გენერლის გარეშე შეტევის გაგრძელება დიდი სისულელეა ასე რომ მტერმა უკან დაიხია. ანამ და ვანომ გაიგონეს როგორ ყვიროდა ქართველი გენერალი: ,, ეს ვინ გააკეთა? ვინ ესროლა ? ვინ იყო ის გმირი’’ მაგრმა ვერავინ პასუხობდა . ამასობაში ანამ და ვანომ მოახერხხეს ჩუმათ გაპარვა. ჯერ თბილისს გაცილებილებიც არ იყვნან როცა ქართული ქვედანაყოფი შემოხვდათ.
-ხელები მაღლა ! ვინ ხართ?
-მოიცა მმოიცა ქართვებელი ვართ.
-აქ რას აკეთებთ.
-მე ჩემ ქარს ვეძებ. ლეიტენანტი დვალი. ხომ არ გაგიგიათ
საშუალო სიმაღლის თვალებამდე კეპ ჩამოფხატულმა ავტომატიანმა კაცმა უკან მიიხედა და რაღაც უჩურჩულა მის უკან მომავალ ბიჭებს. მერე მობრუნდა და ბოხი ხმით დაიწყო
-მგონი ვიცი ვისაც ეძებთ.
-მართლა იცით?
-კი. ის გორისკენ მიდის ახლა. ჩვენ შეგვხვდა მისი დანაყოფი . გუშინ ღამე დაბომბვა იყო და მან მარტომ რუსების ნახევარი ბატალიონი ამოხოცა, ორი ბავშვიც გადაარჩინა სიკვდილს როცა ხიდი ჩაინგრა.
-ანუ კარგად არის?
-კი კი კარგად არის. ჯერჯერობით მაინც... კარგი ჩვენი წასვლის დროა. წარმატებები
ისინი დაიძრნენ. ანა დითხანს იდგა და უყურებდა მწყობრში მიმავალ ჯარისკაცებს. შემდეგ ისინი მოსახვევში შევიდნენ და ჰორიზონტიდან გააქრნენ.
-აი ხომ ხედავ. კარგად არის კოსტა. მალე ვიპოვით კიდეც
-ხოო. კარგია.
-წამო წამო. დიდი გზა გვაქვს გასავლელი.
-ვანო... შენც ოჯახზე მომიყვები ?
-ეჰ... იცი რა კარგი ოჯახი მყავდა? ჩემი ცოლი ნახევრად უკრაინელი იყო. პატარა და ლამაზი ცხვირი ქონდა. ქერა კულულებიანი თმა და ცისფერი თვალები. ნამდვილი ანგელოზი იყო. ჩემი პატარა სულ დედას გავდა. ჩვენ ბედნიერები ვიყავით. ერთ დღეს სოფელში მივდიოდით მე წასვლამდე ძმაკაცებთან ვიაყავი და დავლიეთ. მერე წამოვედი. წვიმიანი დღე იყო და ასფალტი სველი იყო. ჩემს წინ ტრალერი მოდიოდა. რიკოთზე ვიყავით და როდესაც გვირაბიდან გამოვედით მე სიქარეს მოვუმატე. უეცრად მანქანა მოსრიალდა , ვეცადე საწე დამემორჩილებინა და გადავწიე მაგრამ საჭე გაიჭედა და მანქანა უსტად გამყოფ ხაზზე გაჩერდა. მანქანის უკანა ნაწილს ტრალერი დაეჯახა დამანქანა ივევ მოსრიალდა , შემდეგ ხევში გადავარდა. უკანა სავარზელზე ჩემი ცოლი და შვილი იჯდნენ. მე ორითვე კომაში ვიყავი.. ისინი კი ადგილზე დაიღუპნენ....:-ამის მოყოლისას ვანოს სახე გაუწითლდა და თვალები ცრელით აევსო.
-რამდენი რამ გადაგიტანია
-ხოოო... მაგრმა არაუშავს .ცხოვრება სასტიკია. მას შემდეგ დიდი დრო გავიდა . ახლა შენ მომიყევი.
- მე რაღა მოგიყვე. ისედაც ყველაფერი მოგიყევი უკვე. მოიცა ეს რა არის ?
-რა ?
-შეხედა ხების იქით რაღცა ანათებს
-მოიცა ეს.... მანდ სოფელია
-სოფელი? დიდ კოცონს გავს
-წამო გოგო დროზე
ჩუმათ ხეებზე ამოფარვით მიიპარნენ სოფლამდე. იქაურობა სულ დანგრეული იყო. ირგვლივ დასისხლიანებული გვამები ეყარა. უცებ ანამ დაინახა ის რამაც სულით ხორცამდე შეძრა
პატარა ასე 8წლის ხუჭუჭა გოგო დაჩოქილი იყო დასისხლიანებული ქალის სხულის წინ და ეხუტებოდა. ტიროდა მოთქვამდა. ბავშვს სახე სისხლით სქონდა მოსვრილი. და ხელები სულ დაკაწული. ყველაფერი აშკარა იყო. ბავშვს ამ ველურება დედა მოუკლეს. ანა ჩუმად წამოდგა და ბავშვთან მივიდა. გოგონა შეკრთა . შეშინდა . წამოდგომა სცადა და წაიქცა, კიდევ უფრო განწირული ატირდა.
-მესროლე ხო მიდი მესროლე მეც მომკალით. მაგრამ ჩემგამო და ყველა გამო ღმრთი პასუხს მოგთხოვთ! მას მე თვქეენს საქციელზე ყველააფერს მოვუყვები და დაისჯებით !
-არა არა ნუ გეშინია მე ქართველი ვარ
-რაა ?
-მე ქართველი ვარ ნუ გეშინია არაფერს დაგიშავებ. ის დედაშენია ?-და ანამ ბავშვს ქალის გვამზე ანიშნა
-არა....-ირილით თვალებდაწითლებულმა ბავშვმა ცრემლები მოიწმინდა :- ეს დეიდაჩემი იყო... დედა და მამა 2წლის რომ ვიყავი მაშინ დამეღუპა.
-ვინმე გყავს ნათესავი?
-არა მხოლოდ დეიდა მყავდა და ახლა აღარც ის მყავს.
-არც წასასვლელი გაქვს ?
-უკვე აღარ. -ბავშვმა ისევ ტირილი დაიწყო.-მეც მომკლავენ . მიპოვნიან და მომკლავენ
-არა ნუ გეშინია ვერავინ შეგეხება გპირდები. წა,ოდი ჩვენ წაგიყვანთ და დაგიცავთ
ანამ და ვანომ ბავშვი აიყვანეს და წავიდნენ.