პირველ საათზე წყურვილმა გამაღვიძა, წამოვდექი და პირველ სართულზე ჩავირბინე, თან ისე სწრაფად ვაკეთებდი ამ ყველაფერს, მეშინოდა მარა რისი ვერ ვხვდებოდი, ალბათ ღამის, მაცივრიდან ცივი წყალი გამოვიღე და არ დამილევია ისე ავირბინე კიბეებზე, ისევ ნიკოლოსთან შევედი და ლოგინზე ჩამოვჯექი ღრმად ვსუნთქავდი თითქოს რამე მომდევდეს და თავი შევაფარე, ხელის შეხებაზე საერთოდ ისტერიკები დამეწყო და ბოლოს რო მივხვდი ნიკა იყო სიცილი დავიწყე
-რა გაყვირებს?.- კარგად გამოძინებულმა გამომხედა
-აუ რა და.- თან მეცინებოდა
-დაბლა ვიყავი წყლის გამო და შემეშინდა რისი არ იცი, მარა ისე გამოვიქეცი იქიდან, მერე ხელი რო დამადე საშინელებებზე ვფიქრობდი და
-რა სულელი ხარ, აუ წყალი მეც მინდა
-გამიგია რო პახმელიაზე წყლის დალევა არ შეიძლება და იქიდან გამომდინარ რომ შენ ახლა ნაბახუსევის ფაზაში ხარ წყალს ვერ ეღირსები
-ოჰ როგორ ზრუნავს ჩემზე
-ვერც კი წარმოიდგენ შენ .- ბოთლი მოშორებით დავდგი და ისევ გვერდით მივუწექი
-მომაწოდე რა, ვკვდები
-არა რა გთხოვ.- გადაწეული ხელი იქიდან მოვაშორებინე და ისევ თავის ადგილას დავაბრუნე
-მაოცებ.- სიცილით მითხრა და გასწორდა. ჩუმად ვსუნთქავდით სიბნელეში, ერთმანეთს ვერ ვხედავდით მარა გვესმოდა, შეიძლება სიტყვები არა ერთმანეთისა მარა სიჩუმრე რომელიც ბევრს არა მაგრამ სიმართლეს მეტყველებდა, მისკენ გადავბრუნდი და დავაკვირდი ეძინა თუ არა
-რა იყო ?
-არაფერი, იცი...
-რა?
-არაარაფერი, დამავიწყდა.- მართლა კი არ დამავიწყდა უბრალოდ ვერ ვემბობდი რა უნდა მეთქვა, რაღაცა მაგრამ არ ვიცი როგორ
-მითხარი
-არაარაფერი, მეძინება.- აღარაფერი აღარ უკითხავს იცოდა რო გავვჯიუტდებოდი და მაინც ხმას არ ამოვიღებდი.

***

დილით მასზე ადრე გამეღვიძა და ცუდმა აზრებმა გამიელვა თავში, მივხვდი როდის უნდა მეძია შური მასზე, ბოთლში წყალი იყო მაგრამ არა იმდენი რამდენიც მჭირდებოდა, ჩუმად ჩავიპარე კიბეებზე და დამატებით ამოვიტანე წყალი, დამატებით რა ვედრით, წკაპან და უცბად მთელ ტანზე გადაესხა, ელდანაკრავი თხასავით წამოხტა და გამომეკიდა
-ნიკა გთხოვ არა ნიკა ნიკა არა .- დამიჭირა და მხარზე გადამიკიდა, სააბაზანოსკენ წავიდა და დუშის ქვეშ დამაყენა, ცივი წყალი გამოუშვა და მეც წიკვინი დავიწყე, თან მაგრად ვეჭირე რო არ გავქცეულიყავი, კიდე კაი ზურაბი და ზენარი არ ოიყვნენ სახლში, თორე სირცხვილით მოვკვდებოდი, საცვალის ამარა რო მატანტალებდა, ჰო კიდე მაისურის
-აუ გეყო მთლად გავიყინე გთხოვ.- ჯიკაობა შევწყვიტე და ზედ მივეკარი რომ გავთბარიყავი
-არა.- ისიც ვირზე შეჯდა
-ნიკა გთხოვ, მოვკვდები.- თამ მეცინებოდა
-ნწუ, ტყუილად.- ტყუილად და მე ვიცი როგორ დაგაბნიო შენ ნიკოლოზ ნაცვლიშვილო.- ფეხისწვერებზე ავიწიე და ტუჩებზე ვეძგერე, ახლა ხო ისე ძალით ვეღარ დამიჭერ და გაგექცევი, სამწუხაროდ კოცნც მიიღო და უფრო ძლიერადაც მომხვია ხელები, არაა რა ბაყბაყდებია რო ვამბობს მართალია და ჰა? პრინციპში კოცნამ ისე გამათბო სუ აღარ მინდოდა აქედან წასვლა, გაგვიდის პირას ვიყავი ტუჩები რო მოვაშორე და გავუკრიჭე
-ეგრე აღარ ქნა თორე გამექცევი.- თვალები ავატრიალე და ბოლოს საწყლად გავუმეორე გამიშვი მეთქი
-თუ არა
-მოვკვდები
-კიდე მაკოცე და გაგიშვებ.- მეც კიდე ვაკოცე, მაგრამ ამის მერე მარტო ტუჩებზე კოცნით არ დაკმაყოფილდა, მაიკა გადამძრო და ტუჩებიდან უფრო ქვემოთ ჩამოცოცდა
-ნიკა გავიყინე გთხოვ.- მარა ვიღას ესმოდა მონიკა გიგაურის ხმა, ბოლოს ისღა გავაკეთე რო ცივის მაგივრად ცხელი წყალი მოვუშვი და გავთბი. ცხელიი წყალი არ ესიამოვნა ბიჭს და თვალებშე შემხედა
-რა გააკეთე?
-მციოდა და
-ახლა არ გცივა ხო ტიტლიკანა რო დგახარ
-ნწუ ახლა არა.- დაველოდე როდის განაგრძობდა ისევ კოცნას თუმცა ისე გადამაცვა მაიკა თითქოს პატარა ვყოფილიყავი და სკოლაში ან ბაღში მაგვაიანდებოდა
-ახლა წადი და გამოიცვალე
-ჰა?.- გაოცებულმა წამოვიყვირე
-ჰო მიდი მიდი.- მაიკა ჩამოვიქაჩე და გარეთ გამოვიძურწე, შენ თუ ეს არ განანო ნიკოლოზ, ოჰ ღმერთო, ამას თუ სიცხე ფართი არ მოვუწყო, ამას თუ მთელი დასვენება არ ჩავაშხამო, ყველაზე დიდი მტერი გაიჩინა ჩემი სახით...

***

საღამოს საქანელაზე ვქანაობდი და ზურაბს ველაპარაკებოდი, ვენახის ამბებზე, ცოტახანში ნიკაც ჩამოვიდა მეორე სართულიდან ბიჭებთან მივდივარო, რაღაცა ხდებოდა აი ახლა ჩავაშხამებდი ყველაფერს, ფეხზე წამოვდექი და მისკენ მივედი
-მიდიხარ?
-კი, მალე მოვალ არ მოიწყინო.- თუმცა ჩემი თეატრალური ნიჭი რაში გამომადგა რო თვალები დავხუჭე და წასაქცევად მოვემზადე, კიდე კაი დამიჭირა თორე კვახივით დავასკდებოდი ბეტონს
-მონიკა... მონიკა რა მგოივიდა?.- მიყვიროდა და მეც ძლივს ვიკავებდი თავს, ჩემს ოთახში ამიყვანა და ლოგინზე გამშოტა
-ზენარი სპირტი სად გაქვს სენახული?.- იმხელა ხმაზე ჭყიოდა, მეც ავადმყოფის სახე მიღებული ვიწექი, მალე მომვარდა და საშინელმა სუნმა ამიწვა ცხვირა, უცბად გვახილე თავლები და შევიშმუშნე
-მოიკა, ოჰ მონიკა რა მოგივიდა?
-რა მომივიდა?.- გავიკვირვე მეც
-ცუდად რატო გახდი?
-რავი, ხო გითხარი მზეზე ცუდად ვხდები თქო, მარა იცი მარტო ცუდად გახდოომა კი არა მცივა კიდევაც საშინლად.- არადა ისე მცხელოდა ვიწვოდი, ხელები შემოვიხვიე და ლოგინზ მივეყუუდე
-კაი მოიცადე რამე თბილს მოგიტან.- ჰაჰაჰაჰ ჩაგხშხამდება ყველაფერი დღევანდელის გამო
-აი.- შალის ადიელა თავისი ხელით მომახვია და წინ კარგად შეკრა, "სიცივე" რო შეეკავებინა
-აუ სიცხე გაქვს ეხლა?
-არ ვიცი.
-აუ ჩემი ბრალია
-არა ჩემია
-ჩემია უნდა გამომეყვანე დილას, აუ ეხლა სიცხე, აუ ამ შუა ზახულში, ჩაი გინდა?
-კი.- ისიც ადგა და გავიდა ოთახიდან სანამ მოვიდოდა ვნიავდებოდი, რო მთლად არ დავმწვარიყავი
-აი ჩაი.- გამოვართვი და ხელები მიმეწვა ზედ
-საშინლად ცხელია.- ტუჩები გამოვწიე და გავიბუტე
-აუ რაღა დღეს?!.- შეწუხებულმა თქვა და თავზე შემოიდო ხელები
-რატო რა ხდება დღეს?
-მე ... არა არაფერი
-რა შენ?
-კაი რო გამოკეთდები მერე.
-დარჩები დღეს ჩემთან?.- უკვე ისე მივეჩიე რო აღარ მინდოდა მარტო ძილი
-დავრჩები.- ესეც ასე, მონიკა დღეს გაერთობი, არა ისე რო ვუფიქრდები ჩამებარებინა თეატრალურზე, ახლა იტალიაში იქნებოდა ორი მონიკა მაგრამ არა ორივე ბელუჩი არამედ ერთი გიგაური და უფრო პოპილარული. ერთ ფილმში გადაგვიღებდნენ, უფ რა მაგარი იქნებოდა კანფეტ!


***

ჩემი "ცუდად ყოფნა" 2 დღე გაგრძელდა, და კარგადაც ვერთობოდი, ყველაზე მაგრად მაინც ის მახარებდა ზენარის ხელეთში გამოწკეპილი იკოლოზის დანახვა რატო? რავი ისე ჩემი ახირება იყო, ისიც ცუდად ვიყავი და მისრულებდა.ბოლოს კი ვეღარ მოვითმინე და იმდენი ვიხარხარერ, ვერ მიხვდა რას ვაკეთებდი ან რატო ვიცინოდი და რო ავუხსენი რაშიც იყო საქმე, საშინლად გაბრაზდა
-ანუ მომატყუე ხო?.- გამკაცრებული ტონით მითხრა, მე კიდე შეშინებულმა წრიპინა ხმით ვუთახარი რომ
-ცოტათი.- თან თითებით ვაჩვენე, კიდე კაი ღამე იყო და მის გაწითლებულ სახეს ვერ ვხედავდი და სიბრაზისგან ამავალ ბოლს მის თავზე, ისე მაგაზეც კარგად ვიცინებდი...


-ახალი თვაიიი, მადლობაა ყველას ყველას ყველას <3 მიყვარხართ ყველა, გეხუტუნეთ ყველას <3 :დ