მე ემილი ბლექი ვარ 17 წლის , დედაჩემი ფრანგია ხოლო მამაჩემი ინგლისელი , დედისგან ქერა თმები ხოლო მამისგან ცისფერი თვალები . დედაჩე მი ძალიან მხიარული ადამიანია , მაგრამ ამოდროულად შეუძია იყოს მკაცრი , მამაჩემი კიდევ წყნარი ადამიანი რომელიც 24 საათის გამავლობასი მუშაობ , სახლში მოსული კი ტელეიზორს უყურებს , არასდროს მინახავს ვიმეს შეცილებოდა რამეში ან ლიდერობა მოენდომაბეინა , რასაც აკეთებდა და ხელფას იღებდა ეს მისთვის და ჩვენთვის საკმარისი იყო . ოჯახთან ერთად ლოს ანჯელესში ვცხოვრობი , იქმდე სანამ არ გაიგეს რომ უცნაურ შესაძლებლობებს ვფლობ ...
მე შემეძლო ნივთების გადაადგილება ისე რომ მათ არ შევხებოდი , რაც მათ ძლიერ შეაშინათ მათ ,ა მიტომ გადაწყვიტეს რომ პანსიონატში გავეშვი , სერიოზული საუბრის შემდეგ მე ავირჩიე სკოლა-პანსიონატს სადაც ვისწალიდი , ერთ-ერთ ჩემი დაქალი სწავლობდა რომელიც უკვე ერთი წელია რაც იქ არის , ჩემა მშობლებმა მხრები აიჩეჩეს , მათვის სულერტი იყო თუ სად ვისწავლიდი . ძალია გავბრაზდი როდესაც ასე ადვილათ გადაწყვიტეს ჩემი მოშორება თავიდა , მაგრამ ისინიც ხომ ადამიანები არია და ამათვის მთავარია ჩრჩოში ჩაჯდნენ ... .
ჩემს მამიდასთა მივდივარ ამელიასთან , ის დაქახმდა მივეყვანე ჩემს ახლა სახცხობვრებელთნ , ისე რომჩემთვის ზედმეტი კითხვები რ დაესვა , ავტომობილის საქარე მინიდან გავიხედე , წვიმიანი ამინდი იყო , გუშინ მთელი ღამე არ მეძინა , ვფიქრობდი თუ რა მელოდა და როგორი ცხოვრება მელის პანსიონატში , თავი საქარე მინას მივადე და შევეცადე დამეძინა რაც გამომივიდა მალე კი ძილის სამყაროში გდავეშვი....
......
- გაიღვიძე ძვირფასო _ დედიდა მაელიამ შემანჯღრია ცოტა რათა ძლისი სამყაოდან გამოვეყვანე
- უკვე მოვედით
- კი ძვირფასო
მმიდა ერთადერთი ადამიანია რომელთაანაც შემიაძლია ვისაუბრო ყველაფერთან და ამავდროულად ერთადერთია რომელსაც ჩემი არ ეშინია , მას ხშირად შეუცვლია დედა ჩემთვის , დიდ ძველებურ ჭისკარს მივადექით
- მამიდა დარწმუნებული ხარ რომ სწორედ მოვედით ?_ ვიკითხე გაკვირვებულმა არადა სურათსი სხვანაირი ჩანდა
- კი ძვირფასო დარწმუნებული ვარ
ხმა აღარ ამომიღია , მედისონი ჩემსკენ ყვირილით და სასიხარულო სახით წამოვიდ ჩემტნ და რაც ძალია და რონე ქონდა ჩამეხუტა
- გამარჯობა ემილი
- გაგიმარჯოს მედისონ
მედი მედისონი ჩემი ნახევარ და რომელსაც ყავისფერი სწორი თქმა აქვს და თავი თვალები არც ისე მაღალი ...
- გოგონებო ჩახუტებას მერეც მოასწრებთ ჩანთების წაღებაში ხომ არ დაგეხმაროთ
- არა , ცვენთვიტონაც მოვახერხებთ _ მედისონს და მამიდას არც ისე კარგი ურთიერთობა აქვთ
- კარგით , ახლა კი შენი ჩანთები ამოიღე და წავედი მე , მიყვარხართ ორივე _ მაიდა დაგვემშვიდობა
- აბა როოგორ მოგეწონა პანსიონატი ?
- არ მეგოა ასეთი თუ იქნებოდა სხვანაირი წარმომედგინა
- ხოო ყველას ეგრე გონია , აქ შეგიძლია იყო განსხვავებული ეს ცოტა მერე მოგიყვები
მთაარ კარებს მიცვუახლოვდით და შეიგნით შესულს თავი მუზეუმში მეგონა ყველაფერი ისე იყო განლაგებული და გაკეთებული , მთლიანად შენობა სამ სართულიანი იყო , უკანა ეზოთი ... პირველი სართული სასადილო იყო , მეორე სართულზე მოსწავლეების ოთახები იყო , მესამეზე კი საკლასო ოთახები და მასწავლებელთა ოთხეი იყი , დირექტორის კაბინეტიც მესამე სართულზე იყო , თავი დაუკარი მედისონ რომ ყველააფერი გავიგე , მეორე სართულზე ასულს კარიდორული სისტემა დამხვდა , კედლებზე კი სურათები იყო დაკიდებული, ფარდები არც ისე ნათელი და დეკორატიული იყო
- გოგოების მარჯვნივ , ბიჭების მარცხნივ
- და სად არის ჩვენი ოთახი
- პირდაპირ და მარჯვნივ 101 ოთხი აწერია

პირდაპირ იქითკენ დავიძარით , იქმდე სანამ ჩემს ოთახამდე მივიდოდით კიდევ ორი კარიდორი იყო გასავლელი , როგორც კი ჩემი კარების ნომერი დავინახე შვებისგან ამოვისუნთქე
- ნუ გეშინია ნელ ნელა მიეჩვევი , ხელ მარცხნივ კიდე საპირფრეშოა , ახლა კი გააღე კარები
საშუალო ზომის ოთხი აღმოჩნდა , სადაც ორი ლოგინი იდგა ერთი დიდი ფაჯარა რომელიც პირდაპირ ტყეს უყურბდა , ყავისფერ და რძისფერი შპალერში იყო გაკეთებული
- ხომ მაგარია _ აღტაცებით მკითხა მედისონმა
- კი კარგია
- აქ სრული თავისუფლებაა მაგრამ არის შეზღუდული ადგილები სადაც არ უნდა წახვიდე , ტყის ერთ ნაწილში აქაური ბავშვები წავიდნენ და ვერ ც ერთი ვეღარ იპოვეს ამიტომ იქ არაინ დადის , ახლა კი წამო გაგაცნობ აქ მცხოვრებ მოსწავლეებს


იმედია მოგეწონებათ....