სიცხის საზომიც იშოვა, წამლებიც და ნომერში დაბრუნდა.

- გამომართვი კინგ-კონგ, გაიზომე სიცხე _ თერმომეტრი გაუწოდა. თვალებიც ბრიალით გამოართვა, რამდენიმე წუთში კი უკან დაუბრუნა. _ ბევრი არაფერი კინგ-კონგ, შენთვის 38.2 რა არის _ გაუცინა და წამალი გაუწოდა _ ეგ იმის ბრალია სეირნობა რომ მომინდომე.
- აუ გეხვეწები კაპასი ცოლივით ნუ მადგახარ თავზე რა.
- ნუ მწყევლი კინგ-კონგ, შენი ცოლობა სიზმარშიც კი არ მინდა.
- მასე იფიქრა ალბათ ერთმაც.
- აუ კარგი რა, არ მითქვამს მაგისთვის.
- ჰო ვიცი, ვიცი.
- წამალი გიშველის, სიცხეს დაგიწევს და იმედია აღარ ისეირნებ თავსხმაში.
- პირობას ვდებ ეს რამდენიმე დღე აღარ შეგაწუხებ.
- ხუთი დღეც ხომ? _ მოწყენილმა ჩაილაპარაკა.
- ხუთი არა, ოთხი, მეხუთე დღეს მოვა მატარებელი.
- ძალიან კარგი.
- არ გინდა შენს შეყვარებულზე მომიყვე? იქნებ სხვისმა ბედნიერებამ მაინც დამავიწყოს წარსული.
- თუ გიშველის რატომაც არა. მე მასზე საუბარი არ მომბეზრდება _ სიყვარულით სავსე ხმით ჩაილაპარაკა.
- ჰოდა გისმენ.
- გეგას ბავშვობიდან ვიცნობ, მაგრამ შეყვარებულები მოგვიანებით გავხდით. მე მეათე კლასში ვიყავი, გეგა მეთერთმეტეში. მაშინ სიყვარული რომ ამიხსნა, მეგონა ამაზე ორიგინალურად ვერავინ მოახერხებდა. ახლა მეცინება, გავიზარდე და მივხვდი რომ ეს ყველაფერი ჩემთვის იყო ასეთი ძვირფასი, თორემ ბუშტების ბერვა არავის უკვირს. ჩემი მეთორმეტე კლასი ყველაზე მეტად გაგვიჭირდა. ის უკვე პირველ კურსზე იყო და სკოლაშიც კი ვერ ვხედავდი. მე რეპეტიტორებთან დავდიოდი და დღეში მაქსიმუმ ნახევარი საათითაც თუ შევხვდებოდით კარგი იყო. შემდეგი წელი უფრო რთული აღმოჩნდა. მას შესაძლებლობა გაუჩნდა ლონდონში, გოლდსმიტზის უნივერსიტეტში ესწავლა. ჩემ გამო უარს ამბობდა, ვერ დაგტოვებო. მაგრამ აქეთ მე ვბრაზობდი, როგორ თუ ჩემ გამო უარი უნდა თქვა-თქო, ასეთი შანსი ხელიდან არ უნდა გაუშვა-თქო და დიდი ჩხუბის, დავი-დარაბის შემდეგ დავარწმუნეთ რომ უნდა წასულიყო. მაგრამ ყოველ წელს ხან მე ჩავდივარ, ხან ის ჩამოდის. წელს ბოლო წელია, სწავლას რომ დაასრულებს, დაბრუნდება და ვიქორწინებთ. უკვე იმდენი ხანია ამ დღეს ველით.
- მეც დიდი ხანი ველოდი, მაგრამ _ ამოიოხრა.
- აუცილებლად გამოჩნდება ვინმე, ვინც კინგ-კონგს მართლა შეიყვარებს _ გაუცინა.
- აუცილებლად გამოჩნდება, სულ მალე.
- ოჰო, რა ამბიციური განცხადებაა კინგ-კონგ.
- მომშივდა ტლიკინა.
- ამოვიტან რამეს. რა გინდა?
- პიცა ვჭამოთ, არ გინდა?
- კარგი, ამოვიტან _ სწრაფი ნაბიჯით გავიდა ოთახიდან. კიბეებზე ჩაირბინა და უკან პიცით დაბრუნდა.

გზადაგზა ეღიმებოდა, გაახსენდა „მათი“ პიცის ამბავი. ბოლოს რომ იყო გეგა საქართველოში ჩასული, მასთან შეიკრიბნენ მეგობრები. ანნამ უნდა ვიდიასახლისოო და პიცის გამოცხობა დაიწყო. ჯერ იყო და არ აცდიდნენ, მთელი სამზარეულო გაატეთრეს. რომ გაებუტა, იკადრეს და გავიდნენ. პიცა გამოსაცხობად ღუმელში შედფა და სანამ სამზარეულო დაალაგა, პიცა დანახშირდა. ახლა ამაზე გაბრაზდა, გაებუტა მეგობრებსაც, გეგასაც და აზლუქუნდა. ბავშვობიდან ვერ იტანდა როცა რამე არ გამოსდიოდა. ჰოდა დანახშირებული ნახელავის დანახვისას, ბავშვივით ატირდა. ამის გამო ორი დღე არ ელაპარაკებოდა გეგეჭკორს. ისიც ორი დღის განმავლობაში ტელეფონს და მის სახლს არ შორდებოდა. ყოველ წამს ურეკავდა, წერდა, თან ეზოში იდგა და მის აივანს თვალს არ აშორებდა. ნიჟარაძეც ფანჯრიდან იჭყიტებოდა და ბედნიერი იღიმოდა. ორი დღის შემდეგ ვეღარ შეძლო გაბუტულად ყოფნა. საღამოს მის ფანჯრებთან ფრანები რომ გაუშვეს, ეგონა გული გაუსკდებოდა სიხარულისგან. კიბეებზე ჩაფრინდა, მთელი ძალით ჩაეხუტა საყვარელ სილუეტს და ასე იყვნენ, სანამ მეგობრებმა არ გამოაფხიზლეს. მოგონებებისგან გაღიმებულმა შეაბიჯა ოთახში. პიცის ყუთს თავი მოჰხადა და პირველს გვერდით მიუჯდა ლოგინზე.

- მიირთვი კინგ-კონგ.
- დამეწვიე.
- აბა რას ვიზამ _ გაუღიმა და მადიანად მოკბიჩა _ მმ, გემრიელია.
- ჭამის დროს ნუ საუბრობ.
- აუ რა უჟმური ხარ კინგ-კონგ.
- წესიერი როცა ვიყავი ვერაფერი მოვიგე.
- პეტრე სულ ამაზე თუ იფიქრებ, ბედნიერი ვეღარ იქნები.
- როგორ არ ვიფიქრო?
- ყველაფერს მასთან აკავშირებ, ეცადე დაივიწყო.
- შენ დაივიწყებ შენს გეგას?
- რა სისულელეა.
- ჰოდა მეც ვერ ვივიწყებ ლიაკოს, ჯერ-ჯერობით მაინც, მაგრამ აუცილებლად დავივიწყებ.
- იცი რა? არ ღირს იმაზე დარდი ვინც თავისი ნებით წავიდა, ვინც ვერ დაგაფასა.
- კარგი, ლიაკოზე ფიქრს შევეშვა, მაგრამ ქალბატონ ნუნუს რა მოვუხერხო, როგორ დავივიწყო ადამიანი, ვისაც დედაჩემი ჰქვია?
- მას ვერ დაივიწყებ, მას ან უნდა აპატიო, ან სამუდამოდ ჩაიმარხო ეგ ტკივილი გულში.
- როგორ ვაპატიო, როგორ?
- საკუთარ თავში უნდა იპოვო ძალა და აპატიო.
- ვერ ვპოულობ, არ ვარ ამდენად ძლიერი.
- ხარ, უბრალოდ გჭირდება ცოტაოდენი ფიქრი, სიმშვიდე, ვინმეს დახმარება და აუცილებლად შეძლებ.
- ვის ვთხოვო დახმარება? ამის მოყოლა ვისთვის შევძლო? შენ მოგიყევი, რადგან მეტი ვეღარ შევძელი, მარტო ვერ ავიტანე და როგორც კი გამოჩნდა ვიღაც, ვინც მოსმენის სურვილი გამოთქვა, მაშინვე მოვუყევი.
- მეგობარი არ გყავს? მას მოუყევი.
- როგორ არ მყავს, ერთი კი არა, ორი, ისე წამოვედი მათთვისაც კი არაფერი მითქვამს.
- ჰოდა რომ დაბრუნდები, უთხარი.
- ჰო, დამეხმარებიან თუ შევძელი ამის თქმა.
- ახსნა მაინც მოგიწევს რატომ გაუჩინარდი, შესაბამისად ჯობს უთხრა.
- გავითვალისწინებ _ ანნამ გაუღიმა. ცარიელი ყუთი მაგიდაზე დადო და ისევ ლოგინს დაუბრუნდა.
- ეცადე ეს რამდენიმე დღე მაინც არ იფიქრო, იქ რომ ჩახვალ ფიქრი მერეც გეყოფა.
- მართალი ხარ, ვნახოთ რა გამოვა.
- რა გამოვა არ ვიცი და რა გამოვიდა ვნახოთ _ თერმომეტრი გაუწოდა. „პაციენტიც“ დაემორჩილა. _ დაუწევია სიცხეს _ ღიმილით ამცნო. _ აუ რა ამინდია, რა უბედურებაა _ აბუზღუნდა ანნა.
- მშვენიერი ამინდია, ასეთ ამინდში ფიქრი გადასარევია.
- ჰო, მაგრამ ახლა ფიქრი ყველაზე ნაკლებად გჭირდება კინგ-კონგ.
- რატომ კინგ-კონგი?
- არ ვიცი, მაშინ რომ მოვდიოდით მიგამსგავსე _ გაუცინა.
- შენ სულ ამდენს ლაპარაკობ?
- რისი თქმა გინდა, რომ ზედმეტს ვლაქლაქებ? _ წყენით გადახედა.
- არა, არა _ ხელები ასწია _ უბრალოდ ვიკითხე სულ ასეთი ენაწყლიანი ხარ თუ არა?
- მაშინ კი, სულ ამდენს ვლაპარაკობ. _ გაუცინა.
- კარგია ასეთი მხიარული რომ ხარ.
- ჯერ არაფერი შემმთხვევია ისეთი, რომ ხასიათი შევიცვალო, შესაბამისად ვირგებ კარგ ცხოვრებას.
- კარგია, მაგას რა ჯობს.
- რა გავაკეთოთ კინგ-კონგ? კიდევ ოთხი დღე რა გაძლებს.
- შუადღეა უკვე, დარჩენილი დღეც მალე გავა.
- შემდეგი სამი დღე?
- აუ, რამდენს წუწუნებ ტლიკინა? ამ სამი დღის გატარებაზე ბევრად მნიშვნელოვანი პრობლემებიც არსებობს.
- კინგ-კონგ, ხომ შევთანხმდით რომ შენს პრობლემებს შევეშვებოდით რამდენიმე დღე..
- მოდი და შეეშვი _ ჩაიფრუტუნა.
- კიდევ ყოფილიყო ერთი-ორი ადამიანი, ვითამაშებდით რამეს.
- ბავშვები ხომ არ ვართ.
- უიმე, მართლა კინგ-კონგი ხარ რა.
- წამო დავიაროთ ოთახები და ვიპოვოთ ახალგაზრდები, შევკრიბოთ და ვითამაშოთ _ ჩვეულზე უფრო ფართოდ გაუღიმა.
- ხომ ხედავ, შეგძლებია შენც.
- ვისწავლე თორნიკეს ხელში.
- თორნიკე?
- მეგობარი.
- გასაგებია.
- ახლა ალბათ გამწარებულები მეძებენ ისიც და რატიც, მე მობილურიც კი იქ დავტოვე.
- რატომ მერე? ცუდად მოიქეცი, უპასუხისმგებლოდ, არ შეიძლება ასე.
- გეხვეწები ახლა ჭკუის დარიგებებს არ მოყვე რა _ გაუცინა.
- კარგი ვჩუმდები _ თვითონაც გაუცინა. _ მოვიფიქროთ რა რამე, რასაც ორი ადამიანი ითამაშებს _ ისევ აწუწუნდა.
- ტლიკინა რამდენი წლის ხარ? ათის, თორმეტის? რა თამაში, რის თამაში..
- არაფერიც, 23-ის _ ყელმოღერებულმა გაუმხილა ასაკი.
- გეტყობა, გეტყობა _ გაუღიმა.
- რამე მაინც მომიყევი.
- ზედმეტად ბევრს მალაპარაკებ.
- მე მაპატიე.
- კარგი ჰო, რადგან შენ ჩემი ფსიქოლოგობა აიღე საკუთარ თავზე, ვალდებული ვარ მინიმუმ განწყობაზე მაინც ვიზრუნო.
- კონგ-კონგს ფიქრი შეძლებია _ გაიცინა.
- მე შენი გვარიც არ ვიცი.
- ანნა ნიჟარაძე.
- რა გინდა ახლა ყველაზე მეტად?
- ახლა საქართველოში მინდ, გეგასთან ერთად, სამეგრელოში ან სვანეთში, მასთან ან ჩემთან.
- სვანეთში მეც მინდა.
- ჰოდა საქართველოში რომ ჩახვალ, წადი სვანეთში, დასვენებასაცმოახერხებ, ფიქრსახ, განტვირთვასაც.
- დაგიჯერებ. სვანეთზე მეც ვგიჟდები, ბოლოსდაბოლოს ჩემი კუთხეა.
- ჩვენი _ შეუსწორა. _ ჩემიცაა. იქ ასვლისას ყოველთვის საოცარი ემოციით ვივსები, კოშკში ყოფნა უბრალოდ რაღაც საოცრებაა.
- რომ იცოდე როგორ გიბრჭყვიალებს თვალები.
- შენ მაშინ უნდა ნახო იქ რომ ვარ.
- წარმომიდგენია.
- არ მოგშივდა?
- მერე?
- რავი ჩავიდეთ ქვემოთ, არა?
- ჩავიდეთ.

მთელი დღე ასე გაატარეს, პირველი ნიჟარაძის წუწუნს უსმენდა, თვითონ ხმას არ იღებდა. პირველად დაფიქრდა იმაზე, რომ ლიაკო არასდროს ყოფილა ასეთი გულღია და გახსნილი მასთან. ბევრად უფრო მშვიდი, წყნარი იყო. არასდროს უხალისია ასე გულიანად, სითბოს ნამდვილად გამოხატავდა, მაგრამ ცდილობდა თავი მოეთოკა და ზედმეტი არასდროს არაფერი ეთქვა. მიუხედავად ყველაფრისა მაინც უყვარს, მაგრამ ახლა რომ გამოჩნდეს და პატიება სთხოვოს, არ აპატიებს. მისი ღირსების შელახვას, დამცირებას არ აპატიებს.

დედა კიდევ განსხვავებული საკითხვია. თვითონაც არ იცის როგორ მოიქცევა. ამ წამს ზუსტად იცი რომ ვერ აპატიებს, მაგრამ დროის შემდეგ რა მოხდება ვერ იტყვის. ახლა რომელიმე რომ ნახოს, შეიძლება თავი ვერ შეიკავო და ისეთი საშინელებები უთხრას, თვითონაც ინანოს.

ტლიკინას დაეძინა და როგორც იქნა გაჩუმდა. გაოცებულია ამ გოგოს შესაძლებლობებით, როგორ ახერხებს მთელი დღე ილაპარაკოს და მაინც არ დაიღალოს? მაგრამ ვერ დაუკარგავს, რომ არა ის, დეპრესია გარანტირებული ექნებოდა. მან ი თითქოს გაუხალისა არსებობა, მართალია მხოლოდ ცოტა ხნით ახერხებს ამას, მაგრამ მაინც კარგია. ახლა კი თვითონ თან ფიქრობს, თან ანნას მშვიდ სუნთქვას უგდებს ყურს. და მაინც, რა მოხდებოდა მის გვერდით ლიაკო ყოფილიყო, ჰყოლოდა გულზე მიხუტებული ისევ ერთად და ბედნიერად. ახლა მათი თაფლობის თვე ყოფილიყო.. ზედმეტად ღრმად წავიდა ოცნებებშ პირველი, მალე მოუწია გამოფხიზლება და დაძინება. სულ რამდენიმე დღეც და მწარე რეალობას დაუბრუნდებოდა. მოსალოდნელი შეხვედრები აშინებდა, გულს უფორიქებდა. საბოლოოდ ისევ ძილი ამჯობინა ფიქრს, ზურგი აქცია ანნას, ხელი თავქვეშ ამოიდო და თვალები დახუჭა.

დილით ნიჟარაძეს გაეღვიძა პირველს. ზურგზე დაწვა და პეტრეს გადახედა. უხაროდა ცოტათი მაინც რომ აალაპარაკა ბიჭი. მის მდგომარეობაზე რომ ფიქრობს, მაშინვე პატივისცემას გრძნობს მის მიმართ. თვითონ ნამდვილად ვერ გაუძლებდა ასეთ რამეს. მიუხედავად იმისა რომ პირველმა საქართველოდან გამოქცევის გადაწყვეტილება მიიღო საუბარში ერთხელაც არ უთქვას თვითკმვლელობაზე რაიმე, ამგვარ სულელურ აზრს არ შეუწუხებია.

სამი დღეც, ღრმად ამოისუნთქა. სამ დღეში შეძლებს თავის გეგას ჩაეხუტოს. ლოგინის მეორე მხარე რომ ჩაიზნიქა, გადახედა პეტრეს. გაეღვიძა. ცალი თვალით შეხედა გოგონას და ხელი ოდნავ აუწია მისალმების ნიშნად.

- დილა მშვიდობის _ გაუღიმა ანნამ და ბალიში გაისწორა.
- დიდი ხანია გღვიძავს?
- არც ისე.
- კიდევ სამი დღე და დავიშლებით.
- აღარ შეგაწუხებ ჩემი ტლიკინით _ გაუცინა.
- აღარც შენ შეწუხდები ჩემი უჟმურობით _ ანნამ გაუღიმა, ლოგინიდან წამოდგა და ფანჯარასთან მივიდა.
- დღეს კარგი ამინდი გვაქვს.
- კარგია, გავიდეთ სადმე.
- კარგი, გავიდეთ. ნეტა მალე გავიდეს ეს დრო _ ჩაიბურტყუნა.
- გენატრება?
- ძალიან _ თბილად ჩაილაპარაკა.
- ბედნიერია ის, ასეთი მეორე ნახევარი რომ იპოვა.
- ჯერ არ არის მეორე ნახევარი _ გაიცინა _ სულ მალე გახდება.
- კარგია, მთავარია მასში დარწმუნებული ხარ.
- იცი რა კითხვა დამებადა? ამ სამი დღის შემდეგ, ისევ ფეხით უნდა გავიაროთ ორი კილომეტრი? რა გაფიცვაა ამისთანა _ გაიცინა.
- იმედია ამუშავდებია, თორემ მოიწევ შენ კიდევ რამეს და ისევ ჩემი სატარებელი გახდები _ გაუცინა.
- ჰმ! შემახსენე? აღარ მინდა კინგ-კონგმა მატაროს, ისედაც იმდენი ვიჯაყჯაყეთ _ უკმაყოფილოდ დაიჭყანა.
- ისე აქ თუ ასეთი მიყრუებული ადგილი არსებობდა არ მეგონა.
- არც მე.
- მოვემზადები და ვისაუზმოთ.

ორივე მოემზადა, ნომერი დატოვეს და სასტუმროს სასადილოსკენ წავიდნენ. დილა ხილით და წვენით დაიწყო ნიჟარაძემ, პირველმა ყავით და კრუასანით ამჯობინა. უყურებდა ანნას და ეღიმებოდა, ბავშვივით ილუკმებოდა გოგონა და გულწრფელი ღიმილი დასთამაშებდა სახეზე.

- მომიყევი რამე შენს მეგობრებზე _ დუმილი დაარღვია ნიჟარაძემ და მარწვი მოკბიჩა.
- თორნიკე ფილფანი და რატი რატიანი.
- რა სახელები და გვარები აქვთ _ გაიცინა.
- თორნიკე ზედმეტად მხიარულია, რატო ჩვეულებრივი. მაგრამ ორივე ყველაზე მაგარი ადამიანები არიან. ზუსტად ვიცი, რომ დამჭირდეს სიცოცხლესაც დამითმობენ.
- კარგია ასეთი მეგობრები რომ გყავს, ზუსტად იცი აუცილებლად დაგეხმარებიან.
- ჰო, სწორედ ამიტომ, მათთან თავს დამნაშავედ ვგრძნობ, იმის მაგივრად რომ პრობლემა მათთან ერთად გადამელახა, წამოვედი, გაუფრთხილებლად. იმედია არ გასვანდებიან და მაპატიებენ.
- გაპატიებენ _ გაუცინა _ მე თუ მაპატიებენ ნეტა, შეიძლება უკვე ინტერპოლი მეძებს _ გაიცინა.
- მოდი და დააჯერე რომ უკომუნიკაციო ქვეყანაში იყავი.
- მოვახერხე რამეს, მთავარია აქედან გავაღწიოთ.
- გავაღწევთ.
- რა გეგმები გაქვს?
- ყველას ვაჩვენებ ვინ არის პეტრე პირველი _ თვალი ჩაუკრა და ყავა მოსვა.
- შემართება მომწონს.
- წავიდეთ?
- წავიდეთ _ სასტუმრო დატოვეს და სანაპიროსკენ წავიდნენ.

მიუხედავად იმისა, რომ ნიჟარაძეც და პირველიც მთის შვილები იყვნენ, მაინც განსაკუთრებული დამოკიდებულება ჰქონდათ ზღვასთან. ანნასთვის ზღვა, ისევე როგორც მთა თავისუფლების სიმბოლოა. უყურებს ამ უნაპირო, უკიდეგანო სილურჯეს და გულიც განსხვავებულად უძგერს. იქ, ნაპირზე ჯდომისას ფიქრობს რომ ყველაფერი შეუძლია, ყველაფერი გამოუვა, ფიქრობს რომ ამ ზღვასაც კი გადაცურავს, თუმცა ეს მხოლოდ ფიქრებია.

პირველისთვის ზღვა უკვე ავტომატურად უკავშირდება ლიაკოს. ზღვისყოველი დანახვა ლიაკოს კისკისს ახსენებს, მის შიშს ზღვის მიმართ, ცურვის უცოდინრობას.. ეს ყველაფერი ხომ ერთად დაძლიეს, მან ასწავლა, შიში გადაალახვინა.

- კინგ-კონგ გამოფხიზლდი _ ფიქრებს ანნას ხმამ მოაშორა.
- გისმენ.
- რას მისმენ, სადღაც დაფრინავ.
- აქვე დავფრინავ _ გაუღიმა.
- ორი საათია აქ ვართ, ზღვას უყურებ, სხვას ვერაფერს ამჩნევ, მე დავიღალე და წავიდეთ რა.
- წავიდეთ, წავიდეთ.
- ზედმეტად მოვიწყინე უკვე, ამ სამ დღეში გავგიჟდები.
- არ გაგიჟდე, მე დამბრალდება.
- მაგაზე არ იდარდო _ გაუცინა.
- როგორ არ უნდა ვიდარდო.
- ახლა რომ ლონდონში ვიყო, ჩემზე ბედნიერი არავინ იქნება.
- იცი რა? ვიკითხოთ მიმღებში, იქნებ ტაქსები მაინც ამუშავდნენ და როგორმე ჩავიდეთ ლონდონამდე, მერე მე საქართველოში წავალ, შენ კი შენს გეგასთან.
- მართლა? _ თვალები გაუბრწყინდა.
- მართლა, წამო _ კარები გაუღო და შეატარა. ღიმილით მიუახლოვდა ქალს და ქალაქის ამბები გამოიკითხა.
- ქალაქში კვლავ არ მუშაობენ, მაგრამ და დახმარება შემიძლია.
- როგორ?
- ჩემი მეუღლე ქალაქშია და შეუძლია თავისი მანქანით ჩაგიყვანოთ ლონდონშ, თუმცა რასაკვირველია გასამრჯელოს სანაცვლოდ.
- დიახ რა თქმა უნდა, პრობლემა არაა.
- კარგი, დავურეკავ და ერთ საათში შეგეძლებათ წასვლა.
- მადლობა _ გაუღიმა და თვალებგაბრწინებულ ნიჟარაძეს მიუბრუნდა. _ წავედით, ერთი საათი გვაქვს წინ. _ ოთახში ასულები ლოგინზე ჩამოსხდნენ.
- კინგ-კონგ, ჩვენი ნაცნობობა ცუდად დაიწყო, მაგრამ მგონი ურიგოდ არ გაგრძელებულა.
- ნამდვილად რიგიანად გაგრძელდა _ გაუცინა.
- სასიამოვნო იყო შენი გაცნობაც და ეს რამდენიმე დღეც.
- ჩემთვისაც ტლიკინა, მაგრამ უსიამოვნო იყო სანამ უმიზნოდ ტლიკინებდი.
- უჟმურო _ გაუცინა.
- ახლა რას აპირებ შენ?
- არაფერს, გეგასთან დავრჩები ცოტა ხნით და მერე უკვე ერთად დავბრუნდებით სახლში ორივე.
- ამთავრებს ის სწავლას?
- ამთავრებს.
- დაქორწინდებით კიდეც.
- რა თქმა უნდა _ თბილი ხმით ჩაილაპარაკა _ შენ რას აპირებ?
- საქართველოში დავბრუნდები, ჯერ ბიჭებს ვნახა, მერე ალბათ დაგიჯერებ და ცოტა ხნით სვანეთში წავალ, როცა მივხვდები რომ მზად ვარ მათთან შესახვედრად, დავბრუნდები.
- ძალიან კარგი.
- მადლობა რომ ამ ქვეყნისკენ მომაბრუნე.
- არაფრის კინგ-კონგ. _ მეგობრულად დაარტყა მხარზე ხელი.
- ბედნიერია გეგა შენნაირი ტლიკინა რომ ჰყავს.
- იქნება ვინმე ბედნიერი შენნაირი კინგ-კონგი რომ ეყოლება.
- წავედით, მოვიდოდა ის კაცი. მისამართი იცი?
- რა თქმა უნდა _ პატარა ჩანთებში ჩაალაგეს თავიანთი ტანსაცმელი.

მანქანაში ღიმილით ჩასხდნენ. ანნამ მისამართი უთხრა კაცს და დაიძრნენ. მანქანა ერთი სახლის წინ გაჩერდა. ნიჟარაძემ პირველს შეხედა, გაუღიმა.

- მე მჯერა რომ შეძლებ კინგ-კონგ, ნახვამდის, მართლა სასიამოვნო იყო შენი გაცნობა.
- შევძლებ _ თვალი ჩაუკრა. _ ჩემთვისაც სასიამონო იყო ტლიკინა. ერთმანეთი გადაკოცნეს და დაემშვიდობნენ.

________

ესეც მეოთხე თავი.. მადლობა ყველას ვინც კითხულობთ.. იმედი მაქვს ეს თავიც მოგეწონებათ, ველი შეფასებას და კრიტიკას.. ჩვენში დარჩეს და ძალიან პასიურობთ (სიცილი)

პ.ს. მადლობა ლილიანას იდეისთვის..