–ვაა ნუკ.ეს ვინ ვნახეთ–მითხრა სალომემ და გადამკოცნა. –ვაა დაკარგული გოგონები.როგორ ხართ?–ვუთხარი და სამივე გადავკოცნე. –რავი რას ვიზამთ. ვისვენებეთ და ვართ რა–თქვა ნინიმ და ცოტნეს თვალი შეავლო. –ხო კაია.მეც ეგრე ვარ–გავუღიმე და ცოტნეს ჩაცინება შევნიშნე. ისიც არ გამომპარვია როგორ მიაშტერდნენ გოგონები და როგორ დაუწყეს ანასტასიას მოფერება დადიანის გამო. ეს ყველაფერი და ცოტნეს რეაქცია ძალიან სასიცლო იყო და თავი ვეღარ შევიკავე. –რა გაცინებს?–მკითხა ნინიმ,ძლივს მოვიფიქრე რაღაც რომ მეთქვა. –აამ,არაფერი ცოტნემ წეხან რაღაც ანეგდოტი მომიყვა და იმაზე გამეცინა–ვიცრუე.შემდეგ ცოტნეს აგდავხედე ისიც მიმიხვდა და თამაშში ამყვა. –ხო ეგ ძაან სასაცილო იყო–მითხრა დადიანმა და მე შემომხედა. დავაფიქსირე გოგოების კითხვისნიშნიანი მზერა"ვინ არის"? მეც გადავწყვიტე გამეცნო. –ხოო, გოგოებო გაიცანით ეს ჩემი თბილისელი სტუმარია ცოტნე–სახეები გაუბრწყინდათ.ყველაზე მეტად ნინის მოეწონა და ხელის ჩამორთმევაც ყველას დაასწრო. –სასიამოვნოა–თქვა ნინიმ. –ჩემთვისაც–უთხრა სათითაოდ ყველას ცოტნემ. –ნუუ ცენები მიდაა–მითხრა ანასტასიამ.როგორც იქნა დაო,ამდენიხანი სად იყავი. –კარგი წავედით გოგონებო თორემ ტასი გაგვიბრაზდება–ვუთხარი და ყველა გადავკოცნე. –კარგად ნუუკ.მომავალ შეხვედრამდე–მითხრა ნინიმ და თან დადიანს დაჟინებული მზერა გააყოლა. ძალიან მოეწონა და მაგას თუ ვინმე მოეწონა ვსოო. –ნინის აშკარად მოეწონე–ვუთხარი და ანასტასიას ხელი ჩავკიდე. –აჰა,არაა ცუდი გოგო და შენ ამ პარკში მყოფ ბიჭების ნახევარს მოეწონე თითქმის. კიდევ კარგი მარტო რომ არ გამოგიშვით–მითხრა და გამიღიმა. –არა რა დღეს შენ მართლა რაღაც გჭირს. –ფრთხილად იყავი თვალი არ მეცეს–ჩემი სიტყვები უკან დამიბრუნა და ორივეს გაგვეცინა. როგორც იქნა ცხენებთან მივედით და ტასის სიხარულს საზღვარი არ ქონდა. ბავშვს მარტო ვერ დავაჯენდი ამიტომ ვინმე უნდა შეყოლოდა. –ჰე მიდი ნუკა დასკუპდი ცხენებზე–მითხრა სიცილით. –აუ გთხოვ რა თუ კეთილი ხარ ბოლომდე კეთილი იყალი და შენ შეყევი–შევხედე საწყალი თვალებით. –თორე მე თავი დამიბრუალდება,ცუდად გავხდები და არ მინდა რა–გამიღიმა და დამთანხმდა. –კაი.შენი ჩაბარება საკმაოდ რთული ყოფილა. –მაგარია მადლობა.აბა რა გეგონა–გავიცინე მხარზე ხელი დავადე მაგრამ შემდეგ უცებ მოვაშორე. –მე აქვე ჩამოვჯდები და დაგელოდებით–ვუთხარი და ოდნავ მოშორებით დავჯექი. ანასტასია დიდი სიხარულით წაიყვანა ცოტნემ ცხენებზე, თვითონ სიცილით კვდებოდა ბავშვის ქცევებზე. ვიჯექი და ხალხს ვათვალიერებდი.ოდნავ დაუბერა,კაბა ამიფრიალდა და უცებ გავისწორე. შევამჩნიე,რომ ვიღაც კაცი ჩემკენ მოდიოდა. მომიახლოვდა და გვერძე მომიჯდა.აუ რა უნდა ეხლა ამას ისინიც სად არიან მაგრამ სულ ახლახანს დაჯდნენ და.. -გამარჯობა ლამაზო-დავაიგნორე -თქვენი გაცნობა შეიძლება?მითხრა აუტანელი ირონიით -არა!-ვუთხარი მკაცრი ხმით და ავდექი მაგრამ ისიც ადგა და გამომყვა. -და რატომ?არ მოგწონვარ? -თავი დამანებეთ!-ვუთხარი და ნაბიჯს ავუჩქარე. -მოიცა სად გარბიხარ ლამაზო-ყურადღება არ მივაქციე და ცხენების ატრაქციონისკენ წავედი. -ნუ გარბიხარ მეთქი!-მითხრა და ხელი მაჯაზე მომკიდა. -ხელი გამიშვი!თორემ ვიკივლებ!-დავემუქრე ჩემი ჭკუით მაგრამ ვინ მოგისმინა. –ხელი გამიშვი!-ხმას ავუწიე და შევეცადე მაჯა გამენთავისუფლებია. ჩემდა საბედნიეროდ ცოტნე გამოჩნდა,შორს იყო მაგრამ დამინახა,მიხვდა რაც ხდებოდა ამიტომ ბავშვი იქვე მყოფ ქალს ცოტა ხნით ჩააბარა და ჩემკენ გამოიქცა. –ეი,შენ,ხელი გაუშვი მაგ გოგოს–დაუყვირა ცოტნემ. –შენ ვინ ხარ საერთოდ.რას მიზამ რომ მაშინებ ლაწირაკო? –რასაც გიზამ განახებ.სულ არ მოვერიდები ხალხმრავალ ადგილში ყოფნას.ხლეი გაუშვი მეთქი!–უკვე ხმას აუწია ცოტნემ და მისკენ წავიდა. –გთხოვ ცოტნე არ გინდა რა–ვუთხარი არა შევეხვერწე,რადგან ვიცოდი რაც შეიძლება მომხდარიყო. ამასობაში როგორც იქნა მაჯა გავითავისუფლე. –არადა კარგად გავერთობოდით ლამაზო–სისხლი ამიდუღდა,ცოტნეს დავასწარი და მთელი ძალით გავარტყი.ხელის შემობრუნება ვერც კი გაბედა თორემ დადიანი კარგად გაალამაზებდა ამიტომ მოგვშორდა და თან იგინებოდა. –ცოტნე ბავშვი სადაა?–ვკითხე ანერვიულებულმა –იქ არის, ერთ ქალს დავუტოვე,ახლავე მოვიყვან.შენ ხომ კარგად ხარ?–მითხრა და მაჯაზე ხელი მომკიდა. –კი კი,არაფერია მალე გამივლის.მიდი მალე მოიყვანე. გაიქცა და ორ წუთში დაბრუნდა.ტასი კარგ ხასიათზე იყო.მივედი და ჩავეხუტე. –ტაას წავიდეთ სახლში კარგი?და მერე კიდე გამოგიყვვან. –კალქი–მითხრა და მანქანისკენ წავედით. –მოკლედ ორი წუთი დაგტოვე და უკვე ვიღაც აიკიდე. –სწორედ მაგიტომ ვისწავლე კარატე–ვუთხარი და გამეცინა. –ოჰო, შენ რო კარატე იცი მოგრჩება რა.არა ისე შენს მარჯვენა ხელს კი უნდა ვუფრთხილდე.რა ძალა გქონია.–მითხრა დადიანმა და გაიცინა.მეც გავუღიმე. –მანქანაში არცერთს ხმა არ ამოგვიღია მხოლოდ ანასტასია ლაპარაკობდა რაღაცეებს.სახლში რომ მივედით უკვე 6 საათი იყო.ახლა უნდა დამესვენა თორემ იმათ რა გაუძლებდა რო მოვიდოდნენ (ჩემი გიჟი ბავშვები,როგორ მომენატრნენ). ტასის მანქანაში ჩაეძინა,ავიყვანე და ნელა გადმოვიყვანე. –მომე მე წავიყვან–მითხრა ცოტნემ. –არა იყოს–კარებთან ვიყავი,მოვბრუნდი და დადიანს ვუთხარი. –აუ გეხვერწები ეს ამბავიჩვენ შორის დარჩეს კარგი? –არ ინერვიულო–მითხრა და თტვალი ჩამიკრა. სახლში შესვლისთანავე ბებოს სასწაული კერძების სუნი მეცა. –ბეე მოვედით. ტასის ჩაეძინა და დავაწვენ. –კაი მიდი აიყვანე. საწყლად ავიარე ის 17 კიბე და ბავშვი თავის ლოგინში ჩავაწვინე,მე კი ოთახში შევედი გამოსაცვლელად.მსუბუქი შხაპი მივიღე.მომხდარზე ვფიქრობდი.თითქოს ამ ყველაფერმა მე და ცოტნე უფრო დაგვაახლოვა მაგრამ არ ვიცი, შეიძლება ვცდები და მეჩვენება კიდეც, მაგრამ დადიანს რა ურთიერთობა უნდოდა ჩემთან რომ ქონოდა ჯერ კიდევ ვერ გამერკვია. შემდეგ ჩავიცვი მაღალყელიანი ღია,ჯინსის შორტი,მოკლე შავი მაიკა, ჩემი უსაყვარლესი ბენსიმონები და ქვემოთ ჩავედი.