მე აღარ მინდოდა ამაზე საუბარი, არ მინდოდა ჩხუბი მოგვსლოდა მე და დათოს. ამიტომ უფრო მეტად ჩავეხუტე,დედას რაც შეეხება ვიცოდი თვითონ მაინც მეტყოდა უველაფერს როცა დრო იქნებოდა... ახლა კი მარტო დავრაჩი,მაგრამ ამაზე არც ვფიქრობდი.. ჯერ მეექვსე თვეში ვიყავი... დედა ალბათ ისევ ჩამოვიდოდა 1 ან 2 კვირაში... ამიტომ ამაზე საუბარი აღარ გამიგრძელებია..
-ახლა რა ვაკეთოთ დათო? მითხარი
-გინდა გავისეირნოთ... გარეთ თბილა...
მე თავი დავუქნიე და ჩვენს ოთახში წავედი,გამოსაცვლელად... სეირნობა ძალიან მიყვარდა თან რაც დედა ჩამოვიდა სულ სახლში ვიყავი, დათო კი მარტო სახლიდან არმიშვებს ( ამას როგორ ვუშველო არ ვიცი....)
შემდეგ უკვე ერთად ვსეირნობდით.. ჩემს საყვარელ ადგილზე წავედით ერთი ბაღია რა.... გარშემო სულ მდიდრები ცხოვრებენ იქ მიყვარდა დასვენება....

სკამზე დავჯექი და დათოც გვერდზე მომიჯდა .. თვალები დავხუჭე..
-ლიზა თვალებს ისევ ხუჭავ .. კარგი რა მაგას მე მიყურო ეგ ჯობიაა...
-დათო ახლა შენც დახუჭე ხელი ჩამჭიდე და წარმოიდგინე რომ ტყეში ხარ.. იცი რა სასიამვნოა თან მზეს შეხედე.. მიდი ერთხელ ქენი...
ვიცოდი ამას არ იზამდა მაგარამ მაინც ვუთხარი...
ის უკან ხშირად იყურებოდა.. ერთხელ მეც მივიხედე...
ვერაფერი ვერ შევევამჩნიე.. რას უყურებდა ვერ მივხვდი.. მარტო ყვავილები და ხეები "იყვნენ".. და თუ ამ სილამაზს უცქერდა, ეს ნაკლებად
-დათო.. მითხარი სულ უკან რატომ იყურები რას უყურებ და მეც მივიხედე....
-ისეთ რაღაცას ვხედავ შენ მაინც ვერ დაინახავ რომ აგიხსნა...
-მაინც რას?
-ვერ გაიგებ...
-ამიხსენი და გავიგებ... დათომ მაღლა, ზემოთ აიხედა

-იმ სახლს ხედავ....
-კი ვხედავ..
-ეგ სახლი ჩემი გახდება.. ახლა აქ კი ჩვენი შვილები ირბენენ და შენც როცა გინდა მაშინ ჩამოხვალ.. მაგრამ იცოდე იმ სახლს უფრო ლამაზი ბაღი აქვს....
-ის სახლი შენი ვერ გახდება.. სულელო მაგას უყურებდი....
-კი შენი სულელი ამას უყურებდა... გახდება თუ არა ნახავ...
მე გავუღიმე ეს ხუმრობად ჩავთავალე და თვალები ისევ დავხუჭე...
-შენ რა ჩემი არ გჯერა? შემეკითხა ისევ მე
-კი მჯერა შენ თუ იტყვი ჩემი გახდებაო?.. იყოს მერე შენი.. მე ეგ სახლი სულ არ მომწონს....
-იცი მანდ ვინ ცხოვრობს... ბატონი გიორგი დოლიძე
-დათო.. მოდი წავიდეთ .. თორემ შემცივდა .. მოვიმიზეზე მე.. და სახლში წამოვიყვანე.....
სახლშიც მოვედით... ვირაცას ჩვენს სახლთან ყუთი დაეტოვებინა.. პირდაპირ კარების წინ იდო ... დათომ აიღო და სახლში შემოიტანა....

-ეს რა არის ვკითხე მე(
-რანაირი კითხვები გაქვს ლიზ? მე რავიცი რა არის! გავხსნი და გავიგებ... და გამიღიმა... მე კი ამ დროს ალბათ ვერც გავიღიმებდი.. დათო ძალიან უდარდელი იყო ჩემგან განსხვავებით.. მე კი განსაკუთრებით ახლა ისეთი გაფაციცებით ვუყურებდი მას... კაცი იტყოდა საგანძური იპოვეს და ელიან შიგ რას იპოვიანო... გახსნა და რას ვხედავთ შიგ პატარა ლეკვი იჯდა თავი დაედო და ეძინა ... გამიხარდა დათომ ლეკვი ამოიყვანა... მან თვალები გაახილა და მე შემომხედა. და დაიყეფა.. მე კი ისე გამიხარდა ხელში ავიყვანე და ფერება დავუწყე.. ყელზე ძალიან დიდი ბაფთა ეკეთა...
-ეს ვინ მოიყვანა შემომხედა მე მან და სერიოზული სახე მიიღო
-არ ვიცი დათო შენი სიურპრიზია ალბათ არა.. ძალიან დიდი მადლობა .. ახლა მარტო აღარ ვიქნები და სულ ჩემთან იქნება...
-რა ჩემი სიურპრიზი? ვინ მოიყვანა ეს ლეკვი არ მეტყვი? ვინ იცის ის რომ მარტო ყოფნა არ გიყვარს?
-მე რავიცი ვინ მოიყვანა თუ შენ არ მომიყვანე.. გამიხარდა ძალიან....❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤
-ძაღლი გამომართვა და ხელი ჩამკიდა.. ისე მომიჭირა ძალიან მეტკინა... თან თვალებში მიყურებდა და მეუბნებოდა
-არ ვიცი ვინ გამოგიგზავნა მაგრამ.. ამას მაინც გავიგებ.. არგეგონოს რომ ასე დარჩება .. ამ ლეკვს კი ყუთში ჩავსვამ და გარეთ გავიტან ვინც მოიყვანა იმან წაიყვანოს გასაგებია?
-დათოოო.. რას აკეთებ შენი ეჭვიანობა ყელში ამომივიდა.. იმის რა ბრალია რომ ჩემთან მოიყვანეს? კარგი რა? რანაირი ხარ....
-არა... ლეკვი ყუთში ჩააგდო და გარეთ გაიტანა ყუთი.. შიგნით შემოვიდა და თავის სიძლიერის დასამტკიცებლად წინ ჩამიარა... მე გარეთ გასვლას ვაპირებდი მაგრამ ვინ დაგაცადა..
-მშია რამე მომიტანე ლიზაა.. დედაჩემის წვნიანი მინდა.. დილას ხომ მთავაზობდა ჭამეო ხოდა ახლია მომიტანე...

-მიდი და შენთვითონ დაისხი .. მე შენი მონა კი არ ვარ .. რაც გინდა კარგად მოგექცე მაინ ცუდათ მექცევი... აღარ გიყვარვარ?
და ოტახიდან გავედი..
კარები ჩავკეტე (ამას ხშირად ვაკეთებდი .. დათოს ხასიათი რომ ვიცი ადვილად ღიზიანდება და მერე ჩემი მყუდროება რომ არ დაერღვია) მაგიდასთან დავჯექი.. ნერვები ისედაც მოშლილი მქონა.. ასეტი საქვციელის გამო...
-ლიზა კარები გამიღე თუ არ გინდა რომ შემოვამტვრიო თორემ ამასაც ვიზამ და მაგრად შეგაშინებ იცოდე...
ეს ვერ არის გავიფიქრე მე. სულ შეიცვალა... რა მექნა არ ვიცოდი ისევ კარების გაღება ვარჩიე
-თავი დამანებე დათო.. მარტო ყოფნა მინდა...
-10მდე ვითვლი და შემოვდივარ შენთან...
-1 2 3 4 5 6
-პატარა ბავშვი ხარ? გაგიჟდი?
-7 8 9
-მე კარები გავაღე....

კარებთან იდგე ხელი მიყრდნობილი ჰქონდა კედელზე და გაღიზიანებული მიყურებდა... სახე სულ შეცვლილი ჰქონდა.. მე ძალიან შემეშინდა...
-შეგეშინდა? ძვირფასო?
-გასაღები სად გაქვს მანახე?
მე მივეცი
კარები მიმიხურა და გარედან ჩაკეტა
-ახლა მე აღარ გაღირებ და ნახე როგორია.... და ოთახს მოშორდა
მე რას ვიზამდი ჯერ 6 საათი იყო დავჯექი და ხატვა დავიწყე,,, არ მკითხოთ რას ვხატავდი .. უბრალობ ვხატავდი... ბოლოს ისე გამოვიდა დათო დავხატე.. ძალიან მომეწონა.. 1 საათი იყო გასული ჩემი ოთახში ჩაკეტვიდან.. ალბათ დათო ისევ ტელევიზორს უყურებდა,,,, დავაპირე დავუძახებ-მეთქი
-დათო მოდი აქ!
-კარები გამიღე .. მგონი მუცელი ამტკივდა.... დათოოო!!!
ნაბიჯების ხმა გავიგე და კარებს ამოვეფარე. მან კარები გააღო და ოთახში შემოვიდა...
-ლიზა!

-აქ ვარ დავიძახე მე და ნახატი ცხირზე ავაფარე....ეს იმდენად უეცარი იყო რომ შევაშინე კიდეც...
-მან ნახატი გამომართვა
-ხომ მოგწონს დათო?