-როდის მივდივართ საქმეზე?-უცებ გადაიტანა საუბარი სხვა თემაზე
-ახლავე-გავიკრიჭე აი ისე ,როგორც ქოლგეითის რეკლამაში
-შენ მართლა შეშლილი ხარ?-გაოცებული შემომხედა და თვალები სიბრზით მოჭუტა,ჯერ მე მიყურა მერე სივრცეს გახედა,ისევ ჩემსკენ მოტრიალდა,მე ისევ იე ვიდექი დაპაუზებული ქოლგეითის რეკლამასავით
-არა შენ აშკარად ვერ ხარ-დაასკვნა და გასასვლელისკენ წავიდა
-სად მიდიხარ?-უცებ მოვეგე გონს და დავედევნე
-მეც კაი სულელი ვარ შენ რომ დაგიჯერე-აშკარა იყო მის თავზე ბრაზობდა,ანერვიულებულს ხელები სად წაეღო აღარ იცოდა,ხან მის ტალღოვან წაბლისფერ თმებში შეიცურა თითები,ხან შარვლის უკანა ჯიბეებში ჩაიცხო და გაბრაზებული რაღაცას ბუტბუტებდა,აშკარად მისი საყვედურები მე მეკუთვნოდა,მე როგორც მამაცმა მირამ არც კი შევიმჩნიე
--ააა,მივხვდი,შენ ფიქრობ,რომ მე ფულზე ვიხუმრე?წამოდი ახლავე განახებ რომ, მართლა გადაგიხდი და თან ხელზე-გამომცელად შემომხედა“ღმერთო რა თვალები აქვს“-გავიფიქრე წამიერად მონუსხულმა-აი წამოდით ჩემს მანქანასთან-მეტი დამაჯერებლობისათვის ხელით ჩემი „ მხეცი“ ვაჩვენე და წინ გავუძეხი
-აი თქვენი გასამრჯელო-ვუთხარი და სიმაყით გავუწოდე ჩემი ერთი წლის ნაგროვები თანხა,რომელიც სამლიტრიან ქილაში მქონდა მოხუფული
-რაა?-ერთი სიტყვით ამ თომას ეს გაოცება და პირის დაღემა მაგრად აქვს დამუღამებული
-რა,რა?-გულწრფელად ვერ მივხვდი რა იყო გასაკვირი იმაში,რომ ფული პატიოსნად მქონდა კოხტად მოგროვილი და მოხუფული,ქილაც სუფთა იყო და მთელი
-შენ მართლა ავად ხარ-ისე თქვა თითქოს საბოლოო ანალიზების პასუხმა ჩემი ჯამრთელობის შესახებ მის ხელში გაიარა-კარგი,მოვრჩეთ მალე,სად მივდივართ?
-აი უკვე მომწონს შემართება,პირდაპირ იარე და გეტყვი-გავუღიმე კმაყოფილმა და ჩემი კულულები რომელიც უწესრიგოდ ჩამომყროდა მხრებზე ერთად მოვიქიე მუშტში და უკან გადავიყარე.
ალბათ ერთი საათი ვიარეთ,ბევრჯერ ვცადე საუბრის წამოწყება მაგრამ ისეტი სახით დამიბღვირა ვამგობინე ეს იდეა მოგვიანებით განმეხორციელებინა.
-აი მოვედით აქ გააჩერე-შემოვძახე გახარებულმა ჩვენი სამოქმედო ტერიტორიის დანახვისას.
თომამ შენობისაკენ გაიხედა და ოოოო ისევ ეს გაოცებული და გაოგნებული სახე და ოდნავ გაღებული პირი,ხან შენობის აბრას გადედავს ხან მე
-რა?-მხრები ავიჩეჩე
-ფსიქიატრიული საავადმყოფო-ხმამაღლა წაიკითხა და მრისახე თვალებით გამომხედა -ამიხსენი შენ ხარ გიჟი თუ ის ვინც უნდა მოვიტაცოთ?
-არა მე არ ვარ გიჟი,მე საკმაოდ ჭკვიანი გოგო ვარ-თავმომწონედ გავიკრიჭე-ეს ნოდარია,სიყვარულით გაგიჟებული,მაგრამ ოჯახი ყავს არანორმალული,ეს საბრალო აქ გამოკეტეს და თავად საზღვარგარეთ წავიდნენ,ეს ჩემი მეგობარია მოხუცებულთა თავშესაფრიდან,იცოდე თუ არ დავეხმარებით მაშინ მართლა გაგიჟდება
-კარგი-მძიმედ ამოიხვნეშა და ორივენი საავადმყოფოს ჭიშკრისაკენ გავემართეთ
-იცი ნოდარი კარგი კაცია,მართლა სჭირდება ჩვენი დახმარება,რათქმაუნდა ექიმები ნებით არ გამოგვატანენ და შენ შეიძლება ჩხუბიც კი მოგიწიოს,აი სწორედ ამიტომ დაგიქირავე შენ,რადგან შენ ვინ ხარ?ბ ო რ ო ტ მ ო მ ქ მ ე დ ი-დავუმარცვლე სიტყვები და ჩვეულებისამებრ ღობეზე ავფოფხდი,ჩემი კაბა ავიკაპიწე და მოაჯირს მოვასკუპტი რომ მეორე მხარეს გადავმხტარიყავი,(როგორც წესი ასე ვიპარებოდი ხოლმე ნოდარითან)თომამ კი ჭიშკარს მიაწვა ხელით და შეაღო,და სწორედ ის ფრთა რომელზეც მე მხედარივით ვიყავი შემოკუპებული
-უი ღია ყოფილა-შემოვძახე მხიარულად და ძირს ჩამოვხტი,თომას რათქმაუნდა უკვე სტაჟიანი გიჟი ვგონივარ,რომელზეც ჯერ ამ ფსიქიატრიულში არ გაუგიათ რამე თორე ნოდარის გვერდით მიმსვამდნენ,ხოდა თავი ჩემს მიმართ სიბრალულით გაქნია და ისე განაგრძო გზა ჩემსკენ არც კი გამმოუხედავს
-ნოდარის წამოვიყნან და შენ დაგტოვებ-ხმადაბლა ჩაიბურტყუნა უფრო თავისთვის მაგრამ მაინც გავიგონე
-ყველაფერი გავიგონე-მივაძახე და ავედევნე
-შენ სად მოდიხარ?მომიბრუნდა და შემომიბღვირა
-შიგნით
-არა
-როგორ თუ არა,აბა ნოდარი როგორ უნდა იცნო?
-მითხარი სართული და პალატა და ფოტო მომეცი
-მეც წამოვალ რა-ტუჩები გავბუსხე,რომ შევბრალებოდი,მაგრამ ნურას უკაცრავად
-არა შენ აქ ეზოში დარჩი და დაგველოდე,თორე იცოდე ჩემი ხელით მიგიყვან ამ ფსიქიატრიულის დირექტორთან
-მეე?-გავიოცე-კი მაგრამ რატომ?
-ჰმ,რატომ?-გამაჯავრა-რატომ და შენ უფრო გადარეული და გიჟი ხარ ვიდრე ამ საავადმყოფოს მთელი პაციენტები-ბოლო სიტყვები გზიდან მომაძახა
გავბრაზდი მაგრამ არაფერი მითქვას.ჩემს გეგმებში მისი გაბრაზება,ნევრების მოშლა და წყენინება არ შედიოდა,მრ ხომ მიზანი მაქვს?-გადავარჩინო მისი სიცოცხლე.ხოდა ჩამოვსკუპტდი იქვე ჭიშკართან ქვაზე და დავიწყე ლოდინი.წარმოვიდნინე თუ რამხელა ბედნიერებას მივანიჭებდი,ჩემს ძვირფასს მეგობრებს ნოდარს და მის საყვარელს ქალბატოს მერის,რომელიც ასევე მოხუცებულტა თავშესაფარში ცხოვრობს.მას შემდეგ რაც დავობლდი,ანუ 14 წლიდან და სამწუხაროდ ამ ქვეყნად არავინ გამაჩნია ახლობელი,ჩემი ნავსაყუდელი,ოჯახი და მეგობრები მხოლოდ ამ თავშესაფარსია თკბილ და თბილ მოხუცებთან,მე კი მათი ბედნიერებისათვის არაფერს დავიშურებ,როგორც ისინი ჩემთვის.
ერთ საათიანი ლოდინის შემდეგ დავლანდე როგორ თავქუდმოგლეჯილი მორბოდნენ სათადარიგო კარიდან გამოპარულები თომა და ნოდარი.სიხარულისაგან ადგილზე ხტუნვა დავიწყე,პატარა გოგოსავით ავცქმუტდი,ნოდარიმაც შემამჩნია შორიდანვე
-მირააა-გახარებულმა შესძახა და უფრო სწრაფად წამოვიდა ჩემკენ
როგორც კი მომიახლოვდა ჩემ მონატრებულ ნოდარს ყელზე ჩამოვეკიდე,ის კი ლოყებს მიკოცნიდა
-ჩემო გოგო ეს შენ გააკეთე?-მეკითხებოდა და თან თვალებიდან ჩამოგორებულ ცრემლებს მუჭებით იწმენდდა
-ხო ნოდარი პაპა,ხო,და დრეს შენ აუცილებლად იქორცინებ,მერისთან უნდა წაგიყვანო
-მართლა?-სიხარულისაგან თვალები გაუბრწყინდა და გულში ჩამიკრა,მეც მჭიდროდ შემოვხვიე ხელები და ასე ჩახუტებულები წავედით მანქანისაკენ.
თომა?
თომა გაოცებული და გაოგნებული-ეს ხომ მისი სტილია- ადევნებდა ამ მომენტებს თვალს და წამიერად შევამჩნიე,რომ მის ბაგეებს ღიმილმა გადაუარა და თვალებში სითბო ჩაუდგა

------------------------------------------------------
პ.ს
რას იტყვით ღირს გაგრძელებათ თუ არა? :) ველი თქვენს შეფასებას :)