-წავედი მე შევხვდები ლიკას და ლევანს მერე ანდროს და მოვალ მალე არმოიწყინოო-გარედან სიცილით მივაძახე და გავიგონე როგორ დააბრახუნა კარზე. კიბეები ჩავირბინე და კაფისკენ წავედი. შესულს მაშინვე მომხვდა თვალში ლიკა და მისკენ წავედი
-შენ რა მართლა წიგნები წამოიღე?-სიცილით მკთხა და ანდროს გვერდით ცარიელი სკამისკენ მანიშნა დაჯექიო
-შენმა ხისთავიანმა ძმამ ისე არ გამომიშვა არა ბოლოს გარედან ჩავკეტე და კი ვუთხარი სადაც მოვდიოდი აიკლო სადარბაზო-ვუთხარი სიცილით და წიგნები მაგიდაზე დავყარე
-როგორ ხარ ელე?-მკიხა ანდრომ
-მშვენივრად ანდრო შენ როგორ ხარ?-ვუთრი და გავუღიმე
-მეც კარგად.
-ანუ შენი ძმა ჩამოვიდა და კონტროლი დაგიწყოთ?-გაიცინა ლევანმა
-ეგღა მაკლია-ჩავდუდუნე და ცხადად ვიგრძენი მისი ცხელი ტუჩები ჩემს ყელში. „რაზე ფიქრობ ელენე, შენ არ გესიამოვნა მაგ ბიჭის შეხება“ შემახსენა მეორე მემ და ვიგრძენი სახეზე როგორ წამოვწითლდი.
-ჰო ესე გამოდის-გაინაზა ლიკა და ჩემსკენ ღიმილით გამოიხედა
-ელე არგინდა გავისეირნოთ?-ყურთან დამჩურჩულა ანდრომ და ლევანზე და ლიკაზე მანიშნა მარტო დავტოვოთოო
-კარგი. ოღონდ ლიკა მალე გამოდი თორემ რატი ორივეს მოგვკლავს. შენ რო გამოხვედი ძლივს გადავურჩი-ჩავიდუდუნე და ანდროს ხელკავი გამოვდე.
-კარგი.-ღიმილით მიპასუხა და ლევანს მოუბრუნდა
-სად წავიდეთ?-მკითხა ანდრომ და გამიღიმა
-რავი აქვე გავისეირნოთ თორემ ძალიან ცივა-ვუთხარი და მეც გავუღიმე. არა რა არ მომწონს მე ეს ქერა ბიჭები და რავქნა? აი შავგრემანი ბიჭები ლურჯი თვალებით, ლამაზი ვარდისფერი ტუჩებით და პატარა მაგრამ ოდნავ კეხიანი ცხვირით. „ვაიმე ელე კარგად ხარ? აღიარე ბარემ რატის რომ ახასიათებ და ეგაა რაა“ ამომძახა შინაგანმა მემ გაბრაზებულმა
-ჰეი ელე მისმენ?-ხელი წინ ამიფრიალა ანდრომ
-ამმ რამე მითხარი?-უხერხულად გავუღიმე და ლამის თვალები ბუდიდან გადმომცვივდა ჩემს წინ გაბრაზებული რატი რომ დავლანდე
-შენ..შენ მე იქ ჩაგკეტე..-დავიწყე ბლუყუნი და გაფართოებული თვალებით შევხედე
-მაგრამ აქვარ. ეხლა კიდევ წამოდი-ხელი მკლავში უხეშად ჩამავლო
-მეტკინა ცხოველო-ამოვიხავლე და ვცადე ხელი დამეხსნა
-შენ ვინ ხარ? გაუშვი ელეს ხელი-გამომექომაგა ანდრო
-ვინ ვარ კიარა აახვიე ეხლა აქედან სანამ ლამაზი ხარ.-შეუღრინა რატიმ და მის წინ დადგა, ანდროც არ ეშვებოდა
-გითხარი ელენეს ხელი გაუშვითქო.-ადრომაც გაბრაზებულმა უთხრა და ხელზე ანიშნა რომელიც რატის ჩემს მაჯაზე ჰქონდა ჩაკიდებული. მანაც გამიშვა და ანდროს ცხვირში უთავაზა მუშტი უნებურად ვიკივლე და რატის მკლავზე ხელი მოვხვიე რომ მეტჯერ აღარ დაერტყა
-დამეკარგე აქედან
-მომავალში შეხვდები კიდე ესეთ ს*რებს და დავამტვრევ ძვლებში-გაბრაზებულმა მითხრა და იმ კაფისკენ წამაპროწიალა სადაც ლევანი და ლიკა ისხდნენ.
-აქ რაგვინდა?-ვითომ ვერ გამეგო რატომ მივდიოდით იქით ისე ვკიტხე
-თავს ნუ ისულელებ.-მითხრა კვლავ იგივე ტონით მალევე მივუახლოვდით კაფეს და შიგნით შევედით. ლიკა გაკვირვებული გვიყურებდა
-ადექი მივდივართ. შენ კიდე მერე მოგხედავ-ჯერ ლიკას უთხრა და მერე ლევანს მიუბრუნდა
-ანდრო სადაა?-იკითხა ლევანმა
-არვიცი. წავედით-უთხრა უჩამ ლიკას და ისიც სასწრაფოდ ადგა და ჩვენთან ერთად კაფე დატოვა
-საიდან გამოხვედი?-ინტერესით ვკითხე მე
-კარიდან-უდარდელად მითხრა და ქუჩა მოათვალიერა
-ეს ის ლევანია ბავშვობაში რომ ვცემე?-გაიცინა რატიმ
-ხო ეგაა-ლიკასაც გაეცინა,
-მალე წამოდით მეძინება-გამოვაცხადე მე
-თუ გეძინებოდა უნდა დაგეძინა და აქ ვიღაც ს)რთან ერთად არ უნდა გესეირნა-აგდებით მითხრა რატიმ და სადარბაზოში შევიდა. ხმა არ გამიცია, ჩუმად შევედით სახლში, ლიკა თავის ოთახში უხმოდ შევიდა და შეიკეტა.
-შენს ოთახში მე შევდივარ-ვუთხარი რატის და მისი ოთახისკენ ავიღე გეზი. არ გაუპროტესტებია, დამეთანხმა და სამზარეულოში შევიდა, სწრაფად გავიხადე ტანზე და როგორც ყოველთვის საცვლების ამარა შევწექი საწოლში. თავი ბალიშში ჩავრგე და თვალები დავხუჭე, არც კარის ხმაზე გამიხელია თვალი, მგონი რატი იყო. კარადიდან ტანსაცმელი გამოიღო და წაიღო, უკვე კარგად გვიანი იყო რომ ჩამეძინა, დილით დედაჩემის ზარმა გამაღვიძა
-ხო დე-ვუპასუხე ხმაჩამწყდარმა
-დედი მიდი ადექი და გამოდი სახლში. ექიმთან ვართ წასასვლელები-მითხრა დედამ
-მამამ გაიღვიძა?-სიცილით ვიკითხე
-კი გაიღვიძა შხაპს იღებს-დედამაც გაიცინა
-კაი წავე და გამოვალ ნახევარ საათში-სწრაფად გავუთიშე ტელეფონი და ფეხზე წამოვდექი, იგივე ტანსაცმელი ამოვიცვი რაც გუშინ მეცვა და ოთახიდან ჩუმად გავედი, აბაზანა მოვინახულე და სამზარეულოსკენ გავწიე
-არ შეგეძლო ცოტა ჩუმად ამდგარიყავი?-გავიგე რატის ძილისგან ზედმეტად დაბოხებული ხმა
-ჩუმად ვიყავი-მხრები ავიჩეჩე და სამზარეულოში გავედი,
-კი როგორ არა-უკმაყოფილოდ თქვა და დივანზე უფრო კომფორტულად გაწვა
-შეგიძლია ოთახში შეხვიდე მივდივარ მე-გავძახე და მაცივრიდან წვენი გამოვიღე
-სად მიდიხარ?-ლომიძემაც სამზარეულოს მოაშურა
-შენ აღარ გეძინება?-გამეცინა მე
-შენ რომ დაგინახავს დილით პირველი ადამიანი როგორღა უნდა დაიძინოს-იხუმრა და გამეკიჭა
-ჩემზე უკეთესი იპოვე მაშინ-ენა გამოვუყავი და წვენი მაცივარში შევაბრუნე
-მართლა სად მიდიხარ? 8 საათია ჯერ-გაიცინა რატიმ
-სახლში წავალ მოვემზადები და მერე ექიმთან-ვუთხარი გეგმები და ფეხზე ჩემი უგები ამოვიცვი,
-კარგად-დავემშვიდობე კარში გასვლისას და ხელი დავუქნიე, მან კი უბრალოდ გაიღიმა. ნელა მივსეირნობდი სახლისკენ და თან დილის სუფთა ჰაერს ვსუნთქავდი, 10 წუთში უკვე სახლში ვიყავი და ტანსაცმელს ვიცვლიდი, 10 საათზე ვიყავი ექიმთან დაბარებული.
#რატი
დილით ელენემ გამაღვიძა და ძილი ვეღარ შევიბრუნე, ვჭამე და გარეთ გავედი, მონატრებულ ქუჩას მივუყვებოდი და თან ნაცნობ შენობებს ვათვარიელედი ლევანი რომ შემხვდა.
-სალაპარაკო გვაქვს არა?-გამარჯობის ნავლად ვუთხარი და ზემოდან დავხედე ჩემზე ოდნავ დაბალ სხეულს
-კარგი, ეხლავე?-მიპასუხა უდარდელად
-თუ დრო გაქვს-თავი დავუქნიე
-წამო აქვე კარგი რესტორანია და იქ დავჯდეთ-მითხრა და მანქანის გასაღები ხელში აათამაშა, უხმოდ გავყევი უკან და მანქანაში დავჯექით. მალევე მივედით რესტორანში და შეკვეთა მივეცით.
-მოკლედ ლიკაზე მინდა გესაუბრო-ვუთხარი პირდაპირ
-არანაირი პრობლემა არაა-მითხრა და გაიღიმა
-რახდება თქვენს შორის?
-ჯერჯერობით არაფერი, უახლოეს მომავალში მოხდება
-მაინც რა მოხდება?-ვკითხე ირონიულად
-მე შენი და მიყვარს და შენს გამო მის დაკარგვას არ ვაპირებ-არც თვითონ ჩამომრჩა
-ხომ იცი რომ ბავშვობიდან არმევასები?-ვკითხე პირდაპირ
-არც მე ეგ ხომ იცი?-გაიცინა
-მოკლედ არ გამიჭირდება თქვენი დაშორება, გაკვირდები, გვიან შეხვედრები არ მოხდება, 9 საათში უკვე სახლში უნდა იყოს და ზედმეტები არ მოგივიდეს გაიგე? მე ამ საკითხზე მასაც დაველაპარაკები-გაფრთხილების ნიშნად დავუქნიე თითი
-შენ რა ეგეთი არაკაცი გგონივარ?-წარბები კუშტად შეკრა და გაბრაზებულმა კბილებში გამოსცრა
-მე არ ვიცი ლევან, რამდენი წელია აქეთ არ ვყოფილვარ, ბავშვობის შემდეგ შენც შეიცვალე და მეც-წარბი ავუწიე
-არ მენდონი?-კვლავ არ გაუხსნია შუბლი
-არა და არც არანაირი საფუძველი მაქვს რომ გენდო, მოკლედ გაკვირდებით, და კიდევ შენი ძმაკაცი არმახსოვს რა ჰქვია-ჩავფქირდი როდესაც მისი სახელი ვერ გავიხსენე
-ანდრია?-სწრაფად მიმიხვდა სათქმელს
-ჰო, ელენეს არ გაეკაროს-ეხლა მე მივიღე გაბრაზებული სახე
-რატო? მოწონს ანდროს ელენე-მიპასუხა ღიმილით
-არგაეკაროსმეთქი-წარბი მაღლა ავწიე
-შენ გევასება ეგ გოგო?-გაიცინა ლევანმა
-არა, პროსტა არ მინდა მის გვერდით სხვა იყოს-მხრები ავიჩეჩე.
-აჰა გასაგებია-ეშმაკურად ჩაილაპარაკა
-რაარის გასაგები?-ვერ მივუხვდი სათქმელს
-თავიდან მეც ეგრე ვიყავი-თავი უკმაყოფილოდ გააქნია
-როგორ?
-როგორ და შენი დის გვერდით სხვა ბიჭს ვერ ვიტანდი, იცი რამდენი მყავს ნაცემი? ან რამდენმა მცემა-გაიცინა.
-აწი მეც შენს გვერდით მიგულე-თვალი გავუკარი და გავიცინე..


პატარა თავი იყო თან დაგვიანებული..ბოდიში აუცილებლად გამოვასწორებბბ....გკოცნიიითთთთ