გოგონა ნელი ნაბიჯებით განაგრძობდა ვიწრო და ჩაბნელებული დერეფნისკენ სიარულს.
-(ლიდია) ანნა! შეშინებული იძახდა და თვალებს აბრიალებდა.
-(ანნა) ლიდია ჩუმად იყავი თქვა და ხელი ყველაზე ახლო მდებარე კარების სახელურს ჩაებღაუჯა
თითქოს ქარმა დერეფანში გაიარა და აშალა იქვვე დაყრილი ფურცლები.
გოგონა შეხტა და კარები მაინც შეაღო იქიდან ვიღაც ქუდიანი ბიჭი აფორიაქებული გამოვიდა,გოგონა უკან გადავარდა შიშისგან
-(უცნობი) უკაცრავად არ მინდოდა თქვენი შეშინება
-(ანნა) არაუშავს და აქ რას აკეთებდი?ანნამ მძიმედ ამოისუნთა და კლასს შეხედა.
-(უცნობი) ჩემი სკოლის ნივთები დამრჩა და მის წასაღებად მოვედი თორე იმფორმატიკის მასწავლებელი ისედაც ცუდად მიყურებს.ბიჭმა ჩაიღიმა და ოთახიდან გამოვიდა.
-(უცნობი) კარგი მე წავალ,როგორც ჩანს წვეულებისთვის ემზადბით,კიდევ ერთხელ ბოდიში შეშინებისთვის.
გოგომ თავი დაუქნია და იყურებდა სანამ სკოლიდან არ გავიდა.
-(ანნა) ღმერთო ჩემო სულ ტყულად შევშინდით პატარა კნუტებივით.შემოტრიალდა და ისევ დარბაზში შევიდა.
-(ანნა) ლიდია! დაიძახა გაოგნებულმა როცა თავისი მეგობარი აღარ იყო დარბაზში.
-(ანნა) კარგი,ეს უკვე ძალიან ბანალურია,მე არ მეშინია,შეგიძლია გამოხვიდე.
გოგონა ერთ ხანს ელოდებოდა ლიდიას გამოსვლას,მაგრამ ახლა გაბრაზდა და დოინჯი შემოირტყა წელზე.
უეცრად ბუშტი გასკდა და მის ხმამ ანნა შეაშინა.
-(ანნა) კარგი მე გნებდები,გამოდი თორემ აღარ შეგეხვეწები.გაბრაზებით ბურტყნებდა და თმებს მაღლა იწევდა.რა დროსი იყო მაგრამ ტელეფონზე ზარი გაისმა.
-(ანნა) გისმენთ!? ტელეფონი შიშინებდა
-(ანნა) თქვენი ხმა არ ისმის.
-(უცნობი) ახლა გესმის? ბოხი ხმით ლაპარაკობდა ვიღაც
-(ანნა) კი,მაგრამ ვინ ხართ?
-(უცნობი) შენი დაქალი მე მყავს,თუ გინდა რომ გავათავისუფლო და ცოცხალი დარჩეს დღეს წვეულებაზე უნდა მოხვიდე.
-(ანნა) ეს რა სისულელეა? იცი რა?ღადაობის ხასიათზე არ ვარ,გოგონა ტელეფონის გათიშვას აპირებდა

-(უცნობი) არ გამითიშო თორემ ამანდას სიცოცხლით აგებ პასუხს.
-(ანნა) რაა?საიდან იცნო.....სიტყვა გააწყვიტინა მილერს
-(უცნობი) ბევრს აღარ ვილაპარაკებ გირჩევნია მოხვიდე............


P.s აი მხოლოდ ეს პატარა თავი,რადგან არ აქტიურობთ.სანამ არ იაქტიურებთ მე აღარ დავდებ