-ანნააააააა!!! პრასნის!! ანნაა, ოპაზდაეშ ჟე! ანნა კიფიანი, პოდნიმაისია სეიჩას ჟე!- გაიცანიტ ეს დედაჩემი - იზაბელა რომანაძეა, ნახევრად პოლონელი ნახევრად ქართველი, დედაჩემმა ქართული იცის, მაგრამ რუსულად ლაპარაკი ურჩევნია. შემიძლია სიამაყით ვთქვა, რომ დედაჩემზე ლამაზი ქალი მთელს ბათუმში არ დადის.
-ანუკი, ადექი მამი. ნუღარ აყვირებ რაა. - აი, ეს უკვე მამაჩემი ბატონი - გიგა ყიფიანი გახლავთ, მამა დედა რუსეთში გაიცნო, პირველი დანახვისთანავე მოეწონა ეს ქერა ცისფერტვალება საყვარელი გოგო, უმალვე დანიშნა და ქორწილი უკვე საქართველოში გადაიხადეს.
-კაი მა, ავდგები ახლა... - ვთქვი და ლოგინიდან წამოვდექი, გადავათვალიერე ჩემი პატარა, მაგრამ საყვარელი და რაც მთავარია შინაური ოთახი. ჩემს ოთახს ლურჯი კედლები აქვს, დიდი ფანჯარა რომელზედაც ხშირად ვკითხულობ ან უბრალოდ ვფიქრობ, ოთახში რკინის შავი მოაჯირებიანი დიდი ლოგინი მიდევს, ცისფერი გადასაფარებელით და თეთრი ბალიშებით. ფანჯარასთან ახლოს ცემი მაგიდაა,მაგიდაზე კი, ჩემი ლეპტოპი დევს. მაგიდის გვერდით ჩემი კარადაა, კარადის გვერდით კი, კარია. ლოგინიდან ავდექი, პიჟამა გავისწორე და აბაზანისაკენ წავედი. აბაზანიდან გამოსვლას ვაპირებდი, როცა კარზე დამიკაკუნეს.
-ანუკი, მალე რაა. აკადემიაში მაგვიანდება. - ეს ცემი უფროსი ძმა აკოა. აკო ჩემს სიცოცხლეზე მეტად მიყვარს, ალბათ იმიტომ, რომ სულ ჩემს გვერდით იყო. აკო 22 წლისაა და საზღვაო აკადემიაში სწავლობს, ბოლო კურსზეა და მალე გემზე წასვლა ელოდება.
-გამოვდივარ უკვე. - კარი გავაღე და ცემმა ძმამ შუბლზე მაკოცა, აბაზანაში შევიდა და კარი მოიხურა. მე კი, სამზარეულოსკენ დავიძარი, გავაღე კარი და იქვე მაგიდასთან დავჯექი. დედამ ბუტერბროდებით სავსე თეფში დამიდო წინ, დამისხა ფორტოხლის წვენი და მანაც შუბლზე მაკოცა.
-ტი მოიო სოლნიშკო, კაკ ია ბუდუ პო ტებე სკუჩატ კოგდა ტი უედეშ ვ ტბილისი უჩიტსია! -მოთქვამდა დედაჩემი
-მამან, მაცადე ჯერ არ მივდივარ თბილისამდე ჯერ ორი თვეა და რა იცი იქნებ ვერ ჩავაბარე ეროვნული გამოცდები. - ვტქვი და ბუტერბროდი მოვკბიჩე.
-ეხლა მოიცა! ჩტო ზნაჩიტ ნე პოსტუპიშ, ნიკოგდა ტაკ ნე გოვორი! იეშ მოლჩა ი ვაბშე სეგოდნია მი ს უტრა ზაპისანი ვ სალონ, იეშ ბისტრეე, ოდევაისია ი ედემ. - ყველაზე მეტად დედაჩემს ჩემი გაპრაჭვა და გამოწყობა უყვარს. მე კი, უარს ვერადროს ვერ ვეუბნები.
-მაცადე შევჭამ და წავედით.- ვთქვი და რიგით მესამე ბუტერბროდი გადავსლასნე .- მამა წავიდა უკვე? - ვიკითხე და წვენიც ბოლომდე დავლიე
- და, ონ უშოლ ნა რაბოტუ. ა ტი, ნოგი ვრუკი ი ოდევატსია! - მითხრა დედაჩემმა და მეც ცემი ოთახისკენ წავედი, გზად აკო შემხვდა აკადემიის ფორმაში.
-სად მიდიხართ ანუკი? - მკიტხა სანამ შავ ნაიკებს იცვამდა.
-სალონში უნდა გამომპრანჭოს. - ვთქვი და სახე დავმანჭე, მეზარებოდა იქ წასვლა.
-ზედმეტი არ მოუვიდეთ იცოდე, შენ ჯერ 16 ხარ. - დამარიგა მან.
-კარგი ერტი, ჩემი ბრალი არაა, ოქტომბერში, რომ დავიბადე - ვთქვი და ოთახში შევედი.
-მაინც ჩემზე პატარა ხარ და აზრი არ აქვს. - მითხრა და თან სახლიდან გავიდა. მე კი, უცებ ზოლებიანი ზედა გადავიცვი და ჯინსის კომბინიზონი. თმები უბრალოდ დავივარცხნე, ფეხებზე კი, უბრალო ლურჯი კონვერსები ჩავიცვი. ტელეფონი სატენს გამოვაერთე, ჯიბეში ცავიდე და მისაღებში გავედი, დედა მანქანაში მელოდებოდა. გარეთ გავედი, კარი ჩავკეტე და მანქანაში ჩავჯექი. ახლა იწყება ჯოჯოხეთი გავიფიქრე და მართლაც სალონში ჩემი ტანჯვა დაიწყო..
* * *
-აუ, როგორ დავიღალე! -ჩუმად ვამბობდი, მანქანიდან გადმოსვლის დროს.
-ტი უჟე ტაკაია ბოლშაია უ მენია.- ქოთქოთებდა დედაჩემი, სახლში მამა იყო. მისარებ ოთახში მდივანზე წამოვწექი.
-სახლში ვარ! -აკოც მოსულა გავიფიქრ და ჩემს ოთახში წასვლა დავაპირე, როცა მამამ შემაჩერა
-არ წახვიდე, ახლა ვივახმშმებთ და რაღაც უნდა გითხრათ მე და დედაშენმა. - მითხრა მან და მეც შევჩერდი.
-კარგი მამა. - ვთქვი და ტელევიზორი ჩავრთე.
-მამა, შენ უკვე დიდი გოგო ხარ, და როგორც იკას და აკოს შენაც შენით აირჩიე უნივერსიტეტი. - იკა ჩემი მეორე უფროსი ძმაა, ის 25 წლისაა და 5 წელია რაც მანჩესტერში ცხოვრობს მის ცოლთან და ალიშვილთან ერთად.
-ვიცი მამა. ჯავახიშვილში ვაპირებ ჩაბარებას. -ვთქვი და მამა უცებ წამოიძახა
-აჰა! მიდი და თქვი იზაბელა, რომ მე ჩემს შვილს არ ვიცნობ! -დედამ თვალები გადაატრიალა და გაიღიმა, მამამ კი, რაღაცის გასაღები მომცა.
-რისი გასაღებია? -ვიკითხე.
-თბილისში ბინა გიყიდეთ შენმა ძმებმა.- თქვა აკომ.
-ღადაობ?! - არ მჯეროდა.
-რას ვღადაობ გოგო, არ გიჭირავს ხელში გასაღები?! - მითხრა აკომ და მე კივილი მოვრთე
-აუ, რა მაგარია!! -ვყვიროდი და ხტუნვა-ხტუნვით ჩემი ოთახისაკენ დავიძარი.
იმ ღამეს არ დამეძინა, სულ იმის გრძნობა მქონდა, რომ რაღაც მოხდებოდა, მაგრამ რატომღაც ყურადღება არ მივაქციე. ა ზრია...