როგორ არ უნდოდა იმ ჯოჯოხეთურ პანსიონატში წასვლა.ყველაფერი ძელებური.ხის ავეჯი,ოთახები სადაც მინიმუმ ოთხი გოგონა ცხოვრობს.გოგოები,რომლებიც დახამებულები არიან ბიჭებზე.
მანქანის ფანჯარაში გაიხედა და ამოიქშუტუნა.უკვე ნახევრად ჩანდა პანსიონატი.
თვალები დახუჭა და წარმოიდგინა,რომ ისევ თავის საყვარელ ქალაქშია და ისევ თავის ნაგავ მეგობრებთან ერთობა.
როგორ შესძულდა ყველა ერთიანად,ასე როგორ გაიმეტეს და უღალატეს.ვერასდროს დაიჯერებდა აქამდე ამას.მაგრამ საკუთარი ყურებით გაიგონა და საკუთარი თვალებით დაინახა.
მანქანა გაჩერდა და თავი ნერვიულად გადაყო.
როგორიც წარმოედგინა ზუსტად ისეთი იყო.ძველ მოდური.
კარები გააღო და გადავიდა,მაშინვე წამოვიდა მისკენ კლასიკურად ჩაცმული 40 წლამდე ქალი,რომელიც ძალიან ლამაზად გამოიყურებოდა.გაუღიმა და შეუმჩნევლად თავი დაუკრა.
-გამარჯობა,შენ ალბათ ნაია ხო ?-ღიმილით ჰკითხა და ხელი ჩამოართვა.
-დიახ.
-მე ამ სკოლის დირექტორი ვარ,-უთხრა ღიმილით ქალმა და ხელები მთელ სიგანეზე გაშალა,-ირინა დამიძახე.
ნაიამ უბრალოდ გაუღიმა და ისევ სკოლისკენ გაატრიალა თავი,რომელიც ძალიან არ მოეწონა.
-სესილი მოდი,-დაუძახა მან ქერათმიან საყვარელ გოგოს,რომელიც მალევე მივიდა მასთან,-სესი ეს ნაიაა,შენთან ერთად ოთახში იცხოვრებს.ფორმა მიეცი და გთხოვ სკოლა დაათვალიერებინე და წესებიც აუხსენი.არ სჭირდება პრობლემები.დანარჩენი გოგოებიც გააცანი.
-კარგით,-თავი დაუქნია და ნაიას მაგრად ჩაჰკიდა მხრებში ხელი.-ე.ი. ჯერ მე გაგეცნობი,-ღიმილით უთხრა და ხელები გაუშვა,-მე სესილი დვალი ვარ,შენ ?
-ნაია სანაია,-უთხრა ნაიამაც ღიმილით და მის რეაქციაზე გაეცინა.
-მაგარი,სახელი და გვარი გაქვს,-უთხრა სიცილით და წინ მომავალ გოგონას ხელი ჩამოართვა.
-აქ ყველა გიცნობს,როგორც ჩანს.
-ხო,რავიცი-მხრები აიჩეჩა სიცილით,-აი,იმ გოგონას მოერიდე! ლუსი ჯაბახიძეა და ვერავინ ვერ იტანს მას,პირიქით ყველას ეშინია.ჩვენი დირექტორის შვილი მოსწონს.
-არ,ვაპირებ ვინმე შევიყვარო,მითუმეტეს დირექტორის შვილი-ამრეზით წარმოსთქვა ბოლო სიტყვები და გოგონას ისევ გაუღიმა.
-ჩვენს ოთახში ვიცხოვრებთ მე და შენ.
-კარგია ეგ,-ღიმილით დაუქნია სესილიმაც თავი და ისევ ვიღაც უცნობ გოგონას ჩამოართვა ხელი.
აქეთ-იქით იყურებოდა და ყველაფერს ათვალიერებდა.ყველაფერი ზიზღს იწვევდა მასში.ისე,რომ ვერც გაიაზრა ვიღაცა შეასკდა,თანასწორობა ვერ დაიცვა და ძირს მოადინა ზღართანი.ყველაზე უარესი ის არის,რომ ის ვიღაც ზედ დაეცა.ისეთი დამცირება იგრძნო,ლამის გონება დაკარგა.თვალებიდან ნაპერწკლებს ყრიდა,ისე მოუნდა ამ წამს ამ ვიღაც უტაქტო ბიჭისთვის თავში რაღაც ჩაერტყა რომ...
-მოდი დაგეხმარები ,-უთხრა ბიჭმა და დასახმარებლად ხელი გაუწოდა.როგორღაც ზედ მწოლიარე ბიჭმაც ინება და ფეხზე წამოდგა.
ისე წამოდგა ბიჭის ხელისთვის ყურადღება არ მიუქცევია.შავი ჯინსის შარვალი დაიბერტყა,შემდეგ გასწოდა და სუნთქვის დარეგულირება სცადა.ირგვლივ სრული სიჩუმე იყო ჩამოწოლილი,ამ სიჩუმეს მხოლოდ ნაიას სუნთქვა არღვევდა.როგორც იქნა დაირეგულირა.თვალები დახუჭა.გაიღიმა და წინ წავიდა,ისე რომ არავისთვის შეუხედავს.
სესილიც უკან მიჰყვა სირბილით.
-შენ იცი,ვინც დახმარება შემოგთავაზა ვინ იყო?-გუგები ისე ჰქონდა გაფართოვებული,რომ თვალის ფერი აღარ უჩანდა.
-არა და არც,მაინტერესებს,-უთხრა ნაიამ და ღიმილით გადახედა.
-კარგი,როგორც გინდა.-მხრები აიჩეჩა ჯაბახიძემ და ოთახის კარი შეაღო,-აი ესააა ჩვენი ოთახი.
-კარგი,ოთახია.-უთხრა და საწოლზე დადებულ ჩემოდანთან მივიდა.
-ხო,ათის ნახევარზე საუზმეა და ჩავიდეთ.მოიცა ფორმას მოგიტან,-რამდენიმე წუთში ისევ შევიდა ამჯერად ფორმით ხელში.-აი,ეს ჩაიცვი და წავედით.
ეს ფორმა კი შეადგენდა თეთრ პერანგს და ნაცრისფერ სვიტერს და ქვედაბოლოს.
-წამო სწრაფად,-ხელი მაგრად ჩაჰკიდა.
სწრაფად ჩაირბინეს ორი სართული.სესილი ხელს არ უშვებდა ისე დაარბენინებდა აქეთ-იქით.
დიდ დარბაზში შეიყვანა სადაც როგორც თვითონ ფიქრობდა,ყველაფერი ხისგან იყო:მაგიდები,სკამები,და საერთოდ ყველაფერი.
მაგიდებზე უკვე ედო საჭმელი.ექვსი გრძელი მაგიდა იყო,სამზე გოგოები იჯდნენ სამზე ბიჭები.
ზურგი ვიღაცის მწველმა მზერამ აუწვა და თავისდაუნებურად უკან მიეხედა,უკან კი ისევ მის ლურჯ თვალებს შეეჩეხა.
„ნეტა,რატომ არ დავთანხმდი დახმარებაზე“ ტუჩი კბილებს შორის მოიქცია და თავისივე ფიქრებზე გაწითლდა „რაებს ფიქრობ შე,ხისთავიანო!“,თავი ფიქრებისგან დასაღწევად გადააქნია და სკამზე სესილის გვერძე დაჯდა.
-ნახე,როგორ გბურღავს თვალებით,-გადაულაპარაკა ჩუმად.
-მოდი არ გვინდა,კაი?
-კარგი,ხო.-უმალ დანებდა დვალი,-ისე მაინც უნდა გითხრა რა!-ბოლომდე მაინც ვერ მოითმინა,-დირექტორის შვილია გიორგი თათულაშვილი.
-მოდი,ერთ რაღაცას გთხოვ ხო?-დვალმა უბრალოდ თავი დაუქნია,-არ მიყვარს ბიჭებზე ლაპარაკი, და არ გვინდა მათზე საუბარი რა.
-კარგი,-დაეთანხმა სესილიც და ხელები ერთმანეთს შეატყუპა ლოცვის დაწყებისთვის.
-ნაია გთხოვ „მამაო,ჩვენო“ თქვი-უთხრა ღიმილით დირექტორმა,ნაიამაც თავი დაუქნია და ხელები შეატყუპა.
გიორგიმ მაშინვე მას შეხედა და ერთადერთი რაც გულში გაიფიქრა ის იყო,თუ რა ლამაზი სახელი ჰქონდა.
-შეიძლება ირინა დირექტორო მე ვთქვა?-სიტყვით გამოვიდა,რომელიღაცა გოგონა.
-არა,ლუსი მე ნაიას ვთხოვე,-მკაცრი ხმით უთხრა ლუსის,ისიც ბუზღუნით დაუბრუნდა თავის ადგილს და ნაიას მტრული მზერა სტყორცნა.
-მამაო ჩვენო...-დაიწყო ლოცვა ნაიამ,მას კი მთელი სკოლა განაბული უსმენდა.-...ამინ!-დაამთავრა და ყველამ ხელები ჩამოიღო.
ყველა გემრიელად ილუკმებოდა,მაგრამ სანაიას მაინც რაღაც არ აძლევდა მოსვენებას.რაღაც კი არა ვიღაც,რომელიც მთელ ზურგს თავისი მზერით უწვავდა.
ბოლოს ყველა,რომ მორჩა ჭამას წამოიშალნენ.კარებში უნდა გასულიყო,როდესაც მოხარხარე გიორგი დაინახა.
-სესი წამო ერთი წუთით,-სესილიც დაემორჩილა და უხმოდ მიჰყვა მას.
მის წინ მდგარმა ბიჭმა თავით ნაიაზე ანიშნა,ისიც ღიმილით მოტრიალდა ნაიასკენ.ღიმილი ირონიულ ღიმილში გადაუვიდა.
-რა გინდა?-ჰკითხა ირონიული ღიმილით,იმხელა ირონია ჩაატია ამ ორ სიტყვაში.
-ამის მერე ძალიან გთხოვ,ზურგს ნუ ამიწვავ შენი თვალებით,თორემ არ გამიჭირდება დამიჯერე,ისე დაგთხრი.-არც სანაიამ დააკლო ირონია,ისე უთხრა ბოლოს თვალი ჩაუკრა და გაშორდა.
დატოვა საწყალი თათულაშვილი პირდაღებული.
-მაგარი,გოგოა ტო,-სიცილით იკრუნჩხებოდა გიორგის წინ მდგარი ნიკა.-რა,ჩაგიტარა.
-მოკეტე,-აღმოჰხდა გაოგნებულ თათულაშვილს.
-არა,რა მართლა მაგარი გოგოა!
-ხო,და ეგ გოგო ჩემი გახდება,-თვალი ჩაუკრა და რაღაც მელოდიის ღიღინი დაიწყო,ნიკამ ერთი წარბი ასწია მაგრამ შემდეგ ისევ რაღაცაზე ლაყბობა განაგრძო.

***3 თვის შემდეგ***
-დღეს წავიდეთ ხო ქალაქში?-ჰკითხა სესილიმ და ფული ხელში ააფრიალა.
-რატო?-წიგნიდან თავი ამოიღო და გაკვირვებულმა ჰკითხა.
-გოგო ხვალ,რომ წვეულებაა დაგავიწყდა ?
-უი,ხო.წავიდეთ.
-შუა დღისთვის წავიდეთ,კაი?
-კარგი,-დაეთანხმა და ისევ წიგნში ჩაჰყო თავი.
როგორ ენატრებოდა თავისი სახლი,მისი პატარა და და მამისი,რომელმაც თავისი საყვარელი მიიყვანა სახლში.
როგორ სძულდა იმ მომენტში მამამისი,როდესაც განუცხადა რომ ვიღაც დარია მათთან იცხოვრებდა და მალე ცოლადაც მოიყვანდა.
უსიამოვნო ფიქრებისგან თავი გააქნია და ისევ წიგნზე გადაერთო.
ამ სამი თვის განმავლობაში წარმატებებს მიაღწია,კარგად სწავლობდა.ფეხბურთის წრეზეც შევიდა,სადაც გოგოები თამაშობდნენ.
ბიჭები რაგს თამაშობდნენ,ხოლო გოგონები კი ფეხბურთს.რაც ძალიან მოსწონდა.ბავშობიდან გიჟდებოდა ფეხბურთზე,სულ მამამისს ეთამაშებოდა პატარაობაში.მაგრამ მერე წამოიზარდა,დედამისი ავტო-ავარიაში დაიღუპა და ალექსიც მთლიანად შეიცვალა.
-წავედით?-ფიქრებიდან სესის ხმამ გამოიყვანა.
-რა?უი,ხო...წავედით.-უჯრიდან ფული ამოიღო,ნაცრისფერი ჟაკეტი ჩაიცვა და ოთახიდან გავიდა,სადაც სესილი ელოდებოდა.
სიცილით ჩაიარეს ორი სართული და გარეთაც სიცილით გაცვივდნენ.ქუჩის გადაჭრას აპირებდნენ მათ წინ,რომ მანქანაც დაატორმუზა,იქიდან კი ცისფერმა თვალებმა თვალი მოსჭრა.
-წამოდით,ჩვენც ქალაქში მივდივართ.-უთხრა გიორგიმ და სათვალე გაისწორა.
-არა,იყოს ფეხით წავალთ,-იაზვად გაუღიმა სანაიამ და გზა გააგრძელა.
მაღაზიებში იმდენი იარეს,რომ ფეხები უკვე ზედ ეკიდათ.ნაიამ შავი გაშვებული კაბა იყიდა,რომელიც მუხლს სცდილდებოდა.
სესილიმ კი გრძელი,წითელი კაბა იყიდა.
პანსიონატში მისულებმა მაშინვე მოწესრიგება დაიწყეს.მათ ოთახში სრული აურზაური იყო.
თმები ორივეს გაშლილი ჰქონდა.ისეთი ლამაზები იყვნენ,რომ შეგეხედათ ზედ დაგრჩებოდათ თვალი.უკვე ათი,რომ გახდა უკვე მზად იყვნენ.
ნელი ნაბიჯებით შევიდნენ დარბაზში.ყველამ მათზე გადმოიტანა მზერა,ცოტა ხნით თითქოს მუსიკაც კი შეწყდა.ყველამ ჩურჩული დაიწყო.სესილიმ კმაყოფილი სახით გადახედა ნაიას,ნაიამაც გაუღიმა და ფრთხილი ნაბიჯებით ჩავიდნენ კიბეებზე.ყველა ჯერ ისევ მათ უყურებდა,მათ თითოეულ ქმედებას აკვირდებოდბნენ.
გიორგის ლურჯმა თვალებმა მაშინვე შეამჩნია შავ კაბაში გამოწყობილი გოგონა და მისკენ აიღო გეზი,მაგრამ ლუსის ამრეზმა ხელებმა შეაჩერა.
-სად მიდიხარ საყვარელო ?
-ლუსი მომისმინე! აღარ დამიძახო საყვარელო,ძვირფასო და ა.შ. არ მიყვარხარ ადამიანო,არც შენთან ვარ და არც არასდროს ვყოფილვარ შენი შეყვარებული.გაიგე,რა!აღარასდროს მოხვიდე ახლოს ჩემთან და არასდროს აღარ მომეკარო,იმედია კარგად გაიგე.ახლა კი თავი დამანებე!-მისი ხელები მოიშორა და ნაიასკენ წავიდა.
-შეიძლება გეცეკვო?-ჰკითხა ღიმილით.
-კი,-გოგონამ თავი დაუკრა და გაკვირვებული გაჰყვა უკან,აქამდე არ ახსოვდა მისი ასეთი გულწრფელი ღიმილი,სულ ირონიით ელაპარაკებოდა და ცინიკურად იღიმოდა.ახლა კი რა დაეტაკა ასე უცებ ?!
-რაღაც მინდა,რომ გითხრა და შეგიძლია წამომყვე სადღაც ?-ჰკითხა ზედმეტად დასერიოზულებულმა,ეტყობოდა რომ რაღაცაზე ნერვიულობდა.
-კი,რა პრობლემაა,-მხრები აიჩეჩა და უკან მიჰყვა.
-თვალები დახუჭე რა,-ჯერ ეჭვის თვალით შეხედა,მაგრამ მერე ღრმად ამოისუნთქა და თვალები დახუჭა.
ერთი კი გაიფიქრა იქნებ სად მივყავარ ან რა უნდა მიქნასო,მაგრამ გიორგის თბილი ხელიდან წამოსული სითბო ისე მოსწონდა,რომ ვერ გაუშვებდა.მთელი სხეული დადებითად იმუხტებოდა და პროტონებს მთელ სხეულში გზავნიდა.მისი სხეული ერთ დადებით იონს მოგაგონებდათ.
ათი წუთი სიარულის შემდეგ გაჩერდა.
-გავახილო ?
-ხო,-ქუთუთოები ერთმანეთს ნელა დააშორა და ირგვლივ მიმოიხედა.ყველაფერი ისეთი ლამაზი იყო.
ტბის პირას იდგა,მის წინ ისეთი ლამაზი ხედი იშლებოდა,ლამის დადნა.დიდი ვებერთელა მთვარე ტბაში ირეკლებოდა.ვარსკვლავები ცაზე ისე მკაფიოდ ანათებდნენ თითქოს შეგეძლო მოგეწყვიტა.ირგვლივ ვარდის სუნი იდგა.მარჯვნივ სულ წითელი ვარდები იყო,ხოლო მარცხნივ კი სულ თეთრები.
ასეთი სილამაზე ცხოვრებაში არ ენახა.
-ეხლა რაღაც უნდა გითხრა რა,-ნერვიულად შეიცურა თშირ თმაში ხელი და ნერვიული ღიმილით შეხედა ნაიას,-მოკლედ მაგრად მიყვარხარ.არ შემიძლია ეს რომანტიკოსობა და ასეთი რაღაცეები.უბრალოდ გეტყვი,რომ შენს ყველაფერზე ვგიჟდები.თითოეული შენი მიხვრა-მოხვრა,შენი ღიმილი,სიცილი,ჩხუბი,ირონიაც კი მიყვარს,ოღონდ მხოლოდ შენი მიყვარს.გინდა გითხრა რატომ შემიყვარდი ? რა თქმა უნდა გინდა!-თავისივე კითხვას თვითონვე გასცა პასუხი და ისევ ნერვიულად გაუღიმა,განაბულ ნაიას,-შენი ღიმილის გამო შემიყვარდი.აი,რომ იღიმი ჩემთვის მთელი სამყარო უფერულდება,მხოლოდ შენ ერთ ღიმილს ვხედავ.შენ,რომ იღიმი არ ვიცი ყველაფერი ქრება,მხოლოდ შენ გხედავ.“იტოგში“ მიყვარხარ რა.-ხელი თმიდან ჩამოიღო და ნერვიული ღიმილით შეხედა გაბრწყინებულ სანაიას.
ვერაფერი ვერ უთხრა,უბრალოდ იდგა და თვალებში უყურებდა,რომლებშიც იკარგებოდა.სადღაც შორს,არა ამ ქვეყანაში არამედ ზეციერში.რაღაც არა ამ ქვეყნიური გრძნობა ჰქონდა თათულაშვილისადმი.
ბოლოს მივიდა და მისი წვრილი ხელები გიორგის შემოჰხვია.განა არის იმაზე დიდი ბედნიერება,როდესაც საყვარელ ადამიანს ეხუტები ? როდესაც თქვენი გული ერთ რიტმში ძგერს,როდესაც ხვდები რომ ის შენია მხოლოდ შენი და არავის სხვისი.მთელი ბედნიერება ხომ ამაშია ?
სიყვარული,რომელისაც უსიტყვოდ უნდა გვესმოდეს.
სიყვარული ყველაფერში გამოიხატება,განსაკუთრებით ჩახუტებაში.ვერც ერთი სიტყვა ვერ გადმოსცემს იმდენს,რამდენსაც ერთი უბრალო ჩახუტება.
-ეს,დადებითად მივიღო?-მაღლიდან ჩამოჰხედა მასზე ერთი თავით დაბალ სხეულს,სანაიამ უბრალოდ თავი დაუქნია და ისევ ყელში ჩარგო თავი.
გიორგიმაც უფრო მაგრად მოუჭირა თავისი დიდი ტორები და სულ ჩაკარგა მასში მწვანე თვალება ანგელოზი.

***ორი თვის შემდეგ***
უკვე პანსიონატების საბოლოო შეჯიბრია,ყველანი ნერვიულობდნენ რადგან საბოლოოა,თან უკვე საზაფხულო არდადეგები იწყება.
ლუსი პანსიონატიდან წავიდა,იმის შემდეგ რაც გაიგო,რომ ნაია და გიორგი ერთად იყვნენ.
ყველაფერი იმაზე კარგად იყო ვიდრე წარმოიდგენდნენ,ერთად იყვნენ.ბედნიერები.ერთმანეთით იყვნენ ბედნიერები.
-ე.ი. სესილი შენ შეუტევ,არ შემარცხვინოთ! სახლში გამარჯვებულად დაბრუნება მინდა!აბა!ერთი,ორი,სამი!
-მგლებო!-იღიალეს ერთად და ყველა მოედანზე გავარდნენ,ხან რომელი წაიქცა ხან რომელი.მეორე ტაიმი სანამ დაიწყებოდა სკამზე ჩამოჯდნენ,ცუდად ჰქონდათ საქმე 2-0 იყო,რაც სასტიკად არ მოსწონდათ.
-ნაია,მოდი ვიღაცას უნდა შენი ნახვა,-ღიმილით დაუძახა ირინამ და ხელიტ იხმო.
თვალები ისე გაუფართოვდა,რომ ფორთოხალს დაემსგავსნენ.სწრაფად გაიქცა მონატრებული სხეულისკენ და ზედ შეაფრინდა.
-მამიიიი,როგორ მომენატრეეე!-ყვიროდა და სხეულს ზედ ეკვროდა.
-მეც,ძალიან მომენატრე,ჩემო პატარა!-მაგრად აკოცა ჯერ ერთ ლოყაზე,მერე მეორეზე.
-დარია არ ჩამოიყვანე?-ჰკითხა გაბრწყინებული თვალებით.
-კი,დარია!-დაიყვირა და მანქანიდანაც სწრაფად გადმოხტა 13 წლის გოგონა.
-ვაიმეეეე,ჩემი გიჟი დაკოო!-რაც შეეძლო ბოლო ხმაზე იყვირა და მაგრად ჩაიკრა გულში.ის იყო რაღაც უნდა ეთქვა,რომ „საშტვენის“(არ ვიცი ეს სწორადაა თუ არა (ვიცინი)) ხმა გაისმა.უკმაყოფილოდ მოშორდა მამა-დას და თავისი გუნდელებისკენ წავიდა.
-ეხლა კარგად მომისმინეთ! წეღან ალბად კარგად ვერ გითხარით ! უნდა მოვიგოთ მინიმუმ სამი გოლი უნდა გავიტანოთ!აბა ეხლა!ერთი,ორი,სამი!
-მგლებო!-ახლა ისე იღრიალეს,არც ერთხელ რომ არ უღრიალიათ და მაშინვე გაცვივდნენ მოედანზე.
-დაარტყი!-უყვიროდა ვიღაც სესილის,მანაც ისე მაგრად დაარტყა ფეხი ბურთს,რომ მეკარეს შეეშინდა და გვერძე გახტა! იეს! ერთი გოლი! 1-2,ორი გოლიღა უნდათ და იგებენ.
თხუთმეტი წუთი რჩება და ნაია არტყავს და გოოოოოოლ! 2-2,ერთი გოლი და მოგებულები არიან!
ხუთ წუთი რჩება დვალი არტყავს და იიიიეეეეეს! 3-2 მოიგეს!
დამატებითი წუთები ისე ჩაამთავრეს არც ერთს გაუტანია გოლი და მოიგეს!3-2 დამთავრდა.

***3 წლის შემდეგ***
-გიოოო,მალე მივალთ? დავიღალე უკვე ასე ჯდომით!-მერამდენეთი ეუბნებოდა ნაია თათულაშვილს.
-სულ რაღაც ხუთი წუთიც,-ხელზე აკოცა და თვალებზე შეხედა,რომელზეც თავშალი ეკრო.მანქანა,რომ გაჩერდა მაშინვე წამოჰყო თავი „სიდენიიდან“.
-მოვედით?-მოუთმენლობა დაეტყო ხმაში.
-კი,მოვედით.გადმოდი,-კარები გაუღო,ხელი მაგრად ჩასჭიდა და სადღაც გააჩერა.-მოიცა მე მოგხსნი,-უთხრა და უკნიდან დაუდგა,ფრთხილად მოხნსა თავშალი და ყელში მაგრად აკოცა,ისე რომ სანაიას მთელს სხეულში ჟრუანტელმა დაუარა.-პირველად სიყვარული აქ აგიხსენი,ამიტომ მინდა რომ კიდევ რაღაც გითხრა დღეს.ბევრი მიკიბვ-მოკიბვის და ლამაზი სიტყვების მაგივრად გკითხავ რა.ჩემი ცოლი იქნები ?!-ჰკითხა და როგორც პირველად ისევ ისე შიცურა ხშირ თმაში ხელი.
ახლაც ისე უსიტყვოდ შეჰყურებდა გაბრწყინებული თვალებით სანაია თათულაშვილს,ბოლოს კი ისევ ისე როგორც მაშინ მაგრად ჩაეკონა გულ-მკერდში.
-ეს,დადებითად მიივიღო?-ისევ ძველი კითხვა და ისე თავის დაქნევა,ისევ ყელში ჩარგული თავი და ისევ ბედნიერებით აღტკინებული გულები.ისევ ისე რიტმში მფეთქავი გულები.ყველაფერი ისევ ისე.







პატარა ისტორია,სიზმარში ვნახე :დ ხოოოდა გადავწყვიტე დამეწერა :დდდ