- ლორა - მაღვიძებს დილით ხმა - ეე, ადექი უნივერსიტეტში უნდა წახვიდე!
- გადი ადამიანო იქით! - საბანი თავზე დავიფარე.
- ადექი დროზე! - მიბრძანა.
- ოო დამანებე კაცო თავი !
მართლაც მომშორდა.
ცოტა ხანში სახეზე რაღაც სითხე მესხმება.
წამოვვარდი.
სებასტიანი ჩემს წინ დგას, ხელში ცარიელი ჭიქა უჭირავს და ირონიულად მიყურებს.
- შენ ნორმალური ხარ? - ვუკივლე.
- აწი დროზე თუ არ ადგები, უარესი მოგივა გოგონი. - მითხრა ძალიან მშვიდად.
- აუ ახლა ნახე შენ რა გიყო! - ეს ვთქვი თუ არა, სებასტიანისკენ გავიქეცი.
მანაც რაც შეიძლება სწრაფად მოკურცხლა.
- დაგიჭერ და ნახავ რა მოგივა შე ნაგავო! - ვყვიროდი ოთახში.
სებასტიანი ხან ლოგინს ახტებოდა, ხანაც მეჭიდავებოდა და მაგდებდა.
თან სიცილით სკდებოდა.
- მოიცადე დაგიჭირო შე იდიოტო! - ვყვიროდი.
გარეთ გავარდა. იქვე დედამისი ამოდიოდა კიბეზე.
სებასტიანი მას ამოეფარა.
- რა ხდება შვილო? - გაეცინა.
- რა და ლორა დამდევს! - შეაცოდა თავი.
- მერე დაგიჭირა?! - იმხელა ხმაზე გაიცინა, ლამის იატაკი ჩამიწყდა.
სახე დამემანჭა. იუმორი 0.
- ლორა, შვილო - მითხრა როცა სული მოიბრუნა - რატომ ხარ სველი?
- ჩაიფსა! - უკვე იმხელა ხმაზე ხარხარებდა სებასტიანი, რომ მომინდა მომეკლა.
ტანზე დავიხედე. წყალი მთელს ტანზე გადმომსვლოდა.
თვალები მოვჭუტე.
- სებასტიან! - გველურად ვუთხარი - დაწყნრდები თუ... - ჩამეღიმა.
სებასტიანმა ტუჩებზე საჩვენებელი თითი მიიდო.
- ჩემი ცხოვრება, მართლა კი არა, მე გადავასხი წყალი. დედა შენის ნებართვით ჩვენ წავალთ! - უთხრა სებასტიანმა დედამისს და ხელი გადამხვია.
- ჩემი პატარა! - მითხრა და ლოყაზე მაკოცა დედამისის დასანახად.
- ჩემო პატარა კი არა, შე საცოდავო რას გიზამ! ნაგავო! - ყურში ჩავჩურჩულე და გავიღიმე.
ოთახში შევედით.
- ლორა, ნუ მაშანტაჟებ, თორემ... - თქვა როცა ოთახში შევედით.
- თორემ რა?
- რა და ის რომ თუ კიდევ დამაშანტაჟებ, ბავშვი გვეყოლება! - გველურად გაიცინა.
- მე უშვილო ვარ! - ვუყვირე, რაც პირველი მომადგა ენაზე.
სებასტიანმა შემომხედა. გაწითლდა... გაწითლდა... გაწითლდა... მერე იმხელა ხმაზე გადაიხარხარა, რომ იქვე ჩაიკეცა.
- 18 წლის გოგომ, როდის მოახერხე გამოკვლევების ჩატარება? - თვალებიდან ცრემლი მოიწმინდა.
- ჰმ...
- ოხ ლერი, ლერი! უაზროდ ნუ ილაყბებ ხალხში კარგი?
ფუჰ, საქონელი.
- გამოიცვალე ახლა! იჯექი ბუსავით! - მითხრა უკვე დასერიოზულებულმა.
- მინდა ბუსავით ვიჯდები, მინდა ტოროლასავით, გაიგე? - წარბები შევყარე.
- ფუიი ბუტია! - ეს თქვა და გარეთ გავიდა.
მერე თავი შემოყო და მითხრა:
- ცნობისთვის თხუთმეტ წუთში გავდივართ და დროზე მოემზადე.
დავემანჭე და კარადა გამოვაღე.

***
- უნივერსიტეტში კარგად მოიქეცი იცოდე, რამე შარში არ გაეხვიო, თორემ მე არ დაგეხმარები! - დამმოძღვრა სებასტიანმა.
- წამოსვლის დროს გაჩერებაზე დაცვა იდგება და სახლში იმას გამოჰყევი. გასაგებია? - მკითხა.
მისკენ მოვტრიალდი და ვუთხარი.
- სახლში მოსულს ხომ არ დაგიჯდე და ლექციები ჩაგაბარო? - ზიზღით შევხედე.
- ახლა დროზე ღიმილი აიკარი სახეზე და მომწყდი აქედან. დავისვენო შენგან! - თვალები გადაატრიალა.
- კარგ გართობას გისურვებ! - უჟმური სახით შევხედე და მანქანის კარი დავხურე.

***
- ნინიკო, ლორა ვარ, როგორ ხარ? - ვკითხე ნინიკოს და ლოყაზე მოვეფერე.
- ლორა, ამ შაბათ-კვირას ისე მომენატრე რო რავიცი... შენ როგორ ხარ? - მკითხა - ხო ხარ ძველებურად?
- ძველებურის რა მოგახსენო, ახლებურად ვარ! - ამოვიოხრე.
- რამე მოხდა? - მკითხა.
- ლექციის მერე მოგიყვები. - ვუთხარი და უკან ჩემს მერხთან გავედი.
სესი უკვე იქ იყო.
- როგორ ხარ? - ვკითხე და გადავკოცნე.
- კარგად შენ? მომიყევი რა მოხდა გუშინ და დღეს! - ეს თქვა თუ არა ლექტორიც შემოვიდა და ლექციაც დაიწყო.
- რა მოხდა და იმ იდიოტმა დღეს დილით წყალი გადამასხა და მერე დედამისს უთხრა ლორამ ჩაიფსაო! - სესი აჭიხვინდა.
- ცუდი ბიჭიი! - საყვარელი სახით თქვა სესიმ.
- ცუდი კი არა, იცი რა დამპალია? თავის თავზე მეტად არავინ ადარდებს!
- მერე შენც დაიკიდე და ისე მოექეცი, როგორც თვითონ გექცევა!
- მე მისნაირი არ ვარ და არც არასოდეს გავხდები.
- აბა სტუდენტებო! ხუთშაბათს ლაშქრობაზე ვაპირებთ წასვლას! ხომ წამოხვალთ? - იკითხა ეკატერინემ.
ბავშვების უმეტესობა დაეთანხმა.
- ლორა შენ წამოხვალ? - მკითხა ეკატერინემ.
- არა მე არ მინდა წამოსვლა. - ვუთხარი.
- თუმცა ჰო, შენ ალბათ დროის გატარება ქმართან გირჩევნია. - გამიღიმა ეკატერინემ.
მეც გავუღიმე.
- აფერისტი ქალი! - ჩავიბურტყუნე ჩემთვის.

***
- ლორა, შენ რა, გათხოვდი? - მკითხა ნინიკომ, როცა ბუფეტში ჩავიყვანე.
- ნინიკო, მთელი ქალაქი ამაზე ლაპარაკობს და შენ არ იცი? - უსაყვედურასავით სესიმ.
- მე მხოლოდ ის გავიგე სებასტიანი ქორწინდებაო. ლორაზე არაფერი გამიგია.
- თითქმის არც მე არ გამიგია არაფერი, შენ ამაზე ნუ ღელავ! - ვუთხარი და თვალები დავხუჭე.

***
მართლაც, ლექციების დასრულების შემდეგ სებასტიანმა დამირეკა.
- ლორა, მანქანამ მოგაკითხა? - მკითხა.
- კი, აქ დგას.
- ლორა, დაცვას ჰკითხე რა გქვია-თქო!
- რა საჭიროა სებასტიან! - გამიკვირდა.
- ლორა ჰკითხე! - მიბრძანა.
დაცვასთან მივედი.
- უკაცრავად, თქვენ რა გქვიათ?
- მე, ქალბატონო ლორა გოგა ვარ.
დაცვას მოვშორდი.
- გოგა მქვიაო. - ვუთხარი სებასტიანს.
- პაროლი ჰკითხე.
- რა პაროლი ნორმალური ხარ? - ამოვიოხრე.
- მიდი ჰკითხე!
ისევ მივედი გოგასთან.
- პაროლი მითხარით.
- ცუგა, ცუგა, ცუგრუმელა. - მითხრა უცებ.
არ მეგონა იქვე თუ არ მოვკვდებოდი სიცილისგან.
- ლორა ამოიღე ხმა! - მითხრა მოთმინებადაკარგულმა სებასტიანმა.
- ცუგა, ცუგა ცუგრუმელა! - სული ძლივს მოვითქვი.
- მაშინ ჩაჯექი და მიდი სახლში! - გასცა ბრძანება.
აუფ! რეგვენი.
მანქანაში ჩავჯექი.
- ცუგა, ცუგა, ცუგრუმელა! - ვთქვი და ისევ გამეცინა.

***
სახლში მისულს სტუმრები დამხვდნენ.
- გაიცანით ეს ლორაა, ჩემი რძალი! - ამაყად წარმადგინა დედამთილმა სტუმრებთან.
- შენ ის ლორა ხარ, სებასტიანის გული რომ დაიპყარი და ათასი გმირობა ჩაადენინე? - მითხრა ერთმა ხანში შესულმა ქალმა.
წარბები კეფაზე ამივიდა.
ოხ, ეს ნაძირალა მატყუარა! რამდენი უაზრო რამ ექნება მოყოლილი!
- დიახ მე ვარ! სასიამოვნოა! - გავუღიმე.
- დედა, მე ავალ, გამოვიცვლი და მალევე ჩამოვალ! - ვუთხარი დედამთილს.
- მიდი შვილო!
სტუმრებს გავუღიმე და ჩემი ოთახისკენ წავედი.
სებასტიანს რომ ვენახე, ნამდვილად იამაყებდა ჩემით.

***
- ოოო, ბიცოლაჩემო, ბიცოლაჩემო! - კარები შემოანგრია სებასტიანმა და იმ ქალს მივარდა, რომელმაც რამოდენიმე წუთის წინ კითხვა დამისვა.
ნათესავები გადაკოცნა და უთხრა რომ მალე ჩამოვიდოდა.
ოთახის კარები შემოანგრია და მერე ისევ შენაგრია.
- დინოზავრი ხარ! - ვუთხარი და ფეხები "ჩუსტებში" გავუყარე.
- კი, ნამდვილად, ჩემნაირები გადაშენების პირას არიან! - ჩაიღიმა.
- კი, ნამდვილად, შენნარი უჯიშოები ცუგა, ცუგა, ცუგრუმელა! - ვთქვი და საწოლზე დავენარცხე, თან ვიცინოდი.
სებასტიანმა დამცინავი მზერა მტყორცნა.
უცებ გამოიცვალა.
- წავედით დაბლა! ოღონდ ახლა ისე უნდა იმსახიობო, როგორც არასდროს!
- ათასი გმირობის ჩადენა 3 დღეში როდის მოასწარი ჩემთვის ჰაა, გეხვეწები მითხარი!
სებასტიანს გაეცინა.
- ასეთ კითხვებს მე მოვიგერიებ, შენ უბრალოდ დეტალებში ჩამერიე.

***
- ჩვენი გვრიტებიც მოვიდნენ! მოდით ბიცოლა, დაჯექით აქ!
ჩვენც ხელი-ხელ გადახვეულები მივუჯექით.
- აბა ახლა მოგვიყევით ერთმანეთი სად გაიცანით! - დაიწყო ბიცოლამ.
- ერთმანეთი საცობში გავიცანით. გამიღიმა - გავუღიმე, გამიღიმა - გავუღიმე და ვართ აქ ვარდივით ახლა! - თქვა და თავზე მაკოცა.
- უი შენ ჩაქრი! - გაიცინა ბიცოლამ - მერე რა მოხდა?
- მერე რესტორანში ვნახე. ერთადაც დავჯექით, ბოლოს გაცილებაზე რომ მიდგა საქმე ვუთხარი: გაგაცილო კუკლა, თუ გაიკვლევ გზას დამოუკიდებლად - თქო! და ხედავთ ახლა გამოვაცილე აგერ! - გაიცინა.
- ვაიმე სებასტიან! - თქვა ვიღაც ქალმა - შენი იუმორი რომ არა გავთავდებოდით და ეგ არის!
უცებ სებასტიანს მოვეხვიე.
- რა იუმორზეა საუბარი მითხარით რაა! - ვუჩურჩლე ყურში.
სებასტიანმა გაიღიმა, მაგრამ დავინახე ნელა როგორ გადააქნია თავი.
- სებასტიან! ერთ თვეში კარგ ამბავს ველოდებით იცოდე! - თქვა ბიცოლამ.
- რა კარგ ამბავს? - იკითხა.
ბიცოლამ მუცელზე ხელი დამადო.
- ბავშვი გვინდა, თორემ შენს მერე ბავშვი არ გვყოლია ოჯახში! - გაიცინეს.
"ბავშვი თუ უნდათ თვითონ გააკეთონ! იდიოტები" - გავიფიქრე ჩემთვის.
- მაგასაც მოევლება! - მითხრა სებასტიანმა ღიმილით და შუბლზე მაკოცა.
მეც ნაძალადევად გავიღმე.


***
როგორღაც სტუმრები წავიდნენ და მეც დასაჩიებლად ავედი.
ჩავწექი თუ არა საწოლში, იმწამსვე სებასტიანი შემოვიდა ოთახში და ისიც დაწვა.
- ლორა! - მითხრა იდუმალი ხმით.
- გისმენ.
- გაიგე ბავშვზე რაც თქვეს? - მკითხა და ხმაზე შევატყვე რომ სიცილს ფარავდა.
- ჩემგან ტყუილად ელოდებით! - ვუთხარი.
- ერთი თვე გაქვს დრო მოსაფიქრებლად... თუ არა და მერე... - ხელები ისევ თავქვე ამოიდო და ჭერს უყურებდა.
- მერე რა? რა, რა, რა? ერთი გაბედე და მომეკარე! - ვუთხარი და მეორე მხარეს გავტრიალდი.

***
ქარის ზუზუნი ისმის. ზუზუნს თან ერთვის ქალის კივილი.
- ცოტაც, ცოტაც, მალე ბიჭი გეყოლება! - ყვიროდა ექიმი.
ქალი კიოდა.
- ცოტაც!
ქალი უფრო აკივლდა.
- არის! ბიჭია! ბიჭია! - დაიყვირა ექიმმა.
ქალმა ერთიც ამოიკვნესა და თვალები დახუჭა.
იგი მოკვდა.
სახეს დავაკვირდი... ახლოს მივედი... უფრო ახლოს...
ეს... ეს... ეს მე ვიყავი!

***
- არა! - ვიკივლე და წამოვხტი - არა! - შოკურ მდგომარეობაში ვიყავი.
- ლორა დამშვიდდი! - ჩამესმის სებასტიანის ხმა.
- არა!
- ლორა გაიღვიძე, გესმის ჩემი?!
ცივმა ოფლმა დამასხა.
სებასტიანი გადმოიწია, მომეხვია და თავისთან დამაწვინა.
- სებასტიან, შვილი არ გვინდა... არ მინდა შვილი...
- ლორა! დამშვიდდი! დაიძინე. მე აქ ვარ! - ესღა მახსოვს. მერე გავითიშე.