ანნა.

გონს რომ მოვიდა, ირგვლივ მიმოიხედა და ისევ ტირილი დაიწყო. მთელი გულით მოთქვამდა, ვერ ამშვიდებდნენ, ბოლოს ისევ დამამშვიდებელი გაუკეთეს და დაეძინა. არც სხვები იყვნენ უკეთეს მდგომარეობაში, ყველა განადგურებული იყო, მაგრამ ანნას გამო მხნეობას ინარჩუნებდნენ. გეგას დედა გმირულად უძლებდა ყველაფერს, ანნას გვერდით იჯდა, მისი ხელი ეკავა და უხმოდ ტიროდა. გოგოს დედამ რომ უთხრა შვილიშვილი ეყოლებოდათ, გაეღიმა. ამ მძიმე წუთებშიც კი გაეღიმა, იმიტომ რომ ის გეგასგან დარჩა. ნიჟარაძე სახლში წაიყვანეს, ხმას არ იღებდა, მუცელზე შემოეხვია ხელები და ტიროდა. არც კითხვებზე პასუხობდა. ოთახში, ლოგინზე იწვა და ცრემლები თავისით სდიოდა. ოჯახის წევრები გააფრთხილეს ნერვიულობა არ შეიძლებაო, თუმცა ვერაფერს გახდნენ. ან როგორ აიძულებდნენ გაჩერებას. ძალით აჭმევდნენ, მთელი დღე ოთახში იყო გამოკეტილი. არც სამძიმარზე გასულა, ცხედარიც კი არ უნახავს. გაშტერებული იჯდა, თვალები სადღაც სიღრმისკენ მიემართა და ცრემლები დასდიოდა მის ლოყებს. მხოლოდ დაკრძალვაზე გამოვიდა ოთახიდან, სულ შავები ეცვა, აღარ ტიროდა.

- ანნა _ მაშინვე მასთან მივიდა ელენე და ჩაეხუტა. მთელი ძალით მოეხვია ანნაც, თითქოს ეს უნდოდა, ვიღაცის სითბო სჭირდებოდა. _ გამაგრდი ანნა. _ მას კი თითქოს არც ესმოდა. ელენეს მოშორდა და იქვე სკამზე ჩამოჯდა. ვერაფრით შეძლო იმისთვის თვალის გასწორება, რომ გეგა აღარ იყო, რომ აღარ დაბრუნდებოდა უკან, აღარ ჩაეხუტებოდა, აღარ აკოცებდა, საერთოდ აღარ იარსებებდა.

კიდევ ერთხელ მაშინ ჩამოგორდა ცრემლები, სასახლე საფლავში რომ ჩაუშვეს. იქვე ჩაიკეცა, სახეზე ხელები აიფარა და აქვითინდა. სანამ მიწით არ ამოავსეს, იქამდე იყო პირქვე დამხობილი და ტიროდა, გაუჩერებლად იმეორებდა მის სახელს. ხელები მიწაზე დაალაგა და მომუშტა, მწვავე ტკივილს ცივი მიწის შეგრძნება შეერია.. აცივდა, ისედაც მოღრუბლული დღე წვიმამ დააგვირგვია.. ცრემლებს წვიმის წვეთები შეერია, მიწა ტალახი გახდა. ანნამ კი, თითქოს დროის შეგრძნება დაკარგა. თავი ერთი წამითაც არ აუწევია ზემოთ, აშტერებული თვალებით დასცქეროდა გეგას უკვე ამოვსებულ საფლავს. მხრები უცახცახებდა, თმები აეწეწა, მაგრამ არაფერტი ადარდებდა. ძლივს მოაშორეს საფლავს, ისევ ჩაიკეტა. „უგეგობა“ ტკივილს აყენებდა. მარტო არ ტოვებდნენ, დედაც და დედამთილიც, ფაქტობრივად, მასთან გადასახლდნენ. ელენეც სულ იქ იყო, მაგრამ აზრი არ ჰქონდა, არავის ელაპარაკებოდა. ერთი კვირა გავიდა, ის კი ისევ ისე იყო, უარესადაც კი.

ოთაში შესულმა ელენემ გულსწასული იპოვა.. მაშინვე სასწრაფო დახმარება გამოიძახეს, სავაადმყოფოში გადაიყვანეს, ისევ ჩაუტარეს გამოკვლევები. შედეგი კი კვლავ იგივე იყო, არავითარი ნერვიულობა.

- ანნა, მესმის თქვენი, ამხელა სტრესის გადატანა მოგიწიათ, მაგრამ უნდა ეცადოთ არ ინერვიულოთ. _ ანნამ უბრალოდ შეხედა. _ წინააღმდეგ შემთხვევაში ნაყოფი საფრთხის ქვეშ იქნება. ახლა კარგად უნდა იკვებოთ, ჯანსაღად და საკმაოდ ბევრი. ზედმეტად სუსტად ხართ თქვენც და თქვენი პატარაც, იფიქრეთ მასზე ანნა, ნუ შესწირავთ მას თქვენს მწუხარებას. _ გაუღიმა და ოთახიდან გავიდა. ანნამ ღრმად ამოისუნთქა.
- ხომ გაიგონე დე, არ შეიძლება შენთვის ნერვიულობა.
- საღამოს გაგწერენ ანნა, გადმოდი ჩვენთან, ან შენს მშობლებთან, არ შეიძლება ასე, არ უნდა დავუშვათ რომ ჩვენს პატარას რამე დაემართოს.
- გთხოვთ, სულ ერთი დღეც, სულ ერთი დღით დავრჩები ჩვენს სახლში, მაგრამ მარტო, სულ მარტო _ სასოწარკვეთილი ხმა ჰქონდა.
- მაგრამ ანნა _ შეწინააღმდეგება სცადეს.
- სულ ერთი დღე, აქედან რომ წავალთ, ხვალ დილამდე და მერე დავბრუნდები სახლში, პირობას გაძლევთ.
- კარგი..

ახლა სულ მარტო იყო თავიანთ სახლში, ოთახში. მის ბალიშზე ჩახუტებული ტიროდა. პირობა დადო, რომ უკანასკნელად ტიროდა, მაგრამ შეასრულებდა თუ არა, არ იცოდა. დაჰპირდა, რომ ყველაზე მეტად გაუფრთხილდებოდა თავიანთ სიყვარულის ნაყოფს. იმ ღამით ჩაალაგა თავისი ნივთები, სახლი მოაწესრიგა და უკანასკნელად დაიძინა იმ ლოგინში. მეორე დილით, თითქოს ახალი ცხოვრება დაიწყო.თავს უფლება არ მისცა ეტირა. მამამ მოაკითხა და სახლში წაიყვანა. ყველაფერს უჯერებდა დედას, კარგად ჭამდა, კარგად ეძინა, მაგრამ ჩაიკეტა. აღარ იყო იმდენად ლაღი, ალბათ, ამასაც გადალახავდა ოდესმე, თუმცა ახლა, ამის ძალა ნამდვილად აღარ შესწევდა. გეგას მშობლები ფაქტობრივად ყოველ დღე ნახულობდნენ. ელენეც სულ მასთან იყო. ღამით, როცა მარტო რჩებოდა, შვილს მამაზე ეჩურჩულებოდა, თითქოს ამით მონატრებას იკლავდა. ყველაზე მეტად იმას ნანობდა, გეგას შვილის შესახებ რომ არ უთხრა. ორიგინალურობა რომ არ მოენდომებინა, გეგეჭკორს ეცოდინებოდა შვილის შესახებ. ელენე მასთან იყო, მობილურმა რომ დაურეკა. ჩუმად ელაპარაკა და გაუთიშა.

- რა ხდება? _ ანნამ შეხედა.
- არაფერი, რატი იყო.
- რა უნდოდა?
- შეხვედრა.
- წადი მერე.
- გაგიჟდი? არ დაგტოვებ.
- ელენე უკვე მესამე კვირაა სულ ჩემთან ხარ, ხომ ხედავ, ისე აღარ ვარ, სისულელეს რომ არ ჩავიდენ ისედაც იცი. წადი, ნახე, ჩემი ხათრით.
- ვერ დაგტოვებ _ ისევ თავისას იმეორებდა ელენე.
- ელე, გთხოვ, ცოტა ხნით მაინც ნახე. იმდენს ნუ იზამ, ჩემ გამო დაშორდეთ, ტკივილი ისედაც საკმარისად მაქვს.
- სულ ცოტა ხნით, ძალიან მალე დავბრუნდები.
- წადი..

ელენე ოთახიდან გავიდა და რატის დაურეკა.

- გამოვალ.
- გამახარე, ჩემი მეგობრები მინდოდა გამეცნო.
- რატი, ახლა ამის ხასიათზე არ ვარ, ხომ იცი..
- ჰო, ვიცი, მაპატიე, უბრალოდ ძალიან უნდოდათ, თან ვიფიქრე ცოტა გულსაც გააყოლებდი. ცოტა ხანი, გაგაცნობ და წამოვიდეთ.
- კარგი, გელოდები.

_________________

რატი და ელენე ერთ-ერთ კაფეში მივიდნენ. წინ შეატარა ბიჭმა, უკამ მიჰყვა და კუთხეში მდგარი მაგიდისკენ წაიყვანა. ნაცნობი სახის დანახვა გაუკვირდა ელენეს.

- შენ პეტრე არ ხარ?
- პეტრე ვარ _ ფეხზე წამოდგა _ შენ, აჰ ანნას ქორწილი _ უეცრად გაიხსენა გოგონა.
- ანუ ერთმანეთს იცნობთ. ელენე ეს თორნიკეა _ წარუდგინა ფილფანიც.
- მისი მეგობრები თუ ხართ, ქორწილში არ იყავით? არ მეცნობით..
- ქორწილში არ იყვნენ _ გაუღიმა პეტრემ _ საპატიო მიზეზი ჰქონდათ, ქორწინების სახლში არ შემომყვნენ.
- სასიამოვნოა შენი გაცნობა _ გაუღიმა თორნიკემ.
- ჩემთვისაც სასიამოვნოა.
- ანნა როგორ არის? _ თავი ვერ შეკავა პეტრემ.
- ცუდად.
- რატომ?
- მათ არაფერი იციან _ უჩურჩულა რატიმ.
- გეგა გარდაიცვალა.
- რა?? როდიის? როგორ?
- მესამე კვირა იწყება უკვე, ავტო-კატასტროფაში.
- წარმოუდგენელია, ანნა საშინლად იქნება.
- ყველა საშინლადაა, ანნა განსაკუთრებით, მაგრამ უძლებს.
- ძლიერი გოგოა.

პეტრე..

როგორ მოუნა ანნასთან ყოფნა, რომ შეძლებოდა, აუცილებლად წავიდოდა მასთან. ზუსტად ისევე გაამხნევებდა, როგორც მან გაამხნევა იქ, ბრაიტონში. მაგრამ ვერ მივა, ასე მოურიდებლად ვერ მიადგება ოჯახში. ამდენი ხანი, მისი ფიქრები ხომ თითქმის სულ ანნას უკავშირდბოდა, თუმცა მაშინვე უკუაგდებდა, რადგან ტლიკინას ოჯახი ჰყავდა. ახლა? ახლა ოჯახი აღარ აბრკოლებდა, მაგრამ არ წავიდოდა. მისი მხრიდან საშინელი საქციელი იქნებოდა, ახლა სახლში მიდგომოდა და თავის გრძნობებზე დაეწყო საუბარი. რა სისულელეა, ამას არ გააკეთებდა. იქამდე არ გააკეთებდა, სანამ ტლიკინა ამ უბედურებას არ გადახარშავდა, იარებს ცოტათი მაინც არ მოიშუშებდა.

თვითონ კი ცუდად. როცა წარმოიდგენდა ანნას მდგომარეობას, თითქოს მასავით ტკიოდა.. ვერაფრით ეგუებოდა მის უბედურებას.. ხომ ჯობდა ბედნიერი ყოფილიყო და თუნდაც გეგასთან.. ნანობდა რატომ ვერ გაიცნო უფრო ადრე, თუმცა სინანულს აზრიც არ ჰქონდა.. ელენეღა დარჩა იმედად, მისგან შეიტყობდა ტლიკინას მდგომარეობას..


ანნა..

ისევ ისე იყო.. მხოლოდ ბავშვის გამო ცოცხლობდა, ჭამდა, ეძინა.. გამოკვლევებიც თავიდან ჩაიტარა, ნაყოფი ჯერ ისევ სუსტად გრძნობდა თავს.. ჯერ ისევ სჭირდებოდა ჯანსაღი კვება, თავის განსაკუთრებული მოვლა. მის გამო გარე სამყაროსთანაც აღადგინდა ურთიერთობა. ყოველ დილა-საღამოს ელენესთან ერთად სეირნობდა სუფთა ჰაერზე. უკვე გაითავისა, რომ მასში ახალი სიცოცხლე იყო. სიცოცხლე, რომელიც მუდამ გაახსენებდა გეგას, გეგას და თავისი სიყვარულის ნაყოფი. განა ამაზე უკეთესი რა უნდა ყოფილიყო? ბიჭი წავიდა, მაგრამ საჩუქარი დაუტოვა. ეს პატარა თითქოს იმისთვის არსებობდა, რომ ანნასთვის ცხოვრების გაგარძელების მოტივაცია მიეცა. უკვე იღიმოდა კიდეც, რამდენჯერმე შეეპარა გოგოს სახე ღიმილი, შვილზე ფიქრისას. მაგრამ ჯერ ისევ ვერ შეჩვეოდა მარტო ძილს, ყოველ წამს მაინც ელოდა, რომ გეგა კარებს შემოაღებდა. ვერასდროს წარმოიდგენდა ასე ტრაგიკულად თუ დასრულდებოდა ყველაფერი. მომავალზე ფიქრებში, ყოველთვის, ყველაფერი დიდხანს და ბედნიერად გრძელდებოდა, თუმცა რეალობაში ასე არ მოხდა. სასტიკი აღმოჩნდა ცხოვრება წყვილისთვის, არც ერთმანეთით ტკბობა დასცალდათ, არც ოჯახით, არც შვილით. ზედმეტად ხანმოკლე აღმოჩნდა მათი ბედნიერება. „შემთხვევით“ თვალიდან ჩამოვარდნილი ერთი ცრემლი მოიწმინდა და გაიღიმა. „ნერვიულობა არ შეიძლება“ - უკვე დაზეპირებული ფრაზა გაიმეორა გონებაში და ჯერ ისევ „ვერ-შეტყობილ“ მუცელს მიეფერა.

- ანნა, ნახე რა მოგიტანეთ _ ღიმილით შევიდა ელენე ოთახში.
- რა მომიტანე? _ ოდნავ გაუღიმა ელენემ.
- შოკოლადები.
- მადლობა.
- სხვათაშორის რატიმ გიყიდათ.
- მაშინ მადლობა რატის.
- რატის შენი გაცნობა უნდა.
- ახლა არა რა ელე, ცოტა დრო გავიდეს და გავიცნობ.
- ჰო, ვიცი, მეც ეს ვუთხარი.
- ელეე..
- რა მოხდა?
- ჩემთან დარჩი რა.. _ ამდენი ხნის შემდეგ, პირველად გამოთქვა ანნამ ეს სურვილი.
- მართლა?
- მართლა.
- დავრჩები..

მეგობარს მიეხუტა და თვალები დახუჭა. ისე მოენატრა ელენესთან ერთად გატარებული ღამეები. ამდენი ხნის მანძილზე არაფერი უთქვამს ანნას თავის გრძნობებზე, ელენეც მისი მდგომარეობის გამო არ უყვებოდა რატიზე არაფერს.

- ელე..
- გისმენ..
- მომენატრა.. _ ამოისრუტუნა.
- ვიცი ანნა, ვიცი.. ყველას მოგვენატრა..
- მაგრამ მე..
- ჰო, შენ ყველაზე მეტად.. მაგრამ უნდა გაუძლო ანნა, შენ ახლა პატარა გყავს, სულ მალე გულში ჩაიკრავ.
- ჰო, ჩემი პატარა..
- ყველაზე მაგარი ნათლული მეყოლება და მეც ყველაზე მაგარი ნათლია ვიქნები..
- მაპატიე, ეს ერთი თვე იმდენად გავერთე ჩემს ტკივილში, სულ დამავიწყდა რომ ცოლის გარდა შვილიც ვიყავი, რძალიც, მეგობარიც და დედაც, ეგოისტივით ვიქცეოდი..
- ნუ სულელობ, ყველაფერი კარგადაა..
- ჩემთვის არაფრის მოყოლა არ გინდა? მოგისმენ..
- მაშინ მოგიყვები _ გაეღიმა ელენეს და განაგრძო _ რატი ძალიან კარგი ბიჭია, უკვე სიყვარულიც ამიხსნა, სერიოზულია, სიმპატიურია, კარგი ხასიათები აქვს.. _ რატის დახასიათებას აგრძელებდა, მაგრამ რატომღაც არაფერს ამბობდა მისი და პეტრეს მეგობრობაზე.
- კარგია ელე, ძალიან კარგია..
- ჰო, იცი როგორი ყურადღებიანია? ძალიან..


პეტრე...

დილიდან საშინელ განწყობაზე იყო. ჯერ იყო და, როგორც კი საწარმოში ფეხი შედგა, მაშინვე ბატონი გუჯა შეხვდა, მერე დედამ მიაკითხა კაბინეტში.. ზედმეტად მძიმე დღე აღმოჩნდა. როგორც კი განთავისუფლდა, მამის საფლავზე წავიდა. მასთან ყოველთვის პოულობდა შვებას.. მიწაზე ჩამოჯდა და ერთიანად დაიცალა, ყველაფერი უთხრა. ისე უყვებოდა, როგორც ცოცხალ ადამიანს. იცოდა, შეიძლება ვინმეს გიჟად შეერაცხა, თუმცა არ ადარდებდა, მთავარია თვითონ გრძნობდა რომ იცლებოდა. იქიდან პირდაპირ ბიჭებთან შესახვედრად წავიდა.. რატის ელენს გარდა არავინ აღარ ახსოვდა, ხანდახან ბიჭების დაცინვაზეც ღიზიანდებოდა. მაგრამ მათ მართლა ეცინებოდათ, ბავშვურად, გულწრფელად, რატი ასეთი შეყვარებული არასდროს ყოფილა და ამიტომაც ხალისობდნენ.

პეტრეს ელენეზე ყოველი საუბრის შემდეგ, უფრო მეტად ეფიქრებოდა ანნაზე. უკვე გაუსაძლისი ხდებოდა სურვილი მასთან მისვლის, საუბრის, ნუგეშისცემის, მაგრამ ვერაფერს აკეთებდა. მისულიყო და რა ეთქვა? არც ეს იცოდა. თავის გრძნობებზე საუბარს ვერ დაუწყებდა, თითქოს სანუგეშოდაც ვერაფერს მოიფიქრებდა, ამიტომ ისევ დაცდა ჯობდა. მაგრამ დიდხანს ვეღარ მოიცდიდა. „კიდევ ცოტა ხანი“ - მონოტონურად იმეორებდა გულში და მთელ სხეულში სითბო ეღვრებოდა იმის წარმოდგენაზე, რომ ნახავდა...

__________________
ესეც მეათე თავი შოკოლადებო... მადლობა, მადლობა კიდევ ერთხელ და უამრავჯერ თქვენი სითბოსთვის... ვიცი რომ ცოტა პატარაა, მაგრამ "არდაგვიანებული", დღეს რაც მოვახერხე ეს არის, დაგვიანება არ მინდოდა.. ცოტა ისეთი თავია, დღევანდელ ხასიათსაც და ამინდსაც შეეფერება.. იმედი მაქვს მოგეწონებათ, ველი შეფასებას და კრიტიკას.. ბოდიში შეცდომებისთვის..

პ.ს. მადლობა ლილიანას იდეისთვის..