მთელი 1 კვირა, ერთიდაიგივეს ვაკეთებდი, ხოხვა, ცოცვა, სირბილი, 2წუთით შესვენება, მერე ისევ იგივე, ტასო მთელი 1 კვირა ვერ ვნახე, მაგრამ გამოჯანმრთელდა და ისიც დღეს გამოვიდა ალბათ, მაგრამ მე ჯერ ვერ მივაღწიე იქამდე, კიდევ 3 საათი მომიწევს სირბილი, შევიშმუშნე, გადავატრიალე თავი უხერხულად და სირბილი გავაგრძელე..

* * *
მთელი 1კვირა ელისაბედის ნახვა ვერაფრით მოვახერხე, დიმიტრი რამდენჯერმე იყო შემოსული, სულ ცივად მელაპარაკებოდა,
-როგორ ხარ?
-არამიშავს
-რამდენიმე დღეში შენც ისე ირბენ, როგორც ელისაბედი
-უკვე დაიწყო?
-კი, მინესოტელი ამეცადინებს, დილიდან შუაღამემდე ვარჯიშობს
-აი, თურმე რატომ ვერ მოდის
-ჰო-თქვა და გავიდა, რას მესწერვება ვერ გავიგე, ფუ კრეტინი

ძლივს დავაღწიე თავი, შევედი ოთახში და ჩემი გიჟი ბავშვები იქ დამხვდნენ ელისაბედის გარდა, ამიხსნეს სიტუაცია და მეც დაველოდე ჩემს გოგოს როდის ვნახავდი, საწოლზე ვიწექი, როცა ვიღაც მომიახლოვდა, სწრაფად წამოვხტი ფეხზე
-ერეკლე?
-როგორ ხარ?
-მადლობა კარგად
-როგორც ვხედავ თავს მშვენივრად გრძნობ-განაგრძობდა უემოციოდ ლაპარაკს
-ჰო, არამიშავს
-კაია-თქვა და გამშორდა, ეს რა იყო? ან რა უნდა ყოფილიყო, გავიფიქრე და ისევ წამოვწექი

* * *
-ტას-ყვირილით შევვარდი ოთახში და ჩემს გოგოს თავზე დავახტი, ისიც ბედნიერი ჩამეხუტა
-ელის, როგორ მომენატრე გოგო 1კვირაა არ მინახიხარ
-ჰო, ხვალიდან უკვე დაზვერვებზე ვიწყებთ სიარულს, შენ როდის იწყებ ვარჯიშს?
-ხვალიდან, ჯაფარიძე და მე
-საშინელებაა დამიჯერე, მთელი დღე მოგიწევს სირბილი
-მართლა?
-ჰო
-კაი რაცაა ავიტან,მთავარია ავადმყოფობა არ მომიბრუნდეს
-ჰო, ეგ მთავარია, კაი გენაცვალე საშინლად დავიღალე გავედი, გაკოცე-ვუთხარი და ჩემს საწოლზე დავემხე.

გაისმა წრიპინი, მაგრამ მოიცა, ჩემ ყურთან არა, თვალი ოდნავ ვჭყიტე, ჰოო, ტასოს დიმიტრი დაჭყივის თავზე, მაგრამ მე? ნუთუ არ მაღვიძებენ? წამოვწიე თავი, ცოტა ხანი დავიცადე ველოდი,რომ მოვიდოდა მინესოტელი, მაგრამ არა! არამც და არამც! არ მოვიდა! ავდექი და მინესოტელის მოძებნა დავიწყე, გავედი მოედნის უკან, ტასო ჩემს დღეში იყო, მაგრამ იქ მხოლოდ ჯაფარიძე და ტასუნა აღმოჩნდა, ყველგან მოვიარე, ბოლოს ლეიტენანტების ოთახს მივადექი, კარებზე დავაკაკუნე,კარს არავინ აღებს, კიდევ დავაკაკუნე და გაიღო, კარებში იდგა ნახევრად, წელსზემოთ შიშველი მინესოტელი, დიდი კუნთები, ძლიერი მხარ-ბეჭი, ერთიანად ავათვალიერე, მინესოტელს ფორმაში კუნთები ეტყობოდა, მაგრამ ასეთი დიდიც თუ ქონდა არ ვიცოდი, მთელს ტანზე შემახურა, გავწითლდი! სახეზე ავხედე, ოდნავ ტუჩის კუთხეში იღიმოდა, უცებ დაიმკაცრა ხმა და მითხრა
-რა გინდა?
-გამიკვირდა დღეს რომ არ გამაღვიძე-თავდახრილი ვიდექი და ხელებს ვათამაშებდი
-დღეს ისვენებ
-ვაა მაგარია-შევკივლე და სირბილით გავიქეცი, რა მაგარია, აუ ტასო ვარჯიშობს წავალ ჩემს ანას და ბიჭებს ვნახავ, გავვარდი მოედნისკენ, ისინი რიგში იდგნენ და ჩემი მომავალი კოლეგა ავარჯიშებდა, მეც მივედი და გვერდით ამოვუდექი ანას, დავიწყე მეც აზიდვების კეთება..

* * *
ყურში საშინელი ხმა ჩამესმა, სასწრაფოდ წამოვხტი ფეხზე, დიმიტრი სასტვენით იდგა და უყურებდა ჩემს ქცევებს, აქეთ-იქეთ დავბორიალებდი, როცა შევამჩნიე როგორი მონდომებით მაკვირდებოდა, გავჩერდი და ალმაცერად ავხედე, მან კი მითხრა
-5წუთში მოედნის უკან-თქვა და გავიდა
ელისაბედისკენ გავაპარე თვალი, დავინახე როგორ ჩაეცინა, მივახრჩობ ახლა, რომ არ მაგვიანებდეს, ისე ამ გოგოსთან ჰო ვერ ვიჭორავე რა, დაიცა გავხდეთ უმცროსი ლეიტენანტები, ვიჭორავებთ მერე, სწრაფად ჩავიცვი და გავვარდი გარეთ..
მახოხებდა, მარბენიებდა, ტალახებში მაცურავრბდა, ვაიმე ეს რა გამოუვლია ელისაბედს, რა დღეში ყოფილა, უჰ...უკვე 18 კრუგს მაკეთებიებს, ეს უკვე ზედმეტია, ვეღარ მოვითმინე და მივვარდი
-კიდევ რამდენი კრუგი უნდა გავაკეთო? მე ღორი კი არ ვარ ტალახში, რომ მაბანავებ, ვინ გგონია შენი თავი?
-გოგო ზედმეტები ჰო არ მოგდის?
-არა, ეს მემგონი შენ მოგდის ზედმეტი, რადგანაც უფროსი ლეიტენანტი ხარ, არ ნიშნავს იმას, რომ ყველაფრის უფლება გაქ, ერთი გაუთლელი ხეპრე ხარ, რომელმაც არ იცის ადამიანის პატივისცემა, დეგენერატო, მე აღარ ვიბანავებ ამ ტალახში-ვთქვი და გამოვბრუნდი ისე, რომ არ შემიხედავს სახეზე, ოთახში შევედი, სადაც დავინახე, თუ როგორ იდგა მარტო ანა და ერეკლე და რაღაცაზე ლაპარაკობდნენ, უცებ უკან დავიხიე და ყური დავუგდე მათ ლაპარაკს,
-რატომ?
-ეს მარტივია, მე მყავს შეყვარებული
-რომელიც გულს გტკენს და კაცმა არ იცის რას აკეთებს, ჩავდებ ქვესკნელში რამე რომ დაგემართოს
-რა უნდა დამემართოს მე ხომ აქ ვარ
-შენ ჰომ მის გამო წამოდი ჯარში?-დააწყო ხელები ლოგინზე ერეკლემ და თავი ჩამოადო მკლავს
-ჰო, მაგრამ ახლა აქ ვარ
-მის გამო ხარ აქ და მის გამო იტან ამდენ ტკივილს, მაგრამ ახლა მე გაგიცანი და მე დაგიცავ, გვერდიდან არ მოგშორდები, აქედან ერთად წავალთ, როცა გავალთ ცოლად მოგიყვან-ჩაეხუტა ანას. ღმერთო საბამ ჰო თქვა 4წელია აქ არის და არ წასულაო, ესეიგი სერიოზულადაა საქმეზ ნუთუ უყვარს?
-არა!-მოიშორა ერეკლე
-ამის დედაც..არ ვაპირებ იმ ნაძირალასთან გაგიშვა-მთელი ძალით მიარტყა კედელს ხელი და გასასვლელისკენ წამოვიდა, უცებ დავიხიე უკან და კარებში გადავდგი ფეხი
-ტასო?-დაბღვერილი გამომხედა ერეკლემ
-ბატონო
-ახლა არ უნდა ვარჯიშობდე?
-იდიოტი ლეიტენანტი ჯაფარიძე, თავისი თავი მაგარი გონია
-ნუ ღელავ კარგად იქნება ყველაფერი-შესამჩნევად გამიღიმა და გავიდა, შიგნით შევედი და ანას ჩამოვუჯექი
-აბა დაიწყე
-რა?-მორცხვად ამომხედა
-ყველაფერი, შენი შეყვარებული და მერე ერეკლეზე-ავუთამაშე წარბები, სიცილით შემოვიდა ოთახში ელისაბედი
-ტას და ანა რას შვებით?-შემოვიდა ელისი
-შენ გელოდებოდით-თქვა ანამ და გადაკოცნა
-მართლა? რა ხდება?-დაეჭვებით გამოგვხედა
-ანა მოყვება მის ისტორიას
-დაიწყე-თქვა ელისაბედმა და საწოლზე გემრიელად მოკალათდა
-მყავს შეყვარებული, ერთად 4წელი ვიყავით, მერე წავუსწარი ვიღაც ქალთან, რომ არ დავშორებოდი მცემდა, ჩემთან იყავი, თორემ მოგკლავო, სულ მცემდა, მერე გამოვიქეცი და ჯარში წამოვედი, ერეკლეს ვუყვარვარ, მეც შემიყვარდა, თან ძალიან, მითხრა, ეომ ჩემთან ცხოვრება უნდა და ცოლად მოყვანა უნდა, მაგრამ მეშინია იმ ნაგავმა რამე არ მოიმოქმედოს და რამე არ დაუშავოს
-არ მეგონა ერეკლეს სიყვარული თუ შეეძლო-ხელებით დაეყრდნო ფეხებს ელისაბედი და მომაშტერდა მე
-ზოგჯერ ასეც ხდება-ვთქვი და გოგოებს კარებში მდგარი ერეკლესკენ მოვუთითე, ერეკლე გაშტერებული გვიყურებდა, ანა მიუახლოვდა, მაგრამ მოიშორა და ჩვენკენ წამოვიდა, დავიბენი, უცებ მოგვიახლოვდა და...

აბა რას იტყვით ჩემო საყვარლებო?? როგორ მოგწონთ?? კარგია?? ბოდიში თუ პატარა თავი გამოვიდა, მეტი ვერ მოვახერხეე... ვეცდები მალე დავდო და ცოტა დიდი..მადლობთ, რომ კითხულობთ...ძაან მიყვარხართ ყველა <33