დიდხანს ვატრიალე ბარათი და ათასჯერ მაინც წავიკითხე, იმედით, რომ გავიგებდი გამომგზავნის ვინაობას, მაგრამ სიტყვები “კეთილი იყოს შენი მობრძანება ლამაზო“ არაფრის მთქმელი იყო.
ბარათი მოხატული იყო წითელი ყვავილებით ,რომელიც ჩემი დაკვირების შედეგად სისხლი აღმოჩნდა, ვერაფრით მივხვდი, რისისი სიხლი იყო, ან სართოდ რატომ იყო და საერთოდაც მეკუთვნოდა მე?.....
მთელი დღე წინ და უკან დავდიოდი სახლში, ბარათი ძალიან მაფიქრებდაა. გაფრენამდე რომ მიმიყვანა , მერე ჩემს თავს ავუკრძალე მასზე ფიქრი! სახლის დალაგებას შევუდექი, საქმე ოხრად მქონდა, მაგრამ ვერდავუდე ამასაც გული დაგარეთ გავარდი.
ისეთი ლამაზი იყო ჩემი ეზო და ისეთი სურნელოვანი ამაზე მაგარ ადგილას სად უნდა წავსულიყავი?! ნაძვის სუნმა გამაბრუა, ჩიტების ჭიკჭიკი კი სასიამოვნოდ ჩამესმოდა ყურში. აი ყველაზე მაგარიდამამშვიდებელი რა არის.
საღამომდე დავეხეტებოდი ეზოში, ხან ხის ძირში წამოვწვებოდი და ჩემდაუნებურად მეფიქრებოდა ნიკაზე. დამპალი, როგორ მაშხამებს ამ ყველაფერს, უკვე მისდაუნებურად. არადა, მასთან ერთად ასეთ სახლზე და 4 შვილზე ვოცნებობდი,ჰმ ... თურმე მე სად ვარ?! .....
ისევ ჩიტების გალობა შემომსმა... ამჯერადაც გადავეშვი ფიქრებში, ჩემს მწტკივნეულ წარსულში.
პირველად ნანოსთან ერთად დავინახე ნიკა, უფრო სწორედ ნანომ დამანახა. ნახე, რა მაგარი ბიჭიაო და მეც ეგრევე მოვიხბლე მისით. ვისარმოეწონებოდა,მაღალი, ქერა, ცისფერთვალება ბიჭი? თან მოძველბიჭო, ეგეთები ბავშობაში გვიზიდავდა გოგოებს ძალიან. რადგან ნანომ დამანახა, ესეგი ნანოსი იყო, ასე ვიყობდით ბიჭებს მე და ნანო. სასაცილოა, მაგრამ ას ეიყო. მთელი წელი მისი იყო ასე შორიდან, მერე ნანოს სხვა მოეწონა , ისიც ასე შორიდან და დამრჩა ნიკა მე. მერე იყო ნანოს ძმის დაბადების დღე, სადაც ნიკაც აღმოჩნდა და ასე გავიცანით ერთმანეთი. მითხრა, რომ იცოდა რომ მეც და ნანოსაც მოგვწონდა,მაშინ ეს ჩვეულებრივად მივიღე და მომეწონა კიდეც, რომ სიმართლე მითხრა, მერე გამიმხილა, ნანო მომწონსო, ნანოზე უთქვმს წინასწარ, რომ ვივიენი მომწონს და ისე ვიცი რომ ვერ დავუახლოვდები და უნდა დამეხმაროო. ასეთ ტყულიში დაიხმარა ჩემი ნანო. მე მეგონა ნანოსთან ვუწყობდი საქმეებს და საბოლოოდ ჩემთვის ჩავიწყე, მაგრამ ეს ყველაფერი ტყული ყოფილა...არადა რამდენი ბედნიეი წუთი , წამი მახსოვს მასთან გატარებული, როდესაც ვნატრობდი, რომ მთლ დარჩენი ლცხოვრებას ასე გავატარებდი...რა მწარედ დამცინოდა ბედი....
შეუხედავი არასოდეს ვყოფილფარ, მაგრამ გარდატეხის ასაკში მართლაც, რომ დიდი სილამაზით არ გამოვრჩეოდი მერე ყველაფერი მოგვარდა დათაყვანისმცემლებმაც იბარტყეს, მაგრამ მე ნიკას იქეთ ვერავის და ვერაფერს ვხედავდი. ეხლა არავის ნდობა არმაქვს და საერთოდაც მამრობითი სქესის ადამიანებს არც კი ვეკონტაქტებიზედმეტად!
ისე წამიღო ფიქრება დროის შეგრძნება დავკარგე, საერთოდ შეგრძნებაც, რომ გავიაზრე სად ვიყავი ,უკვე კარგად სველი ვიყავი და კარგადაც დაღამებულა. საათის ისარი საღამოს 10 აჩვენებდა. პირდაპირ სააბაზანოსაკენ გავემართე და ამჯერად მშვიდობიანად და უპრობლემოდ შევძელი წყლის გადავლება. ისევ სმზარეულოსაკენ გავეშურე და მაცივრიდან სალათი გამოვიღე,ნორმალურად კარგა ხანია არ მიჭამია. თეფშზე დავილაგე რაც მინდოდა და ლეპტოპის მოსატანად ავდექი. რომ დავბრუნდი სალათი აშკარად მოკლებული მეჩვენა, მაგრამ ჩემს გარდა აქ არავინაა. სახლს გისოსები აქვს. არც კარები დამრჩენია ღია. როგორც ფილმებიდან ვიცი, მოჩენება არ ჭამს, ალბათ მომეჩვენათქო ჩავთვალე და ჭამას შევუდექი. სუსაშინელებებს რომ ვუყურებ ყველაფერიიმას გადავაბრალე. სკაიპით ნანოს ველაპრაკე ცოტა. ჭამას რომ მოვრჩი სამზარეულოს დალაგებას შვუდქი. რამოდენიმეჯერ უცნაურად ჩამოვარდა თეფში, მაგრამ არც ამას მივაქციე ყურადღება და დასაძინებად წავედი. საძინებელში შესულს ფანჯარა ღია დამხვდა, მაგრამ გისოსების არსებობამძალა შემმატა. საღამურებს ვეძებდი, რომ ისე გაანათდა და დაიგრუხუნა ძალიან ხმამაღლა შვკივლე და საწოლში შვხტი. ვითომ მაგარი ვარ არადა,,,
ყოველ გაელვებაზე ესეთები მემართებოდა.ბავსშობიდან მეშინია,,, საბოოლოდ ჩამეძინა,მაგრამ ძლში არ ვიცი მესმოდა თუ მართალი იყო, სიზმარი, ცხადად ვგრძნობდი სახეზე როგორ მეფრქვეოდა ვიღაცცის ცხელი სუნთქვა. მერე ფეხის თითზე საშინელი ტკივილი ვიგრძენი და გამეღვიძა, მგაგრამ ისე შემეშინდა ვერ გავინძერი, ფეხის თითი ისევ საშინლად ამეწვა, თან რაღაც თბილი მეხება ფეხებზე...
ღმერთო ალბათ მოჩვენებაააააააა....
ისეთი სიბნელეა ოთხაშვერაფერს ვხედავ........ ეხლა მათლა მოვკვდებიიიიიიიიი............
ვაიმე სად ვკვებიი..
.ააააააააააა ! უცებ ისევ ძალიან მეტკინა და ტკივილმა ფეეხზე წამომაგდო, სწრაფად ჩამოვკარი ხელი ჩამრთველს და შუქი ჩვართე, ჰოი საოცრებავ, არავინ არაა, ესეიგი მოჩვენებაა! ნამდვილად მოჩენებები ცხოვრობენ ამ სახლსში!
-სად ხარ?გამოდი! დამენახე, სიბნელეში ხარ მაგარი? გამოსი დადამენახე, თავს აგაძრობ! კიდევ დიდხანს გავიძახოდი მსგავს სისულელეებს ,ბოლოს დავიღალე და ისევ საწოლს მივაშურე,ამჯერად შუქი დავტოვე.
საწოლში შევწექი დაააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააა ღმერთო ისა ქააა, ჩემს საწოლშიიიიიიი!!!!!!! სწრაფად მოვიმარჯვე ლეპტოპი და მოჩვენებას მოვუქნიე რომელიც ჩემდა გასაკვირად საცოდავად აწმუკუნდა და საწოლიდან გამოხტა....
ვაიმე კატა?!!!! ჯერ ერთიანად მომეშვა მის დანახვაზე, მერე კიდევ საშინლად გავბრაზდი რომ ასე სასტიკად შემაშინა. ეს დამპალი მკმენდა ფეხის თითზე? ვამე არ წამაჭამა თითი?! საძაგელი! კი ხარ ღირსი ეხლა ფანჯრიდან მოგისროლო, მაგრამ ბედი შენი არ ვარ ეგეთების ხასიათზე! ლოგინის კიდეში დავუთმე წკვირტლიანს ადგილი და ეხლა მშვიდად მოვკალათდი საწოლში. ემბრიონის ფორმა მივღე და შევეცადე დაძინებას, მაგრამ ისეთი განწირული კივილის ხმა მომესმა პირველი სართულიდან გული კინაღამ წამივიდა შიშით...საბანი თავზე დავიმხე და ტელეფონის ძებნა დავიწყე ბალიშის ქვეშ, მაგრამ როგორც ყოველთვის ეხლაც ხომ არ ვიცი სადაა!!!! ვინმეს მაინც დავურეკავდი....ან რათ მინდა ტელეფონი, ვის უნდა დავურეკო აქედან?! ან როგორ დამეხმარება ვინმე ამ გადაკარგულში?... რას მოვეთრეოდი აქ?! აი ვივიენ შენი პარანორმალურიმოვლენები, საუკეთესო ადგილია შენთვის! აქ ჩაკვდები და არც არავინ მოგძების და არც გაგიხსენებს! ფიქრებიდან ფეხის ხმამ გამომიყვანა რომელიცისევ მიახლოვდებოდა......
მერე კარადის ჭრიალის ხმა მომესმა მერე იყო სასშინელი, ამაზრზენი და ყველაზე ბოროტული სცილის ხმა, რომელიც მეგონა თავზე მედგა ვიღაც და დამცინოდა .თვალები რომ გავახილე შუა დღე იყო, ჩემი მეხიერება საშინელ სიცილის ხმასთან წყდებოდა, ალბათ გული წამივიდა, რადგან მეტი არაფერი მახსოვს...
სწრაფად მოვწესრიგდი და პირველი სართულისაკენ ავიღე გეზი, კიბეებიდან უკვე გული გამისკდა, ყველაფერი გადმოყირავებული იყო, კარადები ღია, სამზარეულოც ამ დღე ში იყო, მისაღებში კი სარკეზე სისხლიანი წარწერა იყი..... „წადი“




მადლობა რომ კითხულობთ დაუდიდესი მადლობა მათ, ვიც თქვინიაზრი დააფიქსირეთდა გამიხარდება კიდევ თუდააფიქსირებთ. მიხარიხართ. ნელ-ნელა თავებსაც გავზრდი. პარანორმალური მე ქვია ისტორიას, არ ვიცი ასე თუ არ შეიზლება სათაურის დაწერა როგორც მქონდა. მ