თავი მერვე-"წამება"
აივნიდან გასვლას ვაპირებდი როდესაც ნაცნობი სიტყვა მიწვდა ჩემს სმენით ორგანოს.
-მე მართლა მიყვარხარ-ჩუმად, მაგრამ გასაგონად ჩაილაპარაკა. ალბათ ამ დროის მანძილზე მიხვდით თუ როგორი გულჩვილი პიროვნება ვარ. ამ სიტყვების გაგონებისას კი ჩემში ყველაფერმა ერთად იფეთქა და თვალებიდან ცხელმა და მარილიანმა სითხემ გზის გაკვლევა დაიწყო. ცრემლემლების მიზეზი კი იმედგაცრუება იყო.
-ალბათ შენს ლექსიკონში "მართალს" სხვა მნიშვნელობა უკავია.-ადგილიდან არ განვძრეულვარ ისე განვაცხადე სათქმელი.
-უბრალოდ მომისმინე-თბილი და ამავდროულად მომთხოვნი ტემბრით მომმართა.
-მოსასმენი არაფერია, ყველაფერი ვნახე, რაც საჭირო იყო-ჰაერის უკმარისობის გამო ღრმად ამოვისუნთქე-ჩავისუნთქე.-ორმხრივად დამჭერი, ორმხრივი ტყუილით გამასულელე და დამიპყარი, მაწამე და მიმატოვე- ავქვითინდი, ძალა აღარ მეყო და მუხლებზე დავემხვე. ეს გრძნობა მთლიანად მოდებული იყო სხეულზე, შინაგანად მჭამდა და ძალას მაცლიდა. ეცადა ჩემს დახმარებას, მაგრამ ჩემი მტკიცე უარის გამო მოახლოვება ვერ გაბედა. ფრთხილად წამოვდექი. ჩანთიდან სალფეთქი ამოვიღე და ცრემლების შეშრობას შევუდექი, როდესაც დავწყნარდი და ჩემი საქმე დავამთავრე ტერიტორია დავტოვე და აკრული ღიმილით მივუსხედი მაგიდას. ნახევარი საათის შემდეგ ინვენტორები გავაცილე და მარტომ დავიწყე უაზროდ დანა-ჩანგლის ხმარება. რამდენიმე ჭიკა წითელი ღვინოც გადავკარი. მომდევნო ჭიქის ავსებას ვაპირებდი, როდესაც ძლიერმა ხელმა ჩემი სხეული ტანსაცმელივით გადაიკიდა მხარზე და რესტორანი დატოვა, თავიდან ვერ გავიზრე თუ რა ხდებოდა ჩემ გარშემო, მაგრამ აზრზე მოსვლისთანავე გამოვძვერი ძლიერი ხელებიდან. წიკვინა ქალივით არ დამიწყია ჩხუბი თუ როგორ გაბედა ეს. ზურგი ვაქციე და კარებთან მდგომ კაცს ვთხოვე ტაქსი უახლოეს 5 წუთში აქ მოსულიყო.
-ლიკა სიჯიუტე არ გიხდება! უნდა მომისმინო, თორემ ასე ერთმანეთს დავშორდებით-გაბრაზებულმა მისკენ შემატრიალა.
-დავშორდებითო? და როდის ვიყავით ერთად? რაღაც გამომრჩა?-ირონიულ ტონს არ ვიშორებდი-ეს ყველაფერიც, რომ არა, შენ გგონია რასაც დღეს შევესწარი იმის შემდეგაც ერთად დავრჩებოდით? დიმიტრი ნუ მაგიჟებ, ჯერ ყველაფერი შენ გაანალიზე და მერე მომადექი შენი ვითომ ვაჟკაცური ოინებით!-ბოლოსკენ ხმა გავიმკაცრე და იქვე მდგომ მანქანაში ადგილი დავიკავე.
-ლიკა გულს მტკენ-მომესმა ხმაჩახლეჩილი ბარიტონი, მაგრამ მსახიობური ნიჭის გამო რეაქცია არ შევიმჩნიე. არად გულზე ნაიარევი გამიღრმავა მისმა სიტყვებმა... რატომ ვარ ამ ადამიანზე მიჯაჭული? რატომ?.. უცებ დავბრუნდი რეალობაში და ტაქს ერთი წინადადებით მივანიშნე წასულიყო.
-ძალიან გთხოვ ჩქრა გამაცალეთ ამ ტერიტორიას და გზაში მისამართსაც გეტყვით-სიტყვები ერთმანეთს ჩქარა მივაყარე და მძღოლის რეაგირებას დაველოდე.
-კარგით.-მანქანა აამუშავა და ჩემი "ბრძანება" შეასრულა.

მე, ვიკა და მარი ჩემ ოთახში ვისხედით და რამდენიმე საათის წინ მომხდარ თემას განვიხილავდით.
-ლიკა, არ მიწყინო, მაგრამ მე შენ ადგილას მოვუსმენდი- ვიკულიმ თავდახრილმა ჩაილაპარაკა.
-სრულებით გეთანხმები ვიკა-მარიმაც ვიკას დაუჭირა მხარი.
-მომისმინეთ გოგონებო, ალბათ არ იცით კაცები, როგორები არიან. ყველაფერში გამონახავენ გასამართლებელ საბუთს, სწორედ ამიტომ არაფრად ჩავაგდე მისი "გამოხტომები" და უეცრად წამოროშილი "მე შენ მიყვარხარ". ახლა კი გთხოვთ მარტო დამტოვოთ, ძალიან რთული დღე მქონდა.-თავის დაკვრით მანიშნეს "კარგიო" და ოთახი დატოვეს. არადა სურვილი თუ რატომ მომატყა, როგორ მკლავდა...
სააბაზანოში წყლის გადასავლებლად შევედი. დატვირთული და ამავდროულად ჭუჭყიანი დღე წყლას გავატანე და იქაურობა დავტოვე. ატლასის საღამურით და ხალათით შევიმოსე. აივნის კარი გამოვაღე, სკამზე ჩამოვჯექი და ფიქრებში წავედი.
უსინდისო ტყუილის გამო ჩემი გრძნობები გამოვიყვანე სააშკარაოზე, ამ გათამამებამ კი მძაფრი და სასტიკი სასჯელი მარგუნა. მეგონა მნიშვნელო... არა ეს ყველაფერი მეგონა... და ისე რა არის სიმართლე? რის გამო გამომტეხა და "მიმაგდო"? უეცრად ინტერესმა ჩემში გაიღვიძა და მასთნ დარეკვა გამაბედინა. რამდენჯერმე დავურეკე და არ აუღია, ბოლოს გადავიფიქრე კიდევაც, მაგრამ ბოლოჯერ გავბედე... რამდენიმე ზარის შემდეგ ყურმილი აიღო.
-დიმიტრი...
-დიმიტრი აბაზანაშია და თქვენ ვინ ბრძანდებით?-ქალის წკრიალა ხმამ გამყინა, გამაქვავა... ცრემლები, არა რაც მე თვალებიდან მდიოდა ცრემლი არ იყო! ის ცხელი სითხე იყო, რომელიც კანს და სხეულს წვავდა, მანადგურებდა.
-უკაცრავად?!-ქალის ხმამ ფიქრებიდან გამომაგდო და რეალურ ტანჯვაში დამაბრუნა.
-მე... მე... გადაეცით და უთხარით, რომ ლიკა... მისთვის "მოკვდა"-ყურმილი დავკიდე და აბაზანაში გავვარდი. წყლით სახე მოვიბანე და დაწყნარება ვთხოვე ჩემ თავს, მაგრამ უეცრად გადამეკეტა და იქ არსებულ მჭრელ სხეულს ვეცი. ვენებზე რამდენიმეჯერ გადავისვი. მაშინ არაფერზე არ ვფიქრობდი. არაფერზე და არავისზე, უბრალოდ გადაკეტილმა გონებამ იმ წამს ეს გამაკეთებინა.
თავიდან მესიამოვნა, მაგრამ შემდეგ წვა ვიგრძენი. ხელი დამიბუჟდა და წითელ თბილი ნივთიერებით დაიფარა. გულში ღმერთს ბოდიშს და შეწყალებას ვთხოვდი, ვეხვეწებოდი ჩემი გადაწყვეტილება მოეტევებინა ჩემთვის. მამაო ჩვენოც წავიკითხე გულში, მაგრამ ნელ-ნელა ტკივილი გამძაფრდა, ტკივილმა მლაშე სითხის დინება გამოიწვია ჩემს სხეულზე და დავვარდი თავი კი ძლიერ სხეულს ჩამოვარტყი. ჩემს წამებას თავის ტკივილიც დაემატა. ახლა უკვე თავის ზედა ნაწილი იფარებოდა თბილი და ამავდროულად წითელი სითხით. თვალებიც მეხუჭებოდა, შველაზე არც მიფირია ჯსე დავხუჭე თვალები და როგორც მე ვფიქრობ ბოლო ცრემლი გადმოვაგდე და ბოლოს სიტყვა ღმერთს ვუთხარი "ბოდიში".
უეცრად შვიდი ვარდი გამომესახა და ისიც სისხლივით წითელი, შემდეგ ყველა მოგონებამ გამირბინა თვალ წინ და მთავარმა ტკივილმა აქაც იჩინა თავი. სახელად-დიმიტრიმ.
გავითიშე და შავ სიბმელეში გადავიკარგე...
---------------
ჯერ-ჯერობით ჩემთვის საუკეთესო თავია რაც დავწერე, მთელი სულით და გულით ვწერდი და ფაც მთავარია მონდომებიყ ^_^
რაც შეეხება მოცულობას წინად 2 ვორდის ფურცელს ვაქვეყნებდი ახლა კი ის 4-მდე გაიზარდა, თუ თქვენ იაქტიურებთ ხვალ 5 ვორდის ფურცელს შემოგთავაზებთ...

ძალიან გთხოვთ გამოხატეთ თქვენი აზრი კომენტარებში...

მიყვარხართ