დემეტრეს ნაამბობი:
დილით ტელეფონის ხმამ გამაღვიძა. წამწამები ძლივს დავაშორე ერთმანეთს, ეკრანისთვის არც დამიხედია ისე ვუპასუხე.
-ხო...
-ბიჯო ცოცხალი ხარ?! სად ხარ?! მთელი ღამეა გირეკვთ ამის დ*** ვ****** და არ გვპასუხობ სად ხარ?!-მომაყარა უფროსმა ძმამ.
-ჯანდაბაში!
-მანდ გაგამგზავრებ ჩემი ხელით, გპირდები!
-გელოდები იცოდე...
-სად ხარ?!
-ჯანდაბაში თქო!-მსუბუქად გავიღიმე და იქვე, საწოლთან აყუდებულ მინერალურ წყალს დავსწვდი.
-წერეთელი ამოღერღე სად ხარ!-გავიგონე უჩას დაძაბული ხმა.
-მეძინება!-გამოვუცხადე და ტელეფონი გავთიშე.
გვერდი ვიცვალე, საბანში ავხლართე ფეხები და ისევ ძილი გავაგრძელე, ნუ ვაპირებდი მაინც, მანამ სანამ ისევ არ დარეკა ტელეფონმა. გაბრაზებულმა ავიღე ტელეფონი და ისევ დაუხედავად ვუპასუხე.
-დაჩი თავი დამანებე თქო!-დავიყვურე და გათიშვას ვაპირებდი... როცა...
-დე... დემეტრე...
ახლა ყველაზე ნაკლებად მინდოდა მისი ხმის გაგონება, ყველაზე ნაკლებად კი არა საერთოდ არ მინდოდა მისი ხმის გაგონება.
ვერ ვიტანდი საკუთარ თავს... იმის მაგივრად რომ თამუნა შემეძულებინა, საკუთარ თავს ვერ ვიტანდი, ვიცოდი... ვიცოდი რომ ვუყვარდი... მაგრამ, მან გადამაბიჯა, გააკეთა ის რაც ყველაზე ნაკლებად მინდოდა რომ გაეკეთებინა, ის დაუახლოვდა ჯაბა ბარათელს, მისცა იმის უფლება რომ მასთან ახლოს ყოფილიყო, შეხებოდა მას... ჯაბა ბარათელმა სიტყვა შეასრულა! მან გამასწორა მიწასთან...
-...........-ხმა არ ამომიღია, არადა როგორ მინდოდა ბოლო ხმაზე მეღრიალა.
-დემე... სად წახვედი, აქ ხარ?!
-რა გინდა?!-ისეთი ხმა მქონდა ჩემი ხმის მე შემეშინდა.
-რა მოხდა?! რა გჭირს?!-ხმა აუკანკალდა.
-არაფერი!
-როგორ არა…
-თავი დამანებე თამუნა!-დავუყვირე და ტელეფონი იქვე მივაგდე, მე კიდევ ძილი გავაგრძელე, ნუ ვცადე მაინც...
ზუსტად ნახევარ საათში კარებზე ხმა იყო.
-დემეტრე!-უფროსი ძმის ხმა მომესმა.
-ხო...
-აქ ხარ?!
-ჯანდაბაში ვარ თქო ხომ გითხარი!-გავიცინე და მთვრალი მზერა ვესროლე ძმას და იქვე მდგარ კოკას.
-მარტო ხარ?!-მკითხა და გვერდით ჩამოჯდა.
-ხო!
-ვიცოდი!-მსუბუქად გაიცინა კოკამ.
-რა იცოდი?!-გამიკვირდა, ვერ გავიგე რა თქვა.
-ვიცოდი რომ მარტო იქნებოდი თქო!
-მე კიდე შევცდი!-გავეკრიჭე გაკვირვებულ სახეებს და ისევ მინერალურ წყალს დავსწვდი-მეგონა ერთი და მოხდა მეორე!
-რაში შეცდი?!
-არასწორად სვამ კითხვას ბუჟღულაშვილი!-დავტუქსე ძმაკაცი და ისევ წამოვიყუდე ბოთლი-ვისში!
-გეშლება!-დაიგვირგვინა კოკამ.
-სულაც არა! ჩემი თვალებით ვნახე!
-რა ნახე ბიჭო რაა?!-ხელები მომუშტა და ისეთი სახე ქონდ კაცს გულს გაუხეთქავდა.
-რა ვნახე და როგორ ეკვროდა ბარათელს ჩე...-მინდოდა მეთქვა ჩემი საცოლე თქო, მაგრამ...-თამუნა!
-კაი ერთი, რას მელაპარაკები! დებილი ხარ გესმის?! ნამდვილი დებილი! იდიოტი ხარ რომელსაც არაფერი არ ესმის და ვერფერს ვერ ხვდება!-ბოლო ხმაზე დაიყვირა და ხელები მომუშტა-გოგოს სიგიჟემდე უყვარხარ გესმის ბიჭო შენ?! სიგიჟემდე და იმის იქეთაც! იცი შენ რა დღეში იყო შენ აქ არ ყოფნაში?!
-კი!-დავიყვირე მეც-გუშინ ვნახე და აი სიმართლეს გითხრა, მოლოდინს გადააჭარბა!
-მე რას ვეუბნები და ეს რას მპასუხობს!-ხელი ჩაიქნია კოკამ და ფეხზე წამოდგა-იცი როგორ უბრწყინავდა თვალები როცა შენს სახელს გაიგონებდა?! არ იცი! მე კიდე ვიცი, მე იქ ვიყავი მასთან, გელოდებოდა! და ეხლაც გელოდება!
-დიდხანს მოუწევს ლოდინი! ალბათ უსასრულობა!
-აუ პროსტა! იმ საქმეზე რო არ წავსულიყავი...-ხმაჩაწყვეტილმა თქვა კოკამ და გამომხედა-მე რომ მივსულიყავი გოგოებთან... ახლა... ჩემი ბრალია...
-შენი ბრალი არაა! და ნუ სულელობ !-გაბრაზებულმა შევხედე კოკას.
-უყვარხარ ბიჭო!-ეს რატომღაც ჩურჩულით მითხრა.
-ვიცი...
-მერე?!-მკითხა გაკვირვებულმა კოკამ.
-მერე ის რომ... არ ვიცი... მეზიზღება ბარათელი! მეზიზღება ცხოვრება! მეზიზღება ყველაფერი!
-საკუთარი თავი უნდა შეგზიზღდეს... რომ მიხვდე ყველაფერს!-დარწმუნებულმა ჩაილაპარაკა.
-საკუთარი თავი ყველაზე მეტად მეზიზღება...-ჩურჩულით ვუპასუხე და თავი ხელებში ჩავრგე-იცი... იცი როგორ მინდა რომ მივიდე მასთან... მივიდე და მოვხვიო ხელები, მაგრად ჩავიკრა გულში და აღარასოდეს არ გავუშვა!
-მერე და მიდი ბიჭო, ჩაეხუტე და აღარ გაუშვა!-შემომთავაზა დაჩიმ.
-არ შემიძლია!
-ეგ სანაქებო თავმოყვარეობა რომ არ გქონდეს შენ მოკვდები უბრალოდ!-გაისმა უჩას ხმა, რომელიც ოთახში ახლახანს შემოსულიყო.
-ხო... მე ვთხოვე მას, ვუთხარი... ვუბრძანე კიდეც... მაგრამ, მან დაიკიდა გესმის ჩემი ნათქვმი! მე დამიკიდა... ვითომც არაფერი... ისე ეკუსკუსებოდა ბარათელს მეტი რომ არ შეიძლება!
-შენი საცოლეა საცოლე!-ნერვებმოშლილმა დიყვირა უჩამ.
-ზუსტადაც რომ საცოლეა და საცოლემ ფეხებზე დამიკიდა! გესმის ეს შენ?!
-არ მესმის! და არც გავიგებ!
-იმიტომ რომ სოფო არ გადადის შენ სიტყვას!-გავხედე სახეწაშლილმა ჩემზე მოჩერებულ აყლაყს.
-იმიტომ რომ მე მჯერა მისი!-ცალყბად გაიცინა და თვალებში ჩამხედა.
-............-ხმა აღარ ამომიღია.
-შენ რას იზამდი?! მის ადგილას შენ რომ ყოფილიყავი რას იზამდი?!-გვერდით მომიჯდა უჩა და ჩურჩულით მკითხა.
არადა უჩა მართალი იყო... მე რას ვიზამდი მის ადგილას რომ ვყოფილიყავი?! ალბათ უარესად მოვიქცეოდი... არ ვიცი...
-მე არ ვარ მის ადგილას!
-აი... რაშია შენი პრობლემა!-გამომხედა და გაიცინა.
-რაში?!
-არ იცი რას გრძნობს ის როცა ხედავს რომ გოგო რომელიც მას უყვარს სხვასთანაა!
-ვსო! დავხურეთ ეს თემა!
-რას ქვია დავხურეთ ბიჭო?!-წამოიყვირა კოკამ-დაგხურავ მე შენ!
-კაი გეყოფათ მეძინება მე-გავეკრიჭე ძმაკაცებს და საწოლზე დავეგდე.
მთელი დღე მეძინა.


თამუნას ნაამბობი:


დემეტრეს ვურეკავდი მაგრამ გათიშული ქონდა ნომერი, გამიკვირდა. არ ვიცი რატომ მაგრამ ავიღე და ქართულ ნომერზე დავრეკე, მეც არ ვიცი რამ მომაფიქრებინა მაგრამ დავრეკე... მიპასუხა... მაგრამ... ეგეთ პასუხს ყველაფერი მერჩივნა... არ ვიცი რა დამემართა როცა მითხრა „თავი დამანებე თამუნაო!“ აი მანდ გავნადგურდი, თვალებიდან ცრემლები წამომივიდა, უემოციოდ ვიჯექი და ვუყურებდი ქალაქს, თვალებიდან ცრემლები მომდიოდა, ხოლო გული კიდე... ცოცხლად იყო მკვდარი!
-თამუნა აქ ხარ?!-გავიგონე ლექსოს ხმა.
-ხო...
-სიცივეა შედი სახლში-ჩაიმუხლა, ჩემი ხელები მისაში მოაქცია და ღიმილით შემომხედა-მოიცა.... რა გატირებს გოგო?! რატო ტირი?!
-.............-ხმას ვერ ვიღებდი.
-თამუნა ხმა ამოიღე!
-არ ვიცი... არ ვიცი რა დაემართა... ჯერ საღვარგარეთის ნომერზე დავურეკე, გათიშული რომ ქონდა გული კინაღამ გამისკდა რამე ხომ არ შეემთხვა თქო, მერე არ ვიცი რატომ მაგრამ მის ნომერზე დავრეკე... გავიდა... მიპასუხა, მაგრამ... ჯობდა არ ეპასუხა...-ხმაჩაწყვეტილი ვლაპარაკობდი და ცრემლებს ხელისგულებით ვიშორებდი.
-რა გითხრა?!-გაფითრებულმა მკითხა.
-თავი დამანებეო! დამიყვირა და გათიშა!-თვალებში ჩავხედე, თვალებში ცეცხლი ენთო... კაცს მოკლავდა რომ მიგეცათ უფლება-არ ვიცი რა დაემართა, რატომ მითხრა ეგეთი რაღაც არც ეგ არ ვიცი... რა დავუშავე?! ამიხსენი ლექსო...
-თამუნა... მისმინე...
-მითხარი! ვიცი რომ შენ იცი ყველაფერი!-ჩურჩულით ვუთხარი და ხელზე ხელი მაგრად მოვუჭირე.
-გუშინ... ჯაბასთან ერთად რა გინდოდა?!-ისეთი ხმა ქონდა იქვე როგორ არ მოვკვდი არ ვიცი.
-მარიკას დაბადების დღიდან წამომიყვანა-გაკვირვებულმა გავეცი პასუხი.
-მან რატომ წამოგიყვანა?!
-იმიტომ რომ ლელუკა კოკამ წაიყვანა და მე დავრჩი იქ მარტო, აიჩემა წაგიყვანო, მეც ტაქსით სიარული არ მეხალისებოდა და გამოვყევი-ისევ გაკვირვებული ვუყვებოდი.
-მოიცა და... ანუ... გააჩალიჩეს!-ამოიბურტყუნა და ქალაქს გახედა.
-რას გულისხმობ?!
-კოკა არც მოსულა მარიკასთან, ლელუკა ტაქსით წავიდა სახლში, მას უთხრეს რომ შენ წახვედი და ისიც წავიდა.
-ეხლა რაღა აზრი აქვს მაგ ყველაფერს...
-კაი, მაგას რაც მოუვა ეგ მე ვიცი! მისმინე და რატო ეკვროდი მას?!-მივხვდი რომ გაბრაზებული იყო, ჩემზე იყო ნაწყენი.
-მადლობაო და... მერე ეგეთი მადლობა არ მინდაო და...-ბლუყუნი დავიწყე, მან კიდევ გამაჩერა.
-წესიერად ამიხსენი ყველაფერი! დაწყნარდი არ გკლავ...
ლექსოს ყველაფერი მოვუყევი, ისიც ჩუმად იჯდა და მისმენდა, როგორც ეტყობოდა ნელ-ნელა წყნარდებოდა.
-და ვსო?!-მკითხა როცა მოყოლა დავამთავრე.
-რა ვსო?!-გამიკვირდა, ვერ გამეგო რაზე ლაპარაკობდა.
-რადა მეტი არაფერი არ მომხდარა?! ანუ სხვა სიტუაციაში არ გინახავს და რამე?!
-ლექსო სად უნდა მენახა?!
-არ ვიცი თამუ... არ ვიცი...
-მოიცა... ანუ...-მივხვდი საქმე რაშიც იყო-დემეტრეს გონია რომ მე... რომ ჯაბას....
-ხო თამუ-თავი გვერდით დაწია და ქალაქს გახედა.
-ჩემი არ ჯერა! არ მენდობა! ეგ რა სიყვარულია ლექსო?!!! ეგ რა სიყვარულია...-ბოლო სიტყვები ჩურჩულით წარმოვთქვი და ლექსოს შევხედე აწყლიანებული თვალებით.
-გენდობა პატარავ, უბრალოდ...-უცებ ბესოს ხმა გავიგე.
-რა უბრალოდ ბესო?! რა უბრალოდ?!-ფეხზე წამოვდექი და ბოლო ხმაზე დავიყვირე-მან იფიქრე რომ მის არ ყოფნაში მე... მე შემეძლო... ეგონა რომ სხვას შევიყვარებდი! მას ჩემში ეჭვი შეეპარა!-ბოლო ჩურჩულით ვთქვი და მოაჯირს დავეყრდენი-გონია რომ პატარა ბავშვივით მოვიქეცი, რომ მის არ ყოფნაში...
-გეყოფა...-ბესო მოვიდა და მგრად მომხვია ხელები-დაწყნარდი.
-ხვდები რა იფიქრა?!
-მასაც გაუგე თამუ... ხომ იცი როგორი ურთიერთობაც აქვთ მაგას და იმ სი***ს! ხომ გითრა რომ მასთან ახლოს არ ყოფილიყავი!
-ბესო მე არ მითხოვია ჯაბასთის მოდი და მემეგობრე თქო! ის უბრალოდ ნაცნობია... კარგი ნაცნობია რომელიც რთულ სიტუაციაში ყოველთვის ახლოსაა და...
-მესმის პატარავ... მესმის-ლექსოს ხმა გავიგე-გაპატიებს... არ ინერვიულო შენ მაგაზე-მსუბუქად გამიღიმა და თავზე მაკოცა.
-ჯერ გასარკვევია ვინ ვის აპატიებს!-ისეთი ხმით ვუპასუხე მე თვითონ გამცრა.
ბიჭების გაოცებული სახისთვის ყურადღებ აღარ მიმიქცევია, ისე შევედი სახლში, ოთახისაკენ წავედი, გადავივლე და ლოგინში შევწექი.
ყველაფერს ველოდი და ჩემში ეჭვი თუ შეეპარებოდა ნამდვილად არ მეგონა, მე ხომ... მე ხომ ის სიგიჟემდე მიყვარს, იცის როგორც მიყვარს და მაინც ეს იფიქრა... როგორ გაიფიქრა რომ შემეძლო სხვისი შეყვარება... თან ჯაბას... ის, ის უბრალოდ კარგი ნაცნობია და მეტი არაფერი...
სრულიად განადგურებული ვიყავი, არ ვიცოდი რა მექნა, ისევ ტირილი დავიწყე, ცრემლებმა მისით გაიკვალეს გზა ახურებულ ლოყებზე. წამწამები მძლავრად დავაჭირე ერთმანეთ და თვალებზე ხელები ავიფარე, არ მინდოდა ჩემი „ბღავილი“ ვინმეს გაეგონა, ამიტომაც, ისევ ჩუმად ტირილი ვარჩიე...



დემეტრეს ნაამბობი:



მთელი დღე სახლში გავატარე, არსად არ მინდოდა წასვლა, ტელევიორს ვუყურებდი როცა კარებზე კაკუნის ხმა გავიგე, კარები გავაღე თუ არა გაცოფებული ბიჭები დამხვდნენ, სახლში შემოვუშვი და მეც დივანზე ჩამოვჯექი.
-რა ხდება?!-დიდი ხნის სიჩუმის მერე გადავწყვიტე ხმა ამომეღო.
-ჩვენ გვეკითხები?!-გამომხედა უჩამ.
-აბა ვის ვკითხო?!
-აუ ეს რა ყ***ა!!!-დადო განაჩენი კოკამ.
-რა გინდათ რა?!
-რა რა გვინდა ბიჭო!
-ამას უმალავთ ხო დებილი როა?!-ინტერესით გახედა ბესომ დაჩის.
-კი!
-გეყოფათ!-დავიყვირე ბოლოს.
-დემეტრე რას აპირებ?!-გაისმა ლექსოს მკაცრი ხმა.
-არაფერს!
-რას ქვია არაფერს?!-გაიკვირვა კოკამ.
-რას ქვია და იმას რო არაფერს არ ვაპირებ!
-არა ხო ვამბობ დებილი როა უმალავთ თქო!!!-დადო განაჩენი ბესომ.
-რა გინდა რომ გავაკეთო?!
-აწიე ერთი ადგილი და წადი იმ გოგოსთან, დაელაპარაკე და მოაგვარეთ ყველაფერი!-გაბრაზებულმა კბილებს შორის გამოსცრა უჩამ.
-რა ადვილი სათქმელია...
-გასაკეთებელიც!
ბიჭები დიდხანს დარჩნენ ჩემთან, ღამის პირველი საათი იქნებოდა რომ წავიდნენ.
მინდოდა მეღრიალა ბოლო ხმაზე, რომ მიყვარდა, რომ ვგიჟდებოდი მასზე, ემოციები ბოლოს მომიღბდნენ, ამიტომაც გაავწყვიტე წავსულიყავი იქ სადაც გულს უნდოდა წასვლა, ზუსტად 15 წუთში ზღვის წინ ვიჯექი, ჩუმად შევყურებდი ზღვის ტალღებს, რომლებიც ეხეთქებოდნენ ქვებს, ჩემშიც ზუსტად ასეთი მდგომარეობა იყო.
-მიყვარხარ!-ვუთხარი უსასრულობას.
ფეხზე წამოვდექი და ბოლო ხმაზე დავიყვირე, რაც ძალა მქონდა...


თამუნას ნაამბობი:



არასდროს არ ვყოფილვარ ასეთი განადგურებული, არასდროს! მის გარეშე ვერ ვსუნთქავდი, ვერ ვცოცხლობდი მის გარეშე... მთლიანად დაცარიელებულს და გამოფიტულს, არაფრის თავი არ მქონდა...
არცერთი წერილი, არცერთი ზარი მთელი ერთი კვირის განმავლობაში, არც ლექსო და არც არავინ არაფერს არ ამბობდნენ დემეტრეს შესახებ, არადა ვიცოდი როგორ უნდოდათ მოსულიყვნენ და დავეკითხე, ეჩხუბათ და ეყვირათ, უნდოდათ... მაგრამ არავინ არ მოსულ... ანდა იყვნენ იქვე ახლოს, მელაპარაკებოდნენ და მე არ მესმოდა... არ ვიცი... ვერავის ვერ ვამჩნევდი.
სიგიჟემდე მაკლდა დემეტრე , მჭირდებოდა... სრულიად განადგურებული ვერავის ვერ ვამჩნევდი. სახლიდან იშვიათად გავდიოდი, ისიც გოგოები თუ გამიყვანდნენ ძალით, ეგ იყო.
-თამუ როგორ ხარ?!-სახლში შემოსვლისთანავე მკითხა ლელუკამ.
-კარგად ვარ-მსუბუქად გვუღიმე.
-კაფეში მივდივართ მე და შენ!
-ოოჰ-გავიცინე-იქნება და არ მოვდივარ.
-შენ ვინმე რამეს გეკითხება?!
-არა?!
-ნწუ-გამეკრიჭა.
-ხო კაი წამოვალ.
-მიდი მოემზადე და წავიდეთ.
-კაი.
ოთახში შევედი, შავი დახეული შარვალი, კედები და უბრალო მაისური ჩავიცვი.
-წავედით?!-მკითხა ლელუკამ, რომელიც ნამცხვარს შეექცეოდა.
-კი... წავიედეთ.
-გოგო, მოიცა შევჭამო და.
-ვაიმე იქ ჭამე გოგო ნამცხვარი.
-ოოო... მე ესეც მინდა და ისიც!
-ლელუკა შენ და ლექსომ რამე ხო არ იცუღლუტეთ ჰა?!-გავეკრიჭე და თითები ჰაერში ავაფრიალე.
-გაგიჟდი გოგო?!-წამოიყვირა და ფეხზე წამოვარდა.
-ხო კაი კაი არ მომკლა-გავიცინე და უკან გავყევი გაბუტულ დაქალს.
კაფეში მივედით თუ არა მაღალი სხეული მოგვიახლოვდა.
-აბა რას ინებებთ ქალბატონებო?!
-ერთი ნამცხვარი და ორი ფინჯანი ყავა-ვუთხარი და მერე ავხედე, მაგრამ ჯობდა ჯერ შემეხედა მისთვის და მერე ამომეღო ხმა.
-მოგიტანთ ეხლავე-გამეკრიჭა ბარათელი და გაგვშორდა.
-მოიცა...-მინდოდა გამეჩერებინა, მაგრამ ვინ მომისმინე რო?!
-თამუნა წავიდეთ?!-მკითხა შეშინებულმა ლელუკამ.
-არა!
-თამუნა...
-რატო უნდა წავიდეთ?!
-ის ხომ.... ნუ ხო ხვდები რა....
-ხო ვხვდები და აქ ვრჩები, ყავა უნდა დავლიო.
-კი მაგრამ... დემეტრე...
-რა დემეტრე ლელუკა რა დემეტრე...
-რა დემეტრე და ის დემეტრე!-გაბრაზებულმა წამოიყვირა.
-ხო ის დემეტრე ჩემში ეჭვი რო შეეპარა, აი ის დემეტრე ახსნის გარეშე რო მიმაგდო, ის დემეტრე რო გონია მის „მოსისხლე მტერთან“ რო ვარ... ის დემეტრე რომელმაც უბრალოდ ადგა და წავიდა ჩემი ცხოვრებიდან ისე რომ არაფერი არ უთქვამს, იმის გარდა რომ მომაძახა „თავი დამანებე თამუნაო!“ აი ეგ დემეტრე ლელუკა?!
-ხო...-ფანჯარაში გაიხედა და ისე მითხრა.
-დავიღალე...
-ვიცი თამუ... მაგრამ ხო იცი, მოგვარდება ყველაფერი... აუცულებლად მოგვარდება.
-მე კიდე მინდა რომ ყველაფერი დასრულდეს... ან მე დავსრულდე... ამდენს ვეღარ გაუძლებს ჩემი გული... ამდენ ტკივილს ვეღარ იტევს... აღარ ვიცი რა ვქნა ლელუკა... მართლა აღარ ვიცი რა ვქნა...
-გარწმუნებ ყველაფერი მოგვარდება!-მოვიდა და მაგრად ჩამეხუტა.
-მიყვარხარ ლელუკ!
-მეც მიყვარხარ თამუ!
-აბა გოგოები ინებეთ თქვენი ყავა და ნამცხვარი-უცებ ჯაბას ხმა გავიგეთ.
-მადლობა...
-არაფრის რისი მადლობა-გაგვიღიმა-შეიძლება?!-თავისუფალ ადგილზე მიგვითითა.
-ააამ...-მინდოდა მეთქვა არა თქო მარა ვინ დამაცადა რო?!
-კი დაბრძანდი-მიუთითა მის წინ მდგომ თავისუფალ სკამზე ლელუკამ.
-ნუ ხოო...-მოვიოხრე და ყავა მოვსვი.
-და შენ აქ მუშაობ ხო?!-ირონიული ღიმილით კითხა ლელუკამ ჯაბას, რომელსაც ნათლად ეტყობოდა სულაც არ ესიამოვნა მისი ეს კითხვა.
-არა!
-აბა აქ რატო ხარ და ოფიციანტობას რატო კისრულობ?!
-უბრლოდ!
-და მაინც?!-არ დაანება თავი ლელუკამ.
-შენ სულ ესეთი ინტერესიანი ხარ?!-არანაკლები ირონიით კითხა მანაც, მე კიდე არ ვერეოდი მათ „ბაასში“
-უმეტესწილად ხო...
-და შენ არ იცი რომ ზედმეტის ცოდნა არასოდესაა კარგი?!
-ვისთვის როგორ!
-აი მე გეუბნები რომ ძაან ცუდია!
-აი მე გეუბნები რომ კითხვაზე მიპასუხო!-ნამცხვრის დიდი ნაჭერი გაიქანა პირისაკენ და თვალებში ჩახედა მისი სითამამისგან გაკვირვებულ ბარათელს. ისე სიმართლე რომ ვთქვათ მისი ასეთი საქციელით მეც კი გაკვირვებული ვიყავი.
-აჰა.. ანუ პასუხი: მინდოდა და ვსო!
-აუ რა ვრცლად ცემ პასუხებს კითხვებს.
-ხო!
-ჰეი... ჰეი... მეც აქ ვარ ისე და...
-ვიცით-გაიცინა ლელუკამ და ტელეფონს დახედა-გავალ და მოვალ მალე.
-როგორ ხარ?!-მკითხა ლელუკას გასვლისთანავე.
-ჩვეულებრივად... შენ?!
-მე არ ვიცი როგორ ვარ... უფროსწორდ ვერ გამიგია, როგორ უნდა ვიყო...
-ეგ როგორია?!
-აი შენ რო ხარ ისე ვარ მეც!
-აჰ...-გავიცინე.
-წამოხვალ?!-უცებ გამომხედა და გაიღიმა.
-სად?!
-სადღაც, აი გახსოვს მე დაგპირდი რომ ჩემ საყვარელ ადგილას წაგიყვანდი, აი იქ მინდა რომ წაგიყვანო, გარწმუნებ მოგეწონება.
-არ მინდა ჯაბა...
-კაი რაა... ერთხელ დამთანხმდი... არ ვარ ღირსი ერთი სურვილი შემისრულო?!
-და დაიმსახურე?!
-არა?!-გაიცინა და ისე მკითხა.
-არა!
-ხოდა მივდივართ!
-რას ქვია მივდივართ, არა თქო!-გაბრაზებულმა გავხედე, მას კი უბრალოდ გაეცინა, მაჯაში ხელი ჩამავლო და გარეთ გამიყვანა-ჯაბა გაჩერდი თქო!-დავიყვირე ბოლო ხმაზე.
-რაიყო?!
-რას ქვია რა იყო?! არა თქო გეუბნები და შენ კიდევ დგები და მიმათრევ ჩვეულებრივი ნივთივით!
-არ მიგათრევ! უბრალოდ მიმყავხარ!
-ხოდა არ მინდა! წადი შენ იმ შენს საყვარელ ადგილას და მე დამანებე თავი გესმის?! დამანებე! ყველაფერი შენი ბრალია გესმის?! შენი ბრალია! ისე შენ რას გერჩი, მე ვარ სულელი...
-რას ამბობ გოგო?!
-რას და ჯანდაბას... წადი გთხოვ... დამანებე თავი... მეგობრები დაგელია?!
-მე შენთან მინდა ვიმეგობრო!
-როგორც ყოველთვის მე არ მეკითხები ხო?!-ირონიულად გავუღიმე, ცოტაც მეკლო და ტირილს დავიწყები, მაგრამ არ ვაპირებდი ჯაბას წინ ცრემლების ღვრას.
-ნუ პანიკიორობ და დაწყნარდი...-ახლოს მოიწია, მე კიდევ უკან გავიწიე.
-წადი! დამანებე თავი....გაქრი ჩემი ცხოვრებიდან... გთხოვ...-ჩურჩულით ვუთხარი და ჩვენსკენ მომავალ ლელუკას გავხედე, რომელსაც ისეთი გაბრაზებული სახე ქონდა ბარათელს დაუფიქრებლად გაუხვრეტდა შუბლს.
-ეგ არ თქვა გთხოვ!
-წადი...-გავიმეორე და აწყლიანებული თვალებით შევხედე. დავინახე როგორ შეეცვალა სახის გამომეტყველება, როგორ დაებერა ძარღვები.
ადგა და წავიდა...
-კარგად ხარ?! რა უნდოდა?!-მკითხა ანერვიულებულმა ლელუკამ
-სახლში წავიდეთ რაა...-შევეხვეწე და ცრემლები მოვიწმინდე.
-წავიდეთ!
სახლში მალევე მივედით, წყალი მოვსვი და მივუბრუნდი ლელუკას.
-ლექსოს რა უნდოდა?!
-არაფერი... როგორ ხარო და როგორც იცის რაა...
-ხო...
-მიდი დაიძინე, დაისვენე, ბიჭებიც მალე მოვლენ.
ოთახში შევედი და დავიძინე.
როცა გავიღვიძე ბიჭები უკვე სახლში იყვნენ, თავიანთ სატრფოებთან ერთად, ავდექი, მოვწესრიგდი და ქვემოთ ჩავედი.
-ოოხ გაიღვიძა პრინცესამ.
-როგორ ხარ?!-მკითხა ლექსომ და თავზე მაკოცა.
-ჩვეულებრივად...
-აუ მშია მე-დაიწუწუნა უჩამ და შეყვარებულს აეკრო.
-ხოდა დატრიალდით ახლა გოგოებო! ჰა საცოლე მიდი აბა შენ იცი-გაეკრიჭა ბესო ელენეს.
-მოიცათ და რაღაც გამოვტოვეთ?!-დასვა კითხვა ლელუკამ.
-ნაღდათ გამოვტოვეთ-დაეთანხმა სოფოც-ნუ გამოგვატოვებინეს.
-ჰა იტყვით ახლა რა ხდება?!-გაკვირვებულმა კითხა უჩამაც, ერთმანეთზე აკრულ წყვილს.
-რა უნდა ხდებოდეს, მამამისთან ავედი და ვთხოვე ელენეს ხელი.
-ვახ შენ გენაცვალე რაა-მხარზე ხელი დაარტყა ლექსომ ბესოს.
-გილოცავ...-გავუღიმე.
-მადლობა თამუ.
-შენ უნდა იყო ჩემი მეჯვარე და იცოდე!-თითი დამიქნია ელენემ და გამიცინა.
-და მე რატო?!
-იმიტომ!
-კი მაგრამ...
-ვაიმე ბავშვი ნუ დაიწყებ რაა-გაიცინა უჩამ.
-ხოდა გადაწყვეტილია შენ ხარ ჩემი მეჯვარე.
-მოიცათ და ჯერ ქორწილი არ დაგიგეგმავთ და არაფერი, რა მეჯვარე, რის მეჯვარე?!
-ერთ თვეშია ქორწილი-გვახარა ბესომ.
-მაგარია!-ტაში შემოსცხო ლელუკამ.
-ანუ ერთ თვეში ვქეიფობთ და რამე?!-გაიცინა ლექსომაც.
-ხო!
-ყველაფერი მოსაგვარებელია ახლა! კაბა, დიზაინი, ხელმოწერა, ქორწილი, რავიცი მე კიდე უამრავი რამაა მოსამზადებელი-დაიწყო ჩამოთვლა ლელუკამ.
-ეს უკვე შევიდა როლებში-გაიცინა სოფომ.
-აბა როგორ?! ჩვენი ბესიკის და ელენეს ქორწილი ნამდვილი ფურორი უნდა იყოს, აი ბომბა რასაც ქვია.
-იქნება მერე!-ამაყად თქვა ბესომ და აწ უკვე საცოლეს შუბლზე აკოცა.
მალევე დავიშალეთ, დაღლილმა და დაქანცულმა, პირდაპირ ოთახოსკენ ავიღე გეზი, გადავივლე, პიჟამოებში გამოვეწყვე და დავიინე.
დილით თქვენ წარმოიდგინეთ და არავის არ გავუღვიებივარ, ჩემით გავიღვიძე, ავდექი, მოვწესრიგდი და სამზარეულოში გავედი, დავნაყრი და ტელევიზორს მივუჯექი.
-დილამშვიდობის-მომესმა ლექსოს ნამძინარევი ხმა.
-დილამშვიდობის.
-მშია-გაიცინა.
-კაი კაი წამო გაჭამო-გავიცინე და სამზარეულოში შევედი, ლექსოს დავუდგი ყველაფერი და მე უკან გამოვბრუნდი.
-მიდიხარ დღეს სადმე?!
-არა, მერე გადავალ ლელუკასთან, დღეს სახლში მინდა ყოფნა, ფილმს ვვუყურებ.
-თამუ ისეც მთელი დღეები სახლში ხარ...
-ლექსო გეყოს...-ამოვიოხრე და ჩაი მოვსვი.
-ვჩუმდები-გაიცინა და მისი ოთაისაკენ წავიდა.
-წავედი მე და რო დააპირებ ლელუკასთან წასვლას დამირეკე.
-კაი-ლოყაზე ვაკოცე და ისიც სამსახურში წავიდა.
მთელი დღე მართლაც სახლში გავატარე, ფილმებს ვუყურე, ღამის 10 საათი იქნებოდა ლელუკამ რომ დამირეკა.
-გოგო არ მოდიხარ ჩემთან?!
-დაღამდა და...
-მიდი ეხლა არ გადამრიო, ნამცხვარი გამოვაცხვე და არ უნდა გამისინჯო?!
-ვაიმე მოკვლას მიპირებ ადამიანო?!-გავიცინე და დაველოდე მის გაბრაზებას.
-ხო მოგკლა უნდა და იმიტომ გეუბნები გადმო თქო-გაეცინა, გამიკვირდა რომ გაეცინა და არ გაბრადა, არა დაეტყო ამას ლექსოს ხელი-მიდი ეხლა გელოდები 10 წუთში ჩემთან იყავი იცოდე.
-მეზერება...
-არ ვიცი მე შენი მეზარება... მალე ქენი-სიცილით მითხრა და გამითიშა.
-ვერ გიტან-სიცილით ვუთხარი „არაფერს“ და ფეხზე წამოვდექი, ოთახში შევედი და მოვემზადე, სახლიდან გამოვედი და დავუყევი ლელუკასკენ მიმავალ გზას.
სადარბაზოდან გამოვედი თუ არა გავშრი, თვალებს არ ვუჯერებდი, დემეტრე იდგა იქვე მდგარ ხესთან, ხელით იყო მიყუდებული, მეორე ხელში კი „ნემიროფფ“-ის სასმელი ეკავა და დრო და დრო წამოიყუდებდა, თვალები კი ჩემი ოთახისკენ ქონდა მიმართული.
-დე... დემეტრე?!-გაკვირვება ვერ დავმალე, არა ტვინმა კი თქვა ხმა არ ამოიღო და ისე გაიარეო მარა გულს შეასმენ რამეს?! ვერც ვერაფერს!!!
-თამუნა...-ჩურჩულით წარმოთქვა ჩემი სახელი და მთვრალი მზერა მესროლა.
-აქ... აქ რა გინდა?!
-არ ვიცი...-პატარა ბავშვივით გააქნია თავი და აიჩეჩა მხრები, გამომხედა და ისევ მოიყუდა ბოთლი-უნდა წავიდე!
-................-ხმა არ ამომიღია, სრულიად განადგურებულს ესეც დამემატა და რაღა მექნა არ ვიცოდი.
-შენ ამ ღამეს რა გინდა გარეთ?!-მის კითხვას არ ველოდი.
-ჰა?! ლელუკასთან მივივარ...
-ამ ღამეს?!
-ხო...
-მალე მიდი სახლში!-მთვრალმა მბრძანებლური ტონი მიიღო და ხეს მოშორდა-მე კიდე სახლში უნდა წავიდე...-იჩურჩულა და გამშორდა, მეტი არაფერი არ უთქვამს ისე წავიდა.
მე კიდე გაოგნებული ვიდექი ერთ ადგილას, მანან სანამ სიცივე არ ვიგრძენი და სიცივისგან არ ამეწვა ცხვირი.
გაოგნებული ავედი ლელუკასთან,



დემეტრეს ნაამბობი:



არ ვიცი რა ერქვა იმ ყოფას რითაც მე ვცხოვრობი, ერქვა კი ამას სიცოცხლე?! ალბათ არა... მის გარეშე არ შემეძლო სუნთქვა, ადრე სამყაროს მისი თვალებით ვუყურებდი... ახლა კიდევ... თითქოსდა საერთოდ დავბრმავდი!
თამუნათი ვიყავი ავად და ეს ავადმყოფობა მალე ბოლოს მომიღებდა.
-ისევ სვამ?!-მკითხა ოთახში ახლად შეოსულმა დაჩიმ.
-ხო...
-არ მოგბეზრდა ბიჭო?! გალოთდები მალე!-გავიგონე კოკას ხმაც.
-მერე რაა?! ახლა რაღა აზრი აქვს?! ახლა არაფერს აღარ აქვს აზრი!
-ნუ სულელობ ! რას ქვია აზრი აღარ აქვს?! რას უძახი შენ აზრი აღარ აქვსო?! თითი არ გაგიქნებია და ისე ნებდები?! ესაა დემეტრე წერეთელი?! ესაა ის დემეტრე წერეთელი რომელსაც მე ვიცნობდი?!
-ის დემეტრე წერეთელი მოკვდა, თამუნამ მოკლა..
-არც ის თამუნა აღარაა... ის დემეტრე წერეთელმა მოკლა-ჩურჩულით მითხრა კოკამ.
-...........-ხმა არ ამომიღია.
-გეყოფა!-დაიყვირა დაჩიმ
-რა მეყოფა დაჩი რაა?!
-ეს ცირკი დემეტრე!
-მოვრჩით! აღარ ვაპირებ შენთან ლაპარაკს! პატარა ბავშვი ხარ!
-ხოდა მოვრჩეთ!
ბიჭები წავიდნენ მე კიდევ სმა გავაგრძელე.
-სიგიჟემდე მაკლიხარ!-ვუთხარი უსასრულობას და საწოლზე დავემხე.
ღამის 2 საათი იქნებოდა კარებზე კაკუნის ხმა რომ გავიგე, ავდექი და წელს ზემოთ შიშველმა გავტყაპუნდი გარეთ.
კარების გაღება და მუშტის დარტყმა ერთი იყო. შევბარბაცდი, მერე კიდევ წელში გავსწორდი, მეც დავარტყი რამოდენიმეჯერ, მანაც საპასუხოდ მითავაზა.
-გაჩერდი!-დავიყვირე ბოლოს.
-მეც ეგ უნდა მეთქვა-ცალყბად გაიღიმა და კედელს მიეყრდნო.
წამით წამოენთო და კიდევ ერთხელ „მლეწა“ მეც ვუპასუხე, ერთმანეთზე როგორც იტყვიან შევჯექით, ხელები გადატყავებული მქონდა, ამდენი ხნის ჯინებს დღეს ვიყრიდი, არა უეჭველი მარჯვენა ფეხზე ვარ ამდგარი...
-გეყოფა!-დაიყვირა ბოლოს.
გვერდით გავიწიე და იატაკზე დავემხე ძალაგამცლილი, სულს ძლივს ვითქვამდი, წარბი მქონდა გატეხილი, თანაც არ გამიკვირდება მთელი სახე სისხლში თუ მექნება ამოსვრილი, არც თვითონაა სახარბიელო მდგომარეობაში და ეს მახარებს... გავიფიქრე გულში და იქვე კედელთან წამომჯდარ ბარათელს გავხედე.
-აქ რა გინდა ბარათელი?!
-საქმე მაქვს შენთან!-გაიცინა და ისე მიპასუხა.
-ჩემთან?! შენ?!
-არა მეც კი მიკვირს შენნაერ ნაბ***თან მე რა საქმე უნდა მქონდეს მაგრამ...
-რა გინდა?!
-ვერ ხვდები როგორ ექცევი თამუნას?!
-რა?!-ვერ გამეგო რას მეკითხებოდა.
-რა რაა ბიჯო... რა რაა?! გოგო შენს გამო რა დღეშია და შენ კიდევ გდიხარ აქ და სვამ!
-ბარათელი სიცხე ხო არ გაქ შენ?!-სხვა ვერაფერი ვერ მოვიფიქრე.
-წესით შენ უნდა გქონდეს სიცხე!
-მკვდარს სიცხე როგორ ექნება?!-ირონიული ღიმილი ავიკარი სახეზე და ისე გავხედე მოქანავე სხეულს.
-ჯერ არ ვაპირებ შენს მოკვლას! ამიტომაც ადრეა მაგაზე ფიქრი!-ფეხზე წამოდგა და სახლში შევიდა, ისე რომ არც არაფერი არ უთქვამს ჩემთვის, მისი საქციელით გაკვირვებულმა, გავხედე დასისხლიანებულ, ძლივს მოსიარული სხეულს, რომელიც ჩემს ბინაში შედიოდა.
-რას აკეთებ?!
-სახლში შევდვარ, შემო შენაც თუ გინდა-ტუჩის კუთხეები იქეთ-აქეთ გაწია თითებით, ღიმილის იმიტაციის შესასრულებლად.
-ჩემ საკუთარ სახლში მეპატიჟება, ჩემივე ბავშვობის მტერი!-გაკვირვებულმა ამოვილაპარაკე და სახლში შევედი.
-მოსისხლე მტერი!-შემისწორა და დივანს მიეყრდნო-ლუდი გაქ?!
-კი.
-მაიტა დავლიოთ.
-ბარათელი ხო შეგიძლია რო შენით გაა****ვა?!
-წერეთელი მოათრიე ეგ დასაწვავი ლუდი!
ზუსტად ნახევარი საათი უხმოდ ვიჯექით ერთმანეთის პირისპირ, არცერთი არ ვიღებდით ხმას, უფროსწორად ხმა რომ ამოგვეღო რომელილეს იქვე მივაცხრილავდით ერთმანეთს, მასაც ისევე უნდოდა ჩემი გაგლეჯვა როგორც მე მისი, მასაც ისევე უნდოდა ჩემი მოკვლა როგორც მე მისი.
-ხომ იცი რომ მაგრად მ****** ფეხებზე?!
-მერე?!-გამეცინა მის ნათქვამზე.
-ისიც ვიცი რომ შენაც გ*****
-ეგ ხო-მსუბუქად გავიღიმე, არადა მინდოდა იქვე მიმეხრჩო.
-ერთ კითხვას დაგისვამ და მიპასუხე!
-წ*** შ****-მშვიდათ ვუთხარი და ლუდი მოვიყუდე.
-არა რაა... სულ არ შეცვლილხარ-გაიცინა.
-არც შენ!-მეც გავიცინე.
-შენ რას იზამდი ჩემს ადგილას რომ ყოფილიყავი?!-გამომხედა და ისე მკითხა.
-შენ და უჩამ პირი შეკარით?!-გაკვირვებულმა შევხედე, ზუსტად 1 კვირის წინ უჩამსც იგივე მკითხა.
-გაიგონე რაც გკითხე?!
-მე არ ვარ შენს ადგილას!
-პრობლემაც მაგაშია!
-რას გულისხმობ?!
-შენ არ ხარ... არ ხარ ჯაბა ბარათელი!-მტკიცედ ჩაილაპარაკა და საათს გაუსწორა მზერა-შენ რა იცი რა არის იყო საყვარელი ქალისგან შორს, რა იცი რას ნიშნავს უყურებდე როგორი ბედნიერია ის სხვასთან და არა შენთან, როგორია უღიმოდეს სხვას და ის იყოს მისი ღიმილის პატრონი და შენ... შენ უბრალო მაყურებელი ხარ, რომელსაც მხოლოდ ამ ყველაფრით ტკბობა ერგო წილად!-ხელები ერთმანეთში ახლართა და გამომხედა.
-აქ შენზე სალაპარაკოთ თუ მოხვედი და გული თუ უნდა გადამიშალო, ძალიან შემცდარხარ თუ გგონია რომ მოგისმენ.
-მომისმენ!-მტკიცედ გამომიცხადა, ლუდის ბოთლი მაგიდაზე დადო და გამომხედა-პირველად 10 წლის იყო რომ ვნახე, მოგატყუებ რომ გითხრა დროთა განმავლობაში შემიყვარდა თქო, არა... რომ დავინახე, იმწამსვე შემიყვარდა, არ ვიცი როგორ, ან რანაერად მოახერხა 10 წლის გოგომ და როგორ გადამიყვანა ჭკუიდან, მართლა არ ვიცი, მაგრამ რომ გამაგიჟა ეგ ფაქტია! მინდოდა რომ დამეცვა, მასთან ახლოს ვყოფილიყავი, მიმეხედა, მომევლო არ ვიცი ყველაფერი გამეკეთებინა მისთვის, მთვარეზეც წავიდოდი მის გამო, ყოველთის მასთან ახლოს ვიყავი, მაგრამ ისე მან რომ ვერ ხედავდა, არ იცოდა რომ ვგიჟდებოდი მასზე, ან როგორ გაიგებდა?! 10 წლისას რა გაეგებოდა სიყვარულის, ლელუკასთან ერთად დარბოდა მაშინ ეზოში და თამაშობდა, სულ აბრაზებდნენ, საყვარელი კულულა თმა ქონდა, როცა ტიროდა ამ თმებში ჩარგავდა თავს და ისე გაიქცეოდა სახლში მერე კიდე მე ვაგვარებდი... ნუ ხო ხვდები, 13 უკვე დაქალებული იყო, ვაპირებდი მისვლას, გაცნობას და დაახლოებას, ცოდნით ისეც იცოდა ვინ ვიყავი და რას წარმოვადგენდი, მთელმა ბათუმმა იცოდა, ახლაც იციან, მაგრამ როგორც ყოველთვის სადაც შენი ადგილი არ იყო იქ ეკვეტებოდი შე ახ****რო-გაიცინა და ლუდი მოსვა-მაშინ პირველად ვიფიქრე ადამიანის მოკვლაზე, მინდოდა შენთვის შუბლი გამეხვრიტა რომ მომეშორებინე, მაშინ საავადმყოფოში რომ დაგვაწვინეს, მქონდა შანსი ამის გაკეთების, მაგრამ ვერ ვექანებოდი და...
-როგორც მე-ძველი დროის გახსენებაე გამეცინა.
-მაგრამ ვხედავდი რომ თამუნასთან მისასვლელი გზა არ მქონდა, იმ თავიდანვე სანამ, საერთოდ დავინახავდი თამუნას, მანამდე გვქონდა მე და ლექსოს ომი. ვერ მივიდოდი და ვერ ვეტყოდი „ეი შენი დ**** მ**** მარა შენი და მიყვარს თქო?!“-მისივე ნათქვამზე გაეცინა-ამიტომ ჩუმად მიყვარდა, ჩემში... მერე რო წავედით ორივემ, მაგ დროს როგორ ვიყავი მეც არ ვიცი... გაბო და ალექსა მაკავებდნენ თორე მეორე დღესვე უკან დავბრუნდებოდი, ისინი რომ არა... მერე მართლაც რომ ვეღარ გავძელი და ჩამოვედი, იმ იმედით რომ ჩემი იქნებოდა, რომ მის გულში დავიკავებდი პატარა ადგილს, რომელიც მერე გაიზრდებოდა, მაგრამ ისევ შენ... როგორც ყოველთვის...-გაჩუმდა და საათს დააშტერდა-შენ რა იცი რაარის როცა შენ საყვარელ ქალთან სხვაა... როცა მას სხვა ეხება... როცა მას სხვა უყვარს... არ იცი შენ არაფერი...
-ამას რატომ მიყვები?!-ჩურჩულით ვკითხე და მეც საათვს გავხედე.
-იმ დღის დაგინახე როგორ იდეგი გახარებული ბიჭებთან ერთად, ვარდებით ხელში, იმიტომ ჩავეხუტე, იმიტომ მივუახლოვდი და იმიტომ შევეხე, მინდოდა შენც გეგრძნო ის რასაც მე ვგრძნობდი აქამდე... მინდოდა შენ გამქრალიყავი მისი ცხოვრებიდან, ხოლო შენი ადგილი კი მე დამეკავებინა და იცი რაა... არაფერიც არ გამომივიდა... მას შენ უყვარხარ... შენ ბიჭო... გესმის?! ყველაფრის მერე რაც შენ უთხარი, რაც გააკეთ მაინც შენ უყვარხარ! ისევ ბიჭო... ისევ შენ უყვარარ... მინდოდა მასთან ახლოს ვყოფილიყავი მაგრამ... არავის არ იკარებს... არის მარტო სახლში, თითქმის არავის არ ეკონტაქტება, შეიცვალა... მაგრად შეიცლავა... ის თამუნა აღარაა! მე კიდევ მინდა რომ ძველი თამუნა დაბრუნდეს! როგორც არ უნდა მინდოდეს ამის თქმა ერთი სიტყვით უშენოდ ვერ ცოცხლობს...
-უმისოდ ვკვდები...-ჩურჩულით ვუთხარი.
-მერედა მიდი მასთან!
-აუ ეგეთი მთვრალიც არ ვარ ეხლა ეგ მომესმას...
-აუ რა ყ*** ხარ წერეთელი!!! ადექი და წადი თქო თამუნასთან, მოუხადე ბოდიში... დაიბრუნე... როგორც გინდა ისე, მაგრამ დაიბრუნე! ის ღირსია იყოს ბედნიერი.
-ბიჯო...
-ვიცი... არც მე არ მჯერა რომ ამას გეუბნები, მაგრამ ამას შენთვსი არ ვაკეთებ, ამას მისთვის ვაკეთებ, უშენოდ ის ბედნიერი ვერ იქნება, მე კიდევ მხოლოდ მისი ბედნიერება მინდა...
ფეხზე წამოვდექი და გაკვირვებულმა შევხედე სახეწაშლილ ბარათელს, რომელმაც 2 წუთის წინ სიცოცხლის დაბრუნებაში დამაიმედა, არ ვიცოდი მისთვის რა მეთქვა, რა მექნა, აზრე არ ვიყავი როგორ უნდა მემოქმედა, გამოშტერებული ვიდექი და მივჩერებოდი თავჩაღუნულ ბარათელს.
-ჰა... რას მიყურებ...
-და რა...
-აუ შენ რა ყ***ხარ ტო! წადი ახლა იმ გოგოსთან და დაელაპარაკე!-ფეხზე წამოდგა და მომიახლოვდა.
-მადლობა!-მეც არ მჯერა... ვერ ვიჯერებ რომ ადამიანს რომელსაც სასიკვდილოდ ვიმეტებდი მადლობას ვუხდიდი.
-არაფრის!-გაეცინა, მიმიხვდა გაკვირვების მიზეზს-ერთს უნდა დამპირდე!
-რა?!
-არ აწყენინო მას! იცოდე გნახავ და შუბლს გაგიხვრეტ!-მკაცრად ჩაილაპარაკა და მხარზე ხელი დამკრა-თამუნა მომიკითხე!- უცებ ისევ მომახვდა მისი მუშტი-მებოდიში-გაიცინა-ცდუნებას ვერ გავუძელი...-გაიცინა და წავიდა კარისკენ.
-მოგიკითხავ-მეც დავუბრუნე ხურდა.
-მშვიდობით წერეთელი!
-მშვიდობით!
ვიჯექი მარტო სახლში და არ ვიცოდი რა მექნა, ვცდილობდი 15 წუთის წინანდელი გამეანალიზებინა, მაგრამ ჩემი ტვინი უარს აცხადებდა ყოველივეს გააზრებაზე.
რა არ ხდება ცხოვრებაში... ადამიანი რომელიც სასიკვდილოთ გიმეტებდა, ადამიანი რომელსაც უამრავი სიბინძურე აქვს გაკეთებული იმისათის რომ შენ გამქრალიყავი საერთოდ, ერთ დღეს მოდის და იქეთ გეხმარება... იმის მაგივრად რომ მან აიხდინოს ოცნება თვითონ გეხმარება იმაში რომ შენ აიხდინო შენი.
ცხოვრებაში პირველად მადლიერი ვიყავი ჯაბა ბარათელის!!!
უცებ დავავლე ხელი ტელეფონს და დაჩის დავურეკე, თან ვიცვამდი.
-გვიკადრე?!
-აუ შენი სი****ლი შუტკები შემდეგისთვის შემოინახე!
-რა გინდა?!
-სად ხარ?!
-მე და კოკა ბარში ვართ რაიყო?!
-აჰა არაჩვეულებრივი, მანდ იყავით მოვალ ახლა.
-დავურეკო ლექსოსაც?!
-მე დავურეკავ-ესღა ვუთხარი და ტელეფონი გავუთიშე.
უცებ ჩავირბინე კიბეები და მანქანაში ჩავჯექი.
-ხო...
-მარტო ხარ?!-ვკითხე და მანქანა დავქოქე.
-არა-მიმიხვდა ვისზეც ვეკითხებოდი.
-კაი მისმინე, არ შეიმჩნიო მე რო ვარ!
-კაი.
-შენ, უჩამ და ბესომ დაგაზეთ ახლავე ჩვენს ბარში, დაჩი და კოკა იქ არიან, მეც მოვალ 2 წუთში.
-და რა ხდება?!
-მიდი და აგიხსნი ყველაფერს!
-მშვიდობაა?!
-ამაზე მეტი მშვიდობა რაღა უნდა იყოს !!!-მხიარულდ ვუპასუხე და გავუთიშე.
2 წუთში უკვე ბარში ვიყავი ყველანი იქ დამხვდნენ.
-აბა რა ხდება?!-მკითხა კოკამ დანახვისთანავე.
-არც კი დაიჯერებ ისეთი რაღარ-გავიცინე და სკამზე დავჯექი.
ბიჭებს ყველაფერი მოვუყევი, გამოდებილებული სახეებით მიყურებდნენ და ვერ დაეჯერებინათ რომ თვით ჯაბა ბარათელი მოვიდა ჩემთან და მითხრა ისეთი რამ, რაზეც ვერც კი ვიოცნებებდი.
- გვეღადავები ხო?!-გოცებულმა მკითხა უჩამ.
-თამუნას ვფიცავარ!
-არ ველოდი!-ნერვილუად გადაისვა თავზე ხელი ბესომ.
-მე მკითხე.
-კაი და რამე გეგმა გაქვს?!
-კი-გავიცინე.
-აბა მოყევი რას აპირებ.
ბიჭებს გეგმა გავაცანი, მათაც მომიწონეს ჩანაფიქრი და დავიშალეთ, ყველაფრის მოსამზადებლად.



თამუნას ნაამბობი:


გოგონები ჩემთან დარჩნენ, ბიჭები კი წავიდნენ, ლექსოს ვიღაცამ დაურეკა და წავიდნენ.
-აუ.. როგორი გახარებული ვარ თქვენ არ იცით-გაიცინა ელენემ.
-მიხარია-გავუღიმე და მუხლებზე თავი დავადე.
-ყველაზე მაგარი ქორწილი უნდა იყოს!-გამოაცხადა ლელუკამ.
-აბა რაა-დაეთანხმა სოფოც.
-ყველაზე მაგარი მეჯვარე მეყოლებ და აბა როგრო გინდათ?!-გაიცინა ელენემ და ლოყები იქეთ აქეთ გამიწია.
-აი მაგაში კიდე გეთანხმებით-ერთხმად გამოაცხადეს გოგონებმა.
კიდე დიდხანს ვიჯექით ასე, უამრავ რამეზე ვლაპარაკობდით, ყველაფერი განვიხილეთ რაც კი შეიძლებოდა რომ განგვეხილა, ელენესა და ბესიკის ქორწილის ორგანიზებაზეც კი...
ღამის 3 საათი იქნებოდა, ჩვენ როგორც ყოველთვის ამ დროს არ გვეძინა, სოფო გვიყვებოდა რაღაცას როცა ეზოდან ხმა გავიგეთ. პირველად არ მიგვიქცევია ყურადღება, მაგრამ მერე ლელუკამ აიჩემა გავიხედოთ რა ხდებაო, ერთი სიტყვით ამწიეს და მიმიტანეს აივნამდე.
ყველაფერს ველოდი, ამის გარდა... დემეტრე იდგა შუა ეზოში, თეთრი ვარდებით ხელში და მღეროდა... ხო ის მღეროდა... ჩემთვის... იქვე ბიჭები იდგნენ რომლებიც ღიმილგადაკრულები მიყურებდნენ და დრო და დრო აპარებდნენ თვალებს თავიანთი სატრფოებისაკენ. დემეტრე მიმღეროდა, ხო ის ხომ დამპირდა ხოდა სიტყვა შეასრულა ისევ ჩემი საყვარელი გუნდი „1/4-მთავრდება ღამე“

„ ლამაზ საღამოს , ლამაზი ქალი
თავს ვეკითხები ნეტავ ვინ არის.
ლამაზ საღამოს საკმაოდ მთვრალი
ტანის ბარბარცით მივდივარ მასთან
ფიქრები მახრჩობს , სურვილიც მათრობს,
მინდა შევიგრძნო მისი ფერება
მე შემხედვარე ლამაზი ქალის კვლავ მემღერება
ფიქრები შენთან, სიტყვებით მოდის
გაუსაძლისი გახდა დუმილი
აუტანელი ხდება სურვილი
აუტანელი ხდები მთლიანად
არაყმაც თითქოს დაკარგა ძალა
ეს ენერგიაც გამომეცალა
მე კი არ ვიძვრი , გიყურებ მარტო
მხოლოდ შენ გნატრობ......


მთავრდება ღამე, მთავრდება დღე..
ვეღარ გავიგეე რას შვრება მზე..
შენი ხელები უჭირავს სხვას.............



მთავრდება ღამე, მთავრდება დღე..
ვეღარ გავიგეე რას შვრება მზე..
დაკარგულ საგნებს მოათრევს ზღვა..
შენთვის ვიბრძოლებ , არ მინდა სხვა...!



მთავრდება ღამე, მთავრდება დღე..
ვეღარ გავიგეე რას შვრება მზეე..
შენი თვალები მამხნევებს კვლავ
რამდენჯერ გითხრა რომ მიყვარხარ...“

არ ვიცოდი რა მექნა, სიხარულისგან მეცხრე ცაზე ვიყავი... ემოციები სად წამეღო ვერ გამეგო.
-მიყვარხარ!!!-სიმღერა დაასრულა და ბოლო ხმაზე იყვირა.
გაუაზრებლად მოვშორდი იქაურობას და გარეთ გამოვვარდი, კიბეები ელვის სისწრაფით ჩავირბინე და სადარბაზოდან გავვარდი.
ერთმანეთის პირდაპირ ვიდექით, რაღაც მანძილის მოშორებით. ჩემსკენ წამოვიდა მე კიდე ადგილიდან არ ვინძრეოდი.
-მიყვარხარ! ჩემი გოგო ხარ! -ჩურჩულით მითხრა, ერთმანეთს სულ რაღაც 10 სანტიმეტრი გვაშორებდა.
-შენი არ ვარ!!-გამოვუცხადე, მას კიდევ გაეღიმა და სწრაფად ჩამეხუტა, ხელები ისე მძლავრად მომხვია, ცოტაც და წელში გადავტყდებოდი.
-ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?!
-სხვისი და შენი არა...
-ჩემი გოგო! ჩემი საცოლე! ჩემი ანგელოზი! ჩემი ყველაფერი!-ჩემს კისერში თავი ჩაერგო და ისე ჩურჩულებდა.
-მიყვარხარ!-ვუჩურჩულე, ის კიდევ გამოიწია და თავლებში ჩამხედა.
-მაპატიე! ეს 27 დღე მაპატიე! ყველა წუთი... ყველა წამი მაპატიე!
-უკვე გაპატიე!-გავუღიმე და ლოყაზე ნაზად ვაკოცე.
-გახსოვს რომ დაგპირდი?!
-გიმღერებო!-გავიცინე.
-დრო რომ მოვა გიმღერებ თქო დაგპირდი!
-ჩემი „ბოროტი“-ამის თქმა მოვასწარი და უცებ დაეწაფა ჩემს ბაგეებს, თმებში ფრთხილად შევუცურე ხელები.
-მაპატრიე!-ცოტახნით გაჩუმდა, შუბლზე მაკოცა და თვალებში ჩამხედა-ვეჭვიანობთ, განა იმიტომ რომ არ გვჯერა, უბრალოდ დაკარგვის გვეშინია!-ჩამოაყალიბა დიდი ხმის წინ მოფიქრებული ფრაზა და კიდევ ერთხელ დაეპატრონა ჩემს ტუჩებს.
-ვბრაზდებით განა იმიტომ რომ არ გვიყვარს, უბრალოდ გვინდა რომ ჩვენი სჯეროდეთ!-ღიმილით ვუთხარი, მასაც გაეღიმა.
-ვახ გვეღირსა ტო!-გავიგონე უჩას სიცილნარევი ხმა.
-ბარათელს ენაცვალოს ჩემი თავი-სიცილში აყვა კოკაც.
-ვის ენაცვალეთ?!-გაკვირვებულმა გავხედე ბიჭებს.
-მერე გეტყვი-მიპასუხა დემეტრემ.
-გილოცავთ გვრიტებო!-გადამეხვია ბესო.
-აჰა და გვიჭამია სამი ქორწილი-გადაიხარხარა ლექსომ.
-მაგარია-გაიცინა დაჩიმ.
-რაარი მაგარი დააჩქარე მოვლენები -თავზე ხელი წამოარტყა ბესომ ძმაკაცს.
-ერთ დღეს რო მოგკლავ კი ვიცი!-გაიცინა და ხურდა დაუბრუნა.
-გეყოფათ ახლა!-გაუჯავრდა დემეტრე ძმაკაცებს.
-ყველა მივდივართ რესტორანში-დაუყვირა კოკამ.
-ძლივს თქვა რაღაც ნორმალური-გაიცინა ლექსომ-აე საცოლე-ასძახა აივნიდან მომზირალ ლელუკას-ჩამოდით და წავიდეთ.
ისინიც მალევე გაჩდნენ ჩვენთან, ამ დროის განმავლობაში დემეტრე ერთი სანტიმეტრითაც არ მომშორებია.
რესტორანში მალევე მივედით, არაჩვეულებრივად მოვილხინეთ, ბიჭები მაგრად გამოთვრნენ, მაგრამ საღ ჭკუაზე მაინც იყვნენ. იქედან გამთენიისას წამოვედით და სახლებში დავნაწილდით.
მომდევნო დღეები?! არ ვიცი როგორ ავღწერო... უმაგრესი, უკარგესი და რავიცი ყველაზე ბედნიერი დღეები იყო, რაც კი ცხოვრებაში გამიტარებია.
ჯაბა მას მერე აღარ მინახავს... ვიცოდი, ყველაფერი ვიცოდი, დემეტრემ მომიყვა ყველაფერი, თავს დამნაშავედ ვგრძნობდი, მაგრამ რა მექნა, მე ის არ მიყვარდა და შეცოდების ან სხვა რამის გამო ვერ ვიქნებოდი მასთან ერთად, მე მხოლოდ დემეტრეზე ვგიჟდებოდი და ის იყო მთელი ჩემი ცხოვრების აზრი.
ბესიკის და ელენეს ქორწილი მართლაც რომ უმაგრესი იყო, ნუ მე ვიყავი მეჯვარე და აბა როგორ?! ულამაზესი იყო ელენე, ისედაც საყვარელი გოგონა ამ თეთრ ტანზე მომდგარ კაბაში მართლა უმაგრესი იყო, ბესო ისეც გადარეული იყო მასზე და როცა დაინახა საპატარძლო კაბაში „მალე დავამთავროთ ყველაფერი, მე და ელენეს გვეჩქარებაო“ გამოაცხადა, სულელი...
მოიცათ და მათ არაფრით არ ჩამორჩებოდნენ ლელუკა და ლექსო, the წყვილის, the ქორწილი… დედა და მამაც ჩამოვიდნენ ქორწილისათვის. ლექსოს ქორწილის მალე დასრულება არ უთხოვია, მაგრამ არც არაფრით ჩამორჩენია, ლელუკას მეჯვარე მარიკა იყო, ხოლო ლექსოს კი კოკა.
მე და დემეტრე... დიდი ქორწილი არცერთს არ გვინოდა ამიტომაც მხოლოდ მეგობრები და ყველაზე ახლო ადამიანები ვიყავით... უბედნიერესი ვიყავი თანაც დედა და მამა აქ იყვნენ. ჩემი ბედნიერების მიზეზი კი რათქმაუნდა დემეტრე იყო...
რაღა ვთქვა... თურმე ყველა უბედურება წავა და ბედნიერება მოვა! ასეც მოხდა... სხვანაერად წარმოუდგენელია!



7 წლის შემდეგ:



-დეეეე-გავიგონე გოგონას ხმა, რომელიც გაბრაზებული მოდიოდა ჩემსკენ.
-ხო.
-ანდრეას უთხარი რაღაცა!
-რატო დე რა მოხდა?!
-რადა მეუბნება რომ ნიკასთან არ დაგინახოო,ის კიდევ ჩემი მეგობარია!
-ვინაა გოგო შენი მეგობარი, მასწავლე ახლა!-გამოვიდა ჩემი ბიჭი, მას კი დემეტრე მოყვა, ვაიმე გაჭრილი ვაშლივით გვანან მამა-შვილი ერთმანეთს.
-ოო მეგობარია თქო!
-აღარ ნახავ!
-შენ გეკითხები ზუსტად!
-აბა ვის ეკითები გოგო?!-გაკვირვებული სახით გახედა უფროსმა ძმამ უმცროს დას-ვაიმე დედა შემომაკვდება ეს მე!
-..............-კატოს ხმა აღარ ამოუღია.
-ჰა ახლა რატო გაჩუმი?!-ვითო გაბრაზებულმა კითხა, მე და დემეტრე კი ვიდექით და გაკვირვებულები ვუყურებდით და-ძმის კამათს.
-დამანებე!-მოისლუკუნა და ისე უპასუხა კატომ ანდრეას.
-ტირიხარ?!-ხმა გაებზარა ანდრეას, უმცროსი დისკენ მიიწია და მაგრად მოხვია ხელები-არ იტირო რაა... კი არ გეჩხუბები, შენთვის კარგი მინდა სულელო.
-ვიცი მაგრამ მაინც მეტირება!
-მიყვარხარ ჩემო ბუტია!-მაგრად მოხვია ანდრეან უმცროს დას ხელები.
-მეც მიყვარხარ ჩემო ვირო!-კატომაც მოხვია ხელები.
-აბა ჩვენ არ ჩაგვეხუტებით მამას სიხარულებო?!
-კიიი-დაიყვირეს ბავშვებმა და ჩვენსკენ გამოიქცნენ.
-მიყვარხარ პატარავ!-მიჩურჩულა დემეტრემ და მისი ტუჩები ნაზად შეახო ჩემსას.
-მეც მიყვარხარ ჩემო „ბოროტო“-გავიცინე და ვაკოცე.
მისაღებში შევედით, ფილმს ვუყურებდით, დემეტრე უკნიდან მეკვროდა და დრო და დრო მკოცნიდა მხარზე. ანდრეა და კატო კი ერთად იჯდნენ, ისევე როგორც ჩვენ.
-მაინც არ ნახავ ნიკას!-უცებ უჩურჩულა მკაცრი ხმით ანდრეამ კატოს.
-ვერ გიტან ჩემო „ბოროტო“-გაიცინა კატომ და მაგრად აკოცა ძმას ლოყაზე.
-გაიგონე?!-სიცილნარევი ხმით მკითხა დემეტრემ და ბავშვებს გახედა.
-მესმის-მეც გამეცინა.
-არ გინდა კიდევ ერთი პრობლემა შევუქმნათ ანდრეას?!
-რას გულისხმობ?!
-კიდე ერთი გოგო მინდა!
-სულელო!
-აჰა მომწონს ერთნაერად რომ ვფიქრობთ-გაიცინა და ყელში მაკოცა.
-გეყოფა!
-ადვილი სათქმელია!-გაიცინა.
-დემეტრე...
-ხო პატარავ.
-ჯაბა სადაა იცი?!
-რუსეთშია თამუ.
-ცოლი მოიყვანა?!-ვკითხე და თვალებში ჩავხედე.
-არა!-მიპასუხა ცოტა ხნის ყოყმანის შემდეგ.
ამ დროს ლელუკას და ლექსოს ხმა მოგვესმა.
-მოვიდნენ!-გაიცინა და ფეხზე წამოდგა.
-ზდაროვა სიძე-გაიცინა და გადაეხვია დემეტრეს.
-ზდაროვა, ზდაროვა, სადაა შენი ვაჟკაცი?!
-დედამის ეხმარება გადმოსვლაში-ლელუკა 7 თვის ორსულია და...
-შენ რას მიკეთებ რო?!
-მე რას გიკეთებ და მეძინება მთელი ღამე არ მიძინია, ხან რა უნდათ ქალბატონებს და ხან რა...
-ვიცი ძმაო ვიცი-უთანაგრძნო დემეტრემ ძმაკაცს.
-ჩემ დაქალზე ჭორაობას მორჩით-ვითო გავუბრაზდი ბიჭებს.
-ვაახ პატარა თხა, შენაც აქ ხარ?!-გაიცინა ლექსომ და გადამეხვია.
-როგორც ხედავ-მეც გამეცინა.
-თამუუუ, ჩემი გოგო, როგორ მომენატრე შენ არ იცი-გავიგე ლელუკას ხმა და მისკენ წავედი.
-დეიდას სიხარული როგორაა?!-ვკითხე ლექსოს პატარაობას და ლოყაზე ვაკოცე.
-დამღალეს თამუნა-ამოიოხრა საცოდავნა გეგამ და ბავშვებისაკენ წავიდა.
-ვაიმე მამამისს რა დონეზე გავს-გავიცინე და ბავშვებს გავხედე-კაი შემოდით ახლა სახლში.
ვიმხიარულეთ, ბიჭებმა კარგათ მოილხინეს, სხვებიც მოვიდნენ, აწ უკვე ცოლებთან და შვილებთან ერთად.
-ჩემი პატარა ქალი ხარ!-მომესმა დემეტრეს ხმა.
-ჩემი დიდი ბიჭი!
-მიყვარხარ სიცოცხლეზე მეტად!-უცებ დაეწაფა ჩემს ტუჩებს.
-მიყვარხარ სიცოცხლეზე მეტად!-გავიცინე და მეც ავყევი კოცნაში.
ეს არის ჩვენი ცხოვრება, ჩვენი ოჯახი, ჩვენი მეგობრები, ჩვენი ფილმი, რომლის პერსონეჟები თავად ჩვენ ვართ, დაიწყეთ თქვენი სცენარის წერა და გახადეთ თქვენი ისტორია თქვენი საყვარელი ფილმი.



გამარჯობა ბავშვებო ესეც დასასრული, იმედია მოგეწონებათ და ისიამოვნებთ.

შეიძლება სიტყვა გამიგრძელდეს, მაგრამ მინდა რომ ეს დავწერო და წინასწარ მაპატიეთ...
არ ვიცი რა გამოვიდა, არ მინდოდა ცუდად დამემთავრებინა, არ მინდოდა ბანალური გამოსულიყო, არ მინდოდა გამოსულიყო ისეთი თქვენ რომ არ მოგწონებოდათ და ამიტომაც რა გამომივიდა მეც არ ვიცი...
ამ თავს ვწერ გათიშული და განადგურებული, 2 დღეა საწოლიდან ვერ ავმდგარვარ და ვერ გამივლია, ისე ცუდად ვარ რო რავიცი, მაგრამ იმ ესემესების წაკითხვის შემდეგ რომლებიც ზოგიერთმა მომწერა, ავდექი და დავწერე, არ ვიცი როგორი გამოვიდა თავად შემიფასეთ ჩემი „ნაჯღაბნი“
ხო მაინც მინდა დავწერო და ვთქვა რომ, როცა ადამიანი რაღაცას წერს, იხარჯება ბოლომდე, ღამეებს ათენებს იმის გამო რომ დაბეჭდოს და დადოს ახალი თავი, რომ მკითხველს გული არ გაუცრუოს და ასიამოვნოს, ამის მერე კი კითხულობს რომ მისი ნაშრომი და ნაწვალევი არის „მარაზმი“ და „ტელემუნდოს სერიალი“ სულაც არაა სასიამოვნო... როცა მართლა ვერგასაგებ და აი რაღაცნაერ კომენტრებს ვკითხულობ მართლაც რომ „ვიგრუზები“ არ ვიცი, იქნება და არ მოგწონთ და რამე მაგრამ ის კომენტარები რაც წავიკითხე უბრალოდ არ ვიცი რა იყო... მეტიც საწყენია, ძალიან მეწყინა როცა ესეთი კომენტარი წავიკითხე, არ ვიცი ალბათ ჩემი გულჩვილობის ბრალია... მაგრამ საწყენი მართლაა…
არ ვიცი თუ ვინმეს ჩემი ისტორია 403 სერიანი სერიალი გონია ეგონოს, მე აქ ვერაფერს ვერ შევცვლი და არც ვაპირებ არაფრის შეცვლას, ყველას მისი აზრი გააჩნია, უბრალოდ მართლა ადამიანურად მეწყინა.
ხო ახლა რაც შეეხება თავების ოდენობას, რომ გადავხედოთ ჩემი ისტორიის ოდენობას მგონი 25 თუ 30 თავამდე პატარებს ვდებდი, სადღაც 2 ან 3 ვორდის ფაილი იყო, ამიტომაც გამოვიდა ისტორია დიდი, ნუ ოდენობით დიდი, ბოლოს კი ვცდილობდი როგორც შემეძლო დიდი თავები დამედო რომ ძალიანაც არ გაწელილიყო, იმედია მიმივხდებით...
მადლობა საერთოდ ყველას ვინც კი კითხულობდით და ტოვებდით კომენტარებს, ეს ბევრს ნიშნავდა ჩემთვის, თითოეუოლი თქვენი კომენტარი, ცუდი იყო ეს თუ კარგი მაინც მნიშვნელოვანია ჩემთვის, ეს რაღაც სახის სტიმულს გაძლევს რომ წერო...
ბოდიში მინდა მოგიხადოთ იმ დაგვიანებების გამო, იმ თავებისთვის რომლებიც არ მოგეწონათ და მოლოდინი გაგიცრუეთ და უუუუუუდიდესი მადლობა რომ კითხულობდით ისტორიას.
და კიდევ ერთი ბოდიში ასეთი მინაწერისთვის.
ხო რაც შეეხება ახალ ისტორიას, დაწყებული მაქვს და მალე დავდებ.
მთელი გულით ველოდები შეფასებას და კოკენტრებს. მიყვარხრთ ყველანი ძალიან ძალიან, მადლობა რომ მიძლებდით ამდენი ხნის განმავლობაში