– თინი, უნდა ჩამოხვიდე. – კინაღამ ფეხები მომეკვეთა ნათიას ხმა, რომ გავიგე ტელეფონში.
– რა მოხდა? – ყველაზე უარესი წარმოვიდგინე. – ნიკა?
– ნიკას არაფერი სჭირს, დამშვიდდი.
– ნათი გეხვეწები მითხარი, ხომ ნამდვილად კარგადაა ყველაფერი.
– კი, თინი, უბრალოდ ერთი ადამიანის თხოვნით გირეკავ. – სანამ რამეს ვკითხავდი, ჩქარა დაამატა. – ის ერთი ადამინი ნიკა არ არის.
წარმოდგენა არ მქონდა ვისი თხოვნით შეიძლება დაერეკა ჩემთვის ნათიას, ან რა საქმე ჰქონდა იმ ვიღაცას ჩემთან? არადა კარგად ვიცოდი, ნათია ტყუილუბრალოდ არ მთხოვდა ამხელა გზის გავლას. მითუმეტეს იცოდა, როგორი ტკივილიანი იქნებოდა ჩემთვის თბილისში დაბრუნება. რამდენიმე დღეში მოვაგვარე საქმეები და გავემგზავრე.
ტრაპიდან, როგორც კი ჩამოვედი, ხარბად შევისუნთქე თბილისის ჰაერი. ნოემბრის სუსხი იგრძნობოდა. რა თქმა უნდა დიმა დამხვდა.
– ჯერ ჩვენთან წავიდეთ და მერე გაგიყვან სახლში.
– დიმ, ასე მგონია, რაღაცას მიმალავთ.
– კი, გიმალავთ. სახლში უცხოპლანეტელები გვყავს და ისე რომ გვეთქვა არ დაგვიჯერებდი, ახლა ფაქტის წინაშე უნდა დაგაყენოთ. – დიმას იუმორს დრო ვერაფერს აკლებდა.
სახლამდე ხმა აღარ ამომიღია, ისედაც მივხვდი, რომ წესიერ პასუხს ვერ მივიღებდი. ნათია კიდე უფრო გაბუშტულიყო, ძლივსღა მოძრაობდა.
სამზარეულოში ვიჯექით.
– ჩაის დალევ, თუ ყავას? – ქურასთან მისული მომიტრიალდა ნათია.
– ჩაის.
– ოჰო, იგრძნობა ინგლისის გავლენა. – გადმომკრა დიმამ.
ძველი დრო გამახსენდა. როგორ ვისხედით „ჩვენი“ სახლის სამზარეულოში და ვსაუზმობდით. ოღონდ ოთხნი. მეოთხე მაკლდა ძალიან. თვალზე ცრემლი მომადგა. ჯერ კიდევ ძალიან მტკიოდა. ნათიამ შემამჩნია და შეეცადა სხვა რამეზე გადაეტანა ჩემი ყურადღება.
კარებზე ზარი გაისმა. ნიკა გასაღებად წავიდა, ნათია მე მომიტრიალდა:
– თინი, არ ვიცი ამას როგორ მიიღებ, მაგრამ ხომ იცი, შენთვის მარტო სიკეთე გვინდა. ძალიან გთხოვ ბოლომდე მოუსმინე და მერე უპასუხე.
დაბნეული ვუყურებდი. მართლა ვერ ვხვდებოდი რა უნდოდათ ჩემგან. კარებში სტუმარი გამოჩნდა. გაოცებისგან კინაღამ ჭიქა გამივარდა ხელიდან.
კარებში ნინო იდგა... სწორედ ის ნინო. არ ვიცოდი რა უნდა მექნა. ნათიამ თავზე მაკოცა და გავიდა. მარტო დაგვტოვეს.
– ალბათ, მე ყველაზე ნაკლებად მელოდი, არა?! – დაიწყო გაუბედავად
„შენ საერთოდ არ გელოდი“ – გავიფიქრე გულში, თქმით კი არაფერი მითქვამს.
მაგიდის მოპირდაპირე მხარეს დაჯდა და ჩანთიდან ამოღებული ქაღალდები მომაწოდა. გაოცებულმა გადავხედე. სამედიცინო დიაგნოზი იყო. ბოლომდე ვერ მივხვდი, რაღაც ანევრიზმაზე იყო საუბარი. მუცლის აორტის ანევრიზმაზე. ვიღაცას, რომელიც პაციენტად იყო მოხსენიებული, საკმაოდ დიდი ზომის ანევრიზმა ჰქონდა, რომელიც ოპერაციას აღარ ექვემდებარებოდა. ნებისმიერი გარეგანი ჩარევა, მის გახეთქვას გამოიწვევდა და ფატალური შედეგი მოყვებოდა. ვერ მივხვდი მე რატომ მაჩვენებდა ამას. წამით ისიც კი ვიფიქრე, იქნებ ექიმი ვგონივარ-მეთქი. მაგრამ ის, რაც მერე გავიფიქრე... კინაღამ ადგილზევე გავქვავდი.
– ეს დიაგნოზი ვისია? – ვიკითხე ჩახლეჩილი ხმით. – ნიკას... – მეტი ვეღარ შევძელი.
თავი გამიქნია. ადგა, ფანჯარასთან მივიდა და სევდიანი თვალებით შემომხედა.
– ჩემია. – თითქმის ჩურჩულით ჩაილაპარაკა.
ყველაფერს ველოდი, ამის გარდა. დედას გეფიცებით, არ ვიცოდი რა უნდა მექნა. მენუგეშებინა, მეთანაგრძნო, როგორ მოვქცეულიყავი. ვერაფერი ვუთხარი, ჩუმად ვიყავი. თვითონ იდგა ფანჯარასთან და სივრცეს გაჰყურებდა.
– ძალიან ვწუხვარ. – ჩავილაპარაკე, როგორც კი გონს მოვედი. – არც კი ვიცი, რა გითხრა. დარწმუნებული ვარ რაღაც გამოსავალი აუცილებლად იქნება. ნიკამ იცის?
თავი გამიქნია უარის ნიშნად.
– კი, მაგრამ ბავშვი? შენთვის ამ მდგომარეობაში ორსულობა როგორ შეიძლება? – როგორც იქნა ჩავწვდი ამ საქმის მთავარ პრობლემას.
– სწორედ ამიტომ მინდოდა შენთან შეხვედრა.
ისევ სკამზე ჩამოჯდა და დაიწყო.
– მე და ნიკა, დიდი ხანია ვიცნობთ ერთმანეთს. სამი წელია. იდეალური ადამიანია, ნაკლის გარეშე. ყოველთვის მიყვარდა, პირველივე დანახვიდან. თვითონაც ჰქონდა ჩემს მიმართ ინტერესი. ვფიქრობ, უბრალოდ ჩემთან თავს მშვიდად გრძნობდა. მე ამაზეც თანახმა ვიყავი. არასდროს არაფერს დამპირებია და არც მე მომითხოვია მისგან რამე. ძალდაუტანებელი ურთიერთობა გვქონდა. ყოველთვის ვიცოდი, რომ ერთხელაც წავიდოდა და თითქოს მზად ვიყავი კიდეც ამისთვის. მარიკოს ამბის მერე, საერთოდ არავისთან კონტაქობდა, დიმას გარდა. ჩემთანაც აღარ მოდიოდა. მერე ტელევიზიით თქვენი ნიშნობის ამბავი გავიგე. რომ იცოდე, როგორ შემშურდა შენი. ზოგადად ძალიან პრაგმატული ადამიანი ვარ, მოვლენებს საღი თვალით ვუყურებ და ამასაც შევეგუე. ყოველგვარი ისტერიკის გარეშე, ან რა მქონდა საისტერიკო? არასდროს მოვუტყუებივარ. ჩემი გრძნობები, კი ჩემი პრობლემა იყო. იმ დღეს, რომ მოვიდა თვალებს არ დავუჯერე. სახლში უხმოდ შემოვიდა განადგურებული იყო. ასეთი არასოდეს მენახა. მოხდა ის რაც მოხდა. დილით შენს ზარს ისე ვუპასუხე, არც კი დავფიქრებულვარ. დამიჯერე, სპეციალურად არ გამიკეთებია. თვითონ, რომ მიხვდა ვინც რეკავდა, ყველაფრის უნარი წაერთვა. შენ რომ გათიშე, კიდევ დიდხანს ეჭირა ტელეფონი ყურთან და მძიმედ სუნთქავდა. აი, სწორედ მაშინ მივხვდი, რას ნიშნავდი მისთვის. როცა მივხვდი, რომ ფეხმძიმედ ვიყავი, არ ვიცოდი გამხარებოდა თუ მწყრნოდა. ზუსტად ვიცოდი, რომ ერთად არასდროს ვიქნებოდით. ძალიან დიდი ხანი ვიფიქრე და ბოლოს გადავწყვიტე სიმართლე მეთქვა. როგორც ქალს ძლიან მინდოდა უსაზვრო სიხარული დამენახა მის თვალებში, მაგრამ სინანულის გარდა ვერაფერი დავინახე. მივხვდი, იმ წუთას შენზე ფიქრობდა. ვერაფერს ვიზამდი, ის მე არ მეკუთვნოდა. – ცოტა ხანი გაჩერდა, ძალა მოიკრიბა და განაგრძო. – ჩემი ავადმყოფობის შესახებ ძალიან გვიან გავიგე, ნაყოფი უკვე დიდი იყო. ვერც აბორტს და ვერც მშობიარობას ვერ გადავიტან, ორივე სასიკვდილოა ჩემთვის.
ვიჯექი გაოგნებული, გახევებული და ვერც კი ვგრძნობდი რომ ვტიროდი. ბოლომდე შემძრა ამ ყველაფერმა. წარმოიდგინეთ, არჩევანის უფლება არ ჰქონდა. ან იყო კი რამე ასარჩევი?
– გადავწყვიტე გამეჩინა. – განაგრძო რამდენიმე წუთიანი დუმილის შენმდეგ. – ნიკა ნამდვილად იმსახურებდა ამას. ახლა გადავალ მთავარზე, ამ ყველაფერს შენ რატომ გიყვები. მინდა ეს ბავშვი შენ იშვილო. დედის გრაფაში შენი სახელი უნდა მიეთითოს. ადვოკატს ველაპარაკე და მითხრა, რომ შესაძლებელია. მითუმეტეს, რომ ჯერ კიდევ ნიკას ცოლი ხარ. ეს ყველაფერს გააადვილებს.
წარმოგიდგენიათ მე რას ვგრძნობდი მაშინ? ვერაფრით ვიაზრებდი რას მეუბნებოდა. ტვინი ვერ აღიქვამდა. უნდა მეშვილა ნიკას შვილი.
– ნიკა თანახმაა? – ერთადერთი ამის კითხვა მოვახერე.
– არც მიკითხავს. ეს ჩემი გადაწყვეტილებაა და ამას არ ვაკეთებ არც ნიკას და არც შენი გულისთვის. მე მხოლოდ ჩემს შვილზე ვფიქრობ. დარწმუნებული ვარ მისთვის ყველაზე კარგი დედა შენ იქნები. შენ ყველაზე მეტად დააფასებ მის არსებობას და მიიღებ ისე, როგორც ღვთის საჩუქარს.
ჩანთიდან საქაღალდე ამოიღო და გამომიწოდა.
– აქ ჩემი ანდერძია, რასაც დაეფუძნება შენთვის ბავშვის მოშვილების პროცესი. გადახედე და თუ თანახმა იქნები, ხელი მოაწერე.
– ნიკა არ დათანხმდება ამას. – გაუბედავად ჩავიჩურჩულე. – ბავშვს ახლოსაც არ გამაკარებს. – სასოწარკვეთილი ვბუტბუტებდი. უკვე მეშინოდა, რომ მართლა არ მიმაკარებდა ახლოს ჩემს შვილს. ის უკვე ჩემი შვილი იყო.
– მოუწევს პატივი სცეს ჩემს უკანასკნელ სურვილს.
კარი გაიხურა და გავიდა.
დავრჩი მაგიდასთან. თავი ხელებში ჩავრგე და დავყურებდი საქაღალდეს, სადაც ჩემი მომავალი ცხოვრების აზრი იყო. მეშინოდა დამეჯერებინა. მინდოდა, მაგრამ მეშინოდა.
ნათია შემოვიდა. ისევ ისე ვიჯექი, გაოგნებული და გაქვავებული.
– ნათი... – ესღა მოვახერხე და ავტირდი. გულამოსკვნით ვტიროდი.
– სუ, ჩემი გოგო, სუ...


****
რა თქმა უნდა ხელი მოვაწერე ნინოს მიერ დატოვებულ საბუთებს. თვითონ მივუტანე. კარი გამიღო, მელოდებოდა. ზუსტად იცოდა, რომ მივიდოდი. ოთახში შევედით და საქაღალდე გავუწოდე. არც გადაუშლია, უკვე იცოდა, რომ თანახმა ვიქნებოდი. ჩაი შემომთავაზა.
– ნინო, ყველაზე გაბედული ადამიანი ხარ, ვისაც კი შევხვედრივარ. – წამოვიწყე ჩუმად. – შენი ხასიათის თუნდაც მეასედი, რომ მქონოდა... – ვეღარ გავაგრძელე.
თვითონაც თავი ჩახარა. არ იყო მისთვის ადვილი.
– სქესი, იცი? – ვკითხე გაუბედავად.
– გოგოა. – თვალები ცრემლით აევსო.
მე უკვე ვტიროდი. ჩემი გოგო იყო, ჩემი პატარა ანგელოზი. გეფიცებით, საკუთარ მუცელში ვგრძნობდი მის სითბოს. თითქოს ჩემში ფეთქავდა მისი პაწაწინა გული.
– ერთს გთხოვ... – თვალებში შემომხედა. – გეხვეწები, ჩემი არსებობის შესახებ მოუყევი. სანამ პატარა იქნება არა. მერე, როცა გაიზრდება. გთხოვ უთხარი, რომ ამ სამყაროში არსებობდა კიდევ ერთი დედა, რომელსაც ამქვეყნად ყველაზე მეტად უყვარდა. როცა შენ ჩათვლი საჭიროდ მაშინ.
მისი ისე მესოდა, როგორც არავის შეეძლო გაეგო. ის იყო დედა, რომელიც ვერასოდეს შეძლებდა, ხელში აეყვანა საკუთარი შვილი, მოფერებოდა და უსაზღრო სითბო გაეზიარებინა. ვინ გაიგებდა ამას ჩემზე უკეთესად?!
სამი დღის მერე იყო დაგეგმილი საკეისრო. მთელი ის პერიოდი, ნიკას არ შევხვედრივარ. სიმართლე გითხრათ მეშინოდა. მეშინოდა იმის, რომ არაფრად ჩააგდებდა ნინოს სურვილს და ბავშვთან მიკარების უფლებასაც არ მომცემდა. ვერიდებოდი. მე მგონი ისიც არ იცოდა, რომ თბილისში ვიყავი. ვერც საავადმყოფოში გავბედე მისვლა. სახლში ვიყავი და საკუთარ თავს ვეღარ ვცნობდი. ოთახში წინ და უკან დავდიოდი და ვტიროდი. ვერ ვჩერდებოდი. ადგილს ვერ ვპოულობდი. ნათიაც არ იყო ჩემთან. ის და დიმა სამშობიაროში იყვნენ, ნიკასთან.
მოსაღამოვებეული იყო ნათიას მესიჯი, რომ მივიღე:
„თინი, დაიბადა. ანგელოზი დაიბადა. საკუთარი დედის ჯერ კიდევ მფეთქავ გულზე მხოლოდ სიცოცხლის პირველი 5 წუთი გაატარა.“
იატაკზე დავემხე და ავტირდი. მთელი გული ამოვაყოლე. ჩემი პაწაწინა ანგელოზი დაიბადა. მფარველი ანგელოზი, რომელიც ამ სამყაროში ჩემს არსებობას ამართლებდა.
ნინოს დაქირავებულმა ადვოკატმა, რომელსაც ევალებოდა მისი ანდერძი სისრულეში მოეყვანა, მოახერხა და ღამე, როცა სამშობიაროში უკვე აღარავინ იყო. ჩემს შვილთან შემიშვეს. შეუძლებელია სიტყვებით გადმოვცე, ის რასაც მაშინ ვგრძნობდი, როცა პირველად ვნახე, როცა ხელში ავიყვანე, როცა გულში ჩავიკარი. პატარა უსუსური არსება, რომელიც თავიდან ბოლომდე ჩემზე იყო დამოკიდებული. ვჭირდებოდი. ნეტავ სცოდნოდა მე როგორ მჭირდებოდა. მნიშვნელობა არ ჰქონდა მე ვატარე მუცლით თუ არა, ის მაინც ჩემი ღვიძლი შვილი იყო. დედას მუცლადყოფნისასაც ისევე, რომ უყვარდეს შვილი, როგორც მაშინ, როცა ხელში პირველად იყვანს, დარწმუნებული ვარ აბორტი აღარ იარსებებდა.
მთელი ღამე დავრჩი. ექთანს შევეცოდე და მომცა ამის უფლება. მთელი ღამე გულზე მყავდა მიწვენილი და საკუთარ გულთან ვგრძნობდი, მისი პაწაწა გულის ფეთქვას.
****
დგებოდა გადამწყვეტი მომენტი, ნიკას უნდა გაეგო ანდერძის არსებობა. მეხის გავარდნას ველოდებოდი.
გავარდა კიდეც.
გააფთრებული მოვარდა ჩემთან. ცხირწინ ქაღალდებს მიფრიალებდა და ბოლო ხმაზე ღრიალებდა.
– რა არის ეს, შეგიძლია ამიხსნა? – თავს ვერ აკონტროლებდა. – რას ნიშნავს ეს? არ გეყო რაც წამართვი ცხოვრებაში? ახლა რაღა გინდა? რატომ არ მეშვები? – ადამიანს აღარ ჰგავდა.
– არაფრის წართმევას არ ვაპირებ – ძლივს შევძელი ხმის დამორჩლება.
– მეტი რაღა უნდა წამართვა? სიცოცხლის უფლება წამართვი უკვე კარგა ხანია.
ვიდექი და ვხედავდი, როგორი ტკივილიანი თვალებით მიყურებდა. ჩემი ბრალი იყო თითოეული ჩამქვრალი სხივი მის თვალებში. მზად ვიყავი ყველანაირი სასჯელი ამეტანა ამისთვის, ოღონდ იმ პატარა ანგელოზს ვერ დავთმობდი, ჩემი სულის ნაწილს.
– დაიმახსოვრე, თინი, არ მოგცემ უფლებას... – ხმა ჩაუწყდა. – სიცოცხლის უკანასკნელი იმედი წამართვა, ჩემი შვილის დედობას ვერ ეღირსები.
ფეხქვეშ მიწა გამომეცალა. ძალიან სასტიკი იყო, აუტანელი იყო მისი სიტყვები. ყველანაირად ცდილობდა ნინოს ანდერძი გაეუქმებინა. იმ დღის შემდეგ, ხომ ბავშვს საერთოდ არ მაკარებდა. სამაგიეროს მიხდიდა. უნდოდა ათმაგად მეზღო მისთვის მიყენებული ტკივილისთვის. სასტიკად მექცეოდა, მაგრამ მაინც არ მძულდა. მაინც ჩემი ნიკუშა იყო და იმიტომ. უბრალოდ მინდოდა შეეგნო, რომ ვერაფრის ფასად ვერ ვიტყოდი უარს ბავშვზე.
ორი კვირა იყო გასული. უკვე ორი კვირა იყო პატარა არ მენახა, საკუთარ თავს არ ვგავდი.
იმ დღეს მოვიდა. არ ყვიროდა, მშვიდად იყო – გარეგნულად, თორემ შინაგანად ვხედავდი, როგორ უჭირდა.
სახლში შემოვიდა და საქაღალდე გამომიწოდა.
– მორჩა, ჩვენ უკვე ცოლ-ქმარი აღარ ვართ.
საქაღალდეს დავხედე, განქორწინების საბუთები იყო. ჩემი გამოგზავნილი. არ გამომირთმევია. ვამჩნევდი, როგორი ძნელი იყო მისთვის. უღონოდ დასწია ხელი.
– შენც, ხომ ეს გინდოდა? – ხმას უკვე რიხი დაჰკარგვოდა, ტკივილი იგრძნობოდა.
ხმას არ ვიღებდი. ვერ ვიღებდი. ვერ ვიტანდი მის ასეთ ტკივილიან გამოხედვას. იქვე დივანზე ჩამოჯდა და თავი ხელებში ჩარგო.
– როგორ მოვედით აქამდე? თინი, როგორ შევძელით ჩვენი სიყვარული ამისთვის დაგვემსგავსებინა? ორივემ დავაშავეთ. ძალიან გვიანია უკვე, ზედმეტად ვატკინეთ ერთმანეთს. ახლა ამას მნიშვნელობა აღარ აქვს, უცხოები გავხდით. უკვე ცოლ-ქმარიც აღარ ვართ, თუნდაც ფორმალურად. – წამოდგა და კარისკენ გაემართა. საქაღალდე ისევ ხელში ეჭირა, ვერ შეძლო დაეტოვებინა.
– არაფერი დამთავრებულა. – პირველად ამოვიღე ხმა. შედგა. – ჯერ კიდევ ცოლ-ქმარი ვართ. ჩემი ხელმოწერა არ არის მანდ.
დავინახე, როგორ აიტანა კანკლმა, როგორ ჩახედა ქაღალდებს, როგორ გაუშტერა თვალი ჩემი გვარის გასწვრივ სიცარიელეს.
– შენ გგონია, მარტო შენთვის იყო აუტანელი ეს ყველაფერი? შენ გგონია, მარტო შენ გტკიოდა? ვერც მე შევძელი.
უკან არ მოუხედავს. ძლივს გადადგა ნაბიჯი და წავიდა.
ამ შეხვედრის მერე ოთხი დღე იყო გასული, ღამით ნათია რომ მესტუმრა. კარი რომ გავაღე და ჩემი გაბერილი მეგობარი დავინახე, კინაღამ გული გამისკდა.
– ნათი, ხომ მშვიდობაა? ამ შუაღამისა დიმამ, როგორ გამოგიშვა მარტო?
– ვინ ჰკითხა დიმას, თორემ რას გამომიშვებდა?!
– ხომ მშვიდობაა. – ვკითხე აღელვებულმა.
– წამოდი, ერთ ადგილზე უნდა გამომყვე.
არაფრის თქმა არ მაცადა. ხელი დამავლო, რაც პირველი მოხვდა მომახურა ბეჭებზე და გარეთ გამიყვანა.
– საჭესთან შენ დაჯექი, თორემ ამ მუცლის გადამკიდე, ვეღარ ვეტევი ვერსად.
ჩავჯექით.
– საით მივდივართ?
– წინ იარე და გიკარნახებ.
დავიძარით. დანიშნულების ადგილს რომ მივუახლოვდით, მივხვდი, ნიკას სახლისკენ მივდიოდით.
– ნათი... ვერ წამოვალ, ხომ იცი.
– თინი, გეხვეწები ახლა ნერვები არ მომიშალო, ჩემი ნერვიულობა არ შეიძლება, უკვე ბოლო თვეში ვარ. თუ არ წამოხვალ, არც მე მოვიცვლი ფეხს აქედან, ვიჯდები სიცივეში, გავცივდები და დიმას მერე შენ გაეცი პასუხი.
– ის მაინც მითხარი, რატომ უნდა წამოვიდე.
– ბავშვი ვერ არის კარგად, მთელი დღეა ტირის. ექიმიც ჰყავდათ, მაგრამ ვერაფერი გაუგეს. ლამისაა ჭკუიდან გადავიდეს ნიკა. თინი, ზუსტად ვიცი, ბავშვს დედა სჭირდება.
იმოქმედა. დავძარი მანქანა და ცოტა ხანში, უკვე ზარს ვრეკავდით. კარი დიმამ გაგვიღო. გაოცებულმა შემოგვხედა ჯერ მე, მერე ნათიას.
– მერე აგიხსნი. – არც კი გაჩერებულა ისე მიაძახა ქმარს.
კიბე სულმოუთქმელად ავიარეთ. კიბის თავზე იდგა ნიკა. ნათიამ ხელი დამავლო და ბავშვის ოთახისკენ წამიყვანა. ნიკას რომ ჩავუარეთ გვერდით, საჩვენებელი თითი ცხვირთან მიუტანა და სვლა არ შეუნელებია ისე მიაძახა:
– არც კი გაბედო!
ხმა მესმოდა, ტიროდა. გული მომეწურა. ოთახში შევედი. საცოდავ ძიძას აღარ იცოდა რა ექნა, რას აღარ აკეთებდა, მაგრამ ვერაფრით ამშვიდებდა. მივედი, ხელში ავიყვანე ჩემი ციცქნა. დაუჯერებელია, მაგრამ გაჩუმდა. გულზე გადავიწვინე და სარწეველა სკამში ჩავჯექი. ჩემს მკერდზე ედო თავი და ეძინა. უკვე მარტო ვიყავი ოთახში... მასთან ერთად. ამ ერთი ციდა არსებას როგორ შეეძლო ჩემი გულის გათბობა?!
– თოთო ბავშვმაც კი იცის რა არის სწორი, თქვენს თავებში როდის შევა? – გავიგე, როგორ ეუბნებოდა ნათია ნიკას.
ძალიან დიდხანს მყავდა გულზე ახუტებული. რომ მივხვდი ღრმად ჩაეძინა, თავზე ვაკოცე და თავის საწოლში ჩავაწვინე. კიდევ დიდხანს ვუყურებდი მძინარეს.
ძიძა უნდა მენახა, მაინტერესებდა როდის ჭამა საჭმელი. მინდოდა ჩემი ხელით მომემზადებინა და მეჭმია. გაუბედავად გამოვედი ოთახიდან, ჯერ კიდევ ვგრძნობდი უხეხულობას. კიბესთან რომ მივედი, ჩემი ოთახისკენ გამექცა თვალი. სევდა შემომაწვა, აღარ ერქვა ამას უკვე ჩემი. ფეხებმა თვითონ მიმიყვანა კარებამდე და გაუბედავად ჩამოვწიე სახელური. შევაღე და ერთ ადგილს მივეყინე. თვალებს არ ვუჯერებდი, ოთახში მთელი კედლები ჩემი პორტრეტებით იყო აჭრელებული. ოთხივე კედელი, ზუსტად იმდენი რამდენი დღეც აღარ ვცხოვრობდი აქ. ყველას თარიღი ჰქონდა მიწერილი. შევედი, გული მეკუმშებოდა, თვალებიდან ცრემლი ჩემდაუნებურად მომდიოდა. კანკალი ამივარდა, საწოლზე სათუთად დაკეცილი ჩემი ხალათი რომ დავინახე. ის ხალათი, რითაც სახლიდან წამომიყვანა და მაშინ მარიკოს ოთახში დამრჩა. მე აღარც მახსოვდა, სამაგიეროდ მას ახსოვდა. ტუმბოზე ქაღალდებთან ერთად, თითქმის დალეული ფანქარი იდო. სწორედ ის ფანქარი, თბილისიდან თურქეთში რომ წამყვა. ეს ოთახი ჩემზე მოგონებებს ინახავდა.
ზურგს უკან სიმხურვალე ვიგრძენი, ზუსტად ისე, როგორც ადრე. ღმერთო როგორ მენატრებოდა ეს ყველაფერი. ვერ მოვბრუნდი, მეშინოდა, ახლა ხელი რომ ეკრა ვერ გადავიტანდი. თმებზე შეხება ვიგრძენი. შევბარბაცდი. იმწამსვე ვიგრძენი ძლიერი ხელი წელზე. ღმერთო როგორ უსაშველოდ მომნატრებოდა. მის სუნთქვას უკვე ყელში ვგრძნობდი. ყელზე ცხელი ტუჩების შეხებამ, უკვე საბოლოოდ გამომაცალა ძალა. ნელ-ნელა შემოვბრუნდი და თვალებში ჩავხედე. ცრემლი დავინახე, ერთადერთი ცრემლი. მეტი აღარ შემეძლო. შემოვხვიე ხელები და მთელი სხეულით ავეკარი.
ტუჩებით ჩემი ტუჩები მოძებნა. ხელები მისი მაისურისკენ წავიღე და ხელები ბეჭბზე შევუცურე. ამოიგმინა და ჩემს მაისურს წაეტანა. ერთი ხელის მოსმით გადამაძრო თავიდან და ტუჩები მკერდისკენ გააცოცა. თავს ვეღარ ვაკონტროლებდი, სიგიჟემდე მომნატრებოდა მისი ალერსი. ღმერთო, როგორ გავძელი აქამდე. საწოლზე ფრთხილად გადამაწვინა, მაისური თვითონაც გადაიძრო და ჩემსკენ დაიხარა. განუმეორებელი იყო ეს შეგრძნებები, ენით აღუწერელი. საბოლოოდ გავნთავისუფლდით ზედმეტი ტანსაცმლისგან და თავი დავკარგეთ. ესეც სექსი დიდი ჩხუბის შემდეგ. მართლა განუმეორებელი იყო. ეს იყო შერიგების ალერსი, ერთად ყოფნის ალერსი. კიდევ ერთხელ იმის დემონსტრირება, რომ ჩვენ ერთი მთლიანობა ვიყავით.
თავი ისევ მის მკერდზე მედო. ისევ ვგრძნობდი მის გულისცემას. ისევ მიწევდა პულსაცია ყოველი მისი შეხებისას. ისევ შემეძლო შემეგრძნო მთელი სხეულით. ეს იყო ბედნიერება.
– აღარსად გაგიშვებ, თუნდაც შენი საწოლის ფეხზე მიბმა დამჭირდეს.
გამეღიმა. აი, ასეთი მიყვარდა, მკაცრი, მომთხოვნი, დესპოტიც კი. ჩემი ნიკუშა იყო.
– არც კი მჯერა, დაგადგათ საშველი? – კარებთან დიმა ყვიროდა.
ორივეს გაგვეცინა.
ყველაფერი ძველებურად იყო.




ეპილოგი

ცრემლი მოიწმინდა და ხელნაწერები გვერდზე გადადო. ყველაფერი თავიდან განიცადა. ყოველთვის ასე ემართებოდა, როცა ამას კითხულობდა. დრო იყო, დანაპირები უნდა აესრულებინა. საქაღალდიდან რამდენიმე ფურცელი ამოიღო, მხოლოდ ის, რაც ძალიან პირადი იყო და სხვას არავითარ შემთხვევაში არ უნდა წაეკითხა. დარჩენილი ფურცლები ხელში აიღო და შვილის ოთახისკენ გაემართა.
– დე, ტიროდი?
– არაფერია... ძველ დროს ვიხსენებდი.
– ჩემი ლამაზი დედიკო. – მოეხვია.
– უნდა ვილაპარაკოთ.
– რაღაც არ მომწონს ეს ტონი, მოხდა რამე?
– დედას სიხარულო, შენ იცი რას ნიშნავ ჩემთვის. შენით ვცხოვრობ და ვსულდგმულობ. – ცოტა ხნით შეჩერდა, ძალა მოიკრიბა და გააგრძელა – აი, მინდა ეს ხელნაწერები წაიკითხო. იმედია ყველაფერს სწორად გამიგებ. სულ გახსოვდეს, სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ.
ოთახიდან გავიდა. შვილს საშუალება მისცა მშვიდად წაეკითხა.


****
ბაღში გავიდა და ფანჯარას ახედა. უკვე დიდი ხანი იყო კითხულობდა. ნეტავ, რას გრძნობდა?
კარებთან მანქანა გაჩერდა. სახე გაებადრა, ყოველთვის ასე ემართება მათ დანახვაზე. სტუმრებს გადაეხვია.
– სად არის შენი უჟმური ქმარი? – დიმა ისევ თავის ამპლუაში იყო.
– უჟმურს გაჩვენებ მე შენ. – სახლიდან ნიკა გამოვიდა და მეგობარს გადაეხვია.
ნათიამ ტყუპებს ხელი მოკიდა და აუზში ჩახტომის საშუალება არ მისცა.
– რა პირობით წამოგიყვანეთ მე თქვენ აქ? – მკაცრად გადახედა შვილებს.
– არ ვირბენთ, არ ვიცელქებთ, მამას დავუჯერებთ, აუზში ტანსაცმლიანად ბანაობა გვეკრძალება და უზრდელობაა შეჯიბრი გადაფურთხებაში. – ჩამოარაკრაკეს ერთხმაში. – ბარემ რიგრიგობით ვისუნთქებთ, ასე უფრო ეკონომიურია. რამდენ ჰაერს დავზოგავთ?!
ნიკა სიცილისგან გადაბჟირდა.
– ასე როგორ დაიმსგავსე ეს ბავშევბი? – ვეღარ წყნარდებოდა.
სპორტული მანქანა მოადგა ჭიშკარს.
– უფროსმა ვაჟმაც გვიკადრა. შენ სახლში არ უნდა მოსულიყავი? – დატუქსა დიმამ შვილი.
– ვერ მოგისწარით. თინი დეიდა, სად არის ნენე? – როგორც კი გადაკოცნა მასპინძლები, მაშინვე ნენე მოიკითხა. სულ ასე იყო, ბავშვობიდან პირველი მას კითხულობდა.
– თავის ოთახშია, ლაშა, გთხოვ ახლა ნუ ახვალ, ცოტა ხანი აცადე.
ნენეც გამოჩნდა. თვალები დასიებოდა.
– რა გჭირს, გოგო, ტიროდი? – წინ გადაუდგა ლაშა.
– გეხვეწები ახლა თავი დამანებე. – ამოისლუკუნა და ეზოდან სირბილით გავიდა.
– ნენე, შვილო... – ხმა აუკანკალდა თინის.
– ნუ, გეშინია, თინი დეიდა, მე გავყვები. – ლაშამ გასაღებს დაავლო ხელი და მანქანა დაქოქა.
– თინი, არ იტირო გეხვეწები, ხომ იცი როგორ ვერ ვიტან შენს ცრემლებს?! – ხელი მოჰხვია ნიკამ და თავზე აკოცა. – ცოტა დრო მიეცი, ყველაფერს გაანალიზებს და დაწყნარდება.
თინიმ მის მხრებში ჩამალა თავი. ყველაზე დაცულად თავს აქ გრძნობდა.


****
სადილი ბაღში გაშალეს. ესეც ტრადიცია იყო, ზაფხულის ტრადიცია. ოჯახებით იკრიბებოდნენ. როგორც იქნა ლაშას მანქანა მოადგა ეზოს. პირველი ნენე გადმოხტა.
– რამდენჯერ გითხარი, ასეთი მოკლე შორტებით გარეთ გასული არ დაგინახო-მეთქი? – ტონს უწევდა ლაშა.
– რას გეტყვი იცი? სახლიდან გაბრაზებული გავიქეცი და ყველაზე ნაკლებად ის მაინტერესებდა რა მეცვა.
– მოიცა, ტიტველი, რომ ყოფილიყავი, ეგრე გავარდებოდი?
– შენ ნორმალური ხარ? რატომ უნდა ვყოფილიყავი ტიტველი? – ხმას უწევდა ნენეც – ან საერთოდ შენ ვინ გეკითხება? რასაც მინდა იმას ჩავიცვამ. არ გამომივიდა უფროსი? ხომ არ გავიწყდება შენზე დიდი, რომ ვარ? – იცოდა ჭკუიდან რომ გადაჰყავდა ამას ლაშა და ყოველთვის, როცა კი საშუალება მიეცემოდა უმეორებადა.
– სულ რაღაც ერთი თვით. – უკვე მდგომარეობიდან გამოდიოდა ლაშა.
– რაოდენობას მნიშვნელობა არა აქვს. მთავარი ისაა, რომ უფროსი ვარ.
– ამ ერთ თვეს არასოდეს გაპატიებთ. – ახლა მშობლებს მიუბრუნდა ლაშა.
ლაშა და ნენე ჩხუბობდნენ, ესე იგი ყველაფერი კარგად იყო. ესე იგი ნენე აღარ დარდობდა. იცოდა ეს თინიმ და ცოტა დამშვიდდა.
– ვილაპარაკოთ? – შვილს შეხედა თინიმ.
– ვილაპარაკოთ. – დაეთანხმა ნენეც.
ეზოს სიღრმისკენ წავიდნენ.
– ნენე... – ხმა აუკანკალდა თინის.
– დედა, მესმის... – ჩაეხუტა – ნუ ნერვიულობ, არ ვდარდობ. კარგად ვარ მართლა. ხომ იცი სამყაროში ყველაზე საუკეთესო დედად, რომ მიმაჩნიხარ? ამას ვერაფერი შეცვლის. რა თქმა უნდა სულერთი არ არის, მაგრამ ჩემი ერთადერთი დედა შენ ხარ. ღვიძლი დედის კი ყოველთვის მადლობელი ვიქნები, რომ სწორედ შენ აგირჩია დედაჩემად.
დიდი ხანი იჯდნენ ჩახუტებულები დედა-შვილი.
– დე, – სიჩუმე ნენემ დაარღვია, – მე ვიცი ღმერთმა რატომ არ გარგუნა საკუთარი შვილი, შენი თავი ჩემთვის, რომ ეჩუქებინა.
ცრემლები ვეღარ შეიკავა თინიმ.


*****
– ერთხელაც მართლა გამაგიჟებს ეს გოგო. – ვერაფრით წყნარდებოდა ლაშა. – არა, რამდენჯერ ვთხოვე, ხომ შეიძლება ერთხელ მაინც მოიქცეს ისე, როგორც მე ვეუბნები?
– რატომ უნდა მოვიქცე ისე, როგორც შენ გინდა? – ნენემ გაიგონა და მათკენ წამოვიდა. – ვითომ ჩემზე ჭკვიანი ხარ?
– რატომ და მერამდენე ადმიანი უნდა ვცემო შენი გულისთვის?
– მერე ვინ გეხვეწება, ყველას თავპირი გაუერთიანეო.
– გოგოოო, აბა რა ვქნა? ვიდგე და ვუყურო, ვიღაც მუტრუკი თვალს, როგორ გაყოლებს?
– შენც არ უყურო, თვალები დახუჭე.
– რა უნდა გელაპარაკო? – ხელი ჩაიქნია და აუზისკენ წავიდა. ფეხზე გაიხადა და გრილ წყალში ჩაყო.
ნენეც მოვიდა. იცოდა, რომ მოვიდოდა, ყოველთვის ასე იყო. გვერდით მიუჯდა, ძალიან ახლოს. ლაშამ ერთი გადახედა და ხელი გადახვია. ნენემ თავი მხარზე ჩამოდო.
– ლაშააა... – ტონი შეურბილდა.
ლაშამ უსიტყვოდ გამოხედა.
– ჩვენი შვილებიც ასე იმეგობრებენ?
– არა, სულელო, ჩვენ საერთო შვილები გვეყოლება. – თავზე აკოცა ლაშამ და უფრო მეტად ჩაეხუტა.
ერთადერთი შემთხვევა იყო ნენე, რომ არ შეეწინააღმდეგა.
ცხოვრებაში ყველაფერი მაინც კანონზომიერია.
ყველა პოულობს თავის წილ ბედნიერებას.

ეძღვნება ნენეს :

******
დავასრულე... იმედი მაქვს ყველასთვის მისაღები დასასრული იქნება... ჩემი აზრით, მაინც ყველაფერში პოზიტივი უნდა დავინახოთ... მიყვარხართ ყველა და თქვენი კომენტაები მაიძლებს ყოველთვის კარგ ხასიათზე ვიყო...
ყველაზე თბილბი და ყვეაზე კარგები ხართ...
პ.ს. ნენე დანაპირები შევასრულე