-როგორ გაიგეს?-გამწარებული მიყურებდა.
-გაიგეს!
-და შენ გგონია წახვალ?-ირონიულად მკითხა რაც არ მესიამოვნა. რატომ არ წავიდოდი? აქ უკვე დიტო იყო ნუთუ ის არ დამიცავდა?! რას ბოდიალობ ქეთი, ჩემი თავი გავლანძღე. მას შენ დასავით უყვარხარ, დავიჯერო ამ არანორმალურთან დამტოვებს? მართლა რეებზე ვფიქრობ, ჯობს გამოვფხიზლდე და დამაჯერებელი პასუხი გავცე!
-რა თქმა უნდა-ამაყად განვაცხადე და კარებისკენ წავედი.
-წადი ხო წადი-ამ ადმიანის ირონიული ხმა ჩემს სულზე ისე მოქმედებს როგორც „საყვარელ..“ არავითარ შემთხვევაში ალაპარაკდა მეორე მე. შენ სანდრო არ შეგიყვარდება, ან როგორ უნდა შეგიყვარდეს? ჩემი ფიქრებიდან კვლავ მისმა ხმამ გამომიყვანა.- მთავარია კარი გააღო!
-მიდი რა გაიარე, სულ კარგადაც გავალ, დიტ...-უჟმური ის არ იცის ადამიანს სიტყვა, რომ არ უნდა გააწყვეტინოს.
-ვინ არის ეს დიტო ჰა?-ვეფხვივით იღრიალა.-ვინ? მის გარეშე ნაბიჯი არ უნდა გადადგა? ზდასრული ადამიანი უნდა იყო თუ არ ვცდები შენ კიდევ...
-რა? მეც კიდევ რა? ბავშვივით ვიქცევი ხომ? მომბერზდა შენი „ღრიალი,“ ირონიული ლაპარაკი და რაც მთავარია ბრძანებლური სიტყვები, მიმართვა არაადამიანური და სხვა. ვინ ხარ? რამე დაგიშავე? გაიარე და მომშორდი!-ვიმედოვნებდი, ჩემს სიტყვებს გაიგებდა. გულში ვლოცულობდი კიდეც, რომ ამ არაადამიანს გავეშვი თავისი გალიიდან.
-შენ მიწვევ-ჩაიდუდუნა.
-არ გამოგიწვევ თუ გამიშვებ-ცხვირაბზუებული შევხედე.
-არ შემიძლია.-თვალებში ვუყურებდით ერთმანეთს, როცა დიტოს ხმა გავიგონე.
-არის აქ ვინმე?-ვაიმე დიტო, ახლა უფრო შემიყვარდა.
-დიტოო მიშველე-ამ სიტყვების თქმა და კარის შემომტვრევა ერთი იყო. როგორ გამიხარდა. ყველაზე ბედნიერად ვგრძნობდი თავს რაც არც თუ ისე დიდ ხანს გაგრძელდა.
-ქეთი მანქანაში ჩაჯექი-ცოტნეს ხმამ ჩემში ძალიან დიდი აღტაცება გამოიწვია, იმდენად გამიხარდა მისი დანახვა, რომ ჩავეხუტე თან არამარტო მას არამედ დიტოსთან შემდეგ კი მანქანისკენ წავედი და თან ტელეფონი მოვიძიე, როცა ვერ ვნახე უკან დავიხიე,სახლში შევედი და რას ვხედავ ბიჭები ერთმანეთს კლავენ.
-თქვენ რა გაგიჟდით?-ხმას მკაფიოდ ავუწიე.
-ამ პიდ***** არ მივცემ უფლებას ჩემს დაიკოს ხელი დააკაროს ან აწყენინოს.-გაბრაზებული ხმით მითხრა ცოტნემ. მივხვდი, რომ ესენი ერთმანეთს ჩაალურჯებდნენ ან მოკლავდნენ კიდევაც ამიტომ მოვიტყუე.
-ხოო... მაშინ ეს ბიჭი რა შუაშია?-გაოცებული ხმა დავიჭირე.
-რა? ამან არ?..-გაოცებული შემომხედა სამივემ. მარტო ცოტნემ და დიოტომ კი არა არამედ სანდრომაც გაკვირვებული სახით შემომხედა. რატომაც არ გაუკვირდებოდა, როცა რამდენიმე წუთის წინ სიკვდილის თვალებით ვუყურებდი, ახლა კი გადავარჩინე. დიახაც მადლობა უნდა მითხრას, დიტოს ხელში, რომ „არ ჩავაგდე.“
-შენ... შენ-კბბილებს შუა გამოცრცა სიტყვები დამაქნისკენ წავიდა.
-ცოტნე მე ტელეფონს ავიღებ...
-კარგი-სიტყვა გამაწყვეტინა და ისიც დიტოსკენ წავიდა.
-მადლობას ელი ჩემგან.-სანდრო
-არა, იდიოტისგან, რომელიც გოგომ გადაარჩინა არ მჭირდება „მადლობა“-ეს ვთქვი და ოთახში შევედი სადაც კაბა, რომელიც მეცვა გავიხადდე და ჩემი ძველი ტანსაცმელი ჩავიცვი. შემდგომ ტელეფონი ავიღე. უკან მოუხედავად მანქანაში ჩავჯექი.
-მოიტყუე არა?-დიტომ იმ წამსვე მკითხა.
-ხომ.-ამოვიდუდუნე.
-თუ გგონია, რომ გადაარჩინე, ცდები პირიქით...
-ჭირშიც წასულიყოს.
-წავა კიდევაც-ეს თქვა და სიჩქარეს მოუმატა და მუსიკა ჩართო.
სახლში, ლიკას ყველაფერი მოვუყევი. ისიც ინტერესის თვალებიტ მისმენდა. ბოლოს ვუთხარი-მეძინებათქო-და ჩემი ლოგინისკენ წავედი. დაძინება დავაპირე როცა ჩემი ტელეფონი აბზუილდა:
„ახლა გაძვერი, მაგრამ შემდგომში, ვერ გამეპარები. ჩემი გახდები რადაც არ უნდა დამიჯდეს. დაგისაკუთრებ და განსხვავებულ ცხოვრებას გაჩუქებ. გპირდები.“
ეს წავიკითხე თუ არა, გული მთლიანად გამითმა, სასიამოვნო, რამ ვიგრძენი. რა არ ვიცი. მაგრამ კარგი იყო. ძალიან კარგი, თბილი და... რა დამემართა? არაფერიც არ დამმართნია ალაპარაკდა მეორე მე...
საბოლოოდ კი მივხვდი „შემიყვარდა," ხო, შემიყვარდა.... შემიყვარდა სანდრო რამიშვილი შემიყვარდა.
---------------------------------------
ყველას მადლობას გიხდიტ იმისთვის, რომ კითხულობთ ძალიან გთხოვთ გამოხატოთ თქვენი აზრი მოთხრობასთან დაკავშირებით. შაბათს ან კვირას დავდებ მომდევნო თავს. ძალიან გთხოვთ კომენტარებში დაწეროთ თვენი მოსაზრება.