გადიოდა თვეები, დღეები, ამ დროში სანდროს გაცნობაც კი მოვასცარი, ცოტა უჩვეულოდ მაგრამ დასამახსოვრებლად..
ჩვეულებრივი დღე იყო, ისევ 13, ეკლესიის ეზოში უამრავი ხალხი იყრიდა თავს, შიგნით შესვლა ძლივს მოვახერხე, სანთელი დავანთე და ვლოცულობდი, ამდროს სანდრო გამოჩნდა და თავზე ხელი დამადო, მივხვდი რომ მლოცავდა, ის მღვდელს ეხმარებოდა და შესაბამისად ანაფორა ეცვა..
შემობრუნების თანავე გულმა ბაგა ბუგი შეწყვიტა, თითქოს გულის ცემა შემიჩერდა როდესაც სანდრო ბაგრატიონი დავინახე.. მისი მზერა იმდენად სათნო და თბილი იყო რომ ხმა ვერ ამოვიღე, მის კითხვაზე " რა გქვია პატარა" ძლივს ამოვილუღლუღე "თაკო"თქო..

ამ დღის შემდეგ ხშირად ვხვდებოდით ეკლესიაში ერთმანეთს როგორც მეგობრები, ყველაფერი გაიგეს ჩემმა მეგობრებმა, ისინი ჩემს ბედნიერებას იზიარებდნენ და უამრავ რჩევა-დარიგებას ვისმენდი მათგან..
რამოდენიმე დღეში 15 წლის გავხდი, დაბადების დღე ვიწრო წრეში გადავიხადე, მხოლოდ მეგობრები და ჩემი ბიძაშვილები ივნენ.. რაღათქმაუნდა სანდრომაც მომილოცა მაგრამ მითვის ყოველთვის პატარა გოგონა ვიავი.. ის ამ დროისათვის 20 წლის გახდა..

დაბადებისდღიდან რამოდენიმე დღეში ისევ ეკლესიაში მივედი, ისევ იქ, ისევ მის ადგილას დამხვდა.. გადამეხვია და გვერდით მომისვა..

-სანდრო მნიშვნელოვან თემაზე მოვედი სალაპარაკოთ..
-რამოხდა?
-ახლა ხატის წინ ვართ, მინდა გითხრა რომ შენმა ასეთმა თბილმა მოქცევამ.. მოკლედ მივარხარ!
-უკაცრავად ვერგავიგე
-ჰო მიყვარხარ.. შეიძლება უჩვეულოდ მოგეჩვენოს მაგრამ მართლა დიდ სიყვარულს ვგრძნობ შენს მიმართ, რომელსაც უკვე ვეღარ დავმალავდი..

არაფერი უთქვია, ცრემლები მომწმინდა და მამაოსთან შევიდა.. რამოდენიმე წუთი ვტიროდი, შემმდეგ კი სახლში მივედი.. ნანუკას თამათას და ბარბარეს ველაფერი მოვუყევი, არცერთი დეტალი არ გამომიტოვებია..
ვფიქრობდი რომ ამ აღიარებით ჩემს თავს ყველაზე მეტად ვავნე, გულში უფრო მწარედ ჩავირტყი დანა, ამ დიქრებში მოსაღამოვდა, ისევ მხიარული გოგონა, სევდიან და გულჩვილ ბავშვად გადაიქცა.. ტირილი დავიწყე, მთელი ღამე ცრემლში ვიხრჩობოდი, ჩემს თავს ვსაყვედურობდი ამ სიმართლისათვის..

ამ დროს კი საბოლოოდ გადავწყვიტე გავმხდარიყავი მონაზონი..
ეკლესიაში სიარულს რეგულალურად ვაგრძელებდი, ისევ ვხედავდი "მას" მაგრამ ახლოს არ მოდიოდა, არვიცი ეშინოდა თუ ჩემი სიყვარულის გამო თავს მარიდებდა მაგრამ როდესაც მხედავდა ან ტაძრიდან გადიოდა ანდაც მამაოს ოთახში მიდიოდა..
ეს ჩემთვის ძნელი გადასატანი იყო მაგრამ, მისი ღიმილიანი თვალების დანახვა ჩემში ბედნიერების ნაპერწკალს აღვივებდა..

შემდეგი თვეებიც იიგივენაირი იყო.. ამ დროში უკვე 17 წლამდე მივედი.. ჰო ანუ 17-ის გავხდი.. სანდრო დიდი ხანი არმენახა.. თითქმის 7-8 თვე თვალიც კი არმომიკრავს, მაგრამ ვიცოდი რომ ტაძარში იმყოფებოდა..

-მოკლედ გოგოებო გადავწვიტე, 1 კვირაში მთაში მივდივარ. 18 წლის ასაკში კი მონაზონი გავხდები..
-უშენოდ ყველას გაგვიჭირდება..
-მეც მაგრამ, ასე აჯობებს.. დღეს 4 აპრილია, მალე აქედან წავალ, თქვენ კი ოდესმე მინახულებთ ალბად..
-ჩვენ აუცილებლად ამოგაკითხავთ...

ამდროს შევბრუნდი ჩაი უნდა დამესხა, გოგოები თავისთვის ლაპარაკობდნენ.. ჭიქები მივუტანე და ადგნენ, საქმე გვაქ უნდა წავიდეთ და მალე დავბრუნდებითო, ასეთქვეს რაღაც უნდა გაგატანოთ და უნდა მოვძებნოთო..

ამის მერე გოგოები არ დაბრუნებულან..
დადგა 13 აპრილი.. ბარგის ჩალაგება დავიწყე, თბილ სამოსს ვდებდი, რადგან სანამ მონაზონი გავხდებოდი დამჭირდებოდა..
ამ დროს ოთახში, მაღალი, სიმპატიური ბიჭი, მკაცრი მზერით მიყურებდა.. რომ დავინახე გულის ცემა ამიჩქარდა და მივხვდი რომ სანდრო იყო..

-გამარჯობა! (სანდრო)
-გაგიმარჯოს...
-შენზე გავიგე მიდისო
-ხო ბარგს ვალაგებ.. დაიცა საიდან გაიგე?
-რამნიშვნელობა აქვს?
-ძალიან დიდი.. და აქ რატომ მოხვედი?
-მინდოდა რაღაც მეთქვა..
-რამოხდა?
-ბევრი ვიფიქრე შენს ნათქვამზე და მივხვდი რომ შენი დაკარგვა არმინდა.. მიყვარხარ თაკრინე..
-ვერგავიგე
-მიყვარხარ!

თავგზა ამებნა, ცრემლები წამომივიდა, ენა ჩამივარდა და ლოგინზე დავვარდი..
ამდროს გოგოები შემოვიდნენ და გილოცავთო დაიყვირეს.. მივხვდი რომ მათი ნამოქმედარი იყო ყველაფერი..

სანდრო დაიხარა, თვალებში შემომხედა და ისევ გამიმეორე, "შენი დაკარგვა არმინდა".. ჩავეხუტე და ყურში ჩავჩურჩულე "არც მე" ..
ამ დროს თავისი ბარგი შემოიტანა..

-მინდა მთაში ავიდეთ, ცოტახანი დავისვენებთ, მეტს ვიფიქრებთ, ერთად ვიქნებით..
-ანუ წამოვიდე?
-რათქმაუნდა ჩემო პატარა გოგონა..

ბარგი ავიღე გოგოებს დავემშვიდობე (დროებით) და გზას გავუდექით,, მივდიოდით ორი ერთმანეთზე შეყვარებული მთაში, ბედნიერებისათვის და ყველა უბედურების დასავიწყებლად.. ეს სიყვარული კი ბოლომდე გაგვყვა.. მე მიყვარდა სანდრო ბაგრატიონი ამდენი ხსნის შემდეგაც კი!!!

ყველაზე დიდი სიყვარულია, პირველი და უკანასკნელი, ის ტკბილია და ერთადერთი...!
------------------
-პ.ს მოკლედ ვინც კითხულობდით დიდი ბოდიში რომ ამდენი ხანი დავაგვიანე დადება.. მოგწონთ? სავარაუდოდ მალე შემოგთავაზებთ ახალ ისტორიას თუ გინდათ რათქმაუნდა..