რესტორანში მალევე მივედით.. აქ კი ნანახმა ყველაფერს გადააჭარბა... ყველაფერი ისე იყო მოწყობილი, როგორც "ნამდვილ"ი ქორწილში... ნეფე-დედოფლის მაგიდა ცალკე და ცალკე სტუმრების...
-ალექსანდრე მაოცებ...
აღტაცება ვერ დავმალე და პირდაღებულმა ორი სიტყვა ძლივს ამოვილაპარაკე...
-ვცდილობ
გაიღიმა და მაგიდისკენ წავიდა... მართლა გაკვირვებული ვიყავი როგორ მოახერხა ორ კვირაში (ჩემთვის 2 საათში) ამდენი რამ... გული მიგრძნობდა ჯერ ყველაფერი კიდე წინ იყო..
მაგრამ რა იყო ეს ყველაფერი...
კარგი თუ ცუდი....
-მარიტა! რაებზე ფიქრობ ბოლო-ბოლო ქორწილი გაქვს..
შემოვძახე ჩემ თავს და არაბუნებრივი ღიმილი ავიკარი სახეზე...
-ორი წუთი გარეთ გავიდეთ... - ძლივს გადაფარა მუსიკების ხმა ალექსანდრემ, რომელიც ყურში ჩამყვიროდა... - მარიტა ძალიან ნერვებს მიშლი... ნუთუ არ გიხარია ჩემი "ოფიციალური ცოლი" რომ გქვია?! თუ არ გიყვარვარ და სხვებივით უნდა მოიქცე... გამაგებიე რა გჭირს... მერამდენედ გეუბნები დავიწყე ეგ დედა ***** უაზრო აზრები... რით ვერ შეიგნე მაგ შენ პატარა თავში, რომ ერთადერთი ქალი ხარ რომელიც სიცოცხლეზე მეტად მიყვარს... სხვა რა გავაკეთო რომ დაგიმტკიცო... ცოლდა მოგიყვანე ჩემივე სურვილით.. ღვთის მიერ დალოცვილები ვართ....
არ არსებობს სხვა ქალი ჩემ ცხოვრებაში შენ გარდა...
ვინც იყო ყველა ფეხებზე....
ვიცოდი, რომ ამით საშინლად ვაბრაზებდი, მაგრამ რა ვქნა რომ მართლა მეშინია... ეს შიში უსაფუძვლო ხომ არაა არა?!
გამოწვეულია, იმით რომ სიცოცხლეს მირჩევნია და მეშინია მისი დაკარგვა სხვა ხომ არაფერი...
უბრალო გაფიქრებაზე,რომ ალექსანდრე სხვას ეკუთვნის ტანში უსიამოვნოდ მივლის...
არვიცი რა ვუპასუხო ან საერთოდ ღირს რამის თქმა?!
-მე... მესმის ალექსანდრე მაგრამ
-არავითარი მაგრამ....
გიყვარვარ?
ამ კითხვით გაოცებულმა თავი ზემოთ ავწიე და პირდაპირ თვალებში ჩავხედე, სადაც დიდი გაბრაზების წაკითხვა იყო შესაძლებელი... გაოგნებულმა ხმა ვერ ამოვიღე... ხუთი წუთი გაშტერებული ვიდექი.. ბოლოს იმის სათქმელად, რომ მიყვარდა თავი დავაქნიე და ერთი სიტყვა ძლივს მოვაყოლე
-საშინლად...
-ხოდა აქ ნერვიულობა, ეჭვიანობა და მსგავსი სცენები უსაფუძვლო და უადგილოა... მოდი შევიდეთ კიდე ერთი სიურპრიზი გელის...
ერთი გულიანად მაკოცა, ხელი წელზე შემიცურა და რესტორანში შევედით....
მაგიდას მივუახლოვდით თუ არა აჩი მოვვარდა
-დროა?
-კი..
ჩემთვის გაუგებარი ნამიოკებით დაიწყეს ლაპარაკი.. ალექსანდრემ ხელი შემიშვა და დამიბარა ლიზიკოსთან იყავი ორ წამში მოვალო..
მეც სხვა გზა არ მქონდა ლიზიკოსთან მივედი და ჯერ არ გაზრდილ მუცელზე ვეფერებოდი..
უი ხო მართლა, მალე ნათლია გავხდები..
ჩემი ლიზიკო ნათლიას პრინცესას გააჩენს..
-ნათლიას პრინცესა...
როგორც მჩვევია ბექას გასაგონად დავუძახე და ნერვები მოვუშალე...
-თუ მაინცდამაინც გინდა "ზე" წოდება მიანიჭო პრინცი დაუძახე, თუ არადა ვაჟკაცი...
გამომექომაგა ბექა და მთელი ჭიქა გამოცალა...
რაღაცის თქმას ვაპირებდი, მაგრამ ბეჭზე ხელის შეხებამ მომიყვანა გონზე.. ხელში კი კოტე შემრჩა..
-ალექსანდრემ მითხრა თქვენი ამბავი, უბრალოდ უფრო მალე მოსვლა ვერ მოვახერხე... გილოცაბ და ყველაფერ კარგს გისურვებ... და დასამშვიდობებლად მოვედი.. დღეს ღამე საფრანგეთში მივდივარ სწავლის გასაგრძელებლად, უბრალოდ ძალიან უღდელობად ჩავთვალე რომ არ მოვსულიყავი და არ მომელოცა.. ალექსნდრე სადაა მინდა მასაც მივულოცო...
სიტყვის ჩაკვეხება ვერ მოვახერხე ისე მიაყოლა ერთმანეთს...
-ჯერ ამოისუნთქე... მერე ძალიან დიდი მადლობა მოლოცვისთვის და იმისთვის რომ ამ მცირე დროში მაინც მოხვედი და ალექსანდრე არ ვიცი.. წეღან აქი იყო.. მითხრა ორ წუთში მოვალო და წესით უნდა მოვიდეს... მოდი დაჯექი... ცოტახანი მაინც...
ბევრი "გაიწი-გამატარეს" მერე დავითანხმე როგორც იქნა და სუფრასთან დავსვი...
-მარიტა ჩიგოგიძე თუ შეიძლება სცენისკენ მობრუნდით...
მიკროფონში აჩის ჩაბჟირებამდე მისული ხმა გაისმა და მეც უმალ მივტრიალდი, სანახაობამ საბოლოოდ მომიღო ბოლო...
ნამდვილად არ მეგონა თუ ესეც ექნებოდა მზად...
-ეხლა კი ვაფშე ოფიციალუ ცოლ-ქმარი ვიქნებით, მარიტ... როგორც გინდოდა... ერთი ხელი მოწერა და ეგა...
გამიღიმა და ხელები გაშალა, იმის მისახვედრად, რომ უნდა ადგარიყავი გავქცეულიყავი და ძლიერად ჩავხუტებოდი...
ნუ მეც არ დავაყოვნე
-კაბა მარიტა!!! კაბა... - სასაცილოდ გამკიქცა სალომე და კავის ბოლო ხელში მომაჩეჩა - ეხლა შეგიძლია გაიქცე..
თავაზიანად გამიღიმა და გზიდან ჩამომეხსნა...
მეც ვითომ "ნაზი" გოგო გავიქეცი და პირდაპირი მნიშვნელობით ზედ შევახტი...
-ჩამოდი პატარა ხელი მოვაწეროთ და მერე თუ გინდა მთელი დღე ესე გატარებ...
ყურთან ახლოს მიჩურჩულა და მფეთქავ არტერიაზე სველი კოცნის კვალი დამიტოვა..
ალექსანდრესგან ჩამოვხტი და კაბა გავისწორე..
ქალმა რაღაცეები იბოდიაალა..
-ეს დიდი პასუხისმგებლობაა ავილებომ.. ბლა ბლაბლა ბლა და რაღაცეები...
-გეხვეწებით მთავარზე გადადით სანამ მოთმინება დაკარგად მარიტამ...
სიცლით შეაწყვეტტიინა ლაპარაკი ალექსანდრემ და მე გადმომხედა...იმ წუთში ალბათ
"მოხვალ სახლში" სიფათი მქონდა...
-კარგით ერთსაც ვიტყვი... ხართ ვინმე ამ ქორწინების წინააღმდეგი? - დარბაზში სამარისებული სიჩუმემ დაისადგურა..-როგორც ჩანს არავინ მაშინ აი აქ მოაწერეთ ხელი...
ფურცელი გამომიწოდა და პასტა მოვიმარჯვე...
-მე ვარ წინააღმდეგი...
დარბაზის კარები ვიღაცამ შემოგლიჯა და ყველას თავი 180 გრადუსით მისკენ მიტრიალდა...
-ნატა?
ერთხმად ამოლაპაარაკეს აჩიმ და ალექსანდრემ..
სინქრონულად ორივემ მე გამომხედეს...
-ხო რა იყო არ მელოდით? მე ხომ დაგპირდი ალექსანდრე, რომ ბედნიერებას არ გაღირსებდი ცემი მიტოვების გამო.. - ალმაცერად შემათვალიერა და პირი გააღო რაღაცის სათქმელად- ამ ძუ*ნაში გამცვალე? რა აქ კაი აბა გისმენ... მკერდე, ფეხი თუ რა...
გაკვირვებული ვუყურებდი და ხმას ვერ ვიღებდი... ჯერ გააზრებულიც არ მქონდა ამ ყველაფერს ჩემზე თუ ამბობდა..
- კარგად მომისმინე ნატა.. პატივი ეცი ჩემ ცოლს თორემ რაც მოგივა შენ თავს დააბრალე, მეორე ძუ*ანს ხმა მესმის და ბოლოს რატო მოხვედი დაუპატიჟებლად.. შეგიძლია წახვიდე...
-მხოლოდ მაშინ წავალ როცა ყველაფერს ვიტყვი...
-არაფერია სათქმელი...
ბოლო ხმაზე იღრიალა ალექსანდრემ და ანერვიულებულმა გადმომხედა...
-არის და ამას ეხლავე ვიტყვი..
იმდენად მშვიდად ლაპარაკობდა ნატა, მის ადგილას მე შემეშინდა...
-სულ რამდენიმე თვის წინ ეს - მშვიდად დაიწყო ლაპარაკი და თვალებით ხან მე ხანაც ალექსანდრედ ბურღავდა - ეს ბიჭი ჩემთან იყო... თუმცა ერყ დღესაც გამოჩნდა ეს ძუ*ნა...
-წაეთრიე ნატა აქედან...
ალექსანდრე ესეთი გაბრაზებული არასდროს მინახავს...
-დამამთავრებიე... გამოჩნდა ეს და ალექსანდრემაც ხელი მკრა... ნამდვილი ურთიერთობა მინდა დავიწყოო და სხვა მიყვარსო.. იმ წუთში ვუთხარი რომ მასზე შურს ვიძიებდი ჩემი ხელის კვრის გამო... ყველაზე ბედნიერ დღეს ყველაზე საშინელ დღედ ვუქცევდი, თუმცა ის არ იცის რომ მისგან ორსულად ვარ...
მხოლოდ ბოლო ორი სიტყვა მიტრიალებდა თავში... "ორსულად ვარ"... არ ვიცი რა ძალა მქონდა იმ წუთში ფეხზე რომ დავრჩი... ზანტად შევტრიალდი გაოგნებული ალექსანდრესკენ, რომლის ყბც იატაკს წვდებოდა რამისაა გაოცებისგან...
-მართალია?
ხმაჩამწყდარმა ვკითხე, ისე რომ მე ძლივს გავიგე...
-შეუძლებელია მარიტა... შეუძლებელი... მე და შენ ექვსი თვეა ერთად ვართ და მისკენ საერთოდ არ გამიხედავს... შუძლებელია შვიდი თვის ან თუნდაც ექვსი თვის ორსული იყოს და მუცელი არ ეტყობოდეს... დეუძლებელია მარიტა...
-მარიტა ალექსანდრე მართალია... შენთან ერთად თუ არა სულ ჩემთან ერთად იყო და დამეფიცება რომ მასათან არ ყოფილა...
-შენ ჩუმად...
ხელისაწევით გავაჩუმე და კვლავ ალექსანდრესკენ მივტრიალდი...
სახეში მწარედ გავარტყი... და ამჯერად მომღიმარი ნატასკენ წავედი, რომელიც თავისი საქციელით ძალიან გახარებული იყო, ერთი მწარედ მაგასაც ვუთავაზე და სცენიდან ზურს ჩამოვაგდე... კიდევ ერთხელ გავარტყი
-ეს იმისთვის რომ ჩემთვის ყველაზე ბედნიერი დღე გამიფიჭე
და ესეც იმისთვის რომ დედაშენმა არასწორად გაგზარდა და პატიოსანი გოგოს მაგივრად ბო*ი გაუზრდიხარ...
ხელი გავუშვი, ცრემლები ხელისგულით გავიმშრალე და კარებისკენ წავედი...
-მარიტა.. მარიტა სად მიდიხარ...
-შემეშვი ალექსანდრ...
მხოლოდ ეს ვუთხარი და თვალში მომღიმარი გიორგი შემეჩეხა... რომელიც ამ სანახაობით კნაყოფილი იყო....
-მარიტა გთხოვ...
მკლავზე შემეხო.. ტანში სასიამოვნო ჟრუანტელმა დამიარა, მაგრამ პიზიციები ვერ დავთმე...
ხელი უხეშად გამოვგლიჯე და გარეტ გავედი.. ელენიკოც უკან გამომეკიდა...
ტაქსი გავაჩერე და ძველი სახლისკენ წავედით...
ამ ამბის შემდეგ თითქმის ორი თვე გავიდა..
ალექსანდრე ყოველ დღე მოდიოდა, მაგრამ კარებს არ ვუღებდი... დილით ცხრაზე რომ დადგებოდა კარებთან ღამის თორმეტამდე არ მიდიოდა...
ეს იყო ყველაზე საშინელი დრო... თან ესე ახლოს და ამავდროყლად ესე შორს....
-მარიტა იქნებ დაფიქრდე?
ღამის თორმეტ საათზე ჩემ ოთახში მუცელ გაბერილი ლიზიკო შემოვიდა და შოკოლადის ახალ ფილას დაწვდა...
-რაზე დავფიქრდე ლიზიკო? ქორწილის დღე ჩამაშხამეს...
-მესმის მაგრამ აალექსანდრე მართალია... ის გოგო ალექსანდრეგან არაა ორსულად... რომ დაფიქრდე კარგი იქნება... მაშინ როცა მოვიდა შენი და ალექსანდრს ერთად ყოფნიდან ექვსი თვის თავი იყო, იმ გოგოს კიდე მუცელი საერთოდ არ ეტყობოდა... იმსჯელე ლოგიკურად...
-ვიფიქრე ლიზიკო მაგრამ რა ვქნა...
სწორედ ის იყო რისიც ერთად ყოფნის ბოლო ორი კვირა მეშინოდა... მეშინოდა ამის რომ ვინემ წამართევდა ჩემ წრთადერთ სიყვარულს....
-მესმის მარიტა, მაგრამ გიფიქრია როგორაა ალექსანდრე ახლა?
რას გრძნობს?! ისევ უგვარხარ თუ დაგივიწყა? შეურიგდი... ალექსანდრეს ვერ იცნობ რომ შეხედო.. წვერი მოუშვა.. საშინლად გახდა... მოსუარულე გვამია... მარიტა გთხოვ დაფიქრდი.. ეხლა მე წავალ ... და შენ მოიფიქრე...
კარებთან იყო მისული უკან რომ მოვაბრუნე...
-ლიზიკო...
-ჰო
-გარეთაა?
-კი მარიტა.. გარეთაა და ისევ იმ პიზაში დგას, როგორც ბოლო ხუთი საათია დგას...
"ლინზაში" გავიხედე და ყვავილებ მომარჯვებული ალექსანდრე დავინახე, რომელიც მართლა ისევ ისე იდგა როგორც დაახლოებით ხუთი საათის წინ...
-არა ეხლა არ შემიძლია....
-მარიტა... კარი გააღე მე და ელენიკო ჩემთან მივდიბართ...
-კი მაგრამ..
-მარიტა...
კარები უხმოდ გავიღე და გარეტ გასვლის საშუალება მივეცი...
ალექსანდრედ გვერდი აუარეს და ერთი "მუჯლუგუნი" უთავაზეს... კარები არ დამიხხურია ისე ავიღე გეზი სამზარეულოსკენ...
იმის მიუხედავად რომ თორმეტი საათი იყო საჭმელზე უარი არ მითქვამს...
მალევე გაისმა კარების დაკეტვის ხმა და მონატრებული ნაბიჯები.. გახშირებული სუნთქვა... აუნამოს სუნი რომელსაც ჭკუიდან გადავყავდი...
-მაპატიე... - კვლავ ხმა ამოუღწბლად ვაგრძელებდი ჩემ საქმიანობას... - ეს ორი თვე უშენოდ გაუსაძლისია... მარიტა მენატრები.. გეხვეწები ერთი შემომხედე... მომენატრე... შენი ტვალები.. სუნთქვა.. უმიზეზოდ სიწითლე...
ვიგრძენი როგორ წამოიფო ხელი ჩემკენ მაგრამ ჰაერში გააშეშა.. როგორ მინდოდა შემხებოდა და ისევ განმეცადა სიამოვნება, მისი შეხებიდან გამოწვწული ჟრუანტელი, რომელიც მთელ რანში დამივლის ხოლმე....
არ ვიხოდი რამის თქმა ღირდა თუ უბრალოდ მოქმედებაზე გადავაულიყავი...
-მომენატრე..
მხოლოდ ეს ვტქვი და გიჟივიტ ვეტაკე მონატრებულ ტუჩებს..
ალექსანდრეც მალევე მოვიდა გონსა და ხელები წელზე მომხვია.. ჰაერში ამიტაცა და დამატრიალა...
-ჩემი პატარა.. ჩემი პრინცესა როგორ მომენატრე....
მთელი სახე დამიკოცნა და ბოლოს ძლიერად ჩამეხუტა...

6 თვის შემდეგ :
-აუ ალექსანდრე მარწყვი მინდა...
დილით ისევ წუწუნით გავიღვიძე და ჩემ ოდნავ წამოზრდილ მუცელზე თავდადებული ალექსანდრე შევაღვიძე...
-მარიტა დილის 10 საათია... რა დროს მარწყვია მე და შენ პრინცესას გვინდა...
-აუ ეგრე გინდოდათ შენ და მამას ვაჟკააცს ღამის სამ საათზეც ალუჩა ჩამიყვანეთ ძლივს ვიშოვე და რომ ამოვედი ბანანი გვინდაო.. კიდე კაი იყო სახლში...
-აუ მარწყვი გვინდა...
ზლაზვნით წამოდგა და მაღაზიაში ჩავიდა... თხუთმეტ წუთში კი მარწყვით ხელში დაბრუნდა უკან...
-აუ რა საშინელი მარწყვია...
მჟავე კიტრი მინდა...
მარწყვი გვერდზე გადავდე და ცალი ხელი მაგიდაზე დავაკაკუნე ცალიფ კი ოდნავ წამოზრდილ მუცელს მოვეფერე...
-ოხ მარიტაა.. აი შენ მჟავე კიტრი და მეტი არაფერი გამაგონო...
-დღეს ექიმთან ვართ თორმეტზე დაბარებულები მერე კი ლიზიკოსთან წავიდეთ ჩემი ნათლული უნდა ვნახო..
-კაი მაშინ მალე ჭამე გამოუცვალე.. 11 საათია უკვე...
ბანკა სწრაფად დავდე მაგიდაზე და პირგამოტენილი წავედი ოთახისკენ...
-აუ არაფერში აღარ ვეტევი რა...
როგორც მჩვევია წუწუნი დავიწყე და შარვალი ძლივს ჩავიცვი.. ზედა გადავიცვი ზემოდან ჟაკეტი და ფეხზე კედები...
-წავედით?
ქვევით ჩასულს მკითხა ალექსადნდრემ მანქანის გასაღები აიღო და კარი გამიღო... ნახევარ საათში ექიმთან ვიყავით უკვე და იმაზე ვჩხუბობდით გოგო გვინდოდა თუ ბიჭი...
-აბა მარიტა გოგო თუ ბიჭი?
ინტერესით მკითხა ექიმმა, ისე რომ მონიტორისთვის თვალი არ მოუშორებია...
-რა თქმა უნდა გოგო...
-შენ ალექსანდრე?
ამჯერად თვალი მოაშორა მონიტირს და ალექსანდრე შეხედ..
-ბიჭია იასნია
-გილოცავთ!!! ჯანმრთელი ბიჭია...
ბიჭიოა და ალექსანდრს ყვირილმა მთელი ოთახი მოიცვა...
გახარებული გამოვარდა ოღახიდან და ყველშ უთხრა რომ ბიჭის მამა ხდებოდა...
ბოლოს გაირკვა რომ ნატას ქორწილზე მოსვლა გიორგის დავალება იყო რადგან ორივე გავემწარებიეთ, იმის გამო რომ მანანამ რძლად მე მიმიღო და არა მისი ცოლი...
ელენიკო უკვე სკოლაში დადის...
მანანაც უკეთაა და ქიმიის დახმარებით სიცოცხლე გაუხანგძლივდა.. ხოლო როცა გაიგო რომ შვილიშვილი ეყოლებოდა იმდენად ბედნიერი იყო ყველაფერი დაავიწყდა და მოხოლდ "შენ და ჩემი შვილიშვილი" ეკერა პირზე...

21 დეკემბერი
ქვეყანას ჩემი ბედნიერება რეზი მოევლინა ქვეყანას.....
-------------------------
იმედია მოგეწონებათ და ძალიან ბანალურიც არ იყო..... ძალიან დიდი მადლობა იმათ ვინც კითხულობდა და შთაბეჭდილებას მიზიარებდა მოთხრობასთან დაკავშირებით.....