იმ წამს, მთვრალი კაცის ის კოცნა ყველაფერს ერჩია. ეს უმანკო გოგო, რომელსაც შეყვარებულიც არ ჰყოლია, პირველად კოცნიდა მამაკაცს, მთვრალს, მაგრამ ყველაზე სუფთას. კოცნიდა და მუხლები ეკვეთებოდა. მუცელში თითქოს გაზაფხული დგებოდა, ყველა მცენარე ერთიანად ყვავდებოდა და პეპლებიც იშლებოდნენ. მერე რა, მამაკაცის ტკბილ ბაგეებს თუ სასმლის გემო ერეოდა, მაინც ყველაზე გემრიელი იყო და ბეას ნება რომ ყოფილიყო, არასდროს მოსწყდებოდა. მინაბული მკლავებში აკვდებოდა მამაკაცს. წამწამები მჭიდროდ მიეერთებინა ერთმანეთისთვის და ცდილობდა აჰყოლოდა გუგას. ო, თქვენ ვერც კი წარმოიდგენთ გუგას როგორ გადაჰყავდა ჭკუიდან ქალი.
მერე მოსწყდა მამაკაცი მის ბაგეებს. დენდარტყმულივით გამოფხიზლდა და თვალები ჭყიტა. რამდენადაც მოეწონა პირველი კოცნა, იმდენად შეიძულა თავი. მადლობა ღმერთს მამაკაცი მოეგო გონს, თორე მეტი რომ მოენდომებინა, ისე გააგორებდა, თითქოს არაფერიო.
დარცხვენილმა, დასჯილი ბავშვივით თავი დახარა და შემდეგ უკან–უკან დაიწყო დახევა.
–ნუ გამირბიხარ, – მკაცრად, თუმცა ჩურჩულით წარმოთქვა მამაკაცმა და მაჯაში ჩავლებული ძლიერი მკლავით მისწია თავისკენ.
–არც კი გიცნობ... – ხმა აუკანკალდა ქალს.
–ბეატრის.. შემომხედე, – ნიკაპში ნაზად ჩაავლო თითები და თავი ააწევინა. – არ მიცნობ არ ნიშნავს იმას, რომ ვერასდროს გამიცნობ. პირველივე შეხვედრაზე გამაგიჟე... – თავისებური ღიმილი აჩუქა და ქალის ტკბილ ბაგეებს კიდევ წაეტანა. გაცოფებულმა ჰკრა ხელი მანამ, სანამ გონება შეწყვეტდა მუშაობას.
–საქმეც მაგაშია, რომ გაგაგიჟე... გთხოვ, ახლა ტაქის გამოვიძახებ და სახლში წავალ, მეორედ კი არ ეცადო მომიახლოვდე! – უკანასკნელმა სიტყვებმა მეხივით დაიქუხა.
ქალი შეტრიალდა და სწრაფი ნაბიჯებით დატოვა რესტორანთან გაკვირვებული გუგა. კაცს ასეთი სითავხედე ჯერ არ ენახა არც ერთი ქალისგან, რადგან პირველივე დანახვისას გადარევდა ხოლმე ყველას. ალბათ, ეს სითავხედე იყო მიზეზი იმისა, რომ განუახლდა გაგიჟება კაცს.
ტაქსისთვის არ დაურეკავს, ანკას დაურეკა და სთხოვა, რომ თავისი მანქანით გამოსულიყო.
ანკამ მანქანა რამოდენიმე თვის წინ იყიდა, მაგრამ გადატვირთულ საათებში ქალაქში მოძრაობას ერიდება. გამოუცდელია და ეშინია, რომ ან ვინმეს გაიტანს, ან თავად გაიტანს ვინმე. ეს გადარეული გოგო სიცოცხლეზე უზომოდაა შეყვარებული და თავის თავს ვერ გამოუტანს განაჩენს.
სანამ ნაპირს მიუყვებოდა ბეა, ბევრი ფიქრი მოასწრო. ზოგადად, ფიქრი მისი განუყოფელი ნაწილია. არასდროს წყვეტს, რომ ძინავს, მაშინაც ასწრებს საზოგადო საკითხებზე ფიქრს. თავის ორ ქვეცნობიერს ხშირად ედავება და მათი დავიდან სწორი დასკვნა გამოაქვს. გუგაც თავისი ქვეცნობიერების ამორჩეულია. იმ საღამოს, როცა პირველად შეხვდა და მერე მეორედაც შეახვედრა ბედმა ერთმანეთს, მთელი ღამე მამაკაცზე ფიქრი არ შეუწყვიტავს, რამოდენიმეჯერ დაესიზმრა კიდეც და მიხვდა, რომ სიმპათიების გამოხატვა უღირდა.
მანქანის შუქმა თვალები მოსჭრა და ანკას მანქანა ამოიცნო. სწრაფი ნაბიჯებით გადაჭრა თითქმის ცარიელი გზა და წინ ჩაუხტა დაქალს.
–მშვიდობაა? – გაკვირვებული მიაჩერდა აფორიაქებულ ბეას ანკა და საჭეზე თითები აათამაშა.
–წადი რა და ჩემთან მოგიყვები, – ამოიხვნეშა და საქარე მინას მიაშტერდა.
მთელი გზა უაზროდ მიედო საქარე მინისთვის თავი და ცდილობდა კონცენტრირება ახლანდელ სიტუაციაზე მოეხდინა და არ ეფიქრა გუგას ტკბილ ტუჩებზე.
სახლში რომ შევიდნენ, მაშინვე სამზარეულოსკენ აიღეს გეზი. ემოციებით დახუნძლულსა და დაღლილ ბეას მუხლები ეკვეთებოდა. ყავა გააკეთა ორი, თავისთვის და ანკასთვის და მის წინ მოკალათდა. ფინანს ლამაზი თითები შემოხვია და მუქ სითხეს ჩააშტერდა.
–გუგა ხომ გახსოვს? – ამოიხვნეშა და თავისივე ნახსენებ სახელზე ნაცნობმა ჟრუანტელმა დაუარა.
–ის ბიჭი, რომ დაგეჯახა, შემდეგ ნიასთან ერთად რომ იყო? – ღიმილით იკითხა.
–ხო და რაღაც გაოცება არ გეტყობა, – ამრეზით ახედა დაქალს.
–რატო უნდა შემეტყოს? ორივეს შუბლზე გეწერათ, რომ ერთმანეთი მოგეწონათ, – ენა გამოუყო და ყავა მოსვა.
–ნუ ბავშვობ რა, – დაუღრინა, – და თუ არ გაინტერესებს, მე სულ არ მეხალისება ამის მოყოლა.
–მიდი, მიდი, მოყევი, – ინტერესით აუთამაშდა თვალები.
–გუშინ, ბარიდან რომ გამოვედი, მაგ კაცს დავეჯახე, ისევ. წავიქეცით. თავი დაარტყა და ტვინის მცირედი შერყევა მიიღო. მთელი ღამე პალატაში გავატარე. დილით ძმაკაცებს დავურეკე თავისას და ვაცნობე მომხდარი. ნია მაგისი და ყოფილა. ბიჭები ძალიან მხიარულები აღმოჩნდნენ. დღესვე გამოწერეს გუგა და რესტორანში წავიდეთო, ატყდნენ. იქ დათვრნენ, ისინი წამოვიდნენ და დავრჩით მე და გუგა. მთვრალი ტუჩებზე დამაცხრა და ისეთი რაღაცეები მითხრა... – ჩაარაკრაკა. გახსენებაზე კიდევ ერთხელ მონახეს ჭიანჭველებმა სხეულში გზა.
–მოსწონხარ! – წამოიყვირა გახარებულმა და თითები აათამაშა მაგიდაზე მხიარულად.
–ნუ ბავშვობ–მეთქი! საიდან დაასკვენი? – ბრაზისგან ალი აუვიდა, არადა თავადაც მშვენივრად იცოდა, რომ ანკა მართალი იყო.
–გეძინება შენ, – სიცილით უთხრა და ფეხზე წამომდგარმა თბილად დაუსვა მხრებზე ხელი, განსამუხტად.
–იცი რა? მართალი ხარ, – თქვა რამოდენიმე წამის შემდეგ და ონკანთან მოფუსფუსე დაქალს გადახედა. – მეძინება! – წამოიყვირა გახარებულმა და ფეხზე წამოფრინდა. – დარჩები?
–აბა ახლა სახლში რა წამიყვანს, – ფანჯარაში გაიხედა იმის ნიშნად, რომ უკვე საკმაოდ დაღამებულიყო.
–შენი ოთახი მუდამ გელის! – მხიარულად ჩაილაპარაკა და ტანის ნარნარი რხევით წავიდა საძინებლისკენ.
ანკა ვერ მიხვდა რამ გაამხიარულა ასე უცბად გიჟი დაქალი, მაგრამ უნდა გამოუტყდეს ბეა თავის თავს, რომ ანკასგან იმის დასტურმა, რომ გუგას მოსწონს, გაახარა. მეტი რაღა უნდა ინატროს, იდეალური კაცია. იფიქრა ცოტას გააწვალებს, მაგრამ ის კი არ იცის, რომ კაცი ლოდია, მისი გატეხვა თვით ყველაზე საშინელი ან ყველაზე კარგი ხერხებითაც შეუძლებელია.
დილით ემოციებ განელებულს გაეღვიძა. რიგითი, ჩვეულებრივი დილა გათენდა და იცოდა. ჯერ ივნისის ბოლო რიცხვები იყო და უკვე ვერ ეტეოდა კანში. ერთი სული ქონდა როდის მოვიდოდა აგვისტო, რომ მიეშურა ჯერ მშობლიური რაჭისთვის და შემდეგ ზღვისთვის. დრო კი სათავისოდ იწელებოდა და იწელებოდა საუკუნესავით.
ჩაიცვა და ანკას ოთახში შეიხედა. როგორც ჩანს, დაქალმა ისევ მოასწრო ადგომა. პირდაპირი რეისით მიაშურა სამზარეულოს, სადაც ყოჩაღი ანკა ფუსფუსებდა, როგორც ჩანდა, რაღაც გემრიელობას უმზადებდა ბეას.
–დილამშვიდობის! – ძილისგან ოდნავ შეცვლილი ხმით მიესალმა ანკას, რომელიც მოულოდნელობისგან შეხტა.
–შემაშინე, – ღრენით ჩაილაპარაკა.
–ხდება ხოლმე, – გაიცინა ბეამ და გვერდით ამოუდგა.
–რას აკეთებ? – ჰკითხა და წარბები აათამაშა.
–რას და სალათს. აბა სხვა არაფრის პროდუქტი მოგეპოვება!
–დილაადრიან სალათი, – ამოიფშვინა და მაგიდაზე დაემხო. კიდევ ეძინებოდა. – აუ, ან, ყავაც რა, – თითები ჰაერში გაფშიკა და გაბრაზებულ დაქალს გაეკრიჭა.
–სადმე წავიდეთ, გავგრილდეთ, თორე ვიწვი, აღარ შენუძლია! – წამოიძახა რამოდენიმე წუთის შემდეგ.
–სად? – გაკვირვებულმა აწია თავი მაგიდიდან.
წამით დაფიქრდა ანკა და შემდეგ გახარებულმა წამოიძახა.
–ტყუპებს აქვთ აუზი, დავურეკო?
–ანკა, ყავა! – წამოიყვირა ბეამ.
დაფეთებული მიტრიალდა გაზქურისკენ და სისწრაფით გამორთო. შემდეგ ამოიფშვინა და „კიდევ კარგი ბევრი არ გადმოვიდაო“ – მხიარულად ჩაილაპარაკა.
–ახლა ტყუპების ცერცეტობას უყურე კიდე! – ამოიზმუვლა და ყავის ფინჯანი მიიჩოჩა.
–კაი რა, ფულიც დაგვეზოგება! – დაქალის მცირედი წუწუნი თანხმობად მიიჩნია ანკამ და ნომერი აკრიფა ტელეფონზე. რამოდენიმე წუთის საუბრისა და სამზარეულოში გასვლა–გამოსვლის შემდეგ მხიარულად აათამაშა წარბები, – სამზე მოდითო! – წამოიყვირა მხიარულად.
–ანკა, საცურაო კოსტიუმი გამიფუჭდა, – ახლაღა გაახსენდა ბეას.
–გავივლით მაღაზიაში და ვიყიდით, რა იყო მერე! – ვითომ არაფერიო ჩაილაპარაკა და სალათი გადაიღო.
სამზე ტყუპებთან იყვნენ. როგორც ყოველთვის, ახლაც ცანცარობდნენ გოგოები და დაუღალავად ყვებოდნენ თავიანთი საზაფხულო რომანების სერიის შესახებ. ანკამ რამოდენიმეჯერ გაკრა მუჯლუგუნი ბეას, გამხიარულდიო, მაგრამ ვერაფრით ვერ მხიარულდებოდა. ან კი როგორ უნდა გამხიარულებულიყო ამ ცირკის ჯამბაზების შემხედვარე?!
აუზიდან ამოვიდა და შეზლონგზე გაწვა. იმედი ქონდა, რომ ისევ არ აიწითლებდა თეთრ, ფითქინა კანს და ამჯერად მაინც გაირუჯებოდა. მწველი მზე უელვარებდა ისედაც მოპრიალე, გლუვ კანს.
თითქოს მწველ მზერას გრძნობდაო, მაგრამ ვერ წარმოედგინა, რომ ვინმე უყურებდა. ტყუპებს სახლში არავინ ჰყავდათ. მშობლები სამსახურში იყვნენ და ბურთი და მოედანი მათი იყო, მაგრამ მაინც გრძნობდა მწველ მზერას ბეა და იცოდა, რომ ინტუიცია არ ღალატობდა.
ნელა გააცოცა მზერა მარცხნივ და პატარა ღობის იქით უზარმაზარ სახლს მოავლო თვალი, რომელსაც ასევე უზარმაზარი ვერანდა ქონდა და ვერანდის მოაჯირზე „გამოკიდებულიყო“ ბეასთვის უკვე ნაცნობი და უკვე საყვარელი სილუეტი. რა საკითხავია, გუგა იყო.