ატეხილი გრძნობები 4
რამდენჯერმე წაიფორხილა კიბეზე, ძლივს ააღწია მე–5–მდე. კარზე ისტერიული ბრახუნი ატეხა, გასაღების მოძებნის თავი არ ჰქონდა. თმა გაწეწილ და შეშინებულ ლეას ზედ შეახტა და მაგრად შემოაჭდო ხელები. აკანკალებულმა მოუთხრო, რაც "მოხდა". – იქნებ სულ სხვა ვინმეს, ან რამის გამო გადმოდიოდა გზაზე? – არანაკლებ დაეჭვებული ლეა, მაინც შეეცადა ბიძაშვილის დამშვიდებას. – რომ გენახა რა თვალებით მიყურებდა. – ვერ წყნარდებოდა ფეფო. – ეგ ყველას ერთნაირი სიფათით უყურებს, ეგეთი უროდია. – ყალბად გაიღიმა ლეამ. – მეშინია ლეა. – ამოიჩურჩულა და ლეას შეანათა თვალები. – ნუ გეშინია, თუ კიდევ გამოჩნდება შენს სიახლოვეს, დაველაპარაკები. – გამოჩნდება. – ისევ დაიჩურჩულა ფეფომ. – რა უნდა? მაგრად ჩაიხუტა ლეამ და გადაწყვიტა ყველანაირად დაეცვა ბიძაშვილი. მართალი აღმოჩნდა ფეფო. იმ დღის შემდეგ ყოველ დილით ნახულობს ჯარჯის ქუჩაში. უკვე აღარ დადის თავჩაღუნული, დაფეთებული აცეცებს თვალებს აქეთ–იქით, აუცილებლად აწყდება სუსხიან და მომთხოვნ მზერას. სასწრაფოდ ტაქსის აჩერებს მერე და კონსერვატორიაში მიდის, მაგრამ იცის ასე ვეღარ გაგრძელდება. ერთ დღესაც ვეღარ დაუძვრება და მერე? ამიტომაც სთხოვა ლეას, ხვალ დილით მასთან ერთად გავიდეს ქუჩაში და მოთვალთვალეს დაელაპარაკოს. ლეაც დათანხმდა, ისედაც აპირებდა თუნდაც მასთან, სახლში ასვლას და დალაპარაკებას. ღამით ფიქრებმა არ მოასვენა, როგორი იქნებოდა ხვალ ჯარჯის და ლეას საუბარი, რაიმე შედეგს გამოიღებდა კიი? დილით საშინლად სტკიოდა თავი, ანერვიულებულმა ვერც ისაუზმა. ჩაიცვა და პირდაპირ ლეას ოთახს მიაშურა. არანაკლებ აფორიაქებული ლეა უკვე ჩაცმული იყო და ლოგინს ასწორებდა. მაინც გაუღიმა ფეფოს გამამხნევებლად და ოთახის კარი გამოიხურა. უსიტყვოდ გავიდნენ სახლიდან. არც გაღიმების და არც კრინტის დაძვრის თავი ჰქონდა ფეფოს. მალევე შეამჩნიეს ჯარჯი. მანქანას მიყრდნობოდა და სიგარეტს ეწეოდა. ლეას დანახვაზე ავად დააწვრილა თვალები მამაკაცმა. – ოჰ, მანქანა გამოუცვლია ვაჟბატონს. – ჩაიბუზღუნა ლეამ და ტაქსის აუქნია ხელი. შეეცადა ანერვიულებული ფეფო ოდნავ მაინც დაემშვიდებინა და ისე გაეშვა. მერე სწრაფად მიუხურა კარი და მანქანაზე დაატყაპუნა ხელი, მძღოლს ანიშნა შეგიძლია დაიძრაო. თავად შემართული დაიძრა ჯარჯისკენ. ყველაფერი ყველაფერი, მაგრამ ლეას სულაც არ ეშინია მისი. იცის, როგორ ნაძირალადაც არ უნდა მოაჩვენოს სხვებს თავი, ბოროტი არ არის. ღრმად ჩამარხული იმ სიკეთის მარცვლის იმედი აქვს, რომელიც ზუსტად იცის რომ არის კაცში. – რა გინდა, ხომ გთხოვე არ გაეკარო – მეთქი? – მიუახლოვდა თუ არა ეგრევე შეუტია. – რას გადაეკიდე, რატომ აშინებ? – წასასვლელი ვარ, მორჩი ლაპარაკს? – ბოძზე მიმაგრებულ მწვანე ურნაში ჩააგდო ნამწვი და წარბშეკრულმა გაუსწორა ლეას თვალი. – არა! სალაპარაკო გვაქვს და არ მაინტერესებს გეჩქარება თუ მოცლილი ხარ. – კატეგორიულ ტონს ინარჩუნებდა ლეა. – კარგი, ვილაპარაკოთ. ალბათ, ცოტაღა დარჩათ კონსერვატორიამდე, მაინც ვეღარ მივუსწრებ. – თავისთვის ჩაილაპარაკა გაიღიზიანებულმა და მანქანის კარი გამოაღო. – რაო?! – ჩაჯდომისთანავე დაუყვირა ლეამ. – შენ რა, ფეფოს უკან დასდევ? სიბრაზესთან ერთად გაოცებას გრძნობდა ლეა. ჯარჯი და ვიღაც პატარა გოგოს კუდში დევნა? რა სისულელეა... სხვას რომ ეთქვა არაფრით დაიჯერებდა. – შენი საქმე არაა! დროზე მითხარი რა გინდა! – სწორედ რომ ჩემი საქმეა. მინდა რომ თავი დაანებო. შენი ეშინია. შენთან სტუმრობის შემდეგ ყოველ ღამე კოშმარი ტანჯავს, რომლის მთავარი გმირი შენ ბრძანდები. – ამ სიტყვების გაგონებისთანავე გზისკენ მიმართული უემოციო მზერა, ლეას მიაპყრო. ცეცხლის ენები ათამაშდა მის თვალებში. ცნობისმოყვარეობა და აზარტი ერთად იკითხებოდა. – ვესიზმრები? – ცალყბად ჩაიღიმა ჯარჯიმ. – დიახ ჯარჯი, უკვე ტანჯავ. შენ კი როგორც ვატყობ ძალიანაც გახარებს ეს ამბავი. – უკმაყოფილო სახით გააგრძელა ლეამ ლაპარაკი. – თავად არ გამაფრთხილე არსად გადამეყაროს, მომარიდეო? შეეშვი რა... – არ შემიძლია. – რატომ? – არ ვიცი. – გიყვარს? – არა რა თქმა უნდა. უბრალოდ, მე ის მინდა. – რა ჯანდაბა გინდა, ერთი ღამის გოგო და საერთოდ გასართობი გოგო რომ არ არის არ იცი? – ვიცი. – ძალიან გთხოვ ნუ გააწვალებ, ნურაფერს დააძალებ, ნუ დატანჯავ. – მუდარა გაისმა ლეას ხმაში. – ცოტ–ცოტა ყველაფერი შეიძლება, ვერაფერს შეგპირდები... ვეცდები... – ისევ უემოციობა აიკრა სახეზე კაცმა. – საშინელი, საზიზღარი ადამიანი ხარ. – ვიცი. – თუკი, მას არ ენდომები? – კიდევ შეეცადა ლეა. – არ მაინტერესებს. – შეუვალი იყო ჯარჯი. – მძულხარ! – დაჰკივლა მდგომარეობიდან გამოსულმა ლეამ. – ვნანობ საერთოდ რომ გაგიცანი. როგორ ვიფიქრე, რომ რაღაც კარგი შენშიცაა. უსულგულო ნაბი*ვარი ხარ! მიახალა და მანქანის კარი გაგლიჯა. მასევე დატოვა, არ მიუხურავს. ბრაზით სავსე მიაბიჯებდა სახლისკენ. არაფერი გამოუვიდა, უშედეგო აღმოჩნდა მისი მცდელობა. თურმე მათი მეგობრობა, რომელიც ათეულ წელიწადს მაინც ითვლის, არაფერს წარმოადგენს ჯარჯისთვის. რამ მიაყვანინა მასთან ფეფო, ასე როგორ შეცდა, როგორღა დაიცვას ახლა? იცის, როგორი დაუოკებელი და აზარტულია ასეთ საკითხებში ერთი შეხედვით გულგრილი და უინტერესო ჯარჯი. იქნებ, ამერიკაში წაიყვანოს სულაც? ლეას ზურგს უყურებდა, თან სიგარეტს აბოლებდა და იქ, შიგნით რაღაც სწიწკნიდა. ვერ იტანდა იმ ადამიანებს რომ სტკიოდათ, რომლებიც ეძვირფასებოდა, იმას უფრო ვერ იტანდა, როცა თავად იყო ამ ტკივილის მიზეზი, მაგრამ ამ შემთხვევაში სხვაგვარად მოქცევა არ შეეძლო. ერთადერთი რასაც ფეფოსთან დაკავშირებით ფიქრობდა იყო, "ჩემია". აი ასე, ეგოისტურად. არ იტყოდა მასზე უარს და მორჩა. და მაინც, ზოგჯერ ფიქრობდა რომ ფარისეველი, თვალთმაქცი, ყალბი იყო გოგონა და მისი დასჯა უნდებოდა ყველაზე ამაზრზენი ხერხებით. მერე მის ბავშვურ, თაფლისფერ თვალებს როგორც კი მოკრავდა თვალს, დაბნეულად და შიშით რომ აცეცებდა აქეთ – იქით, ასკვნიდა ჩემთვის მოვლენილ, განსხეულებულ ანგელოზთან მაქვს საქმეო და კმაყოფილი იღიმოდა. ნამწვი საფერფლეში ჩასრისა და მანქანა დაქოქა. კონსერვატორიისკენ აიღო გეზი, აქტიურ მოქმედებაზე გადასვლის დრო დადგა... ისეთი აფორიაქებული იყო, ახლა ვიოლინოზე, მუსიკაზე, დაკვრაზე არაფრით შეეძლო კონცენტრირება. ერთერთი ტაძრის მისამართი უთხრა მძღოლს და იქ წავიდა. მუხლებზე დაჩოქილი მხურვალედ ლოცულობდა და ბავშვური გულუბრყვილობით ევედრებოდა უფალს, მისადმი ყველანაირი ინტერესი გაქრობოდა ჯარჯის. ტაძრიდან გამოსულმა კარგა ხანს ილაყუნა ქუჩაში. ცდილობდა ჯარჯის ქცევის მიზეზი დაედგინა. შეყვარებული კაცის არაფერი ეტყობა, უმეტესად ისეთი სახით უყურებს, თავი ყველაზე ცუდი ჰგონია. თითქოს რაღაც დაუშავა და არ იცის რა. მხოლოდ მაშინ როცა მზერას გაუსწორებს, თითქოს კრთება, თითქოს ისეთი სიცივე აღარ უდგას თვალებში. მაგრამ მაინც ვერაფერს უგებს. რამდენი ფილმი უნახავს ქალისა და მამაკაცის ურთიერთობაზე, რამდენი წიგნი წაუკითხავს. მსგავსად გამოხატული მოწონება და სიყვარული არსად უნახავს. ე.ი. რაღაც სხვა ამოძრავებს ჯარჯის, რაღაც საშიში და არაკეთილშობილი. სატანისტი რომ არაა ეგ უკვე გაიგო, მაგრამ უნდა მოერიდოს, დაემალოს. უნდა წავიდეს ქალაქიდან, ან სულაც ქვეყნიდან... წვიმის წვეთებმა გამოაფხიზლა, საათზე დაიხედა, შუადღე მოსულა უკვე. ტაქსი გააჩერა, ლეა ინერვიულებსო ფაცაფუცით შეძვრა მანქანაში და მძღოლს სახლის მისამართი უკარნახა. ზედ სადარბაზოსთან მიაყენებინა მანქანა, ფული გადაუხადა და კოკისპირულ წვიმაში გადახტა. აქეთ – იქით არ გაუხედავს თორემ აუცილებლად შენიშნავდა ჯარჯის მანქანას. ორი ნაბიჯი და ჩაბნელებულ სადარბაზოში იყო უკვე. კიბის რამდენიმე საფეხური ავლილი ჰქონდა, ვიღაც რომ დაეტაკა, კიბიდან რასაც ჰქვია მოხსნა და წამებში, სარდაფში ჩამავალ კიბეზე აღმოჩნდა. კედელზე აყუდებულს, წინიდან ვიღაცის მაღალი სხეული აწვებოდა და სულს უხუთავდა. სხეულზეც მის ხელებს გრძნობდა. პანიკაში ჩავარდნილი თვალებს უაზროდ აცეცებდა სიბნელეში, გული ყურებში სცემდა, ცხელი სუნთქვა სახეზე ეცემოდა... – როგორი გესიზმრები ხოლმე? – ამ ხმას, ამ ცინიკურ ტონს რა დაავიწყებდა? ნამდვილად მის მოსაკლავად მოვიდა, მისი სიზმარი ახდა, წასულია მისი საქმე... უჰაერობამ, სიბნელემ, პანიკამ, ყველაფერმა ერთად შემოუტია და გული წაუვიდა, ისევ... –––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––– ვიცი გეპატარავებათ, ვიცი არ გყოფნით ატვირთული თავები, მაგრამ უფრო დიდის დადების ფიზიკური შესაძლებლობა არ მაქვს. იმედი მაქვს მოგეწონებათ... |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
