-(ანნა) რაც არ მინდოდა ის მოხდა.
-(დამიანი) რა მოხდა ასეთი?
-(ანნა) მე შემომაჩეჩეს დღესასწაულის ორგანიზება.
-(დამიანი) მერე მაგიტომ წუწუნებ? უკვე სიცილით მიმართა გოგონას.
-(ანნა) კარგი რაც არის არის,გოგოები დაეხმარებიან.ამაყად თქვა და თმა ყურზე გადაისწორა
-(ანნა) შენც ხომ წამოხვალ? 3 დღეშია დღესასწაული
-(დამიანი) არა მე ვერ წამოვალ,არ მიყვარს ეგ დღესასწაული
-(ანნა) კარგი რაააა,უკვე წუწუნებდა ანნა.ძალიან ბევრი ლამაზი გოგო იქნება.თვალი ჩაუკრა და მხარი მიარტყა
-(დამიანი) ძალიან საინტერესო შემოთავაზებაა.თუ ძალიან მთხოვ წამოვლ.
-(ანნა) აუ უკვე ნერვებს მიშლი.დარჩი სახლში ნუ წამოხვალ.იცინოდა და თან მანქანის სარკეს უყურებდა
-(დამიანი) აი მოვედით
ანნამ მანქანის კარი ფრთხილად გახსნა და ნაცრისფერი ჯიპიდან ისკუპა.
-(ანნა) ჰო მოვედით,მაგრამ სულ არ მიხარია მოსვლა.როგორც ყოველთვის ისევ ცარიელი სახლი მიხმობს
დამიანმა მძიმედ ამოისუნთქა და კიბეებზე დაიწყეს ასვლა.
ანნამ ფრთხილად შეაღო კარები და უცბად ადგილზე გაშეშდა
-(ანნა) დედაა! რას აკეთებ? გოგონამ დაინახა მისაღებ ოთახში როგორ ეალერსებოდა დედა ვიღაც კაცს
-(ამანდა) რა ადრე დაბრუნდი შვილო? თითქოს ცინიზმი ააპარაკებდა ამ მთვრალ ქალს.
-(ანნა) ეს როგორ იკადრე? ჩემს სახლში და ჩემს თვალწინ?
-(ამანდა) დამიან მოდი აქ? მკაცრად უთხრა მას და ისე უყურებდა როგორც მოსამართლე დამნაშავეს..
-(დამიანი) გისმენთ ქალბატონო !
-(ამანდა) შეგიძლია შენი ნივთები ჩაალაგო,მხოლოდ ერთ საათს გაძლევ და წადი ამ სახლიდან,ანნა უკვე დიდია და აღარ სჭირდება დაცვა.
ახლა ისე ლაპარაკობდა ეს ქალი თითქოს არავის დაუნახია ამ წუთას რა ჩაიდინა,და რატომღაც თემა დამიანზე გადაიტანა
-(ანნა) რააა? გაგიჯდი? დამიანი არსად არ წავა
-(ამანდა)წავა თან მალე.და აამაზე აღარ ვიკამათოთ
-(დამიანი) ქალბატონო ამანდა..... სიტყვის დამთავრების უფლებაც არ მისცა
-(ამანდა) მე უკვე ვთქვი და აღარ გადავიფიქრებ,მხოლოდ ერთ საათს გაძლევ.
ბიჭი ობოლი ბავშვივით წავიდა თავისი ოთახისკენ.
-(ანნა) ეს რა გააკეთე? რა დააშავა მან?
-(ამანდა) თუ გინდა შენც მიყევი თქვა და მამაკაცს დაუწყო კოცნა.
ზიზღით შეხედა ანნამ დედამის და სასწრაფოდ გავარდა დამიანის ოთახისკენ
-(ანნა) დამიან !
-(დამიანი) კარგი არ გინდა,უხეშად თქვა და ვეშოლკებიდან თავის ტანსაცმელს ხსნიდა.
-(ანნა) არ წახვიდე გთხოვ,დედაჩემს მეე...მე. დაველაპარაკები.გოგონას თვალები ცრემლებით ევსებოდა უკვე
-(დამიანი) შენ დაელაპარაკები? მკაცრად მიმართა გოგონას და მუშტი შეკრა.
-(ანნა) ისე მიგეჩვიე, უშენოდ როგორ ვიყო? ვინ მომიმზადებს ბლინებს? ვინ გამაცინებს მაშინ როცა ცუდ ხასიათზე ვარ?
-(დამიანი) მე არაფრის გაკეთება არ შემიძლია.თითქოს დანებდა უკვე.
-(ანნა) სად აპირებ წასვლას?
-(დამიანი) ჩემს სახლში...ანნა მივიდა და ბიჭს გადაეხვია და ტირილი დაწყო.როცა უკვე თვალები შეუშრა დამიანი გაქრა. აქეთ-იქით იყურებოდა და ეგონა რომ ამდენი ხანი მოჩვენებას ელაპარაკებოდა და გაქრა.
იმ წამსვე ისევ დედამისთან ჩაირბინა და მკაცრად დაიწყო საუბარი
-(ანნა) ამანდა ამას არ გაპატიებ არასდროს.შენი ბის გამო დამიანი გააგდე.
გაბრაზებულმა ამანდამ მაჯაზე მოკიდა ხელი და რაღაც გაურკვეველ ადგილზე მიათრევდა.
-(ანნა) ხელი გამიშვია ამანდა მტკივა,გაიძახოდა გოგონა
-(ამანდა) აი აქ ეგდე და შენ ნათქვამ სიტყვებზე იფიქრე.ამანდამ სარდაფში ჩაკეთა და რკინის კარები ბოქლომით ჩაკეტა გასაღები კი მკერდში ჩადო.
-(ანნა) ამანდა გამომიშვია აქედან....ამანდა!
............................................................................................................................................................................................
საღამო იყო როცა სახლში დაბრუნდა აარონი და დაინახა მისაღებ ოთახში როგორ სვავდა ვისკის ამანდა და მუსიკებს უსმენდა
-(აარონი) შენ კიდევ სვავ? აღარ მაქვს უკვე შენი ატანა.თქვა და მუსიკა გამორთო
პასუხს არ სცემდა ისევ ვისკის წრუპავდა.
-(აარონი) სად არის ანნა ან დამიანი?მაშინ თქვა როცა სახლში მათი ხმა არ ისმოდა
-(ამადნა) დამიანი გავაგდე სამსახურიდან,ანა კიდევ თავის ოთახშია და ასე თქვა არ შემაწუხხოთო.ძლივს ამოიღო ხმა ამანდამ
-(აარონი) რატომ გააგდე? ამანდა?! ბევრჯერ იკითხა მაგრამ მიხვდა ამ ლოთისგან ვერაფერს გაიგებდა და თავის ოთახში წავიდა.

P.s დამიფიქსირეთ თქვენი აზრები : )) :*