მთელი ღამე საავადმყოფოში გაათენა. არც იცოდა ამას რატომ აკეთებდა. ალბათ, იმ სიმპათიების გამო, რომელიც მამაკაცმა აღუძრა, მაგრამ ხომ იცოდა, რომ ნიასთან იყო ეს კაცი და შეეძლო მისთვის დაერეკა, არც თავად ეწვალა შემდგომ და არც მამაკაცი გაეწვალებინა წრიპინა ნიას ეჭვიანობით. მაგრამ იეგოისტა, თითქოს გულში ჩაიკრა და აღარ აპირებდა ვინმესთვის დაეთმო. მთელი ღამის განმავლობაში თვალს ვერ ხუჭავდა. შიში, რომელიც მაშინ განიცადა, როცა გუგას სისხლიან სახეს წააწყდა, ღამეც გაჰყვა და არ მისცა ნება მოდუნებულიყო. ფანჯრიდან შემოსული მთვარის მკრთალი ნათებით განათებულ მამაკაცის სახეს აკვირდებოდა და ხვდებოდა, რომ უნაკლო ნაკვთები ქონდა. ისეთი, ბევრ გოგოს რომ შეშურდებოდა.
ერთი წაქცევით გუგამ ტვინის შერყევა მიიღო, ოღონდ მსუბუქი, თუმცა, როგორც იტყვიან, ბეწვის ხიდზე გაიარა, საფეთქელამდე ბევრი არ აკლდა დაზიანებას.
ექიმებს მოატყუა ბეამ, რომ გუგას ცოლი იყო და საჭირო არ იყო სხვებისთვის ამ ამბის გაგებინება, თავად გააგებინებდა. ასე რატო მოიქცა თავადაც არ იცის, მაგრამ დილით, სანამ მამაკაცი გაიღვიძებდა, ტელეფონი მოპარა და ვარაუდით გადაურეკა მის ძმაკაცებს, ყველაფერი მათ მიანდო. მერე კიდეც გაიღვიძა გუგამ.
–დილამშვიდობის, – შეპარული ღიმილით მიესალმა და ფარდა ოდნავ გაწია, რათა მზის სხივები, რომელიც თვალებში აჭყიტებდა მამაკაცს, დაეფარა.
–დილამშვიდობის, – შეცვლილი, ჩახლეჩილი ხმითა და თავისებური, უნაკლო ღიმილით მიესალმა ისიც.
–ალბათ, საშინელი სურნელია, მაგრამ რამოდენიმე დღე მოგიწევს აქ გაჩერება... – მხრები აიჩეჩა და მის წინ, სკამზე ჩამოჯდა. – გახსოვს რა მოხდა? – ინტერესით მიაჩერდა გუგას მწვანე, ღრმა თვალებს.
–მკრთალად... – ნათქვამს სულის შემახონებელი ამოსუნთქვა დააყოლა.
–ცუდად ხარ? – შეშინდა ბეა.
–არა, ბეატრის. ვინმეს გააგებინე?
მიზანში გაარტყა, ის კითხვა დაუსვა, რომელიც უნდოდა ბეას.
–შენს რამოდენიმე მეგობარს დავურეკე, ყველამ მოვალო განაცხადა, – მხრები აიჩეჩა უდარდელად.
–ნიას არ დაურეკე? – ქალის გული თითქოს რაღაცამ გაწიწკნაო ამ კითხვაზე, მაგრამ მალევე მიხვდა, რომ სულ ტყუილად.
–ნია... ნია არ გამხსენებია, – დაიბნა.
–მომაწვდი ტელეფონს, რომ დავურეკო?
ამაზე უფრო დაიბნა ბეა და რამოდენიმე წუთის ყოყმანის შემდეგ გაუწოდა მობილური.
–არ მინდა ნიამ იეჭვიანოს. ვიცნობ მას და ვიცი, რომ ეჭვიანობას არ დაკმარდება, – შეცბუნებულმა გადახედა გუგას, რომელსაც რაღაც სხვანაირი ღიმილი აუთამაშდა სახეზე.
–არ იეჭვიანებს, – ღიმილითვე უთხრა და პასუხს დაელოდა. რამოდენიმე წუთში ამცნობა მომხდარის შესახებ და ისიც გააფრთხილა, რომ დედამისისთვის არაფერი ეთქვა.
ამ უკანასკნელი ნათქვამისგან ბეამ გამოიტანა დასკვნა, რომ ერთად ცხოვრობდნენ ნია და გუგა, ესეიგი ცოლ–ქმარი იყვნენ, ესეიგი მამაკაცთან მისი შანსები ნოლის ტოლი იყო და მისი ადგილი აქ არ იყო.
–მოდი მე წავალ, – ფეხზე წამოდგა დაბნეული ბეა, როგორც თავის მოსაზრების სისწორეში დარწმუნდა.
–რატო? – გაოცებულმა ახედა ქალს გუგამ.
–როგორც ვხედავ ჯანმრთელად ხარ, უკეთ. მალე შენი მეგობრები და ნია მოვლენ და არ მინდა, რომ ვინმემ რამე ცუდად გაიგოს, – გულწრფელობისგან დაიცალა ქალი.
გუგას კიდევ ერთხელ შეეპარა ირონიული ღიმილი სახეზე, როცა მეგობრებისგან განაცალკევა ნია. ბეა, რა თქმა უნდა, ვერ მიხვდა რატო იღიმოდა ასე ირონიულად და ეს ფაქტი აცოფებდა კიდეც.
–დარჩი, ბეა, – ცხელი ხელი მაჯაში წაავლო და გაუღიმა, ახლა უფრო თბილად. – ვხედავ როგორ გენთება თვალები ნიას ხსენებისას, – თბილი ღიმილი ისევ ირონიულით შეიცვალა. – მომწონს შენი ანთებული თვალები, მაგრამ წყნარი მირჩევნია, ამიტომ გეტყვი, რომ ნია ჩემი დაა.
სიბრაზისგან გაიბერა. თავის თავზე ბრაზდებოდა, თორე გუგა რა შუაში იყო. ყოველთვის ასეთი სულელი რომ იყო, იმაზე ბრაზდებოდა. აბა რა არის, ყოველთვის ალბათ–ით რომ ცხოვრობს ახალგაზრდა გოგო?
–გასაგებია, მაგრამ... – თავის დაძვრენას შეეცადა, მაგრამ ვერ შეძლო წინადადების დასრულება პალატაში რამოდენიმე მამაკაცი შემოცვივდა. ალბათ ისინი არიან, დილით რომ დაურეკა ბეამ.
–, როგორც გავიგეთ მაშინვე გამოვცვივდით! კარგად ხარ? – ერთ–ერთი შეშინებული მივარდა.
–ხო, კარგად ვარ. ბეას დავეჯახე და წონასწორობა ვერ შევინარჩუნე, გავენთხე მიწაზე, – გაეცინა, – ახლა ყველაფერი ათიანზეა.
მოკითხვა–მოკითხვით ილაპარაკეს. შემდეგ გუგამ მოიფიქრა, რომ დრო იყო კედელთან უხერხულად ატუზული გოგონა გაეცნო თავისი ძმაკაცებისთვის და თითით უხმო ბეას თავისთან. გოგო გასწორდა, მაგრამ არ მისულა გუგასთან. ჯერაც იმაზე ბრაზობდა, რომ ასეთი რაღაც დაუშვა და ხელი შეუწყო მამაკაცმაც. ხომ შეეძლო, რომ მანამდე ეთქვა და იყო და არა ცოლი და ათასი საზიზღრობა (ბეასთვის).
–ბიჭებო, ეს ბეატრისია, მას დავეჯახე, თანაც მეორედ! – სიცილით აღნიშნა.
–სასიამოვნოა! – თითქმის ერთ ხმად შესძახეს და შემდეგ ჯენტლმენურად გაეცნენ.
–მე ირაკლი ვარ! – წამოიძახა ერთ–ერთმა მხიარულმა. – ეს თოკოა, ეს კი ნიკო, – თავადვე გააჩნო დანარჩენი ორი.
–თქვენი სახელები ვიცოდი, დღეს რომ დაგირეკეთ, – უხერხულობისგან გაიკრიჭა ქალი.
–ბეა, შეგიძლია ბუფეტიდან ბიჭებს ყავა ამოუტანო? – მუდარით გადახედა გუგამ.
მორჩილი ბავშვივით დაჰყვა მამაკაცის ბრძანებას და პალატიდან გავიდა. ლიფტს არ დალოდებია, სწრაფად ჩაირბინა რამოდენიმე სართული კიბეებით და ნაცნობი კლინიკის ნაცნობ ბუფეტში შევიდა. 4 ქილა უნალექო ყავა იყიდა, თითო კი მაწონი და არაჟანი, რაც ახლა დაიშვებოდა გუგასთვის. ამჯერად კიბეებს ვეღარ მიენდო და დახუნძლული შევიდა ლიფტში. გამოსვლისას ცდილობდა, რომ წონასწორება შეეკავებინა და არ განთხმულიყო იატაკზე ყავებითა და რძეულობით. კართან რომ მივიდა, შესახსნელად შეყოვნდა, რადგან ხელები ქონდა სავსე და ვერაფრით წვდებოდა სახელურს. მათი ხმამაღალი ლაპარაკი ისმოდა.
–ისაა? – იცნო ირაკლის მხიარული ხმა.
–არ ვიცი... დამაბნია... სულ ისეთია, სასწაული და ამავდროულად რაღაცნაირი... მგონია ვერ გავუგებთ.. – გუგას ხმამ დაარღვია სიჩუმე რამოდენიმე წამიანი პაუზის შემდეგ.
–სცადე მერე , პირველი იქნება თუ უკანასკნელი, – ისევ ირაკლის მხიარულმა ბარიტონმა გაიჟღერა და სიცილს მოყნენ ბიჭები.
რამოდენიმე წამი კიდევ მოიცადა, დაბნეული იყო გუგას ნათქვამით. ნუთუ მასზე ლაპარაკობდნენ? ალბათ. და სწორედ ამან დააბნია, თანაც საოცრად. კარებს ცოცხალი თავით არ აღებდა, „ალბათ ცუდი წარმოდგენა შეექმნებათ ჩემზე, რომ მიხვდნენ ვუსმენდიო“ – გაიფიქრა. ძალიან სულელი გოგოა, საიდან უნდა მიხვდნენ ახლა ბიჭები, რომ გაიგო მათი საუბარი? ანდაც მიუხვდნენ, რა გაიგო ახლა ისეთი?
წვალებით მისწვდა სახელურს და წვალებით შეაღო კარი. ღიმილით გადმოხედეს ბიჭებმა. მერე თოკო წამოფრინდა მისაშველებლად და ხელიდან გამოგლიჯა ქილები და დაარიგა. ერთი ყავა თავისთვის დაიტოვა, მეორე ნიკოს მისცა, მესამე ირაკლის, მეოთხე ბეას და ხელში დარჩენილი მაწონი საჩუქარივით გაუწოდა გუგას.
–მეღადავები? – ამრეზით ახედა და ცარიელი ხელი ძმაკაცისას გაჰკრა.
–არ გიყვარს მაწონი? – სახე აკაფრულმა გახედა დამორცხვებით მამაკაცს და შემდეგ ბიჭებს, რომლებიც სიცილის შეკავების გამო გადაწითლებულიყვნენ.
–კარგი რა, ბეატრის, მაწონი რა სასმელი ან საჭმელია? – საყვედურით უთხრა და თოკოს ხელიდან გამოსტაცა ყავა.
–მითხრეს ყავა პაციენტისთვის არ შეიძლებაო... – დარცხვენილმა, უხერხულობით ჩაილაპარაკა.
–ეე, ჩემი ყავა! – პატარა ბავშვივით წამოიყვირა თოკომ.
–აი, გამომართვი, მე მაინც არ მინდა, – მხრები აიჩეჩა და ქილა თოკოს გაუწოდა.
მამაკაცმა გუგასკენ გააპარა მზერა, რომელიც უბრიალებდა მწვანე, დიდრონ თვალებს.
–იყოს, არ მინდა, – ბუზღუნით ჩაილაპარაკა და გაბუტული დაიძრა თავისი ადგილისკენ.
–კარგი რა, – შეეხვეწა ბეა, – მე მაინც არ ვარ ამის დამლევი, ისეც გული მიფრიალებს, – წამოცდა და მაშინვე კბილებში მოიქცია თავისი მოსაჭრელი ენა.
–გული გიფრიალებს? რატო? – გაკვირვებულმა გადმოხედა სამყაროზე დაბრუნებულმა ირაკლიმ.
–არ ვიცი, ალბათ წნევა მაქვს დაბალი, – მხრები აიჩეჩა. – არაფერია.
რამოდენიმე წუთი კიდევ ისაუბრეს. ბიჭებმა გუგას ხიფათობის ამბები მოუთხრეს უხერხულობისგან აწითლებულ ბეას. შემდეგ გაიხსნა, გაუგო ბიჭებს და მორცხვობის სიწითლე სიცილისამ შეცვალა. მერე ექიმიც შემოვიდა პალატაში. „საგანგაშო არაფერია და თუ გინდათ წაიყვანეთო“ – ღიმილით გადახედა პატარა ბავშვებივით მოფხუკუნე ბიჭებსა და გოგოს, – „მაგრამ წოლითი რეჟიმი ორი დღე მაინც სახლში!“ – სიმკაცრით დაამატა გუგას გასაგონად და თვალები დაუბრიალა.
გამოეწყვნენ და წამოიშალნენ.
ბიჭებმა თავიანთი არ დაიშალეს, ახლა რესტორანში წავალთ და ამ ამბავს აღვნიშნავთო! ბეა ვერ ხვდებოდა რა იყო აღსანიშნი, თავი რომ გაიტეხა და მცირედი ტვინის შერყევა მიიღო მამაკაცმა თუ რომ გამოწერეს. ბოლო უფრო ლოგიკური იყო, მაგრამ ამავდროულად არაადეკვატური.
ისევ ხუმრობები, ისევ ამბები, ცოტა სასმელი და ბევრი საჭმელი... ბეა არაფრის დიდებით არ იკარებდა სასმელს და საჭმლითაც მორიდებით ილუკმებოდა. მთელი დღე და ღამე თავთან გაათენა და არაფერი ქონდა ნაჭამი, მაგრამ მაინც არ აძლევდა თავს უფლებას, რომ ღორივით ჩამსკდარიყო ბიჭების დასანახად.
–ბეატრის, – მიმართა გუგამ, რომელსაც სულ ოდნავ შეცვლოდა ხმა, ჩახლეჩვოდა. „ალბათ სასმლის ბრალია“ – გაიფიქრა უცბად და ყურადღებით დაელოდა გაგრძელებას. – მინდა ჩვენი შეხვედრისა და გაცნობისა დავლიოთ! – ბოლო სიტყვა გამოკვეთა და ნამუსი შეუწუხა, უეჭველად უნდა დაელია.
–გუგა... – თავის დაძვრენას შეეცადა, მაგრამ როგორც კი მწვანე, მობრიალე თვალებს წააწყდა, მაშინვე დასტაცა ჭიქას ხელი და მოცინარ ირაკლის გაუწოდა – შემივსეო.
იმდენი ქნეს, რომ გოგო გრადუსში შეიყვანეს. ბეა გუგას ზედმეტადაც ენდობოდა, მისი მწვანე, სიცოცხლით სავსე, ნათელი თვალების სწამდა, თორე არასდროს იკადრებდა ამდენ ბიჭში დაჯდომასა და დალევას.
წამოსვლისას გუგამ არ დაიშალა მე წაგიყვან სახლშიო. ბიჭები ერთი მანქანით იყვნენ, გუგამ კი გადარეკა და ვიღაცას სიმკაცრით მოთხოვა: „მანქანა ამა და ამ ადგილად მოიყვანეო“.
–გუგა, მთვრალი ხარ, – ამოიკვნესა შეშინებულმა ბეამ.
მამაკაცმა მაჯაში ძლიერი ტორი ჩაავლო და მკერდზე აიკრო შეშინებული ქალი.
–მერე რა, მთვრალი კაცი ყველაზე ალალი კაცია! – გაუღიმა, თავი ნელა ჩააჩოჩა დაბლა და ცხვირი – ცხვირზე გაუხახუნა. ქალს გააჟრჟოლა და ისედაც მოკანკალე სხეული სულ მოეთენთა. საცა იყო გული წაუვიდოდა და გუგას მკერდს მისვენებული დალევდა სულს. – ბეა, შემომხედე, – ცალი ხელი გაათავისუფლა და ნიკაპზე მოუჭირა ორი თითი, შემდეგ ნელა ააწევინა თავი და თვალებში ჩააშტერდა. – როგორი სუფთა ხარ, – ცხელი სუნთქვა სახეზე მიაფრქვია და ნელა შეეხო ბეას ბაგეებს, რომელიც სხეულს ვეღარ გრძნობდა.
__________________________
წუხელ ვერ დავდე და მომიტევეთ. ვეცდები თორმეტის მერე დავდო <3 უღრმესი მადლობა სითბოსთვის და კიდევ ერთხელ ველი გამხნევებას (გამიტკბა) :დ <3