პატარა ბნელი ოთახი მეორე სართულზე. მხოლოდ ერთი პატარა ფანჯარა ჭერთან ახლოს. ოთახში არაფერი იყო. ცარიელი კედლები. კარი გაიღო და მკაცრი გამომეტყელების ქერა ახალგაზრდა ბიჭმა ორი პლედი ესროლა მათ. ანა და ვანო ძირს დასხდნენ. ანამ ნიკაპი მუხლებს ჩამოადო , ერთი ამოიხვნეშა თითქოს გული და სული ამოაყოლაო და თვალები დახუჭა. ვანო კი თავჩახრილი იჯდა და ფიქრობდა. ანაც ფირებში დაფრინავდა. თითქო უსასრულობაში შეაბიჯა. ოცნებობდა. წარმოიდგინა როგორ იპოვა კოსტა, როგორ ჩაიხუტა გულში, რიგირ წავიდნენ სახლში და მთეი ცხოვრება ერთად გაატარეს ბედნიერებმა თავიანთ პატაასთან ერთად. ფიქრებიდან კარის ჭრიალმა გამოარკვია.
-ჰეი გოგო დეხზე ადექი, უფრსს შენი ნახვა უნდა.-საშუაო სიმაღლის ბიჭი კარებში იდგა და ანას დააჟინებუი მიშტერებოდა დიდი შავი თვალებით.
-მე მეუბნები?-ანას ხმაში შიში შეერია
-შენ გარდა აქ გოგოს ხედავ ?-კაცმა ირონიულად გაიცინა და ვანოს გახედა-თუ მე ვერ შევამჩნიე ?
ანას ხმა არ ამოუღია. ფეხე წამოდგა და კარისკენ წავიდა.
-არსადაც არ წამოვა-ვანო ფეხზე წამოხტა
-შენ არავინ გეკითხება ხმა ჩაიწყვიტე.
-მე ვთქვი რომ არ წამოვა-მის ხმაში იხდენი თავდაჯერებულობა იყო ადამიანი იფიქრებდა დედამიწის უკუღმა დატრიალება შეუძლიაო
-აი მე კი ვთქვი რომ ის წამოვა. -ეს თვქა და ავტომატის ტარი პირდაპირ ცხვირში გაუქანა. ვანოს ცხვირიდან სისხლი წასკდა და სასწრაფოდ ხელები მიიფარა.
-ცხოვრელო -დაიყვირა ანამ და ვანოსჯენ დაიხარა თუმცა ამ დრს ჯაისკაცმა ხელი სტაცა და ძალით გაათრია ოთახიდან. პირველ სართულზე ჩავიდნენ და დერფნის ბოლოს დიდ თეთრ კარში შევიდნენ. ოთახი დიდი იყო, რი სავარძელი იდგა რომელიც სავარაუდოდ მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ იქ იყო. იატაკზე ,, ლინონიუმი'' ეეფინა, თავის დროზე ალბათ მოწითალო ფერის , მაგრამ ახლა უკვე გადათეთრებულიდა ხმარებისგან გაჩხვეტილი. სავარძლების წინ იდგამაგიდა , ომელც უამრავი ხარახურა ყარა, მაგიდა ზურგით ფანჯრისკენ იდგა, ფანჯარა მთე კედელზეიყო და მის წინ საოცრად მაღალი კაცი იდგა. კარის ხმა რომ გაიღო შემობრუნდა.
-მოგესალმები ჩვენო სტუარო.-ხმაში აშკარად არ ეტყობოდა რომ ქართვეი არ იყო.-არ ინერვიულოთ დიდხანს არ შეგაყვნებტ , უბრალოდ რამოდენიმე კითხვა გვაქვს, გვიპასუხე და მაშინვე შეძლებთ წასვლას.
- რა გაინტერესებთ?-ანა ეცადა შიში არ შეტყობოდა
- ნუ ღელავ ჩმეო გოგონა- კაცი ახლოს მივიდა, სახეზე ხელი მოჰკიდა და თვალებში ჩახედა- არაფრის დაშავებას არ ვაპირებ, მეც ხომ მამავარ არა, დაახლოებით შენი ტოლა გოგონა მყავს დაშვიივით გიყურებ, შენ ვერავინ ვერაფერს დაგიშავებს ნუ გეშინია. უბრალოდ მითარი რატომარ გაცვია სამხედრო ფორმა?
ანას სუნთქვა შეკრა, არ იცოდა რა ეპასუხა . ღრმად ჩაისუნთქა და ცადა თავი ისე დაიჭირა ვითომ ვერაფერს ხვდეებოდა.
-რას გულისხმობთ?
-შენც კარგად იცი რასაც ვგულისხმობ ლეიტენანტო ჯანაშია. დამალვას აზრი არ აქვს
დამალვას მართლაც არ ჰქონდა არრი ამიტომაც ანამ ყველაფერი მოუყვა. უთხრა რომ იფიქრეს სამხხდროფორმაში რომ დაინახავდნენ ადგილე მოკლავდნენ ამიტმაც გამოივალეს.
-კარგი გასაგებია. დავით შემოდი და ეს გოგონა თავის,, საკანში'' დააბრუნე.
ანა გაცდა ქარტლი ასხელი რომ გაიგონა მაგრამ კიდევ უფრო გაუკვირდა ოთახში ისევ ის ბიჭი რომ სემოვიდა რომელმაც აქამდე მოიყვანა.