დილით ჩემს ოთახში შევედი დათო ისევ არ ჩანდა... არ ვიცოდი როდის მოვიდოდა, ამიტომ დაზინება გადავწყვიტე. მთელი ღამე არ მიძინია და ახლა ძილი მომინდა. ალბათ ესეც ბავშვის გამო... ჩემი პატარა და მუცელზე ხელი მოვისვი..... წარმოვიდეგინე როგორი შვილი მეყოლებოდა.... ეს ყველაზე კარგი გრძნობა იქნება ალბათ ჩემ ცხოვრებაში.....
ფეხზე გავიხადე და დავწექი... ბალიშზე თავი როგორცი დავდე მგონი მაშინვე ჩამეძინა... იმიტომ რომ გავიღვიძე დედა ოთახში იყო და მე მიყურებდა.....
-დედა რა მოხდა? შევეკითხე მე ...
-არაფერი შვილო... ისევ შემოვიხედე.. დაგიძახე და არ გამაგონე მე მეგონა გერვიძა..
-დათო არ მოსულა? ვიკითხე და წინ წამოვიწიე საათს შევხედე 12 ხდებოდა... და სევდიანად დაბლა დავიხიდე....
-არ.მოსულა ღმერთმა უწყუს სად წავიდა.....
იარაღი რატომ მიეცი? ეს რატომ გააკეთე? შემეკითხა მე

-მე.. მე მინდოდა სიმართლე გამეგო
-კარგი რა ლიზა .. თითქოს არ იცოდე ჩვენ გარშემო რა ხდება....
-ვიცი და ძალიან ვწუხვარ... გარდა მაგისა ძალიან მეშინია .. იცი როგორ? ის ბიჭები რომ მოვიდნენ რა უნდოთა? დათოს ვინმეს ვალი აქვს მითხარი? შევეკითხე დედას.
-არ ვიცი შვილო.. არაფერს არ ამბობს ვერ ხედავ.... არ ვიცი რა ვქნა.....
-მე რაღა ვქნა მაშინ ვიყოთ ასე....
-არ გშია ლიზა წამოდი და ჭამე?
-კი....ჩავიცმევ და გამოვალ ვუთხარი დედას.. ისედაც ძალიან მშიოდა....
ოთახიდან გავედი და ჭამა დავიწყე.კარებზე ვიღაც აკაკუნებდა. ცოტა ა იყოს შემეშინდა, დედა გვერდით ოთახში იყო გასული... კარებს ვე გავაღებდი და დედას დავუძახე
-დედა ისევ ვიღაც მოვიდა.. კარები გაუღე რა....
-შენ გაუღე შვილო ალბათ მარინაა.
კარებს მივუახლოვდი და დავიძახე ვინ ხარო...პასუხი რომ არ გამაგონა. ფრთხილად გამოვაღე კარები

-რა გჭირს ლიზა? კარების გაღებას ამდენი ხანი უნდა? ვის ელოდი სხვა უნდა მოსულიყო?
თქვა დათომ და შემოვიდა... მე უკან გავყევი. ის რომ დაჯდა სკამზე მეც დავჯექი და ყურება დავუწყე. დედა გამოვიდა, ალბათ მარინა დეიდა ეგონა და სახე სულ შეეცვალა ... უკან სებრუნებს აპირებდა მაგიდასთან მივიდა და დათოს შეეკითხა არ გშიაო....
-ვაღაცას მაინც გავახსენდი ტქვა დათომ მე შემომხედა და თავი დააქნია....
-მე რას მიყურებ ვუთხარი მას....
-მინდა და გიყურებ მიპასუხა.
-დედა დღესაც სადმე მიდიხარ?
-სად უნდა წავიდე, ლიზას მარტო ვერ დავტოვებ რამე რომ იყოს მერე რა ვქნათ?
-თქვენ მართლა კარგად ხართ რა უნდა იყოს... რააა... არაფერიც არ იქნება აქ აღარავინ მოვა გასაგებია...? თუ არა და შენ ლიზა გაფრთხილებ და შენც დედა ამ თემაზე მეორედ აღარ დაილაპარაკოთ გასაგებია ტოო.. ის იქნება ეს იქნება... ერთი და იგივეს გამეორებით ყელში ამომივიდა უკვე,.... არ მენდობით? მე თვითონ ვიცი როგორც მოვიქცევი ისე რომ ტქვენ არაფერი არ დაგიშავდეთ.... დედა სშენ კიდევ წადი სოფელში.. სახლში უნდა ვიყო მე და ნუ იდარდებ ლიზასთან მე ვარ...
-დათო ნუ ჩხუბობ დავიწყე მე.-დედას ნუ უყვირი ძალიან გთხოვ.. დედა ჯერ არ აპირებს სოფელში წასვლას აქ დარჩება კიდევ... მარტო ხომ არ ვიქნები... შენ სულ არ იქნები სახლში და მე მარტო არ მიყვარს დარჩენა....
ისე გამოდის დედას სახლიდან აგდებ ვუთხარი მე და ავდექი ფეხზე..
-ლიზა ისედაც ვაპირებდი წასვლას ... იქაც საქმეებია.. ერთი თვე წავალ და მალე ჩამოვალ..შვილო კარგი?

დედა ოთახში გავედი თავის ნივტები გამოიტანა და წასასვლელად გაემზადა მე მისი ასეთი საქციელი გამიკვირდა ჩემი თხოვნის მიუხედავად მიდიოდა... და მერ მარტო ვრჩებოდი....
-ფეხით წავალ ატოსადგურამდე მცირე მანძილია ლიზა თუ მარინა მოვიდეს ეს მიეცი გასაგებია და პარკი მაგიდაზე დადო მე თანხმობის ნიშნად ტავი დავუქნიე....
დედა სახლიდან გავიდა მე კარებამდე გავაცილე და უკან შემოვბრუნდი.. დათოს საქციელით უკმაყოფილო ვიყავი... პირდაპირ ჩვენი ოთახისკენ დავაპირე წასვლა მაგრამ მან გამაჩერა და დაიწყო:
-სად მიდიხარ, მოდი აქ დაჯექი....
-მეზარება... იყავი ახლა მარტო... ოთახში წავალ....
-დაჯექი აქ!! დამიყვირა დათომ... ამას არ მოველოდი რა უნდა მექმა მივედი და დავჯექი...
-არ გინდა ხომ შენ სულ შეიშალე!! მე რასაც ვიტყვი იმას გააკეთებ გასაგებია!!!
-რა გჭირს დათო შევეკითხე მე-ასე რამ გაგბრაზა... დედა ხომ გაუსვი სახლიდან ეს იმის გამო რომ ასე მიყვირო....
-ჩუმად!! დაიწყო მან დედა აღარ მიხსენო გასაგებია? აღარ მიხსენო.... მორჩა ... წავიდა..
-დედამ რა დაგვიშავა მას შენტვის კარგი უნდა.. მისი ერთადერთი შვილი ხარ... შენზე ზრუნავს და დარდობს იცი? მამაც არ გყავს სხვა ვინ გყავს მითხარი? დედის გარდა....
-ლიზა მალე გაიგებ რაც მოხდა იმ ქალის დანახვა არ მინდა გასაგებია? რაც უფრო შორს იქნება მით უფრო კარგი....

კარგია? ღირს გაგრძელება..?...პასუხს ველი... მადლობთ.