დღეები იმ ფიქრში გადიოდა სადაც სანდრო ბაგრატიონს ეჭირა დიდი ადგილი, დილიდან საღამომდე დროს მხიარულებაში და სიცილ-ხარხარში ვატარებდი მაგრამ, ღამე, ღამე ხომ გული ტიროდა, ენატრებოდა, უყვარდა, მისი ნახვა უნდოდა...
ჩვეულებრივი დღე ასე იწყებოდა:

დილით გავიღვიძებდი, მამას ზურგზე შევახტებოდი, დედას კი ვაკოცებდი, შემდეგ ჩემს პატარა დაიკოს ვეჩხუბებოდი და სკოლაში მივდიოდი, ერთი შეხედვით ყველაზე ბდნიერი ვიყავი მაგრამ ამ ყველაფერს ის საშინელი გრძნობა ანადგურებდა რომელსაც დაღამებისას ვგრძნობდი, არვიცი რა მჭირდა, მეშინოდა?! ან რისი?! ჩემს თავთან მინდოდა განმარტოება, მინდოდა მეფიქრა.. ბევრჯელ მიინატრია ტყეში სახლი, მუსიკა, წიგნი რომანტიკაზე და უსასრულო დრო იმისათვის რომ გრძნობებს ჩავღრმავებოდი და ამომეცნო მასსში სანდრო..

ისევ კახეთში ჩავედი, ჩემი მეგობრები ნანუკა და თამთა, როგორც ყოველთვის ფანტასტიურად დამხვდნენ, მათი ჩახუტება მთელდღეს ცვლიდა..
მეორე დღეს ეკლესიაში წავედი, ისევ იქ იყო, დავინახე თუარა გული ამიფორიაქდა, ფეხები ამიკანკალდა, მეგონა დასახვრეტად მივყავდი ვინმეს.. მისი გამოხედვა სიცოცხლის ძალას მაძლევდა მაგრამ ამავდროულად ცხოვრებას მინადგურებდა..

გული ისეთ დღეში მქონდა თითქოს მის ნახვას ელოდაო, იცოდა რომ გამოჩნდებოდა და სწრაფი ცემისათვის მზად იყო..
ლოცვის შემდეგ სახლში დავბრუნდი, გოგოებს ყველაფერი ვუამბე.. მათ კი როგორც ყოველთვის გამიგეს და დამშვიდება ცადეს..

ხშირად მებადებოდა კითხვა რა მექნა? მებრძოლა იმ ადამიანისათვის რომელიც მე მიყვარდა და თან არმიცნობდა? თუ თავი დამენებებინა და გადამეყცარებინა.. როცა ამ კითხვას ბაბის ვუსმევდი მუდამ ამბობდა, რომ ვერ გადავიყვარებდი და მერ ეუარესად მეტკინებოდა გული.უმჯობესი იყო მყვრებოდა თუნდაც უშედეგოდ ვიდრე გული უფრო მტკენოდა, ის კი ამ სიყვარულის გადატანაში დამეხმარებოდა..

ახლა მივხვდი რატომაც ამბობდნენ თუ არ გამოცადე ვერასოდეს გაიგებ რას გრძნობს ის ვისაც თავდავიწყებით უყვარსო..

კახეთიდან მალე თბილისსში დავბრუნდი, დილა იყო, მეგობრები ვნახე, ეზოში დავბოდიალობდი, არაფერი მადარდებდა მხოლოდ ვერთობოდი და დათვის ბელიივით ვიცინოდი..
მაგრამ ყველაფერი საღამომ შეცვალა..

კიდევ ერთი საღამო, მოწყენილობამ ჩემში დაიდო ბუდე, სულ ასე მემეართება, ვცდილობ ამ მდგომარეობას ხელიდან დავუსყლტე მაგრამ უშედეგოდ, უძლური ვარ.. დამაუძლურა სიყვარულმა, რომელსაც გულით ვატარებ და გულში ვინახავ.. ხანდახან მინდა ვიყვირო, რომ სიცოცხლეზე მეტად მიყვარს, მაგრამ არ შემიძლია.. მენატრება ის წამი როდესაც დავინახე, გულში საოცრება ვიგრძენი, მისმა ხმამ, გამოხედვამ, თვალებმა ყველაფერი შეცვალა ჩემში, შემცვალა მე! მან მასწავლა ნამდვილი სიყვარული..ის უსასრულოა ცასავით, უსაზღვროა ზღვასავით, დიდია ღმერთივით და ლამაზია ცისარტყელასავით.. შეუდარებელი გრძნობაა რომელიც არასოდეს ქრება და თუ გაქრა დიდ კვალს ტოვებს გულში..


პ.ს მოგწონთ? დავიღალე და თან არვარ კარგ ხასიაათზე მეტი ვერდავწერე.. მადლობა ვინც კითხულობთ.. გთხოვთ იაქტიურეთ და თავებს გავზრდი..