თამუნას ნაამბობი:

გაბრაზებული ლელუკა ოთახში შემოვიდა და ერთი მაგრად შემომიბღვირა, ეტყობოდა რომ მზად იყო დაუფიქრებლად მოვეკალი. ჩემი მიმართულებით წამოვიდა, ხმას არ იღბდა, გაბრაზებული დაჯდა დივანზე. ბოლოს ვეღარ გაუძლო და მკვლელის სახით გამომხედა.
-წილოსანი, მაგარი გველი ხარ! შენ ოღონდ ადამიანს ნერვები მოუშალო და ანერვიულო რაა...
-როგორც ყოველთვის, როგორც ყოველთვის-გადავიხარხარე და დივანზე წამოვგორდი.
-მოგკლავ ერთ დღეს! ჩემი ხელითვე მოგიღებ ბოლოსს !
-ეჰ სიხარული, ყველა მაგას მპირდება, მაგრამ შემსრულებელი არავინაა.
-მე შევძლებ შეულებელს...!-გაიცინა მანაც.
-გელოდები, სიხარულო, გელოდები-გადავიხარარე.
მე და ლელუკამ ათას სისულელეე ვილაპარაკეთ, ნუ რა თქმა უნდა ჩვენი სისულელეები, უმეტეს წილად დემეტრეს და ლექსოს ეხებოდნენ.
მალევე ლექსოც მოვიდა. შემოსვლისთანავე ლელუკა მოხვდა თვალში, მისკენ დაიძრა და მოურიდებლად დაეწაფა მის ბაგეებს, ისე თითქოს მე იქ არ ვყოფილიყავი.
-ოჰოჰოჰოჰოჰ, ცნობისთვის მეც აქ ვარ და ისე თავის შეკავებაც შეიძლება-გადავიხარხარე.
-შენ საერთოდ ხმას ნუ იღებ, რაც გააკეთე ჯერ არ დამვიწყებია!-მითხრა გაბრაზებულმა ლექსომ სიცილნარევი ხმით და დამიქნია საჩვენებელი თითი გაბრაზების ნიშნად.
-ხო, არ შემარგოთ ახლა ხუმრობა, რაიყო რას გადამაყოლეთ...-გავიცინე.
ლექსომაც გაიცინა და აღარაფერი უთქვამს. უცებ, კარები გაიღო და უჩა შემოვიდა გაღიმებული სახით.
-რა გაცინებს ბიჭო?! ან სად იყავი ვაბშეე? - სიცილნარევი ხმით ჰკითხა ლექსომ.
-შენი აზრით?
-ჩემი აზრით, წახვიდოდი “იქ“, - გადაიხარხარა ლექსომ და თითი ჰაერში ააფრიალა.
-აჰაამ, ზუსტად მანდ ვიყავი! - კმყოფილებით წარმოთქვა უჩამ და ძმაკაცს გახედა.
-მოიცა...მოიცა...მოიცა... შენ რაა? მართლა მანდ იყავი?
-ხო თქო !
-საღ ჭკუაზე რომ არ იყავი მეც ვიცოდი, მარა მაგ დონეზე დარტყმულიც თუ იყავი არ მეგონა...-გაკვირვებულმა გახედა მოცინარ ძმაკაცს.
-არც მე ეგონა მაგ დონეზე დარტყმული თუ ვიყავი.
-შენ რა მართლა იყავი სოფოსთან?!-გაკვირვებული სახით კითხა ლელუკამ.
-ხო ლელუკ ხო-გაუცინა და თმებზე დაექაჩა.
-ხელი ბიჭო!-დაუღრინა ლექსომ.
-აე ბიჯო მე შენსავით ცოფიანი კი არ ვარ-გადაიხარარა უჩამ.
-სააღოლ ძმაო რაა... მაგარი გამახარე!-კაყოფილმა წარმოთქვა ლექსომ და ლელუკას მოეხვია.
-შენ მე მკითხე როგორი გახარებული ვარ...-ნერვიულად გაიცინა და თავზე ხელი გადაისვა.
ამ დროს ტელეფონზე დამირეკეს, დავხედე და უცნობი ნომერი იყო, გაკვირვებულმა დავხედე მობილურს და ახლადნახულ ციფრებში ვინმეს სახელის ამოცნობას ვცდილობდი, მაგრამ ვერაფრით ვერ გავიხსენე ვისი ნომერი შეიძლება ყოფილიყო... ბოლსო ვუპასუხე.
-გისმენთ.
-გამარჯობა თამუნა!-მისი ზედმეტად მკაცრი ხმა არასასიამოვნოდ ჩამესმა ყურში.
-გაგიმარჯოს-წარმოვთქვი გაკვირვებულმა, მეცნობოდა ხმა მაგრამ არ ვიცოდი ვისი იყო.
-როგორ ხარ?!
-ვინ ხარ?!-ეს ვკითხე თუ არა ლექსომ და უჩამ ერთდროულად გამომხედეს.
-მიცნობ...
-ნუ მენამიოკები ვინ ხარ თქო?!
-ბრაზიანიც ვყოფილვართ!-ირონიულად გაიცინა.
-აუუ… ვინც ხარ კარგად რაა, არ მაქ შენი ნერვები!!!-ნერვებმოშლილმა გავუთიშე.
-თამუნა ვინ იყო?-მკითხა ლექსომ და გაბრაზებულმა გამომხედა.
-არ ვიცი... ვინ ხარ თქო რო ვკითხე მიცნობო მიპასუხა-გავიცინე.
-თამუნა მათხოვე ერთ წუთით შენი ტელეფონი...-მითხრა უჩამ და ხელი გამოწია, მეც მივაწოდე ტელეფონი და ჩემს ადგილს დავუბრუნდი. უჩამ ტელეფონს დახედა, სწრაფად გახედა ლექსოს და თვალებით რაღაც ანიშნა მერე კი ტელეფონი დამიბრუნა.
-ფუ შენი .....-გინება გულში ჩაამთავრა ლექსომ და თავი უკმაყოფილოდ გააქნია.
-მაინც მისას აგრძელებს!-თქვა უჩამ და ლექსოს გახედა.
-რა ხდება?! ვისზე ამბობთ?!
-არავისზე თამუ დაივიწყე-მკვახედ მომიგო უჩამ და ლექსოს გახედა.
-წავედი მე.
-მოიცა მეც მოვდივარ, თან ლელუაკს გავაცილებ.
-კაი წავედით მაშინ-თქვა უჩამ და ფეხზე წმოდგა, მას ლექსოც და ლელუკაც მიყვნენ.
-აუ გამო რა ხვალ-ვუთხარი ლელუაკას და ლოყაზე ვაკოცე.
-გამოვალ-გამიღიმა და წინ მიმავალ ბიჭებს გაყვა.
-მალე მოეთრიე სახლში იცოდე-გავძახე ლექსოს.
-კაი ეჭვიანი ცოლივით მყავხარ ტო-გადაიხარხარა ლექსომ და კარებში გავიდა.
მე კიდე არ ვიცოდი რა მექნა, ჯერ ტელევიზორს ვუყურე, მერე ლეპტოპი ჩავრთე, ბოლოს ეგეც მომბეზრდა და დივანზევე დავიძინე.

უჩას ნაამბობი:

თამუნას ტელეფონი გამოვართვი და როცა ჩემს მიერ წაკითხულ ციფრებში ჯაბას ნომერი ამოვიცანი, გაკვირვება, ბრაზი, და მოსალოდნელი საფრთხის შეგრძნება ერთდროულად დამესხა თავს. ჩემი ეს მდგომარეობა არ გამოპარვია ლექსოს, მიმიხვდა ბრაზის მიზეზს და ერთი კარგად შეიგინა. სახლიდან გამოვედით, ლელუკა მივაცილეთ სახლამდე, ჩვენ კი დავუყევით ბათუმის ქუჩებს.
-ისევ მისას აგრძლებს!!!-გაბრაზებულმა ამოვილაპარაკე და ლექსოს გავხედე.
-ჯობია ტვინი დაატანოს რას აკეთბს...-დახშული ხმით ამოილაპარაკა ლექსომ-მისთვისვე ჯობია რო გამოჭკვიანდეს! თორე...
-თორე ხო ვიცი რაც მოხდება-არ ვაცადე წინადადების დასრულება.
- მგლის ხახაში თავს ძალით ყოფს!!!-გაიცინა ლექსომ.
-თან როგორი მგლის!-გადავიხარხარე.
-ეგ რო გაიგოს მოკლავს ბარათელს!!!
-გარწმუნებ... მოკლავს!!! თან დღვანდელი დღის მერე...
-რა დღევანდელი დღის მერე ბიჭო?!-გაკვირვებულმა გამომხედა უფროსმა წილოსანმა.
-ბიჭო, იტოკში ბარათლი ვნახე დღეს,სოფოსგან მოვდიოდი გზაში რო შემხვდა, წამოვიდა ჩემსკენ და მომიკითხა კაი ძმაკაცივით და იცი რა მითხრა?!
-რა?!
-დემეტრემ გაუფრთხილდეს იმას ვინც მისთვის ძვირფასია თორე სხვა დაასწრებსო!
-მოიცა რაა? მაგან ხო არ გაუბერა?!
-ძმობას გაფიცებ არ ეტყობა მაგას რო კაი ხნის გაბერილი აქ?!
-მოვკლავ მაგ ახვ***ს! არ ვაცოცხლებ!
-როგორ გავხართ ძმაკაცები ერთმანეთს ტო...-გადავიხარარე.
-აუ პროსტა როგორ მინდა ჩემი ხელით მოვუღო ბოლო მაგ არაკაცს, მაგრამ აი მაგის ღირსიც არაა ეგ ნაბი***რი.
-მაგან ასე თუ გააგრძელა დემეტრე სერიოზულად გააქრობს მაგას... მოკლავს ბიჭო!
-ბიჭო ვუთმენდით, მარა გეი***ა მაგარი, ვერ დააფასა სიკეთე და ეხა რაც მოუვა საკუთარ თავს დააბრალოს!!!
-არ მოიშლის ეგ მისას ხო იცი არა...-ამოვიოხრე მობეზრებულმა და გაურკვეველი მიმართულებით გავიხედე.
-ხოდა მე როგორც ვატყობ რაც ადრე მოხდა იგივე მოხდება ახლაც, თუ წესიერად არ მოიქცევა.
ტელეფონზე დამირეკეს, დემეტრე იყო, ვუპასუხე და ხმამაღალზე ჩავრთე.
-ხო ბიჭო-ვუპასუხე დაძაბულმა, წარმოვიდგინე რას უზამდა დემეტრე ბარათელს როცა გაიგებდა რეებს აჩალიჩებდა.
-სად ხართ?!
-მე და ლექსო გამოსულები ვართ, შენ სად ხარ?!
-თამუნა?!- როცა ჩამოთვლილებს შორის თამუნას სახელი ვერ იპოვა, არც გაუგონია ჩვენი ადგილსამყოფელი, ისე გვკითხა მის შესახებ. „ჰეჰ შეყვარებულია ბიჭი, ვაიმეე ისე ამბობ უჩა შეყვარებულია ბიჭიო გეგონება შენ უკეთეს დღეში იყო... არა უჩა უნდა დასერიოზულდე, თორე სიდედრო მოგკლავს, არასერიოზული სიძე არ მჭირდება მეო.“ ჩემივე ფიქრებზე გადავიხარხარე.
-სახლშია-უთხრა ლექსომ.
-ხო კაი წავედი მე მაშინ სახლში-სიცილნარევი ხმით მოგვიგო.
-სინდისიიი, ნამუსიიი სადღაა რააა, ყაინისაც აღარ რცხვენია ტო!-გადაიხარხარა ლექსომ და ორივემ დემეტრეს „ღრენას“ დაველოდეთ.
-მაგ ყაინს მოვკლავ ერთ დღეს!
-მოკალი... მოკალი... ვინღა მოგათხოვებს შენ თამუნას უნდა ვნახო-სიცილისგან სულს ძლივს ვითქვამდით როცა ტელეფონის იქეთ გაბრაზებული ძმაკაცის მუქარა გვესმოდა.
-მიდი შენ მარტოა სახლში-ვუთხარი მეც.
-კაი დავეშვი მე და გნახავთ მერე-გავთიშე და ლექსოს მივუბრუნდი.
-წამოდი შენ ჩემთან წამოდი-გადავიხარხარე და ხელი გადავხვიე.
-მოვდივარ, მოვდივარ... აბა სახლში მე არ შემიშვებენ ახლა და...-მანაც გაიცინა და სახლის გზას სიცილით დავუყევით.

დემეტრეს ნაამბობი:

როცა ბიჭებმა მითხრეს რომ თამუნა სახლში მარტო იყო, ძალიან გამიხარდა, იმიტომ რომ შევძლებდი წესიერად დავლაპარაკებოდი, ამეხსნა ყველაფერი მისთვის, ვიცი რომ უკვე ვუთარი ის რაც საჭირო იყო, მაგრამ მის სახეზე დაბნევა მაინც გამოისახებოდა, ამიტომაც მინდა რომ ყველაფერში გავრკვეულიყავით.
გზაში ტელეფონზე დამირეკეს ჩემი ძმა იყო.
-ხო დაჩი.
-როგორ ხარ უმცროსო ძამიკო?
-არაჩვეულებრივად! უკეთესად შუძლებელია!!!
-მოიცა რაღაც ძაან გახარებული ხმით მელაპარაკები თუ მეჩვენება?!
-არ გეჩვენება ძმაო არა!!!
-და არ გაგვიმხელ შენი ბედნიერების მიზეზს?!-ხმამაღლა დაიყვირა კოკამ.
-თამუნა მიყვარს!
-ეეეჰ... ეგ ისეც ვიცით შე დებილო-ჩაერია ბესოც.
-მოიცა თქვენ სად ხართ ვაფშე, მთელი დღეა არ მინახიხართ ტო...
-ქალაქგარეთ ვართ გასულები რაღაც საქმეზე-გამცა პასუხი კოკამ.
-და რა საქმე გაქვთ თქვენ სამს ისეთი რო ჩვენ არ გვითხარით?!
-რო ჩამოვალთ გაიგებ-დაიყვირა ბესომ.
-ჰე ახლა იტყვი რაშია საქმე თუ არა?!
-თამუნა მიყვარს თქო.
-დედააა... გავიგეთ ბიჭო ეგ გავიგეთ, ადრეც გიყვარდა შენ თამუნა ორი წელია თამუნა გიყვარს მარა ესეთი ხმა მარტო სამჯერ გქონდა ამ ორი წლის განმავლობაში-მიპასუხა დაჩიმ.
-პირველი: სულ პირველად რო დაინახე და რო მიხვდი რო გიყვარდა-გაიყვირა კოკამ.
-მეორე: ლექსოს რო აუხსენი ყველაფერი და რო გაგიგო-გააგრლა დაჩიმ.
-და მესამე: საქართველოში რო ჩამოდი, რო გაიცანი და შესაძლებლობა რო მოგეცა მასთან ახლოს ყოფილიყავი-დაასრულა ბესომ.
-ვახ ჩემი-გადავიარხარე-თქვენ მალადეც რააა, ამდენს როგორ იმახსოვრებს თქვენი ტვინები არ ვიცი რააა.
-წერეთელი ამოღერღე რაშია საქმე.
-ყველაფერი ვუთხარი!-წარმოვთქვი კმაყოფილმა.
-რა ყველაფერი ბიჭო?!-დაიყვირეს სამივემ ერთდროულად.
-რა და რო მიყვარს და მის გარეშ რომ არ შემიძლია, ჩემი სამყარო როა და მხოლოდ მე რო მეკუთვნის!!!
-დედა ამან მგონი ბოდვა დაიწყო ჩემი...-ამოიოხრა საწყლად ბესომ.
-წერეთელი მართლა უთხარი მიყვარხარო?!
-ხო ხოო!!!-ნერვიულად გავიცინე და მანქანა გავაჩრე სადარბაზოსთან.
-ე ბიჯო მასე რაა, რას გაგვაწამე ეს სიმპაწიაგა პაცანები რააა... უფრო ადრე ვერ უთხარი შე კაი კაცო?!-გადაიხარხარა კოკამ.
-არც ვაპირებდი საერთოდ თქმას, უბრალოდ წყოფიდან გამომიყვანა და გაუაზრებლად ვუთხარი.
-ვაიმე რა აზრი აქ გააზრებულად თუ გაუაზრებლად! მთავარია რო უთხარი-გაიცინა დემეტრემაც.
-როდის ჩამოდიართ თქვან?!
-ალბათ ასე 2-3 დღში არ ვიცით რაა.
-კაი ხო წავედი მე და დაგირეკავთ მერე.
-კაი ძმა და მაგარი გაგვიხარდა შენი ამბავი, რო ჩამოვალთ თავიდან ბოლომდე მოგვიყვები თუ როგორ აუხსნა მისტერ „სიუჟმურემ“ თამუნას სიყვარული-გადაიარხარა ბესომ.
-დვალო რო ჩამოხვალ მოგკლავ შენ ძმობავ ვფიცავარ.
-ე ბიჯი რავა ყველა მე მკლავთ რაარი ტო... არ გეცოდებით ვაფშე არავის-გაბუტული ბავშვივით ამოილაპარაკა ბესომ.
-კაი კაი წავედი მე წავედი-მეც გავიცინე და ტელეფონი გავთიშე.
ბიჭებს გავუთიშე თუ არა სახლში შევედი, თამუნას დივანზე ჩასძინებოდა მასთან ახლოს მივედი და ჩავიმუხლე.
-მიყვარხარ!!!-შუბლზე ვაკოცე და ხელში ავიყვანე.
საყვარლად ეძინა, საწოლზე დავაწვინე და მეც მას მივუწექი, ახლოს მოვწიე, მაგრად მოვხვიე ხელები და ცხვირი მის თმებში ჩავრგე, საშინლად დაღლილი ვიყავი ამიტომაც მალევე ჩამეძინა.



- - - - -
გამარჯობა ბავშვებო <3 იმედია მოგეწონებათ ახალი თავი.
მგონი ეს თავი სხვებთან შედარებით მოზრდილია <3
მიყვარხართ სუ სუ ყველა, ძალიან ძალიან <3