დათუნა დვალის,დემეტრე გადრანისა და საბა დევდარიანის მორიგი მსხვერპლი...მთელი სკოლა ამაზე ლაპარაკობდა,ელენე კი დაქალებთანერთად სასადილოში იჯდა და ქაღტულის ლეს გამწარებული იმეორებდა...
-აუ გაიგეთ იმათ კიდევ ვირაც უცემიათ(ნია)
-აუ კი გოგო,არ დაირალელნ ამ ცემა-ტყეპით?(თაკო)
-რავი კითხე,აუ ისე რა სიმპატურები არიან(ნია)
-აუუ ხო თან სამივე(თაკო)
-ეე ელენე გვისმენ?!(ნია)
-არა_სიცილით უთხრა დაქალებს და ქართულის წიგნი დახურა
-უნამუსო,რომელი მოგწონს ისე შენ ?(თაკო)
-რა?
-რა რა ,იმ ამიდან რომელი მოგწონს(ნია)
-ვინ სამიდან ვაბშე ვიზე ლაპარაკობთ?(ელენე)
-აუ ეს ვაბშე ჭურში ზის(ნია)
-არ გამაგიჟო ახლა დემეტრე ,საბა და დათუნა ვინები არიან არ იცი?(თაკო)
-არა და უნდ ვიცოდე?
-კი (ნია,თაკო)
-ოო კარგით რა არ დაიღალეთ?
-არა ამით ვცოცხლობთ ჩვენ(ნია)
-აუ პროსტა სანსი არაა არ იცოდე(თაკო)
-ასეთი ვინები არიან მათი არ ცოდნა რომ არ მეპატიება?
-აუ ეგენი არიან თუ არიან_მოკლედ დათუნა დვალი,დემეტრე გადრანი და საბა დევდარიანი,ამათ ეჭირათ მთელი ვაკე-ვერა,ბიზნესმენი მამის შვილები და ყველაზე მაგარი ძმები,საშინელი ბაბნიკები,მაგარამ სამართლიანები,იცოდნენ გოგოს პატივისცემა და არსდროს გადადიოდნე ზედმეტებში და რაც მთავრია უსიმპატიურესები...მაგრამ ყველას ყავს მტერი,მათი მტერი კი პლეხანოვის სასტავი,უფრო სწორედ კი გაბრიელის სასტავი,ბაღიდან ვერ იტანდნე ერთმანეთს,ჯერ სათამაშ მანქანით დაიწყო,შემდეგ პირველი სიყვარულით აი ბოლოს კი ხილიანით დამტავრდა,ვერ გაყოფილი ხილიანი და მძიმედ დაჭრილი დემტრე და ანდრეა...ორივე ცოტა ხნით წასულები იყვნნე,მშობლებმა იფიქრეს დაჭკვიანდებიანო,მაგრამ მათი დაჭკვაინებ ასეთი ადვილი არ იყო...ახლა კი ორივე თბილისშია და ერთმანეთის მოკვლის წყურვილით დაძრწინა საბურთალოს ქუჩებში,როგორც მიხვდით უკვე მოასწრეს ერთამნეთის „წაკბენა“,ხალხი რის ხალხია,თუ არ მოსდო ცა და დედამიწას,მეორე დღეს მთელი თბილისი ამაზე ლაპარკობდა,მაგრამ მგონი მარტო ერთი პიროვნება იყო რომელსაც სრულებით არ აინტერესებდა ეს სამი „ვაჟკაცი“ ...
-აუ ელენე დღეს ინგლისური გავქ ხო(ნია)
-ხო,ხილიანზე(ელენე)
-იქნებ ისინი ვნახოთ,აუუ რა მაგარი იქნება_უაზორდ ცქმუტავდა ნია,ელენ კი ამას მობეზრებული მზერით უყურებდა
-რომც ნახო რა_გველურად გაუღიმა და ლიმონათი მოსვა
-ნუ ხარ დამპალი,მაცადე ოცნება(ნია)
-ოხ ნია რა_ჩანთები აიღეს და ხილიანის გზას დაადგნენ...
-რა უბედურებაა 8 საათზე გაკვეთილი(ნია)
-წამოდიდ როზე ნია რა დავიღალე შენი წუწუნით_ამოილაპრაკა და ნიას შეხედა
-ხოდა თუ დაგღალე ხმა აღარ გამცე_გაბუტული გავარდა ნია წინ,ელენეს ჩაეცინა ნიას ბავშურობაზე და უკან გაეკიდა...
-ფისო ნუ გამირბიხარ დაგიჭერ და დაგსჯი იცოდე_ყვიროდა ელენე და ცდილობდა როგორმე ნიას დაწეოდა...
-დებილი ხარ სენ ხო?! რა ფისო_სწარფად შემობრუნდა და გაბრაზებული დაუდგა წინ დაქალს
-რა არ ხარ ჩემი პატრა ფისო?_სიცილი დაიწყო და მიცელზე ხელი მიიდო...ვერც კი გაიგო როგორ გავრდა ნიას ისევ...
-დებილი გოგო რა,გზა მაინც იცოდეს_თავისთვის ბუტბუტებდა და ნიას ლანძღავდა როდესაც რაღაც მძიმეს და დის შეეჯახა,თავი ვერას შეიკავა და უკან გადავრდა,რომ არა უცნობი ,მიწას ცაეხუტებოდა...უცნობმა წელზე შეუცურა ხელი და ჰაერში დაიჭირა,ელნე გაკვირვებული აცეცებდა თვალებს,უცნობი კი კმაოფილი ღიმილით დაჰყურებდა გოგონას...
-სიარული ისწავლე_ირონიულად გაიღიმა და ხელები გაუშვა
-შევეცდები_არც ელენემ დააკლო ირონია,თვალები გადაატრიალა და გვერდი აუარა...
-ვაიმე,ვაიმე ელენ იცი ეს ვინ იყო? (ნია)_აქეთ-იქით დაიოდა და ხელებს უაზროდ იქნევდა...
-კი ვიღაც იდიოტი_თვალებში საშინელი სიბრაზე ჩაბუდებოდა და ალეწილი სახით მიდიოდა ტროტუარზე....
-დემეტრე გადრანი...