დილით 12ზე გამეღვიძა უცბად წამოვდექი ჩაკეტილი კარები გავაღე და სააბაზანოს მივაშურე წყალი გადავივლე და ჩემი საყვარელი კომბინიზონი ჩავიცვი ჩემი "BVLGARI" მივიპყურე ლობუტინები ,კლატჩი და მზად ვარ თმა გავიშალე და უფერული ტუჩსაცხიც გადავისვი,მანქანის გასახები ავიღე და ისიყო გარეთ გასვლას ვაპირებდი რომ, გამახსენდა ტელეფონი მისაღებში ტელევიზორთან მედო კარები შევაღე იქაურობას თვალი მოვავლე მაგრამ, ჩემი ტელეფონი ვერსად ვერ ვნახე უცბათ ყურთან აჩქარებული სუნთქვა ვიგრძენი ნერწყვი მძიმედ გადავაგორე სასულეში და გაშეშებული ვცდილობდი ამ სიტუაციიდან თავი დამეღწია.

-ამას ხო არ ეძებდი?_ისევ ის ცინიკა.

-რაზე იძახი?_აფორიაქებულმა ძლივს მოვაბი ამ ორ სიტყვას თავი,ვერ ვხვდებოდი ამ ადამიანის მოახლოება ასეთ გავლენას როგორ, ახდენდა ჩემზე.

-ტელეფონს.._წინ ამიფრიალა ჩემი ოთხკუთხედი და კმაყოფილი ამესვეტა.

-დიახ!_გამწარებულმა კბილების ღჭიალით მივუგე.

-ვიღაც გირეკავდა! "ლუკა".._ჩაილაპარაკა და დამაკვირდა.
უცბათ სახე მომეღუშა ვერ ვიტან ლუკას ჩემი თანამშრომელია და ქალების მუსუსი ჩემი "დაკერვაც" სცადა და ცდილობს.

-რაიყო? სახე შეგეცვალა.

-არაფერი,გთხოვ მეჩქარება..!

-რა გინდა?_მითომ ვერ მიხვდა რას ვეუბნებოდი.

-ტელეფონი!_მწყობრიდან გამოსული ძლიცს ვიკავებდი თავის შეკავებას რომ, არ მეყვირა.

-აიღე!_ ძლივს მომცა და უკანმოუხედავად დავტოვე სახლი ერთი სული მქონდა ჩემ ანასთან მივსულიყავი მანქანაში უცბათ მოვკალათდი და გაზის პედალს მთელი ძალით დავაჭირე,გაღიზიანებულმა ვაკაკუნე მაგრამ ჩემ ბედად კარები არავინ არგამიღო გადავწყვიტე ცოტა ფეხით გამევლო სახლთან მივედი და მანქანა იქვე დავაყენე გადმოსვლისას შევნიშნე თორნიკე რომელიც , სადარბაზოდან გამოდიოდა არშევიმჩნიე მაგრამ, ჩემბედად მან შემამჩნია და დამიძახა მეც იძულებული გავხდი დავლოდებოდი ასეც მოვიქეცი.

-სად მიდიხარ?_მკითხა და გამიღიმა.

-რავი გავლას ვაპირებ თუ გინდა წამო.

-კარგი,მდინარემდე ჩავიდეთ.
თავი დავუქნიე მოულოდნელად ხელი ჩამჭიდა და გზას გაუყვა.
იქამდე ჩუმად მივედით ხმა არც მე არ ამოვიღე ,ვაკვირდებოდი და ვცდილობდი ამომეცნო მისი ფიქრები ...თითქოს სხვაგან იყო..
ღრუბლებში.
მდინარის პირას ვიდექით თითქოს ყველამ და ყველაფერმა ენა გადაყლაპა სამარისებრი სიჩუმე იყო ან იქნებ მე მეჩვენებოდა ასე ,ფიქრით გართულს.

გონს მაშინ მოვეგე როდესაც თბილი ხელები წელზე ვიგრძენი თორნიკემ ჩემი სურნელი ღრმად ჩაისუნთქა და ცხვირი ჩემს ყელში ჩარგო,მისმა ამგვარმა საქციელმა გამაკვირვა ასე უცბათ დათბა ჩემს მიმართ.

-ანგელოზი ხარ!_დარწმუნებით ჩაილაპარაკა და ყელში ხმაურით მაკოცა._ჩემი ანგელოზი!არვიცი როგორ,რატომ და როდის მაგრამ ვიცი რომ, ჩემთვის სულ სხვა ხარ!.

ამის მერე არაფერი არუთქვამს,მსიამოვნებდა ეს ყველაფერი ეს ის დრო იყო როდესაც, სიჩუმემ ყველაფერი თქვა! სიჩუმეც კი პასუხი იყო...ვხედავდი მდინარეს არც მდორე იყო და არც ჩქარი თითქოს დაბალანსირებული იყო ,მომწონდა ასე ყოფნა ,მომწონდა სიჩუმე რომელსაც მხოლოდ მდინარე არღვევდა...უცბათ ერთი კითხვა დამებადა და მინდოდა პასუხიც მეპოვნა მაგრამ...მე არცისე კარგად ვიცნობდი თორნიკეს და ამ კითხვას შესაბამისად ვერ გავცემდი პასუხს,ბევრი ყოყმანის შემდეგ გადავწყვიტე მეკითხა ვიცოდი რომ, პასუხი იმაზე ღრმა და გაუგებარი იქნებოდა ვიდრეე მე წარმომედგინა მაგრამ, მაინც ის უტეხი გრძნობა რომელსაც "ცნობის მოყვარეობა" ჰქვია არმასვენებდა.

-თორნიკე.._ამოვიჩურჩულე.

-გისმენ.

-რაღაც მინდა გკითხო..მაგრამ.._მისკენ შევტრიალდი_

-მკითხე._თბილად გამიღიმა და ამან უფრო გამაკვირვა თურმე "ბიჭს მდინარიდან" რამდენი სახე ჰქონია ერთი "ცინიკური თორნიკე"..რომელმაც თავი მომაწონა და მეორე "თბილი თოკო" რომელმაც გამაკვირვა,ახლა ისეთი თბილი იყო რომ, არაფრის თქმის არ მეშინოდა.

-შეიძლება გავიგო იმის მიზეზი ..._ბოლომდე ვერ ვამთაავრებდი იმიტომ რომ, მისი გაციებული სახის შემეშინდა,გამოხედვა წამში შეეცვალა ახლა არცერთ იმ თორნიკეს არ გავდა რომელიც ჩამოვთვალე ,ახლა უფრო მტაცებელს გავდა რომელიც,ყველაფერზეა წამსვლელი ხელები წელიდან მომაშორა და განზე გადგა.
-ეს იმაზე მტკივნეული თემაა ჩემთვის ვიდრე შენ წარმოგიდგენია უფრო სიმთვრალემ გადამაწყვეტინა და ერთდროულად ამ ტკივილმაც!..ვეღარ ვუძლებ იმ ტკივილს და ჩემი მშობლების სახეს.
შემომხედა მე კი თბილად გავუღიმე ეს კი იმის პასუხად მიიღო რომ , მზად ვიყავი მოსასმენად.

-2წლის წინ დედაჩემმა და მამაჩემმა გადაწყვიტეს დავეოჯახებინე...იმ გოგოს მე არ ვუყვარდი არც მე არ მიყვარდა...მაგრამ მაინც მოათხოვეს ჩემზე იმის სანაცვლოდ რომ, მის შეყვარებულს არ მოკლავდნენ მაგრამ..ის ბიჭი იმაზე ძლიერი აღმოჩნდა ვიდრე გვეგონა..იმ მკვლელს ვახო ერქვა...ჩემი მოკვლა უნდოდათ არვიცი როგორ მაგრამ ჩემი ძმა ჩემში აერიათ და გაიტაცეს დღემდე კი მასზე არაფერი არვიცით...არვიცი მკვდარია თუ არა..არაფერი არვიცი იმაზე სუსტი აღმოვჩნდი ვიდრე მეგონა მამაჩემმა არდამიჯერა და ლონდონში გამიშვა...ორი კვირისწინ ჩამოვედი...ისევ ის დღეები გამახსენდა..სამწუხაროდ ადამიანი სიმთვრალეში იმას აკეთებს რასაც სიფხიზლეში ვერ ან არ ბედავს!..

თვალები აუცრემლიანდა,მთელი ძალით ჩავეხუტე და ვიგრძენი რომ ეს ადამიანი ჩემთვის ყველაფერი იყო..იმ დღემ ჩემი ცხოვრება შეცვალა..ბიჭი მდინარიდან ჩემ სამყაროდ იქცა.
______
იმედია იმედებს არ გიცრუებთ! ^__^ ძაან მახარებს თქვენი კომენტარები და ვისაც არმოგწონთ ნუ კითხულობთ...არ გაძალებთ.
ძაან მიყვარხართ...
თქვენი ჰართბითი..<3