ვხვდებოდი რომ, გრძნობები არ შეიძლება ასე მალე მოისროლო,ისინი თან გსდევენ და არ გეშვებიან. ნიკასთან შემთხვევითი შეხვედრიდან ორი დღე გავიდა, ჩემდა სამწუხაროდ მისი მზერა არმშორდება. თითქოს თვალებით მთხოვდა პატიებას, მაგრამ მზერა აავარიდე და უკანმოუხედავად გავიქეცი. ვხვდებოდი რომ ამ ყველაფრით მიახლდებოდა ჭრილობები და უფრო მტკიოდა გული.საღამოს ისევ განმეორდა ზარი ნაცნობი ნომრიდან.ტელეს დავხედე და მზერა შევაჩერე, მივხვდი რომ ამ მომენტში მისი ხმა მართლაც დიდი შვება იქნებოდა. თუმცა მახსენდებოდა ტკივილები და განცდები რომლელიც მან მისაჩუქრა. დღეები რომლებშიც ვიძირებოდი ცრემლისგან და სევდისგან. ყველაფრის მიუხედავად მე ტელეფონს ვუპასუხე, ხელებმა კანკალი დაიწყო, გავირინდე, დაველოდე ხმას რომელიც მალევე გაჟღერდა.
- ნინი შემხვდები ? პასუხი დავაყოვნე მაგრამ მალევე, მტკიცე უარი მივახალე. - მაინტერესებს შენს საქციელს ახსნას თუ მოუძებნი ! - ვერ ვიცოცხლებ!!!! წაილუღლუღა ჩუმად. - მაშინ გეფიქრა შენს სიცოცხლეზე ნატაშასთან რომ ნებივრობდი! ვუთხარი აკანკალებული ხმით, დუმილი იყო თითქმის 4 წუთი, შემდეგ უბრალოდ ტელეფონი გავთიშე. ძლიერი ვარ და დავანახებ ჩემს სიძლიერეს!! მტკიცედ წარმოვთქვი და დედასთან ჩავედი.

* * *
მე და ნიკა უკვე ოთხი წელი ხდებოდა რაც ერთად ვიყავით, ის ოტხი წლის წინ ჩემს მეზობლად დასახლდა, როცა სკოლაში მივდიოდი ან მოვდიოდი ყოველთვის კართან იდგა და თბილად მიღიმოდა, აშკარა იყო ჩემს მიმართ სიმპატიები ჰქონდა. ერთ დღესაც დაბადების დღეზე ერთად მოვხვდით მახსოვს მაშინ 14ის ვიყავი და ჩემზე ბევრად დიდი მეჩვენებოდა. ჩვენი ურთიერთობა ნელ-ნელა გაიზარდა და გაოფიციალურდა, ვხვდებოდით, ვსეირნობდით, ვიცინოდით, ვბედნიერობდით. ერთხელ წვიმაშიც კი მოვყევით რიყეზე, ის ამბობდა რომ შეყვარებულების ამინდი იყოო და ჩვენც ამით ვტკბებოდით. მაშინ ჩემი ზღაპრული ოცნებაც ახდა და ჩვენნ ორმა შეშლილმა, უფროსწორედ მე შეშლილმა და ნიკამ რომელმაც ხათრი ვერგამიტეხა, ჩვენი დიდი გრძნობებით ვიცეკვეთ წვიმაში, მახსოვს თავი მედო მის სველ გულზე და ყველაზე ბედნიერი ვიყავი ამქვეყნად. უამრავი მოგონება მაქვს. შეიძლება ვერც დავამთავრო წერა რომ დავიწყო. მახსოვს თვალებში რომ ჩავხედე დიდი სევდა სუფევდა, ამოუცნობი თვალები ჰქონდა, ასეთი თვალები არასოდეს არავიზე მინახავს, თითქოს ჭაობისფერი თითქოს არაა ..... მოკლედ გრძნობებმა მართლაც იმატა და საბოლოოდდ დამატყვევა კიდეც. არავისკენ ვიხედებოდი, მიუხედავად იმისა რომ ბევრი მთხოვდა მინიმალურ შანსს.. მე ჩემი ნიკუშა არავიში გამიცვლია. მიყვარდა, მიყვარს და მეყვარება, მაგრამმ არ ვიციი რა უნდა მოხდეს რომ ეს ვაპატიო, მე ის პატარა ბავშვი აღარ ვარ დიდი დათუნიებით და შოკოლადებით რომ ხიბლავდა....