სწრაფად განვლო ამ სამმა კვირამ, ქორწილი მოახლოვდა, ოთახში თეთრკაბაში გამოწყობილი ლიკა შემოვიდა და ხელში თაიგული ეჭირა, მისი სილამაზე ყველა ყვავილის სილამაზეს ფარავდა.. მისი მეჯვარე ნინი (ლიკას მეგობარი) ხოლო ჩემი სანდრო იყო.. ხელი იუსტიციის სახლში მოვაწერეთ და მყუდრო ბარში დავჯექით, ლიკასთვის ხმაური არშეიძლებოდა ასერომ გადავწყვიტეთ ვიწრო წრეში გაგვემართა ქორწილი..

-ლიკა ალბად როგორი ბედნიერია ხო? (ნინი)
-იმედია..(მე)
-არა რატო ბედნიერივარ, ყველაფერ ცუდს რომ გადავხედოთ კარგიცაა, ჩემს სიყვარულს ცოლად გავყევი და თანაც მისგან პატარას ველოდები..
-ჰო .. (ნინი)

რამოდენიმე წუთი არავის არაფერი უთქვია სანამ ლიკამ გარეთ გასვლა არმომთხოვა..

-რა გჭირს ცუდად ხოარხარ?
-არა ნუღელავ უბრალოდ მინდა რაღაც გთხოვო..
-მთხოვე რაც გინდა პრინცესა..
-მინდა ქრისტინეს საფლავზე ავიდეთ..
-კარგი მაგრამ...
-არავითარი მაგრამ მინდა და ვსო..

მანქანაში ჩავსვი და სასაფლაოს გზას დავადექით, ჩემი დის საფლავთაანაც მალე მივედით.. გაჩუმებული იდგა, არაფერს ამბობდა. მხოლოდ ისთქვა რომ თუ გოგონა გვეყოლებოდა ქრისტინას დაარქმევდა მინდოდა ეს მე თუ არა..

სახლში 12 საათზე დავბრუნდით.. დედამ დაგვლოცა ასევე მამაც და ოთახში შევედით..

-რამე ხოარ გინდა ან წვენი ან რამე?
-არა მადლობა..
-მოწყენილი ჩანხარ
-მეძინება, შეილება დავიძინოთ?
-რათქმაუნდა..

მეორე დღეს ექიმთან წავიყვანე, ბავშვი კარგად იყო რაც მთავარია..
თვეები მალე გადიოდა, ლიკა უკვე 7თვის ორსულია, გოგონას ველოდებოდით, სანდროს ავუარე და ლიკა სახლში დავტოვე დედასთან და მამასთან..

-მოგესწრო შვილიიი
-ჰო სანდრიკ ჰო, აუ მაგრად მიყვარს უკვე ორივე ტო
-მე ნათლია ვარ იცოდეთ
-აბა რა სანდრუშ

ამდროს დედამ დამირეკა და მაცნობა რომ ლიკას მშობლები გვესტუმრენ, სახლში იმწამსვე წავედი, შევაღე თუარა მთავარი შესასვლელის კარები შემდეგი სცენა დავინახე..

-არ გცხვენია? ამხელა მუცლით რომ დგახარ? (ლიკას დედა)
-კარგი შეეშვი ბავშვს არშეიშლება მისთვის ნერვიულობა.. (ლიკას მამა)
-შევეშვა? როარ მოვკალი მადლობა თქვას..
არაცლიდნენ საწყალ გოგოს არაფრის თქმას და გადავწყვიტე მე ჩავრეულიყავი..
-შეეშვით მას, მისი ორსულობა ჩემიბრალია.. ახლა ის ჩემიცოლია და არავის აქვს უფლება მას ვინმემ რამე ზედმეტი უთხრას, არაქ მნიშვნელობა მეგობარი იქნება ეს თუ მშობელი დედა!
-ლაწირაკო რამდენს მიბედავ! (ლიკას დედა)
-შეეშვი ბავშვებს და წამმოდი მალე!!! (ლიკასმამა)
-თქვას რაცუნდა ის, უბრალოდ ერთი დაიმახსოვრეთ ძვირფასო სიდედრო, ლიკაას შეურაცყოფა ჩემი შეურაცყოფაა და არავის ვაპატიებ ამას, ახლა კი უმორჩილესად გთხოვთ დატოვოთ ჩემი სახლი..

უკანმოუხედავად წავიდნენ, ლიკამ ტირილი დაიწყო, ვეცადე დამემშვიდებინა საწოლზე დავაწვინე და ჩაეძინა..
მოსაღამოვდა, ლიკას ისევ ეძინა, უეცარმა ტკივილმა შეაწუხა და ექიმთან წავიყვანეთ,
7 თვის ორსულს მშობიარობა დაეწყო, ყველა მოუთმენლად ველოდით რამოხდებოდა..

3 საათში ექიმი გამოვიდა და ამბავი გვამცნო..

-გილოცავთ თქვენი გოგონა დაიბადა..

ამ სიტყვებზე ყველა ერთხმად ავყვირდით, სიხარულს ვერ ვმალავდით.. პალატაში შესვლისთანავე ცისფერთვალება ქერა თმიანი გოგონა დაავინახე, ლიკას ეჭირა ხელში..

-პატარა ქრისტინე ნახე რა ლამაზია, მამიკოს გავს..
-უსაყვარლესია. ღმერთო მადლობა, არმჯერა რომ ეს ჩემი პატარაა..
-ჰო ჩვენი პატარა.. თავს შეუძლოდ ვგრძნობ..
-ექიმს დავუძახებ..
-არა გთხოვ,, არგინდა.. მხოლოდ ერთ რამეს დამპირდი.. რომ თუ რამე მომივა ქრისტიინას მიხედავ..
-არაფერი მოგივა დაწყნარდი.
-მე ვგრძნობ.. უბრალოდ დამპირდი..
-გპირდები ახლავე ექიმს დავუძახებ.
-დაიცა.....
მაკოცა, ბავშვს შეხედა მასაც მოეფერა შუბლზე აკოცა და თვალები დახუჭა.. მისი ბოლო ღიმილი დავინახე.. ცრემლები წამსკდა, ამდროს თითქოს მიწა გამომეცალა ფეხებში, თითქოს იმ ქვესკნელში ჩავვარდი საიდანაც ვეღარ ამოვდიოდი.. ეს საშინელება იყო.. ღმერთო რატომ. რატომ გაწირე ის ასე, რატომ დაგვტოვე მე და ბავშვი ასე.. სიკვვდილი მინდოდა, მაგრამ როცა ვაცნობიერებდი რომ პატარა სულ მარტო დარჩებოდა ამაზე ფიქრს ვწყვეტდი..
პალატიდან განადგურებული გამოოვედი..

გადიოდა დღეები თვეები, ჩემი გოგონა იზრდებოდა,, უფრო და უფრო ემსგავსებოდა დედამისს,, უფროდა უფრო ამშვენებდა ქერა თმები პატარას, რამდენი რამ დაიტია ამ წლებმა, თვეებმა, საათებმა, წუთებმა.. ახლა ქრისტინეს და ლიკას საფლავები გვერდიგვერდ იყო, ორივეს ერთდროულად მოვინახულებდი ხოლმე.. ორი ჩემი სიცოცხლე მიწას მიებარა, ერთი და მეორე ცოლი.. მაგრამ მესამე ახლა სწავლობდა სიარულს და ლაპარაკს, ჩემი მოვალეობა კი მასზე ზრუნვა და ყურადღება იყო, რომელსაც არასოდეს ვაკლებდი..

სიკვდილი რომ არ იყოს აღარ იქნებოდა ქვეყნად გულადი და ლაჩარი,მდიდარი და მონა,თვით სიკეთე და ბოროტებაც არ იქნებოდა,სიკვდილი რომ არ იყოს. არ დაგჭირდებოდათ არც ბრძოლა და ერთმანეთის ჟლეტა,მაგრამ არც მოსავლისათვის მიწის დაბარვა დაგჭირდებოდათ. არც ოსტატური სიტყვა-პასუხი,არც ვინმეს შიში არ გექნებოდათ და არც კეთილები იქნებოდით და არც ბოროტნი,არც ბედნიერნი და უბედურნი, აღარაფერი არ ვიქნებოდით, ვინღა გაგვარჩევდა სიკვდილი რომ არ იყოს... მთელი ეს ჩვენი უსასრულო სიცოცხლე აღარაფერი არ იქნებოდა,ახლა კი, ახლა სიკვდილი რომ არის სიცოცხლე-სიცოცხლეა!..


პ.ს მოგეწონათ? ესეც დასადრული, აუ იაქტიურეთ რა.. გავაგრძელო ისტორიების წერა თუ შევწყვიტო თქვენი პასიურობის გამო აღარვიცი..