პეტრე.

პირველი საათისთვის ლიკოს დაურეკა, კიდევ ერთხელ გადაამოწმა და დათქმული კაფისკენ წავიდა. ცოტა ლოდინი დასჭირდა და ლიკოც გამოჩნდა. ფეხზე წამოდგა, გოგონა გადაკოცნა და მის პირდაპირ დაიკავა ადგილი.

- მიხარია რომ უარი არ მითხარი ლიკო _ გაუღიმა.
- ჰო _ უხერხულად გაუღიმა გოგონამაც _ რა ხდება? რატომ გინდოდა ჩემი ნახვა?
- რაღაც მაქვს სათქმელი. ყოველგვარი მიკიბვ-მოკიბვის გარეშე პირდაპირ აგიხსნი.
- გისმენ.
- მე და ლიაკო დავშორდით.
- მართლა? _ შეიცხადა.
- მართლა. ეს არ არის მნიშვნელოვანი. მოკლედ, მინდა რომ ცოლად გამომყვე.
- რა თქვი? კი მაგრამ... _ ალუღლუღდა ლიკო.
- ჰო, ჰო, მესმის, არ ელოდი.. უბრალოდ შემოგთავაზე, შენ დაფიქრდი, არ გაჩქარებ.
- მაგრამ ლიაკოს ხომ ახლახანს დაშორდი? არამგონია ასე უცებ გადაგეყვარებინა.
- ჰო მართალი ხარ, ვერ მოგატყუებ, ვერ გეტყვი რომ აღარ მიყვარს, მაგრამ მე მინდა ვცადო შენთან, მე მართლა ვეცდები შენს შეყვარებას, თუ შენი სურვილიც იქნება რა თქმა უნდა.
- პეტრე იცი, ასე უცებ ვერ გიპასუხებ...
- ჰო მესმის, არ არის პრობლემა, დაგელოდები..
- ძალიან დავიბენი.
- მესმის შენი, ნუ დაიბნევი, თუ უარს მეტყვი ამასაც გაგიგებ.
- კარგი, შესვენება დამიმთავრდება მალე, სამსახურში უნდა ვიყო.
- გაგიყვან.
- არა, მარტო წავალ, ასე მირჩევნია.
- კარგი, მაშინ ცოტა ხნით დავრჩები.
- დროებით პეტრე.
- დროებით, შენს პასუხს დაველოდები. _ ლიკომ უბრალოდ გაუღიმა და წავიდა.

თავზე ნერვიულად გადაისვა ხელი პეტრემ. გოგოს პასუხის ზუსტად იცის, იცის უარს არ ეტყვის, მაგრამ შიგნიდან ჭამს რაღაც განცდა. ნელი ნაბიჯით გავიდა გარეთ და საწარმოსკენ წავიდა. კაბინეტში შევიდა თუ არა, ფეხდაფეხ მიჰყვა ბატონი გუჯაც. ახლა ყველაზე ნაკლებად მისი ნახვა უნდოდა, თუმცა ეცადა ცივილიზებულად შეხვედროდა. მიმიკაც კი არ შეუცვლია სახეზე, გამოწვდილი ხელი დააიგნორა და სავარძელში ჩაეშვა. ღრმად ამოისუნთქა ბატონმა გუჯამ და თვითონაც მის პირდაპირ მოთავსდა.

- დაგვიბრუნდი პეტრე?
- თქვენ არა, საწარმოს კი.
- ბოლო ნახვიდან დღემდე დიდი წინსვლაა.
- რას გულისხმობთ?
- ამ თ-ებს, თავაზიან ტონს.
- რამე გნებავთ? _ ნელ-ნელა ღიზიანდებოდა პეტრე.
- არაფერი, უბრალოდ მინდოდა მეთქვა, რომ ძალიან ვნერვიულობდით შენზე. _ ბიჭს ჩაეცინა.
- ნუთუ?
- დედაშენი კინაღამ მოკვდა, ასე არ შეიძლება შვილო.
- როდის მერე გავხდი თქვენი შვილი? _ ტონს აუწია პეტრემ _ დედაჩემი კი, როგორც ვატყობ ჯერაც ცოცხალია. ერთი კვირაა დავბრუნდი და არც კი მოვუკითხივარ.
- ჩვენ არ ვიცოდით თუ ჩამოხვედი.
- თქვენ, ერთად _ ყბები ერთმანეთს დააჭირა.
- ჩვენ, ერთად პეტრე.
- შემთხვევით თქვენი ქორწილიც ხომ არ გამოვტოვე?
- არ გამოგიტოვია, შენ გელოდებოდით _ გაუღიმა კაცმა.
- მგონი ჯობს ჩემი კაბინეტი დატოვოთ, სანამ სიმშვიდეს ვინარჩუნებ.
- კარგი პეტრე.
- მოიცადეთ, მე თქვენი აქციების შესყიდვა მინდა.
- აი ეს კი შეუძლებელია _ მშვიდი ნაბიჯით გავიდა ბატონი გუჯა კაბინეტიდან. მთელი ძალით დაარტყა პეტრემ მაგიდას ხელი და სავარძელში გადაწვა. სიმშვიდე ძნელი აღმოჩნდა, საფეთქლები ეწვოდა, ხელები თავზე შემოეწყო და დაწყნარებას ცდილობდა. არაფერზე ფიქრობდა, უბრალოდ თვალები დაეხუჭა და იმ სიშავეს შესცქეროდა. ტელეფონის ზარმა გამოაფხიზლა.
- გისმენ თორნიკე.
- სად ხარ?
- საწარმოში, რა ხდება?
- არაფერი, სახლში არ იყავი და..
- ნახევარ საათში ვიქნები და მოდით თქვენც _ აღარ შეეძლო იქ გაჩერება, ვერ სუნთქავდა იქ არსებული ჰაერით. სწრაფი ნაბიჯით დატოვა საწარმო, ღრმად ჩაისუნთქა სუფთა ჰაერი და სახლისკენ წავიდა.

ანნა.

ტკბილად ეძინა ანნას, უშფოთველად, სანამ უცნაური სიზმარი არ ნახა. კინგ-კონგი ესიზმრა, საფირმო უჟმური სახითა და მკაცრი ტონით. მაგრამ ის ვიღაც სხვას ესაუბრებოდა, საიდანღაც გეგას ხმაც ესმოდა. გამოეღვიძა, შეწუხებულმა გადაატრიალა თვალები, ასეთი არეული სიზმარი ჯერ არ ახსოვდა. უბრალოდ გულში ჩამყვა-ო იფიქრა და ლოგინიდან ადგა. მაინც ვერ მოიშორა ფიქრები, სანამ სამზარეულოში მოღიღინე გეგა არ შენიშნა.

- დილამშვიდობის _ ზურგიდან მიეკრ საქმროს და ზურგზე ტუჩებით შეეხო.
- დილამშვიდობის _ ღიმილით მოუბრუნდა ბიჭი და ჯერ შუბლზე, შემდეგ კი ტუჩებზე აკოცა. _ როგორ გეძინა?
- კარგად _ გაუღიმა, თუმცა ძილზე კვლავ სიზმარი გაახსენდა _ დანარჩენები სად არიან? _ მისი მკლავებიდან თავი დაიძვრინა და წყალი დალია.
- ჯერ ყველას ძინავს.
- წვენს დალევ?
- დავლევ _ ჭიქებში გაანაწილა ფორთოხლის წვენი და გეგას გაუწოდა. _ რამდენიმე დღეც _ გაუღიმა საქმრომ.
- რამდენიმე დღეც და საქართველოში ვიქნებით.
- ერთად ყოფნაც გვეღირსება _ ხალათი გადაუწია ანნას მხარზე და ნაზად შეეხო. გოგონას გაეღიმა, გეგამ კი მის მხრებზე განაგრძო ტუჩებით ბოდიალი.
- სირცხვილია _ კისკისებდა.
- არაფერიც არ არის სირცხვილი, უბრალოდ მხარზე ვაკოცე ჩემს საცოლეს.
- ახლა რომ გაიგო სხვას გავყევი ცოლად, რას იზამ? _ უცნაური კითხვა დასვა ანნამ.
- ანნა _ თავისკენ შეაბრუნდა და წარბები შეკრა ბიჭმა _ რა კითხვებს მისვამ?
- უბრალოდ გკითხე, ერთი ასეთი ამბავი მოვისმინე და დავინეტერესდი შენ როგორ მოიქცეოდი.
- შენ ამას არ იზამ, მეც ზედმეტად მშვიდად ვარ _ გაუღიმა გეგამ.
- მართალია _ გაუცინა.
- როგორ მიყვარს შენი ტკბილი ტუჩები.
- მარტო ტუჩები? _ წარბაწეულმა გადახედა.
- არა, ტუჩებიც, თვალებიც, ცხვირის, მთლიანი ანნა მიყვარს, გესმის?
- მესმის _ გაუცინა და მიეხუტა.
- გვრიტებო, ჟღურტულებთ? _ სიცილით შევიდა სამზარეულოში ქეთი.
- ვჟღურტულებდით, მაგრამ ახლა კაჭკაჭი მოვიდა და შეგვაწყვეტინა _ სიცილით დაკრა ცხვირზე ხელი გეგეჭკორმა.
- ეს კაჭკაჭი იქნება რომ მოგარტამს ერთი-ორს.
- წავედი მე, მალე დავბრუნდები _ გაუღიმა გეგამ გოგონებს.
- გაგაცილებ _ მაშინვე გაჰყვა ანნა. კარებთან მისულს, ნაზად აკოცა ბიჭმა, ყურთან ჩამოყრილი თმა გაუსწორა და წავიდა. ეს ჩვევა ურთიერთობის პირველივე დღიდან ჰქონდა და ვერ მოიშალა. სულაც აწეული რომ ჰქონდეს თმა, მაინც უნდა გაიმეოროს „ეს“ მოძრაობა. ანნაც შეეჩვია, სიცილით ხვდება ამ ყველაფერს. თვალი გააყოლა მიმავალ სილუეტს და სახლში შებრუნდა. ოთახში ასულმა შხაპი მიიღო, სააბაზანოდან გამოვიდა, კარადა გამოაღო და როგორც კი სარაფანი გამოიღო, კვლავ პეტრე გაახსენდა. ის დღე გაახსენდა, ეს ტანსაცმელი რომ იყიდეს. დღეს რაღაც ბევრს ფიქრობს პეტრეზე და სულაც არ მოწონს. თავი გადააქნია და ოთახიდან გავიდა.

პეტრე.

ბიჭები გააცილა თუ არა, დივანზე წამოწვა და თვალები ჭერისკენ ააპყრო. გონებაში კიდევ ერთხელ გადაავლო თვალი ინგლისში გატარებულ რამდენიმე დღეს და გაეღიმა. თითქოს ტლიკინა მოენატრა. არა! რა სისულელეა, ახლა მასზე საფიქრელად არ სცალია. ახლა მთავარი ლიკოს პასუხია და მაინც, სიამოვნებით მოისმენდა ანნას ხმას, კინგ-კონგს რომ ეძახდა, მის კისკისს. ფიქრები ტელეფონის ზარმა შეაწყვეტინა. ლიკოს ნომერი რომ დაინახა, დაიძაბა.

- პეტრე, მე ვარ, ლიკო.
- ვიცი ლიკო, გისმენ.
- არ ვიცოდი დამერეკა თუ არა, მაგრამ..
- კარგად მოიქეცი რომ დარეკე.
- ვიფიქრე იმ ყველაფერზე, რაც მითხარი და.. _ შეყოვნდა.
- გისმენ _ მოუთმენლობა შეინიშნებოდა პეტრეს ხმაში.
- თანახმა ვარ _ ჩუმად ჩაილაპარაკა გოგომ.
- ლიკო, მადლობა _ თითქოს ამოისუნთქა, მაგრამ უარესად დამძიმდა _ ხვალ გნახავ, მერე შენს ოჯახშიც ამოვალ.
- შენ ალბათ არ იცი, ჩემები უკვე რამდენიმე წელია უცხოეთში წავიდნენ.
- ჰო, არ ვიცოდი, იციან შენი გადაწყვეტილების შესახებ?
- იციან.
- ხვალ გნახავ და ქორწილის საკითხები გადავწყვიტოთ.
- კარგი.

მომდევნო კვირა სრულად ქორწილის სამზადისს დაეთმო. პეტრე ყველაფერში ეთანხმებოდა ლიკოს. ბიჭებსაც გააცნოთ, მოეწონათ, თუმცა პეტრეს ვერც მოწონებას ამჩნევდნენ, სიყვარულს მითუმეტეს და ეს არ მოწონდათ. პეტრე კი ჯერ მართლა ვერაფერს გრძნობდა მადლიერების გარდა. თვითონაც აშინებდა ეს ფაქტი. უყურებდა ლიკოს, ეღიმებოდა მის საქციელზე, მზადებაზე, მაინც უსიამოვნო შეგრძნებები ჰქონდა გულში. დამძიმებული დააბიჯებდა, თითქოს მთელი კაცობრიობის ტვირთი ეკიდა ზურგზე. მაინც ჯიუტად, ეგოისტურად არ წყვეტდა ამ სამზადისს. რამდენიმე დღეში ქორწილი უნდა ჰქონოდათ, ცდილობდა არაფერი შეემჩნია, თუმცა ნანობდა იქ, სადღაც, სიღრმეში. კარგად ხვდებოდა ლიაკოს ჯიბრზე დაქორწინებას აზრი არ ჰქონდა, მაგრამ ეს ბოლო დღეები ახსოვდა კი ლიაკო? ახლა უკვე ამ ყველაფერზე უარის თქმასაც აღარც ექნებოდა აზრი, ამიტომ ჩუმად იყო, გულშივე კლავდა სინანულსაც, სიმძიმესაც, სინდისის ქენჯნასაც, ფიქრებსაც. ერთი კვირის განმავლობაში, ფაქტობრივად, ყოველ დღე ახსენდებოდა ტლიკინა და მისი სიტყვები: „სხვის ჯიბრზე ბედნიერებამ არამგონია გაამართლოს“. მისი სიტყვებიც ჭეშმარიტებაშიც დარწმუნდა. ახლა ისე ძალიან უნდოდა ტლიკინას ნახვა. თვითონაც არ იცოდა რატომ, უბრალოდ უნდოდა, სჭირდებოდა, ფიქრობდა ისევ აპოვნინებდა სიმშვიდეს და ძალას. კიდევ უნდოდა მასთან ყოფნა. სიამოვნებით მოისმენდა მის ხმას, მის სიცილს, მის კინგ-კონგს. თვითონაც ხვდებოდა, ზედმეტად ბევრს ფიქრობდა ანნაზე, დროებით წყვტდა ფიქრს, მაგრამ შემდეგ ისევ თავიდან იწყებოდა.

ანნა.

ერთ-ერთი ყველაზე ბედნიერი დღე გათენდა. საქართველოში რამდენიმე დღეა რაც დაბრუნდნენ. აღუწერელი ემოციით აავსო მეგობრების დახვედრა,, გათენდა დილა და აღმოჩნდა, რომ ოჯახებს თითქმის ყველაფერი მოეგვარებინათ. დღეს კაბის სანახავად მიდიოდა. ზუსტად იცოდა როგორი კაბა სურდა, დიდი, ძალიან დიდი, დახვეწილი და ლამაზი. მეორე საღამოსვე ელენესთან წავიდა და იქ დარჩა. მთელი ღამე ილაპარაკეს, არც თავისი თავგადასავალი და კინგ-კონგი გამოუტოვებია. ისე თვალებგაბრწყინებული უყვებოდა პეტრეს შესახებ, ელენემ ეჭვით შეხედა. მისი მზერა დააფიქსირა თუ არა ანნამ, ჯერ გაეცინა, მერე წარბები შეკრა.

- რანაირად მიყურებ?
- იმედია მომეჩვენა რომ ზედმეტად აღფრთოვანებული საუბრობ ამ კინგ-კონგზე.
- მართლა აღვფრთოვანდი, პიროვნულად საოცრად ძლიერი ადამიანია.
- იმედი მაქვს მხოლოდ პიროვნულად აღფრთოვანდი.
- ელენე რას მეუბნები.
- რაც დავიინახე იმას _ თვალები დაუბრიალა ელენემ.
- სულ გაგიჟდი შენ _ გაუცინა და ლოგინზე მიწვა.
- შენ არ გაგიჟდე, თორემ მე რა მიჭირს _ ელენესაც გაეცინა.

იმ დღეს უეცრად ჩააფიქრა ელენეს სიტყვებმა. ნუთუ მართლა ასეთი ენთუზიაზმით უყვებოდა, რომ ელენე ამ წარმოუდგენელ რაღაცაში დააეჭვა. არა სისულელეა, სრული სისულელე. მას გეგა უყვარს! მალე მისი ცოლიც გახდება. ელენესაც უბრალოდ უამბო პეტრეზე, აბა მეგობრისთვის ხომ უნდა მოეყოლა. საშინლად ააფორიაქა ელენეს აზრებმა ასე არ შეიძლებოდა. თვალები დახუჭა და თავს დაძინება აიძულა.

პეტრე.

ხვალ ქორწილი ექნება. ბოლო ღამეს ატარებდა მარტოობაში. წარმოდგენა არ ჰქონდა როგორ შეეგუებოდა ლიკოს. ღელავდა და თანაც როგორ, ადვილი ხომ არაა, ხვალიდან ოფიციალურად ცოლიანი იქნებოდა. რაც იყო, იყო, გადაწყვეტილებაც თვითონ მიიღო, ამდენი თხოვნის მიუხედავად, მაინც არ შეცვალა. ჰოდა უნდა შეეგუოს. ღრმად ამოისუნთქა, ხელები თავქვეშ ამოიდო და თვალები დახუჭა. დახუჭა და მაინც ანნა მოელანდა, მაშინვე წამოჯდა, ნერვიულად გადაისვა ხელი თავზე, მაგრამ ვერაფრით შეაკავა სახეზე მომდგარი ღიმილი. სულ ეღიმება ამ გოგოს გახსენებისას.

ანნა.

ხვალ ქორწილი ექნება.. ახლაც ელენესთან ერთად თავის ოთახში იყო ჩაკეტილი. მართალია იცოდა გეგასთან ძალიან ბედნიერი იქნებოდა, მაგრამ მაინც წყდებოდა გული მშობლიური სახლის დატოვების გამო. გაბრწყინებული თვალებით გადახედავდა კაბას და ბედნიერებისგან აჟრჟოლებდა.



სანატრელი დილა გათენდა, ადრე გააღვიძეს, თავს დასტრიალებდნენ სტილისტები, ვიზაჟისტები, კაბაც მოირგო და მართლა დედოფალს დაემსგავსა. გეგამ რომ დაინახა, ჩაეღიმა. თბილად მიიხუტა.

- ყველაზე ლამაზი ცოლი მეყოლება.
- მე ყველაზე სიმპატიური ქმარი _ გაუცინა.

ჯერ ჯვარი დაიწერეს.. სურათები გადაიღეს, იმხიარულეს, იქიდან კი ქორწინების სახლში წავიდნენ.

პეტრე.

ბიჭები დილიდან მასთან იყვნენ, არაფერს ეუბნებოდნენ, უბრალოდ სამზადისში ეხმარებოდნენ. ჯვრისწერა არ ექნებოდათ, მხოლოდ ხელს მოაწერდნენ ვიწრო წრეში და ჟურნალისტების თანდასწრებით. ლიკოს სახლში გაუარეს. სრულიად უბრალო, გრძელ, თეთრს კაბაში გამოწყობილიყო. შეხედა პეტრემ, მაგრამ ვერაფერი იგრძნო, ვერც მისი სისადავე აღიქვა, ვერც სილამაზე. უბრალოდ გაუღიმა, კარგად გამოიყურები-ო - ეცადა გულწრფელად ეთქვა, ალბათ გამოუვიდა კიდეც. ქორწინების სახლში ისე მივიდნენ, ხმა არ გაუციათ ერთმანეთისთვის. თავს ვერაფრით აიძულა პეტრემ, ფიქრის გარეშე ეთქვა „დიახ“. სანამ მესამედ არ გაუმეორა ქალმა კითხვა, იქამდე ვერ უპასუხა. იფიქრა ყველაფერზე რაც ბოლო თვეშუ დაატყდა თავს. კიდევ ერთხელ გააანალიზა, რომ სულაც არ იყო დარწმუნებული გადაწყვეტილების სისწორეში, მაგრამ ვეღარაფერს იზამდა. როგორც იქნა დაასრულეს, ვალსიც იცეკვდეს და უკვე წასვლას აპირებდნენ მეორე წყვილი რომ შევიდა.

_-_-_-_-_-_

ეჭვის თვალით შეხედა პეტრემ, თითქოს დარწმუნებას ცდილობდა, მერე კი გაუფართოვდა თვალები, რადგან პატარძალში თავისი ტლიკინა ამოიცნო. თავისი, კი, როგორ არა. არავითარი თავისი ტლიკინა, არამედ გეგას ანნა.
იქით კიდევ ანნას გაუფართოვდა თვალები, პეტრე რომ დაინახა, თან აქ, ასე. არ ელოდა, მართლა არ ელოდა ასე მალე თუ შეძლებდა, გაოცდა.
პეტრე? პეტრეს რაღაც დაემართა გოგოს დანახვაზე. გულისცემა გაუხშირდა, ისე მოუნდა ეთქვა რა ლამაზი იყო. უეცრად საოცრად შეშურდა გეგასი.
ანნამაც რაღაც იგრძნო შიგნით, რა ქნას, ფაქტია, მაინცდამაინც ნასიამოვნები სულაც არ იყო, ამ სიტუაციაში რომ შეხვდა, თითქოს აწუხებდა. არა, მაინც რა სისულელეებს ფიქრობდა.

- გამარჯობა ანნა _ ძლივს შეიკავა თავი, ტლიკინა რომ არ დაეძახა.
- გამარჯობა კი.. პეტრე _ გაუღიმა.
- მოკითხვისთვის ცოტა უხერხული სიტუაციაა, გილოცავ გაბედნიერებას.
- მადლობა, შენც გილოცავ, გაიცანი, ჩემი მეუღლე გეგა.
- სასიამოვნოა _ ხელი ჩამოართვა _ ჩემი მეუღლე ლიკო.
- ლიკო? _ გაკვირვებულმა იკითხა _ სასიამოვნოა _ გაუღიმა.
- ჰო, ლიკო _ გაკვირვების მიზეზს მიუხვდა _ კარგი, ბედნიერად. _ სწრაფი ნაბიჯით დატოვეს ქორწინების სახლი.

გეგამ და ანნამაც იქორწინეს. ბედნიერი იყო, ძალიან. მაგრამ ხანდახან მაინც ეფიქრებოდა კინგ-კონგის ოჯახზე. ჩაფიქრდებოდა, როგორ მოასწრო პეტრემ ლიკოს გაცნობა, შეყვარება, მაგრამ უყვარდა კი?


_____________
ესეც მეშვიდე თავი შოკოლადებო.. რომ იცოდეთ როგორ მრცხვენია ასე რომ დავიკარგე, მაგრამ მართლა ვერ შევძელი.. ძალიან, ძალიან დიდი ბოდიში.. უუღრმესი მადლობა თქვენ რომ ასეთი თბილები და ტკბილები ხართ.. ვეცდები ხვალ კიდევ ავტვირთო, მაგრამ ვერაფერს დაგპირდებით.. შეცდომებისთვის ბოდიში..იმედი მაქვს რომ გამიგებთ.. იმედია მოგეწონებათ ეს თავი, ველი შეფასებას და კრიტიკას..

პ.ს. მადლობა ლილიანას იდეისთვის..
პ.ს. იცოდეთ მარრიამს უყვარხართ თქვენ..