ნინი ოთახში მაშინვე შევარდა , ლოგნზე დეცა პირქვე, ბალიშში ჩარგო თავი და ტირილი დაიწყო. სალო რომ შემოვდა და რომ დაინახა თავსი დაქალი ტიროდა, გული შეუწუხდა და მივარდა.
-რა გჭირს ნინიი?! -ზურგზე ეხუტებოდა და აწყნარებდა.
-ის გოგო და ლუკა ერთად არიააან... -ტიოდა ნინი და ისე ლაპარაკობდა სიტყვეს ვერ გაარჩევდი.
-მისმინე, დამშვიდდი და ისე მითხარი. -სალო ნინის ამშვიდებდა.
-მანჩო და ლუკა -უთხრა და ისევ ტრილი მორთო.
-მისმინე! დაწყნარდი!... აბა მომისმინე ერთი წუთი... -ნინიც მორჩა ტირლს და სალოს შეხედა.
-შენ ხომ თქვი რომ აღარ გიყვარდა?! რატომ ტირი მის გამო თუ აღარ გიყვარს?! -თან სალო ეხუტებოდა.
-მიყვარს... ვერ ვხვდებოდი ამდენი ხნს განმალობაში... სულ ჩემთან იყო... ვერ წარმოვიდგენი ჩემგან შორს რომ იქნებოდა თუ მომენატრებოდა... ასეთი დებილი ვარ.... იდიოტი... -ნინ თავს იდანაშაულებდა და თავში ხელებს იშენდა. სალო ამშვიდებდა და ნინის მხოლოდ გამთენიისას ჩაეძინა. რომ გაეღვიძა უკვე შუადღის ორი ხდებოდა. მოწესრიგდა და დაბლა ჩავიდა სამზარეულოში და ორი ცივი ყავა გააკეთა და ერთი გარეთ მჯდომ ზურას მიუტანა.
-მადლობა და საიდან მიხვდი რომ მინდოდა?
-კარი ინტუიცია მაქვს. -თან იღიმოდა. ერთმანეთით ლაპარაკში გათულები ეზოს კარბის ხმამ გამოაფხიზლა. ლუკამ რომ ნინი ზურასთან ერთად დაინახა გაღიზიანდა მაგრამ არაფერი უთქვამს და ოთახში ავიდა. მთელი დღე ისე გავიდა რომ ლუკას და ნინის ერთმანეთი არ უნახავთ. უკვე საღამო იყო ბიჭები ოთახში რომ შემოვიდნენ.
-სად იყავით ტოო?! -და წარბი შეკრა.
-არსად შე*ემა გართ ვიყავით! -ერთმანეთს შეხედეს და თავიანთ ლოგინებისკენ წავიდნენ.
-გოგოებს კერავდით?!
-არა რა ვკერავიდით ბიჭო... ამას ის გოგო როა, რაქვია... აუ შე*ემა დამავიწყდა მოიცა - დემემ იდაყვი მუხლზე დადო და თითს დემეს უტკაცნებდა.
-ლიკა ქვია ბიჭო ლიკა! -დაუბღვირა დემემ.
-ჰო ლიკა, აი ეგ გოგო ევასება...
-ღადაობა?! -ლუკამ დემეს მხარზე ხელი დაჰკრა.
-არა ძმაა.... და შენ რას შვები ნინიზე ?! -წამიერი დუმილის შემდეგ ლუკამ ორვეს გახედა
-არაფერს... ისევ გულგრილია ჩემს მართ.
-დაიკიდე! მორჯულდება -საბა და დემე დასაძინებლად მოემზადნენ ლუკა კი ავანზე გავიდა. დაინახა რომ ნინი და ზურა ისევ ერთად იყვნენ და გაცეცხლდა მაგრამ ბიჭის წასვლას დაელოდა. ცოტახანში ზურა თავის ოთახისკენ წავიდა და ლუკა უმალვე გაემართა ნინისკენ, მაჯაში ხელ მოკიდა და სახლის უკან გაიყვანა.
-ააა! მტკივა! გამიშვი!
-რას აკეთებ გოგო! -უფრო მაგრად უჭერდა ხელს ნინის მკლავზე.
-მტკივათქო მხეცოო!
-რატო მიშლი ნერვებს?! რა გინდა იმ ს*რ ბიჭთან!
-ლუკა! -ნინის თვალებიდან ცრემლი წამოუდა. ნიკამ მაშინვე ხელი გაუშვა.
-ხომ იცი რომ მიყვარხარ?! რატომ მპაკეთებ ამას?!
-რა შენი საქმეა!
-როგორ ვგრძნობ თავს იცი?!
-გადასარევად ლუკა, გადასარევად! მანჩო ხო გყავს გვერდით! გუშინ კარგად გრძნობდი თავს?!
-რა მანჩო გოგო! -ცოტახანს დუმილი ჩამოწვა მაგრამ ისევ ლუკამ დაარღვია სიჩუმე -შენ რა ეჭვიანობ?!
-ვვეჭვიანობ კი არა, შენს ცხოვრებას მიხედე და მე თავი დამანებე! -ეს სიტყვები იყო და ნინი წამსვე გაუჩინარდა. ერთი კვირა ისე გავიდა ერთმანეთისთვის ხმაც არ გაუციათ. მხოლოდ მზერით თუ მოესიყვარულებოდნენ ერთმანეთს. ჰკლავდა ნინის ეს გრძნობა. გულს სტკენდა. და გათენდა დედაქალაქში წასვლის დღეც. დილით გაემზადნენ, დამსვენებლებს დაემშვიდობნენ და წამოვდნენ. თბილისში დაღლიები ჩავიდნენ. ნინის სახლში შესვლისას დიდი დახვედრა მოუწყეს, თითქოს დედოფალი მობრძანებულიყო. მშობლები, ნათესავები. ცოტახანს მოილხინა მათთან, შემდეგ თქვა დაღლილი ვარო, ყვეას დაემშვიდობა დაბოთახში ავიდა. წყალი გადაივლო და ფუმფულა ლოგინში შეწვა. დილის ცხრა საათზე სალოს ზარმა გააღვიძა.
-გოგო რასშვები? -ჰკითხა სალომ
-მძინავს. -თქვა და თვალები მოისრისა.
-ხვალ ვისი დაბი დუბია აბა თუ გახსოვს?
-შენი ძმის. -და დაამთქნარა.
-რას იცმევ?
-რამეს.
-რა რამეს, მართლა რას იცმევ, ჩემ თავს გაფიცებ?!
-ვარ რას მერითმება ეს. -ჩაიცინა ნინიმ.
-მეღადავები?!
-აუ არ ვიცი კაცო, ას გადამეკიდე?! კაბის გულისთვის გამაღვიძე?
-ჰო აპა, შენ რა მოსაკითხი ხარ -ხმამაღლა იცინოდა სალომე.
-იმდენი კაბა მაქვს ავარჩევ რამეს.
-კაი მიდი მაშინ და ხვალამდე.
ნინი ადგა, მოწესრიგდა და დაბლა ჩავიდა.
-მამას სალამი. -აუწია ხელი და მის წინ დაჯდა. -დედა სად არი?
-სამზარეულოშია -ტელევიზორის ყურებაში გართულს შვილისთვს არც შეუხედავს. ამასობაში ლელაც შემოვიდა, და მისივე გაკეთებული ბლის პეროგი შილს გაუწოდა.
-დე, ხვალ საბას დაბადების დღეა და კაბა ამარჩევინე რა...
-კი დედიკო, აბა რას ვიზამ.