თანხა მალევე ჩავრიცხე,რადგან დილას,როგორც ყოველთვის,რიგი არ არის ხოლმე.სახლში ინტერესთ აღსავსე დავბრუდი.მოუთმენალდ ჩავრთე ჩემი “surface”-ის პლანშეტი და „ლით,ჯი“-დან გადმოვწერე „ადიულტერი“.
იწამოვწექი და ინტერესით ჩავუჯექი.
ლინდას,მართლაც,იდეალური ცხოვრება ჰქონდა.რესპექტაბელური მეუღლე მის გვერდით იყო.მოსიყვარულე დედაა.რა ბედნიერებაა! თანაც წარმატებული ჟურნალისტი.ამაზე ჩავფიქრდი.“განა ეს შესანიშნავია არაა?“ჟურნალისტობა ხომ არაა ადვილი,თანაც როგორი კონკურენციაა ამ სფეროში.
იქნებ ეს ბედნიერება მხოლოდ გარეგანია და იქნება სულაც არაა ეს ყევალეფრიიდეალური,მაგრამ განა ბევრს აქვს ასეთი ბედი? განა ბევრი არ ოცნებობს ამ ყველაფერზე?
მაგრამ ადამიანი ხომ ყველაზე რთული მექანიზმია,რაც კი არსებულა და,ალბათ,რაც კი ოდესმე იარსებებს...
თუმცა ლინდა,ყოველ დილას,როცა თვალს ახელ და აცნობიერებს,რომ ახალი დღე იწყება,პოზიტივით კი არ ხვდება მას,ჩვენნაირდ დადებითი განწყობთ კი არ იღვიძებს,აუტანელ სიცარიელეს გრძნობს,მაგრამ რატომ?
დაფიქრებით ვკითხულობდი და თან ფიქრებს მივცემოდი..ვაანალიზებდი თითოქულ ფრაზასა თუ სიტყვას.
„იქნებ ეს იმის მთვრალია,რომ მობეზრდა არსებული ყოფა..იქნებ აღარ უნდა მონოტონურობაა და მისი შეცვლა მისი დაუოკებელი სურვილია?“-ვფიქრობდი და თვალი შემდეგი სტრიქონებისკენ მიმიქროდა.
უეცრად თვალ წინ წარმომიდგა,ანა(„ანა კარენინადან“) და აირენი(„ფორსაიტების საგადან“)
საღამოს კითხვა დავასრულე და თავში აზრების დაწყობა განვაგრძე.უკვე ნათელი იყო ჩემთვის მისი მდგომარეობა,მაგრამ რომ ვთქვა ვუგებო,არ იქნებოდა ასე,მე ხომ არასდროს მიგრძვნია მსგავსი რამ...თუმცა მე არც მეუღლე მყავს და არც ზრდასრული ვარ,როგორც ლინდა...
ჩავფიქრდი:
„რომანებში მოღალატე ცოლის სახე პოპულარულია..თანაც სულ სუსტად ქმარს აჩენენ,მარგრამ რეალობაში...
ალექსეი(ანას მეუღლე) და სომსი(აირენის მეუღლეც) ხომ ყველაფერს ცდილობენ ცოლის შესანარუნებლად,მაგრამ ამაოდ...განა სომსი 12 წლის მერეც არ გაიბრძოლებს ცოლის დასაბრუნებლად? თანაც ცოლის,რომელსაც ზედმეტ ცივ ვიავსაც კი არ აკარებდა,ყევლა სურვილს უსრულებდა,მაგრამ ის მაინც არქიტექტორთან გარბის...ბოსინი ხდება მისი სიყვარულის საგანი....

თანაც ასეთი ღარიბი და მაინც იზიდავს..
იქნებ ცხორვებაში სიყვარული კომფორტთან არ უნდა გავაიგივოთ...აი,უბედურება რაშია..
მოკლედ,ისევ დავუბრუნდი ჩემს წიგნს...თორემ ჩემი ნაკითხობით,შკარად,შორს წავიდოდი...
საბოლოო ჯამში,წიგნით კმაყოფილი დავრჩი...ისევ მათი სახეები მედგა თვალწინ.
„ნეტა,რეალობაშიც ასეთი მიმზიდველი იქნებოდა ლინდა?“
„მადლობა კოელიო“-გავიფიქრე და მხოლოდ მაშნ გამახსენდა,რომ სალოს უნდა დაერეკა.ტელეფონს დავხედე და გამოტოვებულმა ზარებმა შემაშფოთა..
„სალო გაგიჟდებოდა“.
მაშინვე დავურეკე.
-გოგო,ცოცხალი ხარ?
-ბოდიში.წიგნს ვკიტხულობდი და..
-რა გითხარი შენ...
-„ადიულტერი“.
-აა ახალი რომ არის რაღაც..საინტერესო იყო?
-კი,ძალიან,მაგრამ ლინდას ვერ გაუგებ.
-ჰო,თავისთავად-გაეღიმა სალოს.
-როგორ ხარ?
-შუა ღამით ჩამოვალთ.
-აქ იქნებით?-გამიხარდა ისე,თითქოს სალომე დიდი ხნის უნახავი მყავდა,თუმცა ერთი დღე არ იყო ცოტა.
-აბა სად.
-მიხარია..მომენატრე.
-მეც,მომენატრე.ახლა წავედი.
გამითიშა და ისევ დავუბრუნდი ფიქრებს....ფიქრებს,რომლებსაც ვერ ვექცევი და ან რატომ უნდა გავექცე?
ფიქრები და ოცნება,-ეს ხომ ორი რამეა,რაც მუდამ გამჯდარი მქონდა გონებასა თუ გულში..მქონდა და მაქვს კიდეც...
ბავშვობაში მრავალჯერ მიფიქრია,თუ რას გავაკეთებდი,თუ ჩემს ხელთ იქნებოდა რამდენიმე ადამიანის სიცოცხლე,მათი ცხოვრება ანუ რამდენიმე სამოცდაათიოდე წელი...6 წლის ვიყავი,როცა ვოცნებობდი ამაზე.მახსოვს,ერთხელ დედას გავუმხილე და მითხრა,მსახიობი გამოდიოდი,მას მერე მიყვარს ეს სპეციალობა და მას შემდეგ დავისახე ოცნებად,მსახიობი ვყოფილიყავი.
რაღაც წრეზეა უკვე წლები დავდივარ,მაგრა მსერიოზული როლი არასდროს მქონია..ეს შემოთავაზება კი რაღაც გაელვებაა.წარმოიდგინეთ,წვიმიანი ამინდია და,უეცრად,მზე გამოანათებს..სხივებს მოჰფენს არემარეს და გამოიდარებს..ან წარმოიდგინეთ,ავადმყოფი,რომელსაც სერიოზული დაავადება სჭირს,ჩაიტარებს ოპერაციას და ეუბნება ექიმი,რომ სრულიად განიკურნა..განა რა არის ამაზე დიდი ბედნიერება?
მე არც ავადმყოფი ვარ,არც წვიმიან ამინდში დავეხეტები,მაგრამ ეს ჩემთვისრაღაც სასწაული იქნება..თუ იქნება,რა თქმა უნდა...
ზოგჯერ ყველაფერს ვაჭარბებ..ზოგჯერ ისე მივდივარ ოცნებებში,რომ ის რეალობაში მეღრევა...ეს ჩემთვის ერთგვარი შოკია,როცა გავაცნობიერებ,რომ რეალურ ცხოვრებაში სულ სხვაგვარადაა ყველაფერი.
ზოგჯერ სენტიმენტალური ვარ,მაგრამ ყოველთვის ვცდილობ გრძნობების მოთოკვას...ძლიერი ადრენალინი მიყვარს,მაგრამ ყოველთვის არ ვაძლევ თავისუფლების ნებას..
ზოგჯერ სიზმარში ისეთი ბედნიერი ვარ,რომ გაღვიძებისას ვტირი...ვტირი და ისევ ვოცნებობ უკან დაბრუნებას,დაბრუნებას სიზმარში...
საღამოს ფიტნესში წავედი.სარბენ ბილიკზე დავიწყე სირბილი,როცა ისევ ვიგრძენი მზერა,რომელიც დიდი ხანია თავს არმანებებდა.
დიახ,დიდი ხანია მიყურებს ერთი მამაკაცი..ვგრძნობ,როგორ მაკვირდება,მაგრამ ყურადღება არც არასდროს მომიქცევია..განა შეხედვა რამეს ნიშნავს? ვის არ ვუყურებთ და ვის არ ვაკვირდებით..განასაკუთრებით მამაკაცები..
ისე ისეთი მამაკაცია,რომ შოკს დაუძახებ..უფრო მეტიცაა.რაღაც გასაოცარი გარეგნობით გამოირჩევა..წინ ოდნავ ქოჩორივით უცნაური ფერის თმა ყავისფერი,მაგრამ უფრო ღია...ლამაზად დაყენებული ოდნავი წვერი,გამაგიჟებელი მზერა და თვალები,წარმები..სწორი ცხვირი..თუმცა ფორმებში მაინც და მაინც ვერ ვერკვევი...დაახლოებით 190 სნტიმეტრი სიმაღლის..აღვნიშნავ,რადგან თავადაც მაღალი ვარ და პირველ რიგში სიმაღლეს ვუყურებ..მერე რა სხეული..დაკუნთული და საშინალად სექსუალური ფორმები..ისეთი,რომ ნებისმიერ ქალს გააგიჟებს..
რამდენჯერმე მეც შევხედე,თუმცა დარწმუნებული ვიყავი,რომ უბრალოდ შემომხედა,როგორც ნებისმიერს..არ მიფიქრია,თუ დაინტერესდებოდა ჩემით.
ორ საათში,როცა ვარჯიშს მოვრჩი და გამოვიცვალე,გარეთ გავედი და „ტაქსის“ დავუწყე ლოდინი.
ბოხი ხმა მომესმა უკნიდან.
-თქვენ მგონი ელიზა გქვიათ.
-მე?-დაბნეულმა გავიხედე უკან და გაშტერებული ვიდექი...ამ ერთი სიტყვის თქმაც კი ძლივს მოვახერხე..თავს საშინლად უხერხულად ვგრძნობდი და გულში მხოლოდ ერთს ვიმეორებდი:“მალე წავიდეს“,მაგრამ უცნობი წასვლას არ აპირებდა.
-დიახ,თქვენ..
-დიახ,ელიზა ვარ..-შერყეული ხმით ვუპასუხე და ისიცკივერ მვიაზრე მეკითხა,თქვენ რა გქვიათო.
-მე ნიკა მქვია-გამიღიმა და სექსუალური მზერა მტყორცნა,როგორიც ჩვეოდა ხოლმე.
პასუხად მეც გავუღმა.
-სად ცხოვრობთ?
კითხვა გავიგე თუ არა ისე დავიბენი,თითქოს რაღაც საოლიმპიადო ამოცანა ეკითხვათ:
-მე? საბურთალოზე...
-ვინმეს ელოდები?
-„ტაქსის“.
-შემიძლია წაგიყვანო.
-არა,არშეწუხდე.
-თან გზაში დავილაპარაკებთ.უკეთ გაგიცნობ.
-მე...
-წავიდეთ?-შემომხედაისემწველად,რომ უარის თქმაც კი ვერ მოვახერხე.მეორე მემეჭიდავებოდა:“კი,კი,კი“.
ვერცხლისფერი მანქანისკენ მანიშნა.რაღაც ძვირადღირებული უნდა ყოფილიყო,მაგრამ,რადგანაც ვერ ვერკვევი ფირმებში,ვერ ამოვიცანი,თუმცა ამას რა მნიშვნელობა ჰქონდა.
კარი თავაზიანად გამიღო დამანქანა დაქოქა.მისამართი ზუსტად ვუთხარი და ჩემი სახლისკენ აიღო გეზი.ეტყობოდა,რომ არ ჩქარობდა..უნდოდა,რომ ჩვენი საუბარი დიდ ხანს გაგრძელებულიყო.
-რა გვარი ხართ?
-კალანდაძე,თქვენ?
-ბერიძე.იცოდე,რომ ყველასთან ასეთიოფიციალური არ ვარ.
-რას გულისხმობთ?
-თქვენობით არ ვსაუბრობ.
-აბა,ჩემთან რამ განაპირობა?
-დიდი ხანია,რაც მინდა თქვენი გაცნობა..ალბათ,გრძნობდით მზერას..
-არ შეხვიდეთ როლებში...მე თავად მომავალი მსახიობი ვარ და ამაში ვერ მაჯობებთ-გავუღიმე და შევხედე...მისი თვალების ღელვას ვგრძნობდი,ვგრძნობდი და ვხედავდი...
-არა,არ შევდივართ...თუ ნებას დამრთავთ...შენობით ვისაუბროთ-ცოტა ისიც დაიბნა,არადა არ მეგონა,თუ მასაც სჩვეოდა დაბნევა.
-აჯობებს,ალბათ.
-კარგად ვარჯიშობ.
-მადლობ..შენც.
-მადლობა,ელიზა.არ დავიწყებ იმას,რომ ძალიან ლამაზი ხარ და ასე შემდეგ..ეგ ისედაც ცხადია.
-როგორი პირდაპირი ხარ.
-კი,არ მოგწონს?
-პირიქით-გავუღიმა,მაგრამ უფრო დავიბენი.
-რამდენის ხარ?
-შენი აზრით?
წარმოდგენა არ მაქვს.
-მაინც?
-რა მნიშვნელობა აქვს საპასპორტო ასაკს-უფრო ღრმად გაიღიმა ისე,რომ რამდენიმე თეთრი კბილი მთლად გამოაჩინა.
-17-ის ვხდები.
-21-ის ვარ.
-დაახლოებით მასე ვფიქრობდი-მეტი ვერაფრის თქმა მოვიფიქრე.
-მოკლედ,უნივერსიტეტში ვსწავლობ.მაგისტრი ვარ.ისე პროგრამისტი ვარ..საკმაოდ კარგი.ერთ კომპანიაში ვმუშაობ.
-მხიბლავ?
-თავისთავად.ვის არ მოუნდება შენნაირი მშვენების მოხიბლვა.
-ჰაჰჰაჰ...ნუ აჭარბებ.
-არა,მე ყოველთვის სიმართლეს ვამბობ.განა თავად არ თქვი პირდაპირი ხარო?
-სიტყვაზე ნუ მეკიდები.
-მისმინე,მოდი სადმე შევიაროთ.რახან ასე ცავებით საუბარში..
-იცი,რა?
-ხვალ ჩემი დაქალი ჩამოდის დილას და თავზე უნდა დავადგე.
-სად იყო?
-როგორი ინტერესიანი ხარ?
-კი,კი,ცნობისმოყვარე ვარ-ძაღლის პატარა ლეკვივით შემომხედა,დიდები რომ დაჩაგრავენ ხოლმე და პატრონს,ძვლისთვის რომ ეალერსება,ლოკავს და კუნდს ატრიალებს.
-სოფელში,ნათესავი გარდაეცვალა და.
-ერთი დღით?
-დიახ.
-რამდენს საათს ხედავ მას?
-არ ვიცი..საკმაოდ დიდ ხანს და,ამიტომ განშრებისთვის ეს ერთი დღე ძალიანგრძელი გამოდგა.
-ელიზა,მისმინე...დილას მე დაგირეკა და გაგაღვიძებ..ჯერ 12 საათიც არაა.
-თვალებით გინდა დამიყოლიო?
-მე არ მეწინააღმდეგებიან-მზერა შეიცვალა.
-კარგი,წავედით.
-რაღაც კაფეაა აქ.არ არის შენნაირი საოცრება,მაგრამ წავა.
-წავიდეთ.
მანქანიდან გადმოვიდა და კარები თვითონ გამიღო.
-ასეთი ხარ ყოველთვის,თუ ხელოვნურობ?
-ხელოვნურის რამე მეტყობა.არ მითხრა ტანიც ხელოვნური გაქვსო.
-როგორ გეკადრება-მეც გავთამამდი.
კაფეში შესასვლელი კარი გააღო.
-რას შეუკვეთავთ?=მომსახურე პერსონალი მოგვიახლოვდა და გვკითხა.
-ცივი ყავა.ოღონდ უშაქროდ.
-მეც,ორი კოვზი შაქრით-ნიკამ შეუკვეთა და მერე მე შემომხედა.
-რა ლამაზი ხედია-სიჩუმე დავარრვიე,თორემ მის გაშტერებულ მზერას ვერ გავუძლებდი.
-შენ უფრო ლამაზი ხარ.
-ყოველ ნაბიჯზე როგორ უნდა...
-გეყო...-გამიღიმა...აბა,რა უნდა ვაკეთო? პირდაპირი ვარ და არ დაგიწყებ ვიმეგობროთო.
გამეღიმა.
-რა გაცინებს?
-მართალი ხარ.ვერ ვიტან მასეთ ქცევას.
-აჰა...შენც ამბობ..უი,შეყვარებული გყავს?-ლამის იყო თვალებში ჩამძრომოდა.
-მე? შენი აზრით?
-ჩემი აზრით,არა?
-რატომ გგონია?
-რადგან შენნაირ ლამაზ გოგონას მარტო არავინ გამოუშვებდა ასე გვიან..აშკარად,მოგაკითხავდა..და იცი რა?
-რა?
-ის ყველაზე ბედნიერი ადამიანი იქნებოდა...
„ბედნიერი?“-ფიქრებში დაბნევა ისევ ვიგრძენი...

მიყვარხართ..
მადლობა დიდი ჩემს მკითხველებს..
ველი შეფასებებსა და აზრებს კომეტარებისა სახით..იმედია,კვლავ გამიზიარებთ..