გოგონა დიდხანს ეხუტებოდა ბიჭს.სიხარულს ვერ გამოხატავდა რამდენადაც გრძნობდა.
-(ანნა) დამიან რა ლამაზია ეს ყველაფერი.რა იცოდი რომ ბავშობიდან პარაშუტით ფრენაზე ვოცნებობდი?
-(დამიანი) პატარა იყავი როცა გამიმხილე შენი ოცნება.ბიჭმა მარჯვენა ლოყაში ჩაიცინა და გოგონას მიეკრო.
-(ანნა) და შენ ისევ გახსოვს?
-(დამიანი) მოდი ნუღარ დავაყოვნებთ,გავფრინდეთ ჩვენი ბურთით.ბიჭმა გოგონა ხელში აიტაცა და დიდი საჰაერო ბუშტისკენ მიჰყავდა რომელსაც ეწერა ,,მე შენ მიყვარხარ'' და ლამაზი ნათურებით იყო გაფორმებული.
-(ანნა) ცოტა მეშინია.წამოძაღა შეშფოთებულმა გოგონამ.
-(დამიანი) ჩემთან რისი გეშინია?მე ამაზე სწრაფი ვარ.ბიჭმა კვლავ გაიცინა და თითქოსდა წაიტრაბახა თავისი შესაძლებლობებით.
-(ანნა) კარგი,შენს ხელში ვარ.
ბიჭმა აწია ნელ-ნელა ბუშტი.გოგონა კი წინ იდგა და ხედით ტკბებოდა,თან ცივ ქარს ხელებს უშვერდა.
-(დამიანი) პრინცესავ მინდა ეს სამაჯური გაჩუქო.ვიცი ოქროულობა არ გიყვარს ამიტომ უბრალოა,მაგრამ ძალიან მნიშვენლოვანი შენი უსაფრთხოებისთვის.
-(ანნა) ძალიან ლამაზია დამიან,მაგრამ ჩემი უსაფრთხოებისთვის რატომ?
-(დამიანი) მაგაზე მერე ვილაპარაკოთ.
-(ანნა) ულამაზესია,მადლობა.
დამიანმა ხელზე გაუკეთა სამაჯური და გოგონას თმაზე გადაუსვა ხელი.
-(ანნა) შენი ბეჭედის ნაირი თვალი აქვს ამ სამაჯრუსაც
-(დამიანი) ხო ეხლა დავაკვირდი მეც.ეს ძველი ბეჭედია,ძალიან მიყვარს.ბიჭი ცოტა დაიბნა,მაგრამ სიტვაცის გაკონტროლება მოახერხა.
-(ანნა) ძალიან ბედნიერი ვარ.
-(დამიანი) მე შენით ვარ ბედნიერი.ბიჭმა მხურვალედ აკოცა და ცოტახანი არ განძრეულან.
ანნა მოულოდნელად მოშორდა დამიანს და გულის არეში რაღაც აუტანელი ტკვილი იგრძნო.
-(დამიანი) საყვარელო რა დაგემართა?სიმაღლის ხომ არ შეგეშინდა?
-(ანნა) არა,უბრალოდ გულში საშინელი ტკივილი ვიგრძენი.
-(დამიანი) კარგი,ეხლავე ჩავალთ ქვემოთ.
-(ანნა) არა იყოს კარგად ვარ.გოგონა ბიჭის დარწმუნებას ეცადა.
-(დამიანი) ნუ მატყუებ.ვგრძნობ რომ ცუდად ხარ ამიტომ ეხლავე ძირს დავეშვებით.
ბიჭმა როგორღაც მოახერხა სწრაფად დაშვება,გოგონა გადმოსვა მიწაზე და ხელი მაგრად ჩასჭიდა.
-(ანნა) დამიან კარგად ვარ ხელს ნუ მიჭერ.
-(დამიანი) მაპატიე საყვარელო.....ბიჭმა სიტყვა ვერ დაასრულა,როცა ანნას ტელეფონმა დარეკა.
ანნამ ჯიბიდან ამოაცურა ტელეფონი და დიდი ეკრანს დახედა.
-(ანნა) უცხო ნომერია.გოგონამ სენსორს ხელი გაუსვა და უპასუხა.
-(ანნა) გისმენთ.
-(ედვარდი) ჩემო საყვარელო დედინაცვალო მინდა ერთი ამბავი გახარო.
-(ანნა) რა გინდა ედვარდ?შენთვის არ მცალია.
-(ედვარდი) მაშინ პირდაპირ გეტყვი.შენი მშობლები საავადმყოფოში არიან და სიცოცხლეს ემშვიდობებიან.
-(ანნა) რაა? ედვარდ მითხარი რომ უბრალოდ ხუმრობ და ჩემი გაბრაზება გინდა.გოგონა აკანკალდა და ხმაში ყვირილიც შეეპარა.
-(ედვარდი) პრინცესავ ხომ იცი როგორ მიყვარახრ შენრ როგორ მოგატყუებ?10 წუთი გაქვს დრო რომ ქალაქის საავადმყოფოში მიხვიდე და გამოემშვიდობო შენებს.მადლობა არ არის საჭირო.ბიჭმა ტელეფონი გათიშა.
-(ანნა) დამიან სასწრაფოდ ქალაქის სავადმყოფოში.
-(დამიანი) გავიგე რაც თქვა,მაგრამ დარწმუნებული ვარ გვატყუებს.ვერაფერს დაუშავებდა შენებს.
-(ანნა) იქნებ მართალს ამბობს?ის ხომ მონსტრია?ასე ვარადუდობით ვერ ვიქნები.წავიდეთ აქედან.
გოგონა მანქანაში აკანკალებული ჩაჯდა.წარა-მარა საათს უყურებდა.მთელი გზა ვერ ჩერდებოდა მანქანაში.
-(ანნა) ცოტა მალე გთხოვ! ანნა ბიჭს უყვიროდა და თვალებიდან უნებლიედ ცრემლი სდიოდა.
-(დამიანი) უკვე მივედით საყვარელო,გთხოვ დამშვიდდი.
გოგონამ არ გაჩერებული მანქანიდან გადმოხტა და საავადმოფოში გიჟივით შევარდა.
-(ანნა) უკაცრავად ამანდა და აარონ მილერები აქ ხომ არ წვანან? გოგონა ექთანს ეკითხებოდა და ოცნებობდა რომ ეთქვა ,,არა''-ო
-(ექთანი) დიახ,თქვენ ალბათ ანნა ხართ,მათი ქალიშვილი.
-(ანნა) დიახ მე ვარ.რომელ პალატაში არიან?
-(ექთანი) 105-ში,რეამინაციაში არიან,უგონო მდგომარეობაში.არაფერი არ აქვთ დაშავებული,არ არის ცნობილი მიზეზები.
გამწარებული მირბოდა ანნა პალატისკენ ექთანი კი უკან მიჰყვებოდა ლაპარაკ-ლაპარაკით.
გოგონა,უცბად შეჩერდა და მინის ფანჯრიდან გახედა თავის მშობლებს.ცოტახნის დუმილის შემდეგ ტირილი აუტყდა და პალატაში შევარდა.ხმას ვერ იღებდა და ვერც ახლოს მიდოდა მათთან.
-(ანნა) დედა გთხოვ გაიღვიძე,მაპატიე ყველაფრისთვის,არ მოკვდე გთხოვ,ამას ვერ გადავიტან,ხო თუ გინდა მე წავალ მოგშორდები ოღონდ გამოფხიზლდი.გოგონამ თავი ჩაქინდრა დედამისის მუხლებში და ტიროდა.
დამიანი შემოვარდა პალატაში და დაინახა როგორ ემუდარებოდა ანნა დედამის გაღვიძებას.
უცბად პატარა მონიტორმა წრიპინი დაიწყო,გული ნელ-ნელა ჩერდებოდა.ექთანი ყვირილით გაიქცა დერეფანში ექიმის მოსაყვანად.გოგონა გაშტერებული უყურებდა ექიმს,რომელიც რაღაცეებს უკეთებდა ამანდას სხეულს და ცდილობდა კვლავ მოებრუნა ამ სამყაროში.ბოლო ცდაზე ექიმა მოიხსნა პირბადე,თავი გააქნია და პალატა დატოვა.
ექთანი მივიდა ანნასთან და ხმადაბლა გადაუჩურჩულა.
-(ექთანი) ძალიან ვწუხავრთ ქალბატონო ანნა დედათქვენის გამო.ბატონი აარონის მდგომარეობა კი ჯერ გაურკვეველია.ექთანმაც დატოვა პალატა.
ანნა მუხლებით დაემხო ძირს და გულიანად ტიროდა.
-(ანნა) დედა გთხოვ,გაიღვიძე! არ მიმატოვო,აღარ ვიქნები ცუდი გოგო,ყველაფერს დაგიჯერებ ოღონდ დამიბრუნდი.
-(დამიანი) ანნა ვეღარაფერს ვუშველით.ბიჭი შეეცადა გოგონა წამოეყენებინა ფეხზე მაგრად ანნა გაჯიუტდა და ბიჭს ხელი კრა.
-(ანნა) შენ ხომ შეგიძლია ვამპირად გადაქციო?მიდი დაეხმარე გთხოვ.გოგონა უკვე კაიფში მყოფივით კანკალებდა და გიჟივით იქცეოდა.
-(დამიანი) ვწუხვარ,მე უკვე ვერაფერს ვუშველი,დაგგვაგვიანდა.ბიჭმაც ტირილი დაიწყო.
-(ანნა) გადი აქედან! გოგონამ დაუფიქრებლად დაუყვრა და ხელი გასასვლელისკენ აჩვენა.
-(დამიანი) მაგრამ მე....
-(ანნა) გადი მეთქი უნდა დავემშვიდობო დედაჩემს.
ბიჭი მიხვდა,რომ წამოსვლა მართლაც უმჯობესი იქნებოდა და ნელა გაიპარა პალატიდან.კიბეებზე ჩამოირბინა და ავტოსადგომზე აღმოჩნდა.მის მანქანასთან კი ედვარდი იდგა და მანქანის სარკეში იპრანჭებოდა.
-(ედვარდი) იცი მართლაც მეწყინა ამანდას ამბავი.კარგად ვერთობოდით ხოლმე ერთად.
-(დამიანი) რა გინდოდა ანნას ოჯახისგან?დამიანი მივარდა ბიჭს და სულ ბოლოში მანქანებთან გადაგდო.
-(ედვარდი) კარგი იქნება,თუ ისიც იგრძნობს როგორია ობოლის სახელი.
-(დამიანი) ის რა შუაშია?ეს მე მიგატოვე მეეეეე?
ედვარდი განრისხდა და ეხლა დამიანი მოისროლა მანქანბისკენ.
ბიჭი ნელა და ოხვრით წამოდგა.
-(დამიანი) ჩვენი ცხოვრებიდან წადი,თორემ ამას მწარედ განანებ.შენ აღარ ხარ დამიანის შვილი და არც არასდროს ყოფილხარ.
-(ედვარდი) მაგას მე გადავწყვეტ რა გავაკეთო დამიან.ხო მართალი ხარ მე დამიანის შვილი არც არასდროს ვყოფილვარ.
-(დამიანი) შენთვის ჯობია ანნას არ დაენახო.რატომ ხარ ასეთი.უდანაშაულო ადამიანის გამწარება რატომ გსიამოვნებს?
-(ედვარდი) თუ გინდა გასწავლი შენც.ბიჭმა ირონიულად ჩაიცინა და ისევ სარკეში ჩაიხედა.
გასასვლელიდან გამწარებული სახით ანნა გამოჩნდა,რომელიც სწრაფი ნაბიჯებით მოდიოდა და ზურგს უკან ხელში დანა ეჭირა.
-(ედვარდი) აი ჩემი მგლოვიარე დედინაცვალიც.რა მალე დაიტირე?

ვიცი ძალიან პატარა თავია,მაგრამ არ მეცალა დიდი რომ დამედო.და სულ რომ არ დამედო ეს მაინც ჯობს. ველოდები თქვენს შეფასებებს და მოლოდინს :*:*:*