საუზმე შეუკვეთეს. უხმაუროდ ისაუზმეს, ძველი ტანსაცმელი მოირგეს და ქალაქში გავიდნენ. მაღაზიამდეც ფეხით მოუხდათ მისვლა. ორივემ მოსინჯვის გარეშე იყიდა რამდენიმე ხელი სამოსი და სასტუმროში დაბრუნდნენ. ყველაზე ცუდი ის იყო, მობილურიც რომ მატარებელში დარჩა ანნას. ლოგინზე მიწვა და პეტრეს გახედა.

- ოჯახი გყავს კინგ-კონგ? _ პირველს სიმწრით ჩაეცინა.
- არა _ გადაჭრით უთხრა.
- ვწუხვარ.
- მეც _ ოთახში აღარ გაჩერებულა, აივანზე გავიდა, ფრუტუნით აიჩეჩა მხრები ნიჟარაძემ. „რა ვაკეთო ერთი კვირა აქ?“ - უკმაყოფილოდ გაიფიქრა და აივანზე მყოფს გახედა.
- ამ ქალაქში ოდესმე ყოფილხარ? _ გვერდით მიუდგა.
- არა.
- ნეტავ სანახავი არაფერია? ერთი კვირა აქ რა უნდა ვაკეთოთ?
- რასაც მე ვაკეთებ. ჩუმად იყავი და იფიქრე.
- შენ გეტყობა ბევრი საფიქრალი გაქვს.
- შენ გეტყობა არა.
- უიმე _ ჩაიდუდღუნა და ოთახში შებრუნდა.

რა უჟმურია, ცოტა კომუნიკაბელური მაინც შეხვედროდა ვინმე. მოკვდება მოწყენილობით დარჩენილი ექვსი დღე. ხმა ვერ ამოაღებინა. ანუ რა გამოდის? მთელი დღე გამოკეტილმა უნდა იფიქროს. მაგრამ რაზე? რა აქვს საფიქრალი? ჰყავს არაჩვეულებრივი მშობლები, რომლებიც ახლა საქართველოში არიან. შეყვარებული, რომელიც ინგლისში სწავლობს. მათი სიყვარულის ისტორია წლებს ითვლის, ჯერ კიდევ სკოლის ასაკიდან უყვარდათ ერთმანეთი. გეგა მეთერთმეტე კლასში იყო ანნას სიყვარული რომ აუხნსა, ანნა მეათეში. თვითონაც ჩუმად უყვარდა ბიჭი და როცა გაიგო, რომ გეგეჭკორიც არ იყო გულგრილი, ფრთები შეესხა. ოჯახები მეზობლად ცხოვრობდნენ და მშობლებმაც მშვიდად მიიღეს მათი შვილების ამბავი. უამრავი კარგი მოგონება აქვს ნიჟარაძეს. შუაღამისას დაბადების დღის მილოცვა ფეიერვერკით და ფრანებით, სიყვარულის ახსნა სიყვარულის დღეს სიმღერით...
ორივე შეთანხმდნენ, რომ დაოჯახება არ ეჩქარათ, ჯერ უნდა ესწავლათ. მითუმეტეს გეგას ასეთი შანსი მიეცა. ინგლისში წასვლაზე უარს ამბობდა ანნას გამო. თუმცა ნიჟარაძე გაგიჟდა, ჩემ გამო ამხელა წარმატებაზე უარი რომ თქვა დაგშორდებიო. იცოდა შეასრულებდა და ბიჭსაც სხვა გზა არ დარჩა. მაგრამ მშობლების დაპირებისამებრ, ხან ერთი ჩადიოდა ინგლისში როცა დასვენება ჰქონდათ, ხან მეორე ჩამოდიოდა საქართველოში. ახლაც მასთან მიდიოდა, სიურპრიზი უნდა გაეკეთებინა, მაგრამ არ გამოუვიდა, ჩარჩა ამ მიყრუებულ ქალაქში უცხო კინგ-კონგთან ერთად. რას არ მისცემდა ოღონდ კი მის ნაცვლად გეგა ჰყავდეს გვერდით. ტელეფონზეც ვერ უკავშირდება, როგორ ინერვიულებენ ოჯახის წევრები, გეგეჭკორიც. ახლა მისი ერი ჩახუტება ყველაფერს ურჩევნია.

- ტლიკინა შენ გყავს ოჯახი? _ პეტრეს ხმამ შეაკრთო.
- ოჰ კინგ-კონგ, რითი დავიმსახურე შენი ინტერესი?
- თუ არ გინდა ნუ მეტყვი _ უკმაყოფილოდ აიჩეჩა მხრები.
- გეტყვი, გეტყვი, თორემ ამ ერთ კვირაში ლაპარაკი დამავიწყდება. მშობლები მყავს, საქართველოში ცხოვრობენ, დედისერთა ვარ და შეყვარებული მყავს, უფრო საქმრო ალბათ, გეგა.
- ბედნიერი ხარ?
- უსაზღვროდ.
- კარგია _ ტკივილიანად გაუღიმა. ხომ შეიძლებოდა თვითონაც ასეთი ბედნიერი ყოფილიყო, უფრო მეტადაც კი, მაგრამ არა! ყველაფერი თავზე ჩამოემხო. _ გავიდეთ სადმე თუ გინდა.
- გავიდეთ თუ არ დავიკარგებით და თუ რამე სანახავია.
- კარგი _ პეტრე რომ ოთახიდან გავიდა, მოკლე სარაფანი გადაიცვა, თმები აიწია და ქვევით ჩავიდა _ აბა იკითხე?
- კი, მაგრამ აქ არაფერია. შეიძლება კაფეში წავიდეთ ან სანაპიროზე.
- კარგი, მგონი სანაპიროსთვის მზად არ ვათ, კაფეში შვიაროთ ან ისე გავისეირნოთ.
- რომელიც გინდა.
- მაშინ სანაპიროზე გავისეირნოთ.
- კარგი.
- სულ ასე ცოტას საუბრობ?
- სულ.
- ბოდიში რომ გაწუხებ _ გაბუტულმა ჩაილაპარაკა და წინ წავიდა სწრაფი ნაბიჯით. „უჟმური“ - უკმაყოფილოდ გაიფიქრა. ხომ შეუძლია ხმა ამოიღოს, წესიერად უპასუხოს. მაგრამ არა, უჟმურია და უხეში.
- კარგი ჰო, მაპატიე, უხეშად გამომივიდა _ წამოეწია _ უბრალოდ მართლა არ მიყვარს ბევრი ლაპარაკი _ თავის მართლებასავით გამოუვიდა პირველს.
- არაუშავს. ნახე სანაპირო გამოჩნდა _ ბავშვივით გაეკრიჭა და ნაბიჯს უმატა, ღიმილით მიჰყვა პეტრე.

თვალწინ ლიაკო წარმოუდგა, ისიც ასეთი აღტაცებული იყო ზღვა რომ პირველად ნახა. ახლა ნიჟარაძესთან ერთად სეირნობს სანაპიროზე, გონებით კი ყოფილ საცოლესთანაა. ტერფებზე ნაზად ეხებოდა ტალღებო, მოგვიანებით ცაზე მთვარეც გამოჩნდა, ვარსკვლავებიც აბრჭყვიალდნენ, ისინი კი კვლავ სეირნობდნენ. ერთად მხოლოდ ფიზიკურად იყვნენ, ისე ორივეს გონება სხვაგან დაფრინავდა.

- არ დავბრუნდეთ? _ ახედა პეტრეს.
- წავიდეთ _ დაეთანხმა და ახლა სასტუმროსკენ წავიდნენ.

ამჯერად ნიჟარაძემ შეასწრო სააბაზანოში. გამოსული მაშინვე ლოგინზე მიწვა. იმდენი იბოდიალეს სანაპიროზე, ძალიან დაიღალა. დაწოლისთანავე მილულა თვალები და სანამ პირველი სააბაზანოდან დაბრუნდებოდა, უკვე თვლემდა. ფრთხილად დაწვა ლოგინზე პეტრეც და დაძინება სცადა. ჩაეძინა, თუმცა სიზმრად წარსული რეალობა ნახა. ოფლით დაცვარული შუბლით გამოღვიძა, თავზე ხელი გადაისვა და წამოჯდა. ნუთუ ეს მოგონებები აღარასდროს მოასვენებს, ნუთუ ვეღარ შეძლებს მშვიდად დაძინებას. პლედი გააიხადა, წამოდგა და ისევ აივანს შეაფარა თავი. ნიჟარაძესაც გაეღვიძა. კარგად ხვდებოდა რომ კინგ-კონგს რაღაც პრობლემა ჰქონდა, ისეთი პრობლემა ღამე რომ არ აძინებდა და არ ასვენებდა. თვითონაც წამოდგა, გრაფინიდან წყალი ჩამოასხა ჭიქაში და პირველთან გავიდა აივანზე. ჭიქა გაუწოდა, გაკვირვებულმა შეხედა პეტრემ, თუმცა გამოართვა, ერთი ამოსუნთქვით გამოცალა და იქვე, მაგიდაზე დადო.

- მადლობა.
- უკეთ ხარ?
- ბევრად.
- კოშმარი?
- ჩემი ცხოვრება მთლიანად კოშმარია _ სიმწრით ჩაიცინა.
- პეტრე, არ გინდა მომიყვე? განთავისუფლდები, ემოციებისგან დაიცლები.
- სულ უცხოს გადავუშალო გული?
- როგორც ჩანს ნაცნობისთვის თქმა ვერ გაბედე, ან არ უთხარი. უცხოსთვის თქმა უფრო გაგიადვილდება. ერთი კვირის შემდეგ ორივე ჩვენს გზაზე წავალთ და შეიძლება ვეღარასდროს შევხვდეთ. შეიძლება ეს ამბავიც დაგვავიწყდეს, მაგრამ შენ უფრო თავისუფალი იქნები, დაცლილი და არც იმის შეგეშინდება რომ შენი ამბავი ვინმემ იცის და სადმე იტყვის.
- არ ვიცი..
- კარგი, როგორც გინდა, უბრალოდ იცოდე, თუ საუბარი მოგინდება, უახლოესი ერთი კვირის განმავლობაში ყურადღებით მოგისმენ.
- ადამიანის ნდობის მოპოვების კურსები გაქვს გავლილი? _ გაუღიმა.
- შეიძლება ასეც ითქვას, დავსხდეთ?
- ოთახში დავსხდეთ. _ ლოგინის ბოლოში გვერდი-გვერდ ჩამოსხდნენ, ინტერესით შესცქეროდა ნიჟარაძე.
- გისმენ.
- ცოტა გრძელი ამბავი შეიძლება გამოვიდეს.
- არსად გვეჩქარება, ერთი კვირა აქ უნდა ვიყოთ.
- კარგი _ მძიმედ ამოისუნთქა. _ პეტრე პირველი, მგონი ჯობს გაცნობით დავიწყო ჯერ. 27 წლის. საქართველოში ვცხოვრობდი ამ დრომდე, საწარმოს მმართველი ვიყავი. საწარმო მამამ შექმნა თავის მეგობართან ერთად _ ჩაიცინა _ სამი წლის წინ მამა გარდაიცვალა.
- ვწუხვარ _ ჩუმად ჩაილაპარაკა.
- მამის გარდაცვალებას კინაღამ მივყევით მთელი ოჯახი მე და დედა. მაგრამ მამას საფლავზე გავიცანი ერთი გოგონა, ლიაკო. მან დამიბრუნა სიცოცხლის ხალისი, მომაბრუნა ამ ქვეყნისკენ, დამარწმუნა რომ მამის საწარმოს სათავეში უნდა ჩავდგომოდი ცხოვრება უნდა გამეგრძელებინა. მეც გამოვბრუნდი, ლიაკოსთან ურთიერთობა გავაგრძელე, ერთმანეთი შეგვიყვარდა და ეს სამი წელიც ერთად გავატარეთ. რამდენიმე თვის წინ ხელი ვთხოვე და დამთანხმდა. ორი დღის წინ კი, კაბინეტში შესულმა წერილი აღმოვაჩინე. ლიაკო მწერდა რომ თურმე არ ვყვარებივარ და სხვასაც გაჰყვა ცოლად.
- რას ამბობ _ შეიცხადა.
- მაცადე ჯერ _ ჩაეცინა _ იქიდან სახლში წავედი და ყველაზე დიდი სიურპრიზი იქ დამხვდა. საკუთარი დედა აღმოვაჩინე სხვა კაცის მკლავებში _ მთელი სხეულით დაიძაბა პირველი _ იმდენად დელიკატური საკითხია, ამაზე ალბათ არც უნდა ვსაუბრობდე, მაგრამ ახლა შიგნიდან მჭამს ეს ყველაფერი. ეს კაცი მამაჩემის უახლოესი მეგობარი იყო. იმ წამს არ მეგონა თუ თავს შევიკავებდი, მაგრამ შევძელი. მაშინვე გადავწყვიტე ყველაფრის მიტოვება და წამოვედი _ მძიმედ გადააგორა სასულეში ნერწყვი _ სულ ესაა ჩემი ისტორია, რომ შემეძლოს მთელი გულით ავქვითინდებოდი, მაგრამ არ შემიძლია. რომ შემეძლოს ყველაფერს დავივიწყებდი, მაგრამ ვერ ვივიწყებ.

თითქოს გაუაზრებლად, ნაამბობით შეძრწუნებული მისკენ მიიწია და ჩაეხუტა. უსმენდა და ვერ ხვდებოდა სიმართლე იყო თუ მოგონილი, ერთბაშად ამდენი რამის გადატანა. ახლა უკვე ესმის მისი, ხვდება რატომაა სულ ასეთი ბრაზიანი, ჩუმი, უჟმური. მოდი და გაიღიმე ამ ყველაფრის შემდეგ.

- არც კი ვიცი რა გითხრა _ მოშორდა და ჩაიბურტყუნა.
- არაფერი მითხრა, საკმარისია რომ მომისმინე და დაცლის საშუალება მომეცი. ახლა უკვე ყველაფერი იცი ჩემს შესახებ.
- ჰო და მინდა გითხრა, რომ ძალიან ძლიერი ადამიანი ხარ, თუმცა გაქცევა გამოსავალი არ იყო.
- ამ შემთხვევაში გამოსავალი იყო, იქ უბრალოდ ყველაფერი მძულდა, ვეღარ ვიცხოვრებდი.
- ჰო მაგრამ, შენ იმ ყველაფერთან ერთად მამაშენის საფლავი დატოვე, მისი სახელი, მისი საწარმო. საწარმო, რომლის შექმნასაც მთელი ცხოვრება შეალია, ასე გამოქცევის უფლება არ გქონდა, არამგონია მამაშენს ეს მოწონებოდა.
- ალბათ.. მოდი დანარჩენზე ხვალ ვილაპარაკოთ, ახლა გვიანია, დავიძინოთ.
- კარგი კინგ-კონგ, ძილინების _ გაუღიმა _ სასიამოვნო იყო პეტრე პირველის გაცნობა.
- ძილინების ტლიკინა.

ორივე საკუთარი მხრიდან შეწვა ლოგინში. იმ ღამეს მშვიდად დაეძინა პირველს, ნიჟარაძესაც. მანამდე კი გოგონას სიტყვებზე ფიქრობდა პეტრე. იქნებ მართლა არასწორად მოიქცა ამ ყველაფრის დატოვებით. საწარმოც ფაქტობრივად უპატრონოდ დარჩა. მაგრამ იქ ჩავიდეს და როგორ შეხედოს მათ, ამას ვერ შეძლებს. ასეთი ძლიერი არ არის პეტრე. როგორც იქნა ცოტათი მაინც შეუმსუბუქდა ეს სიმძიმე, იქნებ ახლა მაინც მოახერხოს და დაიძინოს. ამ ტლიკინა გოგომ მოახერხა მისი ალაპარაკება, თითქოს ტვინში ჭიასავით შეუძვრა და ყველაფერი მოაყოლა, მაგრამ სულაც არაა უკმაყოფილო, პირიქით მადლობელია. იქნებ ამაღამ მაინც დაეძინოს მშვიდად. რაც ყველაზე მთავარია, ანნას თვალებში არცერთი წამით არ შეუნიშნავს სიბრალული იქ რაღაც სხვა იკითხებოდა, თანადგომა, მეგობრობა და არა შეცოდება.

დილა პოზიტიურად დაიწყო, თუმცა ამინდის დანახვისთანავე მოიღუშა ანნა. გარეთ მოღრუბლულიყო და წვიმდა, ოთახში კი ჩახუთულობა სუფევდა. პირველი ნომერში არ იყო. სააბაზანოშიც არ დახვდა. ნეტავ სად წავიდა ამ ამინდში-ო გაიფიქრა და აივანზე გავიდა. დიდხანს ვერ გაძლო, შესცივდა. ლოგინზე ჩამოჯდა და ისევ პეტრეს ამბისკენ გაექცა გონება. ან კი როგორ აიტანა ამდენი, მაგრამ აუცილებლად უნდა დაარწმუნოს, რომ საქართველოდან წასვლა გამოსავალი არ იყო. რა ქნას? ბავშვობიდან ასეთია, არ შეუძლია თვალის დახუჭვა სხვის პრობლემებზე. ამის გამო ბევრთან უჩხუბია, ბევრთან სულაც გაუწყვეტია კავშირი, ზოგი არამკითხე მოამბედ მიიჩნევდა, ზოგიც კეთილის მსურველად.. სულ უნდა რომ დაეხმაროს, გამოსავალი აპოვნინოს. ჰოდა კინგ-კონგსაც დაეხმარება. აუცილებლად დაელაპარაკება ამაზე, მაგრამ ნეტავ ახლა სად არის? პირველი კი არადა არ ჩანდა. ბოლოს ისევ მარტო მოუწია ნიჟარაძეს ყავის დალევა სასტუმროს კაფეში. ნომერში დაბრუნებულს კი ლოგინზე მიწოლილი დახვდა პეტრე.

- დილა მშვიდობის, სად იყავი?
- სანაპიროზე.
- ამ ამინდში? _ გაუკვირდა.
- ჰო, კარგია, ცივი ზღვა დიდი ტალღებით.
- ჰო, ჰო _ სიცილით დაეთანხმა.
- ჰოდა კიდევ მადლობა გუშინ რომ მომისმინე.
- ოჰ, ამას რას მოვესწარი _ გაიცინა და თვითონაც ლოგინზე ჩამოჯდა. პირველსაც გაეღიმა. _ ჰოდა მე მინდა ამ თემაზე საუბარი გავაგრძელოთ.
- კარგი, მესაუბრე, გისმენ.
- უნდა გაგიმეორო რომ წამოსვლა საუკეთესო გამოსავალი არ იყო.
- აბა რა უნდა მექნა?
- პრობლემისთვის თვალი უნდა გაგესწორებინა.
- მეტი რაღა უნდა გამესწორებინა _ ჩაეცინა.
- დამიჯერე, არასწორად მოიქეცი. ვის დაუტოვე მამაშენის საწარმო? იმ კაცს? რისთვის? რომ გაანიავოს? ან მამაშენის წილი დაკარგო? ესეც რომ არა, მეორე მხრივ რომ შეხედო, იქნებ გეცადა დედასთან საუბარი, იქნებ რას გეუბნებოდა.
- ახლა გაჩერდი, რაზე უნდა მელაპარაკა? რა უნდა ეთქვა ისეთი რომ გამემართლებინა, რა?
- არ ვიცი, მაგრამ იქნებ გეუბნებოდა.
- ერთი სიტყვაც აღარ თქვა რა, მაინც ვერ გაამართლებ. სხვა საკითხზე მესაუბრე, მართალი ხარ, არ უნდა დამეტოვა საწარმო უპატრონოდ და არც დავტოვებ. დავბრუნდები და ყველანაირად ვეცდები მისი წილიც შევისყიდო, საწარმო მარტო ჩემი გახდება და მთლიანად მის ხსოვნას მივუძღვნი.
- ძალიან კარგი, საცოლე?
- ყოფილი საცოლე ტლიკინა, ყოფილი. ის ვერასდროს გაიგებს ჩემს უბედურებას, დავუმტკიცებ რომ მის გარეშეც ბედნიერი ვიქნები.
- ჰო, მაგრამ სხვის ჯიბრზე ბედნიერებამ არამგონია გაამართლოს.
- ეგ უკვე ჩემი საქმეა. თუ ნებას დამრთავ დავიძინებ, რაღაც ვერ ვარ კარგად.
- წვიმაში მოგინდომებია ჭყუმპალაობა და _ გაუცინა.

პეტრე ტანსაცმლიანად მიწვა ლოგინზე, პლედი მიიფარა და თვალები დახუჭა. რა უნდა ეკეთებინა ნიჟარაძეს, იქვე სავარძელში მოკალათდა. „ნეტავ რამდენ ვარსკვლავიანი სასტუმროა?“ არა, რა სისულელეებზე ფიქრობს. ტელევიზორი ჩართო დაბალ ხმაზე და ვითომ ძალიან დიდი ინტერესით მიაჩერდა. რომ მიხვდა მაინც არ უყურებდა, გამორთო. კინგ-კონგსაც აღარ შევაწუხებ ხმაურით-ო იფიქრა. და აივანს შეაფარა თავი. ნახევარი საათი მაინც იყო აივანზე, სკამზე ჩამომჯდარს ფეხები მოაჯირზე შემოელაგებინა და ფიქრებით გეგასთან იყო. რა იქნება ახლა ამ სასტუმროში ის იყოს, მასთან მიხუტებული იჯდეს აივანზე და მის თბილ ტუჩებს გრძნობდეს, მისი თბილი ხმა ჩაესმოდეს. მაგრამ ამის ნაცვლად, ოთახიდან პირველის კრუსუნი მოესმა. ნელა ჩამოსწია ფეხები და ოთახში შევიდა. პეტრეს კვლავ ეძინა, თუმცა ძილში შფოთავდა. ახლოს მივიდა ანნა და ხელი შეახო, შეაღვიძა. აშკარად ცხელი ეჩვენა, სიცხე ჰქონდა. „მომინდომა წვიმაში ცურვა, სეირნობა, რომანტიკა“ - კმაყოფილოდ ამოიფრუტუნა და უფრო მაგრად მიკრა ხელი რომ გაეღვიძებინა. მძმედ გაახილა თვალები ბიჭმა.

- მგონი სიცხე გაქვს.
- არაუშავს გადამივლის.
- ძალიან გთხოვ, ისე ნუ იზამ ხელებში ჩამაკვდე და მერე მე დამაბრალონ _ გაუცინა.
- არ იდარდო, მომკითხავი მაინც არავინ მყავს _ თითქოს ნაღვლიანი ხმით უპასუხა. ნიჟარაძეც მაშინვე დასერიოზულდა.
- არ მინდოდა ასე გამომსვლოდა _ სინანულით ჩაილაპარაკა.
- არ იდარდო, იმისთვის არ მითქვამს რომ თავი დამნაშავედ იგრძნო.
- კარგი, ჩავალ ქვემოთ ვიკითხავ სამედიცინო საშუალებებს.
- არ გინდა მართლა, გადამივლის.
- მართლა კინგ-კონგი ხარ რა _ გაუცინა და ოთახიდან გავიდა.
_________________

ესეც მესამე თავი.. უღრმესი მადლობა შოკოლადებო, ძალიან მახარებს რომ მოგწონთ და უდიდესი ბედნიერებაა თქვენი თბილი კომენტარები.. იმედი მაქვს ეს თავიც მოგეწონებათ, ველი შეფასებას და კრიტიკას.

პ.ს. მადლობა ლილიანას იდეისთვის...