ცუდად ვიყავი ,ჩემთვის აღარაფერს აღარ ჰქონდა მნიშვნელობა...დავცარიელდი თითქოს ყველაფერმა აზრი დაკარგა,რობოტივით ვიყავი ვეღარავინ ვეღარ მცნობდა უბრალოდ მკვდარი ვიყავი,მენატრებოდა ყველა წამი თორნიკესთან გატარებული,მენატრებოდა მისი სახე...მისი სურნელი,მისი შეხება და თვითონ.
ანას ყველაფერი მოვუყევი ის იყო ჩემთან,მაწყნარებდა მაგრამ,ამაოდ თორნიკეს გარდა ვერავინ ვეღარ მშველიდა ყოველდღე დავდიოდი მდინარეზე...თითქოს მქონდა იმედი რომ, ისევ დავინახავდი იმ ჩემთვის საყვარელ სილუეტს...თვალებს ვხუჭავდი და წარმოვიდგენდი იმ წუთებს...მაგრამ მხოლოდ წარმოვიდგენდი,საშინელებაა როდესაც ანალიზებ რომ, ეს მხოლოდ ტკბილი წარმოსახვაა.
არვიცი რატო გაქრა თორნიკე...ვურეკავდი მაგრამ...უშედეგოდ,მთელი ერთი თვე მოსიარულე მკვდარი ვიყავი.

ერთ საღამოს ანას ტელეფონმა დაურეკა...იქით გავიდა ყურადღება აღარ მიმიქცევია რას ამბობდა ჩემს საყვარელ წიგნს ჩავკირკიტებდი.

-რაგინდა?_მკაცრად და უთხრა ანამ.
-უნდა შევხვდეთ._გოგონას ტონი არ შეიმჩნია თორნიკემ და მტკიცედ უთხრა.
-რატომ?(ანა)
-ძალიან გთხოვ ...ეს ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია._მუდარით და მაინც სიმტკიცით უთხრა.
-კარგი._მობეზრებულად ჩაილაპარაკა და ყურმილი დაკიდა.


1 თვით ადრე.

"თორნიკე"

ანდრეას სადარბაზოდან გამოვდიოდი როდესაც,ნაცნობი ნომერი შევამჩნიე "GUG-737"...ერთდროულად დავიძაბე და ცივმა ოფლმა დამასხა ეს ნომერი ჩემი ძმის იყო...შეუძლებელია მანქანაც და ნომერიც ერთმანეთს დამთხვეოდა იქვე შორს მიყენებულ მანქანაში ჩავჯექი და დაველოდე ნაცნობი მანქანის დაძვრას...აი ასეც უკან გავყევი დანგრეულ სახლთან მივიდნენ....
ეს შემზარავი სახე რომელსაც ვერ ვიტან...მეცნო და მეორე უცნობი რომელსაც ასევე საშინელი გამოხედვა ჰქონდა...ნაცნობმა სილუეტმა მეორეს მწარედ დაარტყა და სავარაუდოდ გათიშა...სწრაფად დაიძრა ქოხისკენ და ისედაც მონგრეული კარები უხეშად შეაღო...მალე იქიდან ყვირილის ხმა გავიგონე..და ტვინში სისხლმა ამასხა როდესაც ნაცნობი ხმით ნაცნობი სახელი იღრიალა ვიღაცამ...ეს ვიღაცა ჩემი ძმა იყო რომელსაც...მთელი ამხნის მანძილზე ამაოდ ვეძებდი..სასოწარკვეთილი ვიყავი და აკოს დავურეკე ჩემს ერთადერთ იმედს პოლიციელს...მაინც თავი დავიზღვიე მანქანის "უჯრაში" არსებული სპეციაულარად გადამალული იარაღი ამოვიღე და მანქანადინ სწრაფად გადმოვედი...კარები ისედაც ღია იყო შიგნით შესულს არეულობა დამხვდა, ყველაფერი დალეწილი იყო...არანაერი სინათლე...სიბნელე იყო,სისხლის საშინელი სუნი იდგა..მხოლოდ ერთი ოთახიდან მოჩანდა სინათლე .მეორე სართულზე,ჩუმად და ფრთხილად ავიარე კიბეები და უცბათ საზარელი ყვირილის ხმა მომესმა...უფრო ავაჩქარე ნაბიჯი რადგან ვიცოდი ვისი ხმაც იყო...და იმდენად მტკიოდა რამდენადაც მას ან არა ორმაგად..ჯერ იმიტომ რომ, ვერ ვეხმარებოდი და მეორე მისი ტკივილის გამო...კარები შევგლიჯე და სირენის ხმაც მიწვდა ჩემს ყურთა სმენას იარაღი დავუმიზნე ვახოს და ჩემი ძმის ტანჯულ სახეს შევხედე..
აკოც მალე ამოვიდა და მალე მთელი სახლიც გაივსო პოლიციელებით ..საზარელ თვალებში ბოლოჯერ ჩავხედე მკვლელს და ჩემი ძმისკენ წავედი ძალა მთლიანად გამოცლილი ჰქონდა...გონება კი დაეკარგა...სასწრაფოთი საავადმყოფოში გადავიყვანეთ მთელი 2 დღე კომაში იყო და შოკში...ეს დღეები კი მის თავთან ვაღამებდი და ვათენებდი მშობლებიც ადამიანს აღარ გავდნენ მესამე დღეს გონს მოვიდა...მთელი ორი კვირა კი საავადმყოფოში იწვა გამოწერეს მაგრამ, მაინც არვაყენებდით მთელი დღეები მასთან ვიყავით და ვერ ვიჯერებდი რომ, ჩემთან იყო.


ანას ეს ყველაფერი მოუყვა და თხოვა ანდრეასთვის მშვიდად აეხსნა,იცოდა რომ, ანას მოუსმენდა და ანაც შეაცვლევინებდა იმ აზრს რომ, "ძალით დატოვა"...თორნიკეც არიყო ნაკლებ დღეში მასაც უზომოდ ენატრებოდა მისი ანგელოზი.

"ანდრეა"
შოკში ვიყავი...ყურებს არ ვუჯერებდი,ანას ძლიერად მოვხვიე მკლავები და ამდენი ხნის მერე გავიღიმე სიხარულისგან და მოულოდნელობისგან...გული მიგრძნობდა რომ, თორნიკე ასე ,უბრალოდ არ დაადებდა თავს და არ მიმატოვებდა...უცბათ გავემზადე უბრალო შავი კაბა გადავიცვი ..ტომსები და მდინარეზე ჩავედი...ვგრძნობდი რომ, მოვიდოდა ვიცოდი...ვიდექი და ველოდი 1საათი...ორი საათი და წამოვედი დამძიმებული და იმედგაცრუებული.
სახლში შევედი და მაცივრიდან ცივი წყალი გამოვიღე...ერთი ამოსუნთქვით დავლიე და ჩამოვჯექი უცბათ რაღაც ხმაური მომესმა და ჩემი საძინებლისკენ წავედი...
კივილი ძლივს შევიკავე როდესაც წელზე მოხვეული ხელები ვიგრძენი..ნაცნობი სურნელით გაჯერებული ჰაერი ხარბად შევისუნთქე და მივტრიალდი...თორნიკეს შავ თვალებში ჩავხედე და უბრალოდ მოვეხვიე.
-მაპატიე.
-ჩშ..
გამაჩუმა და ტუჩებზე ჩვეული სიუხეშით დამაცხრა...იქიდან კი ყელს ჩაუყვა სწრაფად შემომაძარცვა შავი ნაჭერი და კვნესა აღმომხდა როდესაც ცხელი ხელები თეძოებზე მომიჭირა...თვალებში ჩამხედა ...თითქოს თანხმობას ელოდა...უკანასკნელი ნაჭერიც მომაშორა და ტუჩებით შეისწავლა სხეულის ყველა ნაწილი რაზეც სიამოვნების ხმებს ვერ ვაკავებდი..მაზოხისტურმა სიამოვნებამ მომიცვა როდესაც ვიგრძენი რომ მთლიანად მისი ვიყავი...გულ-მკერდზე დავადე თავი ის კი ჩემ თმებს ეთამაშებოდა..მალე კი მასზე აკრული მორფეოსის სამყაროში გადავეშვი...

დილას კისკისით გავიღვიძე უფროსწორად მისმა კოცნამ გამაღვიძა.
-გაჩე._თორნიკე სახეს მიკოცნიდა მე კი მის გაჩერებას ამაოდ ვცდილობდი.
-ადექი ..მოემზადე._ხმით მივხვდი რომ, ეცინებოდა.
-რაიყო?_გაკვირვებულმა ვკითხე და თვალები ვჭყიტე.
-ჯვარს ვიწერთ._მტკიცედ ჩაილაპარაკა და ჩემი გადიდებული თვალები არ შეიმჩნია.


გიპიურის ზუსტად ჩემი გემოვნებას რომ, ემთხვევა ისეთ კაბაში გამოწყობილი სიონში ვდგავარ და ვუსმენ მამაოს...ეკლესიის სიმშვიდეს მხოლოდ მისი ხმა არღვევს..გაბადრული გადვხედე თორნიკეს და ღმერთს ასეთი საჩუქრისთვის მადლობა გადავუხადე...მადლიერი ვიყავი რომ..მაჩუქა .."ბიჭი მდინარიდან".

2 წლის შემდეგ.
-დე მამიკოს რატო ეძახი "ბიჭს მდინარიდან"..._გაურკვევლობაში მყოფმა მარიამმა ასეთი შეკითხვა დამისვა და მამის მსგავს ,იდენტირ ბიჭუნას გახედა.

_____
ძაან მიყვარხართ ყველა!!!
მოვრჩი ერთ-ერთ ჩემ :დდ ნაჯღაბნს (ვიცინი)
მადლობა ყველას ვინც კი წაიკითხა და მისი აზრი გამოხატს..
მადლობა ანუკის და სხვებს აკტიურობისთვის...
მალე დაგიბრუნდებით
ნახვამდის...
თქვენი ჰართბითი.