ხელი ძალიან მეტკინა, ცოტაც და ვიტირებდი, მაგრამ ჩემს თავს გამოვუცხადე ძალა მომეკრიბა და შევტრიალებულიყავი.
-არ მომესალმები?-ჩაიდუდუნა, ჩემსკკენ წამოვიდა. მთლიანად ალკოჰოლის სუნი ასდიოდა, რის გამოც უკან წავიწიე.
-ხმას არ ამოიღებ?-საშინელი სუნი ამოსდიოდა პირიდან. ჩემდა უნებლიედ ჩხვირი ავიბზუე.
-აყროლებული ვარ?-ხმა გაუმკაცრდა.
-....
-ჩემს ნერვებზე თამაშობ?-ისეთი გრძნობა დამეუფლა  თითქოს ენა ჩავყლაპე.
-...
-ხმა ამოიღე!!!-ხმას მკაფიოდ აუწია რასაც ჩემი გაღიზიანება მოყვა.
-ჰა, ამოვიღე-მეც არ დავაკელი გამწარება და თან ენა გამოვუყავი.
-ოპა,უკვე წითელი ამენთო-ხელში ამიყვანა, (რბილი ნათქვამი იქნება, უფრო ამიტაცა) შემდეგ კი ზურგზე გადამიკიდა. იმდენი მუშტი დავარტყი ზურგზე, რომ ალბათ ხერხემალმა თავისით შეიცვალა ადგილი. სანდრო კი ვირივით იყო. ჰმ, რაც არ უნდა გასაკვირრვი ყოფილიყო, რატომღაც მომწონდა, ჩემს "ნერვებზე," რომ თამაშობდა. ბოლოს მანქანაში ჩამტენა. კარი უნდა დაეხურა როცა ცოტნეს ხმა გავიგონე.
-გოგო ჩემთან რჩება-დაიყვირა. თითქოსდაგამიხარდა, მაგრამ გულის სიღრმეში სანდროსთან დარჩენა მინდოდა.
-გოგო თვითონ გადაწყვეტს!-არანაკლებ დაიყვირა სანდრომაც
-იყოს.-დაეთანხმა დიტოც და ორივემ მე შემომხედა.
-მე სახლში მივდივარ-თავდაჯერებულმა განვაცახადე. წუთიც არ იყო გასული სანდრო ჩემს გვერრდით აღმოჩნდა. ამოვიოხრე და ხმამაღლა განვაცხადე:
-ჩემო საყვარელო სანდრინიო-ვერ იტანდა ამ სახელს,რომ ვეძახდი.-მარტოც მშვენივრად წავალ-ჩამეცინა-ორივე ფეხი ჯანმრთელი მაქ.
-12-მდე სახლში ხარ!-დამიბღვირა. მე ლოყაზე ვაკოცე, რადგან ვიცი, რომ ყველაფერი გამიგო. მიმმიხვდა მარტო, რომ მსურდა დარჩენა რადგან ვიცოდი, ვიცოდი ერთ დღესაც მომიწევდა ამერჩია მეგობრები ან "სიყვარული." მაგრამ ვუყვარვარ კი სანდროსს.იქნებ მიყენებს??? ბოლოს სანდროს ჩურჩულმა გამომაფხიზლა-"დიტო პირველისთვის მოვა და ხომ იცი მისი ამბავი..." მე გამეღიმა და ოდნავ დაბალ ხმაზე ვუთხარი:
- ჩემი საყვარელი ძმაკაცი ხარ.-მხარი მხარზე გავკარი და წამოვედი. ალბათ უკვე ჩემს სახლს გავცდი, როცა უკნიდან ნაცნობი ხმა შემომესმა. შევტრიალდი და დიტო.
-კარგი მატყუარა ხარ-გამიღიმა. ჯერ არ გამხარებია ასე მისი დანახვა. რაც ძალა და ღონე მქონდა გავიქეცი და ჩავეხუტე. მაგრად ჩავეხუტე თითქოს ვიღაც მართმევდა.
-გოგო, ასე ხომ დამახრჩობ-ჩაიდუდუნა.
-ჰო კაი, აწი აღარ ჩაგეხუტები-გაბუტული ბავშვივით შევტრიალდი საპირისპირო მხარეს.
-კაი ტო, წამო ნაყინი უნდა გაჭამო.-ხელი გამომხვია და ლოკაზე მაკოცა.მართალია აპრილში არავინ ჭამს ნაყინს მაგრამ ჩვენ ნორმალურები ვართ? არა, ჩვენ განსხვავებულები ვართ. მაღაზიასთან, როცა მივედით მარტო ნაყინს არ დავჯერდით და თითქმის ყველაფერი ვიყიდეთ:ნაყინები, ჩიფსები, შოკოლადები, ჟელიბონები და ა.შ.
-დიტო-სიმყუდროვე დავრღვიე.
-ჰო.
-დიტო პარკში შევიდეთ.-მანქანა გააჩერა.
-რა გინდა გოგო პარკში?-გაკვირვებული მიყურებდა.
-ხომ დამეხმარები?-მოვიღუშე.
-კი, აბა რას ვიზამ. კაი წამო წავიდეთ-მანქანა გადააყენა, თვითონ გადმოვიდა და შემდეგ კარი გამიღო.
-თქვენო აღმატებულებავ გადმობრძანდით-ამის თქმა და მაღალ ხმაზე სიცილი დავიიწყე. პარკში შევედით და ერთ-ერთ სკამზე ჩამოვჯექით.
-აბა მიდი გადამიშალე შენი ბურუსით მოცული გული.-მშვიდად გამიღიმა.
-დიკო შემიყვარდა. ის რეგვენი და არანორმალური შემიყვარდა.-ამოვიდუდუნე.
-მერე მაგას?-მისი მშვიდი სიტყვები გამიკვირდა.
-არ ვიცი. არამგონია-სასოწარკვეთილმა ამოვიდუუდუნე.
-რას ქვია არ იცი ტო? შენნაირ ლამაზმანს მეორეს ვერ ნახავს!-გაეცინა.
-შენ? შენ არ მეჩხუბები?-გაკვირვებულმა შევხედე.
-ქეთიცი მე იმიტომ ვეჩხუბ, რომ შენ დამირეკე. მე მხოლოდ შენზე ვზრუნავ შენი მოყვარე ჩემი მოყვარეა, შენი მტერი ჩემი მტერია-და თავზე მაკოცა. მეც მაგრად ჩავეხუტე. ისეთი წარმოდგენა დამეუფლა თითქოს ერთმანეთის სისხლით ნათესავები ვიყავით.
-ახლა წავიდეთ შენთან და ღამე გავათენოთ-თვალებ გაბრწყინებულმა ვუთხარი.
-დავურეკავ ცოტნეს ლიკა წამოიყვანოს.
-კარგი მე მანქანაში ჩავჯდები.-და გასაღები გამოვართვი. სახლში ავედით. საშინელებათა ფილმს ვუყურეთ და თან მე და ლიკამ შიშისგან ყველაფერი გადავჭამეთ. ბიჭები კი დაგვცინოდნენ, მაგრამ 2-ჯერ კი მოხვდათ გემრიელად. ალბათ 5-ისთვის დავიძინეთ. დილით ერთდროულად გაგვეღვიძა მე და ლიკას როცა, ლოგინს დავხედეთ ვნახეთ ორი დიდი წითელი თაიგგული. უცებ ვვწვდით და კონვერტი ამოვიღეთ. ორივეზე ერთნაირი ტექსტი ეწერა:
" ჩვენს ორ ყველაზე ლამაზ დებს ჩვენსგან საჩუქრად. ყველაზე მეტად გვიყვარხართ, ეს ვარდები არც კი შეედრება თქვენს სილამაზეს"

სიხარულისგან წამოვფრინდით და ჩვენი სააბაზანოებისკენ ავიღეთ გეზი. ბეევრი ხანი არ გავჩერებულვარ. დიტოსთან ბევრი ტანსაცმელი არ მქონდა, ამიტომ არც დავფიქრებულვარ ჩვეულებრი ტანსაცმელი გამოვიტანე და ჩავიცვი. აპრილის სუსხ ამინდს შეეფერებოდსა. ნაცრისფერი თბილი ჯემპრი, მოკლე სავი კაბა. თბილი წინდები და მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელი.


მეორე სართულიდან პირველ სართულზე გადავინაცვლე და სამზარეულოში შევედი. სენდვიჩები დავამზადე და გემრიელად შევჭამე. უეცრად ლიკას ხმა გავიგონე.
-მე წავედი ცოტნეს უნდა შევხვდე რაღაც უნდა მაყიდინოს. აბა სენ იცი-ეს თქვა თუ არა გაიქცა.
-მე ტელევიზორს მივუჯექი და ფილმის ყურება დავიწყე, როცა ტელეფონის ხმა გავიგე. წერილი სანდროსგან იყო:
"ჩემი ფერია რას შვრება? აბა ჩქარა გაიქცეს და კარი გააღოს, სანდროსგან საჩუქარი აქვს"
---------------------------------
ყველას დიდი მადლობა ვინც კითხულობთ <3 ძალიან გთხოვთ გამიზიაროთ თქვენი აზრი მოთხრობასთან დაკავშირებით.