მოთხრობა რეალურ ისტორიაზეა დაწერილი.ეს სახლი სინამდვილეშიც არსებობს და ზუსტად ასე გამოიყურება.
მოჩვენება.
თავი 1
რაღაც, ან შესაძლოა ვიღაც,ვინც ჩემს ნერვებზე მოქმედებს -ეს დედაჩემია.ეს ქალი ძალიან მიყვარს, მაგრამ ღმერთო ძლიერო , ამომასუნთქე!

უკვე 21 წლის ვარ, მაგრამ ის 5 წლის ბავშვად მთვლის.მე უკვე კაცი ვარ, მაგრამ ის ვერ ხვდება,რომ მისი მოხედვა არ მჭირდება,ამიტომაც მივდივარ მისგან შორს.რათქმაუნდა ჩვენ ვიქნებით მილების დაშორებით,მაგრამ მას ვნახავ შობაზე და სხვა დღესასწაულებზე.დედა არ იყო ძალიან ბედნიერი როდესაც გაიგო თუ როგორ სახლში გადავდიოდი.ეს სახლი მარკეტის უკან მდებარეობდა,რომელზეც დადის ჭორები,რომ ცხოვრობდნენ მოჩვენებები და დემონები,მაგრამ მე არ მჯერა მათი არსებობის,ასე რომ, რატომ ვიდარდო ამაზე?
თუ ეს სახლი მოჩვენებებითაა სავსე ,გამოდის რომ მარტო არ ვიქნები. ჰაჰაჰა!

ასევე კიდევ ერთი დადებითი მხარე ისაა,რომ დედაჩემმა თქვა ასეთ სახლში არ მესტუმრებოდა.ეს სახლი კი მილებით გვაშორებდა.რაც მომწონდა,რადგან მექნება საკმარისი დრო,რომ ჩემ თავს დავუთმო და ვიცხოვრო თავისუფლად.არ მადარდებს მოვა თუ არა ის,მხოლოდ ცოტა ხნით მარტოობა მინდა.

გზაში რადიო ჩავრთე,ვფრთხილობდი,რომ ჩემი ქუჩა არ გამომეტოვებინა. ავზის შესავსებად გავაჩერე,სანამ შეივსებოდა ‘Russellville -ს თვალი მოვავლე, Kentucky-სთან შედარებით აქ პატარა მაღაზიები იყო,რაც სასიამოვნო შეხედულებას ტოვებდა. აქ ხალხი ადგილობრივ აქცენტზე საუბრობდა,ქუჩაზე ცხენები დადიოდნენ,ერთადერთი რასაც ვერ გაიგონებდით ნიუ-იორკში. ლონდონიდან ნიუ იორკში 2011 წელს გადავედი დედასთან ერთად.იქაურობა ძალიან ლამაზი იყო,თუმცა წამოვედით ახალი ცხოვრების დასაწყებად. მირჩევნია ვიცხოვრო წყნარ ქალაქში.

როდესაც ავზი შეივსო,ჩემს მანქანაში ჩავჯექი და სამი წუთის შემდეგ უკვე Russellville-ის საზღვარზე ვიყავი.აბრაზე ეწერა „Maple Grove”.ამ ქუჩაზე შევუხვიე და დავინახე დიდი თეთრი სახლი,რომელზეც ეწერა “The Sexton House”

„მგონი ეს უნდა იყოს“ ვუთხარი ჩემ თავს როდესაც მანქანიდან გადმოვედი, გასაღები ვიპოვე და კარს მოვარგე.
„ვაუ“ ღრმად ჩავისუნთქე.

მე ვიდექი,მგონი მისაღებ ოთახში.ხალიჩა იყო წითელი,ჭერი კი ძალიან მაღალი.ოთახში სხვადასხვა სახის ანტიკვარებს დაინახავდით. ბუხრის ზემოთ გოგონას სურათი ეკიდა.გოგონა სკამზე იჯდა და თვალებით მე მომშტერებოდა. მას ძალიან გრძელი მუქი თმა,ლურჯი თვალები,და ფაიფურისმაგვარი კანი ჰქონდა.

პორტრეტის ქვემოთ კი ეწერა :“Rest in peace,our lovely Anna”

უნდა ავღნიშნო, რომ ის იყო მშვენიერი.რაც უფრო დიდი ხანი ვუყურებდი,უფრო ლამაზი ხდებოდა,ის დაახლოებით ჩვიდმეტი ან თვრამეტი წლის თუ იქნებოდა.

„თქვენ ალბად მისტერ სტაილსი ხართ? “ხმაზე სწრაფად შევბრუნდი შეშინებული და დავინახე მოხუცი კაცი ჭაღარა თმით,რომელიც შავებში იყო შემოსილი.

„თქვენ ძალიან შემაშინეთ,არავის უთქვამს,რომ აქ ვინმე იქნებოდა“ვუთხარი მე.

„ოჰ, ვწუხვარ,არ უნდა მოვსულიყავი ასე გაუფრთხილებლად.“ თავის თავზე გაეცინა მას.

„ ვხუმრობ“ მას შევხედე „შემიძლია,რამით დაგეხმაროთ“ სახით.

„ოჰ ,მე ჩარლი ვარ ,სახლის ზედამხედველი,მოვედი რომ სახლი დაგათვალიერებინოთ“

„კარგი,მაშინ დავიწყოთ “ვთქვი გახარებულმა.

ჩარლიმ შემიყვანა სამზარეულოში სადაც კედლებიც და იატაკიც თეთრად იყო შეღებილი,შესაბამისი მაგიდებით და სკამებით,ის იყო ძალიან ლამაზი და დიდი. შემდეგ შევედით ბიბილიოთეკაში სადაც უამრავი წიგნი იყო.პირველ სართულზე ორი საძინებელი ოთახი,ორივეში იყო სამეფო ზომის საწოლი.

„აქ სარდაფია?“ვკითხე ჩარლის.

„არა,სარდაფი უკანაა,ძველია მაგრამ ცუდი არაა,აქ ჩასვლას კი არ გირჩევ“

„ზემოთ კიდევ არის ოთახები?

„არა,მხოლოდ პატარა ოთახია,ფანჯრით და ტყუპების ზომის საწოლით.“ის ჩუმად ლაპარაკობდა,თითქოს ვიღაც გაიგებდა ჩვენ ლაპარაკს.

„კარგი წამოდი ვნახოთ“ვთქვი მე

„არ გირჩევ იქ ასვლას.არც მე არ ავდივარ“
მე გავჩერდი და გაოცებულმა ვკითხე მას

“რატომ?“
„მისტერ სტაილსს...„
„გთხოვთ ჰარი დამიძახეთ“ შევეპასუხე სწრაფად სანამ საუბარს განაგრძობდა.
„კარგი, ჰარი,არ ვიცი გახსოვს თუ არა მაგრამ ეს სახლი წლების განმავლობაში ცარიელი იყო“ ჩარლი შეშინებული საუბრობდა.
„ვინ ცხოვრობდა აქ?“
„ანა სექსთონი, ჯო და როუზ სექსთონების ქალიშვილი,ის ამ სახლში გარდაიცვალა.კოშკურის ფანჯარასთან იდგა,როდესაც მეხი დაეცა,ახლაცაა სარკმელზე ნაკვალევი,ამიტომაცაა ის დაკეტილი.“

ასეთი ახალგაზრდა გოგო გარდაიცვალა ამ სახლში სადაც მე ვცხოვრობ,რა საშინელებაა.
„მოიცადე,ბუხრის თავზე გოგონას სურათია...“
„ანა სექსთონი“თქვა ჩარლიმ ჩურჩულით.
--
ეს მხოლოდ დასაწყისია!! მოთხრობა რომ გაგრძელდეს საჭიროა იაქტიუროთ!