-ანა უკან არ გაიხედო
-რა ხდება ვანო?
-უკან არ მიიხედო უბრალოდ წყნარად დაიხარე და ძირს დაწექი
-რაა?
-გააკეთე რასაც გეუბნები!
ანა დაიხარა თუ არა ვანომ იარაღი ამოიღო და გაისროლა. შემდეგ თვითონაც ძირს დაწვა და ანას ანიშნა სასწრაფოთ გაყოლოდა. ბავშვი მათთან ერთად იყო და ამიტომ ძირს ხოხვა არც თუ ისე ადვილი აღმოჩნდა აგრამ მაინც მოახერხეს რაღაც პატარა სოფლამდე მიაღწიეს.იქაურობა უკვე კარგახნის დაბომბილს გავდა და ჯარისკაცბეის დანახვაზე გადარჩენილებსაც ძალიან შეეშენიდათ. ანამ და ვანომ იპოვეს გადარჩენილი ოჯახი რომელიც მიწისქვეშ მოწყობილ სამალავში იმალებოდა და უსაფრთხოდ იყო. სთხოვეს და პატარა გოგონა მათთან დატოვეს დაბრუნებამდე. თვითონ კი სევ გზა გააგრძელეს.
-ჩუმათ! რარაც ხმა გავიგე.
-რა ხმა ? მე არაფერი გამიგია
-ჩუმად გოგო !
-ვაიი. მგონი მეც გავიგონე-ანას თვალები გაუფართოვდა
-ისვრიან
-ხო ... სროლის ხმაა... რა ვქნათ?
-სასწრაფოთ სოფლამდე უნდა მივიდეთ
-რატომ?
-გამოიქეცი და მერე აგიხსნი გთხოვ ის გააკეთე რასაც გუბნები.
15წუთი გაუჩერებლად ირბინეს და როგორც იქნა მივიდნენ რამდენიმე დანგრეუ სახლმდე. ამ დროის მანძილზე სულ უფრო და უფრო ახლოვდებოდა სროლის ხმა.
-ჩქარა სახლში შედი და ტანსაცმელი მოძებნე
-რაა? რა ტანსამელი
-ტანსაცმელი ჩვეულებრივი. სამხედრო ფოტმაში რომ დაგვინახნ ადგილზე მოვკლავენ. ჯობია ასე არ გვნახონ მალეე !
ორივემ მოახერხა ტანსაცმლის პოვნა და მაინც დააპირეს გაქცევა მაგრამ ამ დროს რუსი ჯარისკაცები შეხვდნენ.ვანოს და ანას რუსული არ ესმოდათ და როგორღაც მოახერხეს ხელებით იმის ახსნა თქვენს საუბარს ვერ ვგებულობთო. მაშინ ერთი ახლაგაზრდა ბიჭი წინ წამოვიდა და ხამაღლა , რუსული აქცენთით თქვა"
-ვინ ხართ ?
ანამ და ვანომ ერთმანეთს გადახედეს
-ვანო კვიციანი
-ანა ჯანაშია
-ხელები კეფაზე დაიწყვეთ და წინ წამოდით
სხვა გზა არ იყო რაც უბრძანეს ის გააკეთეს და ნელი ნაბიჯით გაყვნენ შეიარაღბულ ჯარისკაცებს.მათ რამდენიმე კილომეტრი იარეს და ძველ ორ სართულიან შენობაში შევიდნენ.ანა და ვანო მეორე სართულზე აიყვანეს და იქ ჩაკეტეს.