--ზუკა--
სახლში გაგიჟებული შევვარდი, კარები ისე მივაჯახუნე ფანჯრები დაზანზარდა....
-რას ნიშნავს სახლში არაა?
ხნას ვერ ვაკონტროლებდი, ნებისმიერისთვის ვინც დამნაშავე არაა შეიძლება უმიზეზოდ მეჩხუბა, ნებისმიერი გამვლელისთვისაც...
-ზუკა დაწყნარდი აუცილებლად ვიპოვით..
მხარზე ხელი მეგობრულად დამკრა თოკომ და ეცადა გაეღიმა, თუმცა მხოლოდ მან იცის რამხელა ტკივილი იმალებოდა, მის უბრალო გაღიმებაში, ბავშვობის მეგობარი გაიტაცეს, ამხელა სვანეთში....
-ვიპოვით აუცილებლად ვიპოვით!!!
მხარი აუბა ბექამაც და დასამშვიდებლად კიდევ ერთ ღერს მოუკიდა...
ნახევარი საათი სამარისებულ სიჩუმეში ვიჯექით.... რა უნდა გაგვეკეთებია აზრიც არ მოგვდიოდა.... კარები დემეტემ, გიომ და სანდრომ შემოგლიჯეს.... სიცილისგან იხეოდნენ, ჩვენ არაფრის მთქმელ სიფათებს რომ წააწყდნენ, იმწუთშივე დასერიოზულდნენ...
-რა ხდება ტო?(გიო)
-სალომე მოიტაცეს...
ისე ვუპასუხე მისკენ არ გამოხედავს, სადღაც უსასრულობაში ვიყურებოდი...
-რას ნიშნავს მოიტაცეს... ვინ?? ან....
საუბარში დემეტრე ჩაერთო რომელსაც გაკვირვებისგან სათქმელს თავი ძლივს მოუყარა....
-მაგის დედა შევე*ი...
სიჩუნე გიოს ბილწსიტყვაობამ დაარღვია და ყველამ მას გადავხედეთ..
-რა ხდება შე*ემა?
-დათო ტო.....
-მაგის დედა შევ**ი..... ვიცი სადაც იქნება..
დაფეთებული წამოვხტი სკამიდან და ეგრევე მანქანისკენ წავედი....

---სალომე----
-გამიშვი!!! მე რა შუაშუ ვარ ზუკასთან....
-შუაში კი არა თავში ხარ... ზუკას იმდენად უყვარხარ რაც არ უნდა ყველაფერს გააკეთებს.... შენც ამაში მჭირდები.....
უნებურად თვალებში შევხედე....
მეცნობა..
საშინლად მეცნობა...
მაგრან საიდან???
ამ ფიქრებში ვიყავი, როცა კარების გაჯახუნების ხმა გავიგე... გონზე მოვედი და ოთახში არავინ იყო... ეხლა ისე მინდოდა ზუკა ყოფილიყო ჩემ გვერდზე როგორც არასდროს..... გარეთ საკმაოდ ბნელოდა უკვე და შეგუებულიც ვიყავი იმ აზრს რომ კიდევ რამდენიმე დღე მომიწევდა აქ ყოფნა... ფიქრებით ისევ ბავშვობაში გადავედი .....
გაახსენდა ჩემი და ეკას ჩხუბი თოჯინებზე, დედაშვილობანაზე და თოკოს დიდი ძმური დარიგებები, არადა თვეებითაა ჩვენზე დიდი... თავი ყოველთვის ისე იქცეოდა თითქოს ჩვენზე ხუთი წლით დიდი ყოფილიყო... უნებურად ამეტირა, ამ ჩემ იდიოტურ ტირილზე სიცილი ამივარდა და ვიყავი ესე სიცილ-ტირილში მანამ სანამ ზუკას არ მივადექი...
ზუკა....
ჩემი ცხოვრების ერთადერთი ნათელი წერტილი....
ერთადერთი იმიტომ რომ განუმეორებელია....
ყველაფრის მიუხედავად მაინც მიყვარს...
მაგრამ....
მაგრამ... რა დააშავა? რატო უნდა "უცნობსს" მისი ესე სასწრაფოდ ნახვა და რატო მიყენებს მე ამისთვის?...


---ზუკა---
-ცოლა ნელა შე*ემა თორემ ცოცხალი ვერცერთი ვერ გადავრჩებით.... (ბექა)
-შენ ძმობას ვფიცავარ ეხლა ერთი წამით მაჩვენა რომ კარგადა და არაფერი უჭირს და ყველა ვალს ორმაგად გაფავუხდი იმ ჩემ***ს...
- მამათქვენების ვალი თქვენ ურთიერთობაში რა შუაშია?
-ვერ გეტყვი ბექა... დათო თავისებურია...
სარკეში გავიხედე და უკან შავი BMW მარკის 2 მანქანა მოგვყვებოდა...
-ისინი ვინები არიან...
თავით ვანიშნე ბექას, რომელიც ღვედს მთელი ძალით ჩაბღაუჭებოდა....
-თოკო გოგოებთან ერთად და მეორეში გიო, სანდრო და დემეტრე... დათოსგან განსხვავებით კარგი მეგობრები არიან...
კიდე დიდხანს ვიკაპარაკრბდით დანიშნულების ადგილას რომ ატ მივსულიყავით... ყველა ოთახში შუქი ჩამქვრალი იყო გარდა ერთისა... ზევით მესამე სართულზე რაღაც მიყრუებულ "კოშკში"
-ამ ჩემისას ჩემი და "კონკია" ხო არ გონია კოშკში რომ გამოკეტა, ვერაა ხო იცი....
დაძაბულობის მიუხედავად სახეზე შეუმჩნეველმა ღიმილმა გამკრა.... თუმცა მალევე. დავსერიოზულდი და ისევ სალომეზე გადავერთე რომელიც სიცოცხლეს მერჩივნა... გოგოები უკან ბღაოდნენ თუმცა რა ატირებდათ ვერ გავიგე.....
-მორჩით ფლიკვინს და წყნარად იყავით...
ბექამ შეუტია, გეგონება ჩემ გულში იჯდა და მიხვდა ჩემ სათქმელს.....


----სალომე----
ფიქრებიდან კვლავ კარების ხმამ გამონიყვან, ლოგინზე გვამივით ვიყავი წამოწოლილი არც ცოცხლებში ვეწერე და არც მკვდრებში... უკვე მეგონა, რომ მოლანდებები დამეწყო, ოთახში დათო შემოვიდა და ირონიული სიცილით დამყურებდა თავზე....
-დათო!!! როგორ გამახარე რომ მოხვედი.... დანარჩენები სად არიან ან ზუკასგან რა უნდათ გთხოვ გამაგებიე...
ლოგინიდან ისე ავდექი თითქოს 2 წამის წინ არ ვკვდებოდე... გავექანე და დათოს ჩავეხუტე, მან კი უხეშად მომიშორა...
-ჰაჰაჰაჰჰა... როგორ ხარ სალომე რატო ხარ ესე ესეთი მეამიტი.... და ნამდვილად გჯერა რომ მე შენს დასახმარებლად მოვედი.... თუმცა იმას ნამდვილად გეტყვი, რაც მინდა ზუკასგან, მამამის ჰქონდა მამაჩემის ვალი და ვეღარ დაუბრუნა, ზუკა კი ბიზნესის გადასარჩენად ყველაფერს აკეთებდა და მეც თუ უნდოდა რომ ფული მესესხებინა იმდენი, რომ ბიზნენის გადაერჩინა შევთავაზე ესეთი გარიგება რომ შენ თუ დაგკერავდა და თავს შეგაყვარებდა მე ბიზნესისთვის საკმარის ფულს მივცემდი...
-თუმცა რაც მაშინ კაფეში გითხარი სიმართელა სალომე, ყველაზე ძვირფასიზე დამეფიცება სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ...
-მართალია სალომე ზუკა, შეუძლებელია არ უყვარდე.....
შოკ მიღებული, თავს ავტომატურად ვაქნევდი, ხან ირონიულად მომღიმარ დათოს, ხანაც ლამისაა ატირებულ ზუკას და ხანაც ძალიან დამწუხრებულ ბექას და დანარჩენ ბავშვებს გადავხედავდი...
-ეხლა აქედან გამიშვით და შენ ზუკა მერე დაგელაპარაკები....
კარებისკენ წვედი როცა დათოს ღრიალი გავიგე
-ვერსად ვერ წახვალ მანამ სანამ ჩემსას არ მივიღებ....
-შენ შენი უკვე მიიღე დათო, მე და ზუკა დაგვაშორე.... ახვა აღარაფერია შენუ მიზანი...
მოვტრიალდი და კარებისკენ წავედი, როცა კიდევ ერთხელ მესმის კივილი ოღინდ ამჯერად გოგოების და ბექას კივილი, ძლიერი მასის ძირს დავარდნის ხმა... უცებ მივტრიალდი და იარაღ მომარჯვებული დათო და სისხლის გუბეში მოცურავე ზუკა...
-ზუკა.... ზუკა... გთხოვ არ დამტოვო ზუკა.... მიყვარხარ მაინც მიყვარხარ გთხოვ......
-სალომე.... არ...ც არ უნდ..ა მოხ...დ..ეს სიცოხ...ლეზე მეტაფ მიყ...ვარ...ხარ.... მხოლ...ოდ შენ გამო ვიც...ოც...ხლებ......
-ბექა გთხოვ სასწრაფიდ დარეკე სასწრაფოში..... გთხოვ.....
ბექა ისეთი სახით იდგა ვერ მივხვდი ესმოდა თუ არა ჩემი...
როგორც იქნა მოაღწია სასწრაფომაც და ყველაზე ახლო საავადმყოფოში მივიყვანეთ.... ოპერაცია თითქმის 3 საათს გაგრძელდა... ალბათ ნერვიულობისგან გავგიჟდებოდი....
-სალომე დაწყნარდი ყველაფერი კარგად იქნება...
მამშვიდებდა თვითონ ანერვიულებული ეკა, სიტყვებს თავს ძლივს უყრიდა.... როგორც იქა გამოვიდა ექიმიც..
-ექიმი!!! ექიმო როგორაა???




ვიცი პატარა))) უბრალოდ მეტი ვეღარ მოვასწარი...... წინასწარ ხვალრ ვერ დავდებ ალბათ.... მადლობა ვინც კითხულობთ... დააკომენტარეთ...