დაბადების დღიდან დიდი დრო გავიდა, ლაშა ჩემს ზარებს არ პასუხობდა, ვღელავდი მაგრამ ვცდილობდი არ შემემჩნია, სწორედ ამ დროს გავიგე რომ ისევ გერმანიაში წავიდა, საქქმეების მოსაგვარებლად და არიცოდნენ როდის დაბრუნდებოდა.. მისი მეგობრები მეუბნებოდნენ მალეო მაგრამ, ამით თავს ვერ ვიიმედებდი..
რათქმაუნდა გული მისგამო უკვე მეორედ მომიკვდა, ხშირად დამისვია ჩემი თავისათვის შეკითხვა, თუ რატომ, რატომ დავიმსახურე ეს.. ჯერ ხომ მხოლოდ 15 წლისვარ, უკვე მეორედ დავკარგე ადამიანი, რომელიც მიყვარდა, რომელთანაც თავს ბედნიერად ვგრძნობდი, მისი ჩახუტება ჩემი ჯრუანტელის ეპიცენტრი იყო..მაგრამ როგორც ჩანს ეს ბედნიერება დიდხანს არ უნდა გაგრძელებულიყო, ასეთი დასკვნა კი იქიდან გამოვიტანე რომ უთქმელად წავიდა..

ამ დღის შემდეგ მეორე დილა გათენდა, სუსხიანი ამინდი იყო, სკოლის ფორმა ჩავიცვი და მამას ჩემს მუდმივ მეგობარს ვკითხე..

-მა შეიძლება კითხვა დაგისვა?
-რათქმაუნდა პრინცესა რამოხდა?
-როდესაც ბიჭი მიდის უთქმელად, როდესაც ასე იქცევა, ეს საქციელი რით შეიძლება აიხსნას?
-ლაშას გულისხმობ?
-მნიშვნელობა არაქვს უბრალოდ მაინტერესებს
-ვერ გიპასუხებ ახლა, თან სკოლაში გაგვიანდება..

მივხვდი ასე რატომაც მოიქცა და სკოლისაკენ გავემართე, არვიმჩნევდი მაგრამ შიგნიდან ეს ფაქტი მღრღნიდა, გულს მიკლავდა და ტირილის სურვილს მიჩენდა.. ასევე ყველამ გაიგო ლაშას წასვლის ამბავი, მაგრამ როდესაც ამჩნევდნენ რომ დიდად არ ვღელავდი თითქოს გული ბოღმით ევსებოდათ.. ეს დიდად არ მაღელვებდა, ჩემი პირველი საზრუნავი ამ ეტაპზე ლაშას დაბრუნება იყო რასაც ვიცოდი ვერ მივაღწევდი მაგრამ მაინც ვეპოტინებოდი..

დღეები ჩვეულებრივად გადიოდა, ხშირად ვტიროდი, მაგრამ ვხვდებოდი რომ ამით ვერაფერს ვუშველიდი, უბრალოდ ტირილი ერთადერთია რასაც ემოციების გადმოცემა შეუძლია..


3 თვეში გავიგე რომ ლაშა ჩამოვიდა და ნახვის სურვილი გამიჩნდა, ამიტომ შეხვედრა ვთხოვე..

-როგორხარ?
-არამიშავს შენ?
-არვიცი.. რატომ არ მითხარი რომ მიდიოდი?
-ვერ მოვასწარი მოულოდნელი იყო..
-ჰო მაგრამ ჩემთვის არუნდა დაგემალა
-ასე ჯობდა..
-რატომ?
-გაიგებ ყველაფერს..

მეტი არაფერი უთქვია, სახლში წავიდა მე კი პარკში დავრჩი.. მისი თვალები და ხმა ახლა მივხვდი რომ გაუსაძლიად მენატრებოდა.. ასევე ჩახუტებაც.. მწვანე თვალებში ჩახედვისას მივხვდი რომ მიყვარდა და მისი დაკარგვა კიდევ ერთხელ აღარ მინდოდა..

მეორე დღეს სკოლაში მოვიდა, მაგრამ ჩემდა გასაკვირად გვერდზე არ მომიჯდა, უკანა მერხზე დაჯდა და თავი მაგიდაზე ედო, გაკვეთილის დასრულების შემდეგ მასთან მივედი და ვკითხე რა ხდებოდა, პასუხი კი არმიმიღია, უბრალოდ გაიღიმა და სახეზე ხელი ჩამომისვა.. არც ჩემს ნათქვამ მენატრებოდი და ისევ მიყვარხარ-ზე არ მიპასუხა.. ამან კი დამაეჭვა და სკოლის შემდეგ იგივე პარკში შევხვდი..

-ლაშა რაგემართება?
-არაფერი რაუნდა მემართებოდეს?!
-ცივად მექცევი, აღარ გიყვარვარ ჰო?
-ნუ სულელობ ძალიან გთხოვ..
-არ ვსულელობ,, უბრალოდ ასეთ შთაბეჭდილებას მიქმნი..
-არვიცი, დრო მჭირდება..
-რისთვის? შენ მხოლოდ 3 თვე იყავი წასული და უკვე დაგავიწყდი..
-არ დამვიწყებიხარ.. 2 დღე მომეცი და ყველაფერს აგიხსნი..
-კარგი..

წავიდა, მე კი ცრემლები წამომივიდა, მინდოდა მეყვირა მაგრამ ძალა არმქონდა.. კიდევ ერთხელ დავკარგე ის ვინც მიყვარდა და კიდევ ერთხელ ვიტირე მისგამო..
როცა ვხვდებოდი რომ მისი მწვანე თვალების დანახვაროგორც ადრე ისე არ შემეძლებოდა, გული მტკიოდა და მხოლოდ სიმარტოვეზე ვფიქრობდი...

პ.ს მოკლედ ბავშვებო დიდი ბოდიში აღარ დავაგვიანებ და მალე დავდებ უფრო დიდ თავებს.. მოგწონთ?