გავხედავდი გამეცინებოდა, "შაში-ბეშივით" გაურბოდა თვალები, თან რაღაცეებს ბოდიალობდა ვითომ მაცინებდა
-ნიკა არ გინდა წავიდეთ? ძაან გვიანიცაა თან საშინლად მთვრალი ხარ
-საშინლად მთვრალი რო ვარ მანქანას ვინ წაიყვანს?- ოჰ უაზროვნებს ბიჭს ტვინი
-ნიკა შენ ჯერ კიდევ არ მიცნობ კარგად
-არ მითხრა რო მანქანის ტარება შეგიძლია
-ჯერ კიდევ 11 წლის ვიყავი მამაჩემის "ნოლშესტს" რომ ვვმართავდი.- ამაყად გავიმართე მხრებში და გავხედე მაინტერესებდა რას იტყოდა
-აუ მეც ნოლშესტზე ვისწავლე.- თქვა და გაიცინა
-აი ხედავ, ამიტომ მომე გასაღები.- ფეხზე წამოვაყენე მხარქვეშ შევუდექი იმსიმძიმე მკლავი ჰქონდა ბეჭები ჩამატხა, ძლივას გავიყვანე და ისე ჩავაჯინე წინა სავარძელზე როგორც პირველად მან და ღვედიც ძლივს გადავუჭირე, თან ჩემთვის ვფიქრობდი
"ჩემი ქმარიც რო ასეთი სათრევი გამიხდეს" ჩავაჯინე თუ არა დაეძინა ახლა გაიგე სად ცხოვრობს, ოო ბედი არ მაქვს რა ისევ სჯობდა ჩემთან წამეყვანა, თუმცა წინ კიდევ ერთი "ომი" მელოდეა ლიფტში მისი შეთრევა. მაგრამ ეგეც როგორც იქნა მოვახერხე და მერე ლოგინთან მივათრიე ფეხსაცმელები გავხადე და ჩემს ქათქათა ლოგინში დავაძინე.

***

დილით რათქმაუნდა მასზე ადრე გავიღვიძე და რაღაცეების საყიდლად წავედი, სანამ ის გაიღვიძებდა, რათქმაუნდა ამაშიც მართალი არმოვჩნდი და მოვასწარი უკან დაბრუნება, გაღვიძება რომც მდომებოდა ისე იყო ვერ გავანძრევდი ადგილიდან, თან ისეთი საყვარელი იყო რო ეძინა, ნერვებსაც არ მიშლიდა... ემის ველაპარაკებოდი ტელეფონზე თვალები რო დააჭყიტა და ლოგინზე წამოჯდა
-ემი მერე დაგირეკავ.- გავთიშე და გავუცინე
-აბა როგორ გეძინა?
-აქ ვინ მომიყვანა
-მე რათქმაუნდა
-აუ... თავი მისკდება
-ვიცი და ვიზრუნე უკვე მაგაზე.- პარკიდან ბორჯომი და მარნეულის კიტრის მწნილი ამოვუღე და მივაწოდე
-აუ, რა მაგარია, მადლობა.- გახარებულმა გამომიწოდა ხელები და მეც მივაწოდე
-შეიძლება აბაზანაში შევიდე?.- ცოტახნიანი პაუზის მერე მკითხა
-კი...
***

ჩემდა სამწუხაროდ კიდე დიდხანს არ მომცა მოსვენების უფლება, მეჯდა და მეჭორავებოდა გუშინ რა გავაკეთეო
-ახლა მალე წახვალ აქედან?
-არ ვიცი, ალბათ კი
-ცუდია, მეგონა ჩემთან ერთად წამოხვიდოდი
-შენთან ერთად სად?
- სოფელში
-ვაიმე სოფელი, როგორ მომენატრა სოფელი, ადრე ყოველ ზაფხულს ბებიასთან დავდიოდი.- დანანდებით ვთქვი და გვერდით მივუჯექი
-ჰოდა წამოდი, მე ჩემი და და შენ ვიქნებით მარტო, ნუ იქ ბებია და ბაბუა მყავს
-აუ არა, მეთქი მარტო ვიქნებით
-კაი რა ისინი ხელს არაფერში შეგვიშლიან, თან ჩემი დიშვილებს გაიცნობ, სასწაული ბავშვები არიან
-აუ არ ვიცი
-აუ კაი რა წამო, მერე შეიძლება დავითი და ნიაც ჩამოვიდნენ.- მათ ხსენებაზე მაშინვე ჯემალი და მისი შემოთავაზება გამახსენდა, მთელ ტანზე ეკალმა დამაყარა და სახეზე დავიმანჭე
-რა მოგივიდა?
-არა არაფერი, კარგი წამოვალ და როდის?
-ჩემი და გადაწყვიტავს მაგას, ალბათ ერთ კვირაში
-აუ და სოფელი სად გაქვს?
-კახეთში
-ვაიმე კახეთი, მაგარია აუცილებლად წამოვალ.- ერთხელ მეც ხო უნდა მესიანოვნებინა ჩემი თავისთვის ამიტომ დავთანხმდი
-ჰოდა ძალიან კარგი.

***

- მონიკა გელოდებით დაბლა ჩამო
-ჰო ეხლავე, კარს ვკეტავ.-ტელეფონი ყურიდან მოვიშორე და ლიფტისკენ ავიღე გეზი, ისედაც გვაგვიანდებოდა და ახლაც რო დაკავებული ყოფილიყო ალბად მოვკვდებოდი, ღილაკს ხელი მივაჭირე და წკაპ მონიკა გაგიმართლდა, სირბილით გავედი გარეთ და ნიკას შევასკდი
-უი ბოდიში
-არაუშავს წამო თორე, საბამ და დიტომ ამიკლეს, თან ხო იცი ნიკამ თავისი შეყვარებული უნდა გაგვაცნოსო, მთელი გზა გაიძახოდნენ
-აჰაჰ, უკვე მომწონან ეგ ბავშვები იუმორი ჰქონიათ
-ჰო, მაგრამ ბავშვები იშვიათად სცდებიან.- თვალი ჩმიკრა და ღვედი გადაიჭირა, მეც მივედი და უნდა ჩავსკუპებულიყავი რაც მითხრა მერე გადავხარშე
-მოიცა რა?
-არაფერი, გაიცანი ეს ჩემი და ანასტასია, ეს დიტოა ეს კი საბა
-გამარჯობა, მე მონიკა.- ხელი გავუწოდე ანასტასიას, მერე საბას და დიტოს, ისეთი ლამაზები იყვნენ, ანასტასიაზე ხო ლაპარაკი აღარ მქონდა...


-ბავშვებოო ბოდიშო რომ დავაგვიანეე, უბრალოდ საავადმყოფოში ვიყავი ეს ორი დღე და დღეს გამოვედი, ვიცი რო პატარაა მაგრამ მეტის წერის თავი არ მაქ, იმედია მოგეწონებათ, თან წინ ისეტები გელით... უჰ უჰ ჰუჰ :დ აი ასე მიყვარხართ ყველა .