4

დილით რომ გავიღვიძე რუსკას ჯერ კიდევ ეძინა, მე წამოვდექი და ოთახიდან გავედი არ გავაღვიძოთქო თორე მერე მაგის წუწუნს რა აიტანდა მთელი დღე
სამზარეულოში რომ გავედი ნელი დავინახე ჭადებს აცხობდა
- ამ დილაადრიან რა ჭადები მოგინდა ნელი დეიდა?
ვუთხარი სიცილით, მანაც გამომხედა და გამიღიმა
- რადა, დედაშენი ჩამოდის ბათუმიდან და დეიდაშენი მოდის სტუმრად
გამიხარდა დედა რომ ჩამოდიოდა, ნინო დეიდაც დიდი ხანია არ მინახავს.
- რაკაია მომენატრა ნინო ახალი წლიდან არ მინახავს, ისე პატარა ვატოსაც ხომ მოიყვანს?
- აბა მარტო ხოარ დატოვებს! გამიხარდა ძალიამ, ვატო ჩემი უსაყვარლესი დეიდაშვილია, ისეთი ფუმფულა ლოყები აქვს აი ჩაკბეჩა რომ მოგინდება. აქ რო ცხოვრობდეს ალბათ ბავშვი სახლიდან გაიქცეოდა, იმიტორო ერთს თუ დავიჭერ მერე იმდენს ვაწვალებ. მიუხედავად ამდენი წამებისა მაინც ძალიან ვუყვარვარ, ნუ ეს რასაკვირველია!
ჩემ ოთახში რომ ავედი რუსკა უკვე ამდგარი იყო
- ოჰ გაუღვიძია ქალბატონს!
ვთქვი და ორივეს გაგვეცინა
- გოგო აქ რო ვრჩები ხოლმე სულ ძილი მიტაცებს
- მერე გადმოდი აქ საცხოვრებლად!
- შენ ხოარ გაჟრიალებს?
თქვა და გაკვირვებული სახით შემომხედა, შემდეგ კი სიცილი დაიწყო
მეკი ბალიში ვესროლე და ასე სიცილით ვიყავით გართული სანამ ტელეფონი დამირეკავდა, დავხედე და ჩვენი ახლო მეგობარი ნუცა იყო
- ხოო ნუც
- გოგო სასწრაფოდ მჭირდება შენი დახმარება - რამე მოხდა?
ვკითხე გაკვირვებული სახით
- კიი, ესეიგი თორნიკე რომაა ხოიცი? მაგან დამპატიჟა პაემანზე ხოდა აზრზე არვარ რა ჩავიცვა და გამომყევი მაღაზიებში რა გემუდარები
- კარგი, მაგრამ რუსკა რომაა ჩემთან
- რუსკაც წამოვიდეს მერე მით უკეთესია!
- კაიი ოღონდ მალე უნდა წამოვიდე იმიტორო დედაჩემი ჩამოდის დღეს
- ხო სულ რაღაც ერთი საათი. კაი წავედი ეხა და 10 წუთში გაჩნდით ჩემს სახლთან
კაითქო ვუპასუხე და გავუთიშე, თორნიკე ალბათ გახსოვთ მის გამოა ახლა ეს არაადამიანი რო გადამეკიდა, მაგრამ ნუცას გამო ავიტან.
- რა უნდოდა?
რუსკამ გამომხედა ისეთი სახით თითქოს ნუცა კცდებოდა და ახლა გამოსამშვიდობებლად დარეკა
- არაფერი გოგო ნუცა იყო და ახლა მივდივართ მაღაზიებში, რომ შევურჩიოთ ტანსაცმელი პაემანზე წასასვლელად თორნიკესთან...
- ააა წამო მერე გავერთობით! - მოიცა იმ თორნიკესთან ბექას ძმაკაცი რომაა?
- ხო აბა
რუსკამ გაკვირვებული სახით შემომხედა, იმიტორო ნუცა ყოველთვის ლანძღავდა მაგათ სასტავს.. ჩვენ სწრაფად გამოვედით და ნუცას სახლამდეც მივაღწიეთ, ძალიან ბევრი ვიბოდიალეთ, ნუცამ დაახლოებით 30 კაბა გაისინჯა, 10 მოეწონა და 1 იყიდა.. მეც მაგარი სათვალეები ვიყიდე და რუსკამ ტოპი. რო გამოვედით მაღაზიიდან გაწვიმდა, ნუცამ და რუსკამ ავტობუსით წასვლა გადაწყვიტეს, მე კი არ შემიძლია საჯარო ტრანსპორტით მგზავრობა, არა იმიტომ არ მეკადრება და ას.შ უბრალოდ გული მერევა და სუნთქვა მეკვრება. გზაში სწრაფი ნაბიჯებით მივდიოდი წვიმა კი იმატებდა და იმატებდა. გადასასვლელს მოპირდაპირე მხარეს, ბექა ნადირაძე და მისი სასტავი დავინახე, იქვე ამოფარებულში იდგნენ და ეწეოდნენ
ესენი ვერარიან ცოტა ხო? მინდოდა მალე მოვშორებულიყავი მაგ ადგილს, მაგრამ უცებ ფეხი გადამიბრუნდა და პირდაპირ ტყლაპოში გავადინე ბრახვანი...
აუ ელენე რა რა სულელი ხარ რა გინდოდა მერამდენეჯერ მოსწიე თავს უკვე საშინელება ამ ადამიანის გამო, წამოდგომა ვცადე, მაგრამ ძალიან მტკიოდა ფეხი, თან ეს წვიმაც! როგორ მეზიზღება! არ მესმის რატომ უყვარს უმეტესობას წვიმა, არა სახლში როხარ თბილად და ჩაის სვამ მაშინ მეც მიყვარს, მაგრამ ახლა არა! უცებ ვიგრზენი უკნიდან ვიღაცის შეხება, მეკიდე ხელი ვკარი, რო ავხედე ბექა იყო...
- როარგიცნობდე ვიტყოდი ამინდმა იმოქმედა ხასიათზე თქო!
შემომხედა და ჩაეღიმა, მაინც რა საყვარელია ეს ნა**ალა
- და შენ რა მიცნობ?
ვუპასუხე ასე სწერვულად
- იმაზე უკეთესად რაც კი წარმოგიდგენია!
მითხრა და თვალი ჩამიკრა, შემდეგ კი ხელში ამიტაცა მე გავბრაზდი და დავუყვურე
- ჰეი რასაკეთებ? ვინ მოგცა ამდენის უფლება?
ვლაპარაკობდი, მაგრამ ვინ გისმენს? წამიყვანა თავისი მანქანისკენ და წინ დამსვა, ფეხი ისე დამადებინა რომ არ მტკენოდა, შემდეგ კი თვითონაც წინ მოთავსდა და მანქანა წაიყვანა
მე ხმას არ ვიღებდი, გაბუტული გოგონას როლს ვირგებდი, შემდეგ კი რო შევამჩნიე ჩემ სახლის შესახვევი გამოტოვა ვუთხარი
- იქ უნდა შეუხვიო, ჩემი სახლი იქითკენაა
ხელი გავუშვირე პირდაპირ ჩემ სახლისკენ, მას კი ჩაეცინა
- რა გაცინებს
ვუთხარი და ჩემი გაოგნებული მზერით გავხედე
- ვინ გითხრა რომ სახლში მიმყავხარ?
მითხრა და ისეთი მზერით შემომხედა თითქოს რამე დებილობა ან სისულელე ვთქვი
- მოიცა მიტაცებ?
ვთქვი და ავფართხალდი, მან კი სიცილით გამომხედა
- დაწყნარდი მეტისაქმე არმაქვს შენნაირი მოვიტაცო!
მითხრა და წარბები მაღლა აწია
- ვითომ რატომ?
ვუთხარი გაბრაზებულმა
- აა ანუ გინდა რომ მოგიტაცო?
ეს თქვა და სიცილით გამომხედა მე კიდე სირცხვილისგან გავწითლდი! არა რა დაფიქრდი ხოლმე სანამ რამე სისულელეს წამოიყვირებ, სწრაფადვე დავსერიოზულდი და ვუპასუხე
- მთელი დღეებია მაგაზე ვოცნებობ!
ცინიკურად ვუპასუხე
- ეჭვიც არ მეპარება!
მითხრა და თავისი მზერა მესროლა
- ახლა კი სერიოზულად ვერ წამოგყვები დედაჩემი უნდა ჩამოვიდეს და უნდა დავხვდე
- ნუ ღელავ, მალე მოგიყვან სახლში, უბრალოდ ვალი მინდა დაგიბრუნო ჩემი მოვლისთვის
მხოლოდ მაგიტომ? გავიფიქრე ჩემთვის.. მალევე მივედით მის სახლამდე, ჯერ თვითონ გადმოვიდა მანქანიდან, მეც ვაპირებდი გადმოსვლას უცებ რო მოვიდა
- რასაკეთებ?
მომვარდა და ხელში ამიტაცა, ამჯერად გულმა უფრო სწრაფად დაიწყო ძგერა, მანაც აშკარად შეამჩნია ეგ და უფრო ახლოს მიმწია მისკენ, რა დამპალია
კიბეები მალე აირბინა და სახლში, შემიყვანა. ამჯერად სასტუმრო ოთახში კიარა თავის საძინებელში შემიყვანა და ლოგინზე დამაწვინა, სიმართლე რომ ვთქვა ძალიან ავღელდი, ასე ძალიან კბილის ექიმთან რომ ვიყავი მაგაზე არ შემშინებია. თვითონ დადგა კარადის წინ და მაიკა გაიხადა, მე თვალებზე ხელი ავიფარე და ისე ვუთხარი
- რას აკეთებ??
ის კი შემობრუნდა და გაეღიმა
- რაიყო პირველად მხედავ ასეთს?
მე კი ამ დროს შემრცხვა, ის გამახსენდა როგორ გავხადე მას მაისური აქ, მის სახლში დივანზე! თუმცა სისხლისგან იცლებოდა, რა უნდა მექნა აბა? დავწყნარდი და თავი ისევ ხელში ავიყვანე!
- შენც გაიხადე ისე, სველია და გაცივდები
რო დავხედე მართლაც სველი იყო, ასე დაბლა ვიყურებოდი და ვერც კი შევამჩნიე როგორ მოიწია ჩემკენ და მაისური გამხადა, ვერ შევეეწინამღდეგე ისე სწრაფად მოხდა ვერც კი გაავანალიზე, კიდევკაი მის შიგნით ბრეტელებიანი მაიკა მეცვა, უცებ საბანი ავიფარე და დავუყვირე
- რასაკეთებ? სულ გაგიჟდი?
- ხოგითხარი გაიხადეთქო? დროც მოგეცი გასაკეთებლად, მაგრამ ასე ამჯობინე ალბათ, დიდისიამოვბებით გავიმეორებდი!
თქვა და გაიცინა, მეკიდე წყობიდან გამოსულმა ბალიში გავუქანე სახეში
- უი და ისე მაგას ტყვილა ნუ იფარებ, მაინც არაფერი არ გაქვს
მითხრა და ოთახიდან გავიდა, სიბრაზისგან რას დამერტყა აღარ ვიცოდი! როგორ მეზიზღება ეს ბიჭი! ფეხი როარ მტკიოდეს ავდგებოდი და კარგად შევეწინააღმდეგებოდი, მაგრამ ასეთ მდგომარეობაში რომ ვარ არ მინდა მისი გაბრაზება, ოთახში მალე შემოვიდა, ჩემ ლოგინზე ჩამოკდა, ჯერ ცოტახანი მიყურა და მერე თქვა
- მგონი შარვალის გახდა მოგიწევს..
- რაა???
ვთქვი შეშინებულმა და ბალიშს მოვუჭირე ხელი
- დამშვიდდი, სხვა რამე რომ მინდოდეს დამიჯერე, უკვე 7ჯერ მექნებოდა გაკეთებული, უბრალოდ ყინული უნდა დაგადო და შარვალი მიშლის ხელს, გაიხადე მიდი ნუ თუარ გინდა ამაშიც დაგეხმაროო
მე სასწრაფოდ ვუთხარი შებრუნდითქო მან კი უბრალოდ თვალები დახუჭა, მეც მალე გავიხადე და ვუთხარი მზად ვარ თქო
მან კი სიცილით გამომხედა ,
- რისთვის ხარ მზად?
მითხრა სიცილით, მე უცებ გავწითლდი, ეს პირველი შემთხვევა იყო როცა არ ვიცოდი რა მეპასუხა.
- პატარა სულელი ბავშვი ხარ!
თქვა და ჩაიცინა, მეც ძალაუნებურად გამეღიმა, სასწრაფოდ საბანი ავიფარე რომ არ დაენახა, მაგრამ უშედეგოდ. ფეხზე რაღაც მაზი წამისვა, და ასეთქვა ხვალე უკვე ჩვეულებრივად ივლიო, შემდეგ ფეხი შემიხვია და ფეხზე წამოდგა
- ოპერაცია დამთავრებულია წარმატებულად
თქვა და ხელები ჯიბეში ჩაიწყო, მე კი გამეღიმა და აღარ ვცდილობდი ღიმილი დამემალა, ასე თქვა ჩაიცვი და წამოდიო, მეც ოთახიდან ჩემებურად გავაგდე და ჩაცმა დავიწყე.
რო გავედი უცებ მომვარდა,და თქვა
- ხოგითხარი ჩემ გარეშე არ ადგეთქო!
სერიოზული ხმით მითხრა, მე კი მესიამოვნა მისი ასეთი ზრუნვა, ხელში ისევ ამიყვანა. ამჯერად მეც მოვეხვიე, რა დამემართა არვიცი უბრალოდ მსიამოვნებს მასთან ასე ყოფნა, ბოლო სამ კიბეს ერთად გადაახტა, მე კი ამაზე გამეცინა. სადარბაზოდან რო გავედით ღიმილი სახიდან წამეშალა ჩემი ძმა და მისი ძმაკაცი რომ დავინახე, სწრაფად ბექას მივუბრუნდი
- ბექა წამიყვანე დროზე უკან
- რამოხდა?
- არაფერი უბრალოდ ჩემი ძმაა და საშინლად გაბრაზდება აქ რო დამინახოს შენთან
- რატო რამე ცუდი დავაშავე?
გაეცინა. და ამას მეუბნევა ის ვინც ხელები ჩამილურჯა, ძალადობას მაყურებინა, სკამზე გამათევებინა მის გამო და ას,შ მარა მაინც არვარ მასზე გაბრაზებული...
- ისეთი არაფერი, მე გამიბრაზდება ძალიან გთხოვ!
- თურამე დავუშავე წამო მივიდეთ კაცურად მოვაგვარებ საქმეს, თქვა და მისკენ მიდიოდა.
რადგან მეც მას ხელში ვეჭირე ვერ შევაჩერებდი, უცებ რომ ვერაფერი მოვიფიქრე, ბექას თავში ვტაცე ხელი და ჩემკენ მოვწიე, რაც ძალა მქონდა და სწრაფად დავეწრფი მის ბაგეებს და ტუჩებში ვაკოცე. ცალი თვალით კი ირაკლის ვუყურებდი, კიდევკაი ზურგით იდგა, უცებ დავინახე ლუკამ, მისმა ძმაკაცმა რო მოაკითხა მანქანით და სადღაც წავიდნენ, ღმერთს ვუმადლოდი რომ გადამარჩინა, მხოლოდ მაშინღა გამახსენდა ბექა გამწარებული რო მკოცნიდა, თავიდან რო ვაკოცე არ ელოდა, მაგრამ მალევე ისიც ამყვა და მხეცივით მკოცნიდა, თითქოსდა გოგო არ ენახოსო, ესეც შენი პირველი კოცნა ელე და ეგეც მანიაკთან..........

დადადამმ ესეც ახალი თავი იმედია მოგწონთ! მიყვარხართ ყველა .