სასამართლოს გადაწყვეტილების შემდეგ თითქოს მიწყნარდა ყველაფერი, თვეში ერთხელ ანი ბავშვს ნახულობდა, ნიკა ისევ სიყვარულით იჟღინთებოდა მაგრამ აზრი არქონდა.. იმის გამო რომ ნიკას ანი მეტჯერ ენახა ბავშვს თვეში 3ჯერ ანახებდა ისე რომ სასამართლომ არაფერი იცოდა.. არც მე მინდოდა ვინმესთვის რამე მეთქვა რადგან ვიცოდი რას ნიშნავდა მონატრება საყვარელი ადამიანისა, იმ ადამიანის რომელთანაც მრავალწლიანი სიყვარული და შვილი გაკავშირებდა..

-ელოდები?(მე)
-აღარ!(ნიკა)
-აღარ მოვა?(მე)
-აღარ!(ნიკა)
-მაშინ რატომ გიყვარს?(მე)
-მე მასკიარა ჩემს სიყვარულს ვუერთგულებ..
-გენატრება?(მე)
-კი ძალიან,შენ? (ნიკა)
-ჰო რავი
-აღარ შეურიგდები?
-არვიცი.. შენ შეურიგდებოდი?
-კი ვნანობ ჩემს საქციელს, არუნდა წამერთმია ბავშვი.. იცი? ამ პატარას რომ ვუყურებ ვხვდები რომ დედამისისნაირი თვალები აქვს და მახსენდება მისი გამოხედვაც..
-მესმის შენი ასერომ არაფერს გეტყვი, სამსახურში მაგვიანდება მომიყვანე ვაჭმევ და წავედი..


ისევე როგორც ჩემი პატარა ანის შვილიც ბუნებრივ კვებაზე მყავდა რადგან პატარები იყვნენ და მათთვის სწორი კვება აუცილებელი იყო..
როდესაც ნიკას ასეთ მდგომარეობაში ვხედავდი მახსენდება სიტყვები, რომელმაც გაგონების შემდეგ დიდი კვალი და შთაბეჭდილება დატოვა ჩემზე:

როცა დასაკარგი აღარაფერი მქონდა, მაშინ მივიღე ყველაფერი. როცა აღარ ვფიქრობდი "ვინ" ვიყავი,მაშინ ვიპოვე საკუთარი თავი. როცა შეურაცყოფილმა გავაგრძელე გზა, მაშინ მივხვდი, რომ ბედის საძიებლად დავისუფლება მქონდა.იქნებ გიჯი ვარ ან იქნებ ჩემი ქორწინება იყო სიზმარი, რომელიც ცხადში ვერ მოვიხელთე - ვერ დავტკბი, სანამ ჩემთან იყო. ახლა ვიცი: შემიძლია მის გარეშე ცხოვრება, მაგრამ ერთხელ კიდევ რომ მენახა, აუცილებლად ვეტყოდი იმას რისი თქმაც ერთად ყოფნის დროს ვერ შევძელი: "შენ მე საკუთარ ღავზე მეტად მიყვარხარ!" თუ ამ სიტყვებს სულის ჩაკეტილი სივრციდან გამოვდევნი,მე მშვიდად შევძლებ ცხოვრების გაგრძელებას, რადგან ამ სიყვარულმა მე განმანთავისუფლა...


ერთად იზრდებოდნენ, მალე გადიოდა წლები, ერთს, მეორე მიყვებოდა, მეორეს მესამე, ასე გაიზარდნენ პატარები, უკვე ბაღს ამთავრებდნენ და სკოლის დრო მოდიოდა, თითქოს ამწლების განმავლობაში ანის და ნიკას ურთიერთობა მოთბა, ხშირად ეკონტაკტებოდნენ ერთმანეთს..
თანაც ანი გამოსწორდა და ნებისმიერ დროს შეეძლო ნიკასთვის ერთი სიტყვა ეთქვა რაც მათ მთელ ცხოვრებას შეცვლიდა.. რამოდენიმეჯერ ანას შვილმა დედა მე დამიძახა რაზეც ბრაზდებოდა მაგრამ ბავშვის ესმოდა რადგან მას ეკლდა ნამდვილი დედისაგან ის სიყვარული, არც მე ვაკლებდი მზრუნველობას მაგრამ მაინც ანის სითბო ერჩივნა..

რამოდენიმე დღეში ბავშვები ერთი და იგივე სკოლაში შევიყვანეთ, ნიკა და ანა შერიგდნენ ისევ ერთად აგრძელებდნენ ცხოვრებას.. რაც შეეხება ჩემს ქმარს, (სულ მავიწყდება ექს ქმარს) შეიძლება მენატრებოდა მაგრამ აზრი არქონდა, მას არ აინტერესებდა არც ჩემი და არც შვილის ამბები ასერომ ძალით არ ვეტენებოდიი.. თუ უნდოდა ამდენი წლის მანძილზე მოვიდოდა..

ყველაფერი ჩვეულ რიტმს უბრუნდებოდა,ყველაფრისდა მიუხედავად კარგი ურთიერთობა მქონდა ანასთან, მივხვდი რომ კაცის გამო არღირდა მეგობრის დაკარგვა, კაცები მიდიან და მოდიან, მეგობრები კი რჩებიან..
1 წელში დიდი ქორწილი გადაიხადეს, უყვარდათ ერთმანეთი და ზრუნავდნენ ბავშვებზე.. სიყვარულმა მათი ბედი გადაარჩინა.. ამჯერად დააფასეს მეგობრებმა ანის სიმამაცე და სიმტკიცე ბოლოს კი შეიძლბე აითქვას:
ქალი სუსტია დედა კი ძლიერი!


პ.ს ესეც მეორე დასასრული იმედია ეს უფრო მოგეწონებად და ის ისტორია რომელიც დავიწყე შევწყვეტ მინდა უფრო სერიოზული და კარგი დავწერო ასერომ მალე ახალ ისტორიას შემოგთავაზებთ...