდ კი ის მოხდა რაც მინდოდა,ჭკუიდან შეიშალა,შენი ცხოვრების და ოჯახის დანგრევის მიზეზი მე ვარ,
მე ვარ დედაშენის,
მამაშენისა და
შენი დის მკვლელობის მთავარი მიზეზი,
გეცნობა?
სწორედ ასეთი უარაფრო ვარ მეც,შენ ბავშვობა გქონდა,მე არც ბავშვობა შემარგეს და საერთოდ არც არაფერი..
იცი,როგორია უარაფროდ ცხოვრება?!
იცი როგორია უღმერთოდ ცხოვრება?!
იცი როგორია ბავშვობის გარეშე გაზრდა?!..
იცი როგორია უყურო როგორ იკლავს თავს ჯერ მამაშენი,
შემდეგ დედაშენი.
უყურო როგორ გეცლება ორივე ხელიდან...
გამეცი პასუხი-იღრიალა

-მძულხარ!-ჩემი უბედურების მთავარი მიზეზი ხარ! მძულხარ!
-სწორედ ამიტომ,დაიჭირე,- იარაღი ესროლა- გადავთვალოთ,რომელიც მოასწრებს ის გადარჩება-თავიდან ყოყმანობდა დამიანე,მაგრამ საბოლოოდ დათანხმდა..
დუმდა იმ ღამით თბილისი,
ნატალიაც და დამიანეც დუმდა.
დუმდნენ მათი იარაღებიც..
საბოლოოდ,როდესაც დარწმუნდა რომ დამიანეს ვერ მოკლავდა,უკანასკნელად უთხრა:
-მიყვარხარ...
იარაღის გასროლისა და დამიანეს ღრიალის ხმა გაისმა მხოლოდ...
ნატალიამაც ისე დაასრულა სიცოცხლე,როგორც მისმა მშობლებმა...
ბანალურადაც ზედ დააკვდა დამიანე...
შური იძია,ოღონდ არა ერისთავსბზე,არამედ საკუთარ თავზე...

ზოგადად ასეა,შურისძიებას არაფერი მოჰყვება კარგი...

ტანჯვა..
ტკივილი..
მარტოობა..
ყველაფერს კარგავ.
ყველას და ყველაფერს..

შურისძიება თუ..სიყვარული...
ნატალიამ შურისძიება აირჩია და საკუთარი თავიც დაკარგა...

აი,ძალიან ძალიან ძალიან დიდი ბოდიში დაგვიანებისთვის,
გპირდებით აწი თავებად დაყოფილ ისტორიებს არ შემოგთავაზებთ,
მადლობა იმათ ვინც კითხულობდით.
მიყვარხართ ძალიან.
ნინუცი.