ცოტნეს გამომეტყველება შეეცვალა და ხელი გამიშვა. -ნუკა ეს ყველაფერი მომესმა თუ შენ,მიდიხარ ამერიკაში რომელიც ჩვენგან,დედამიწის მეორე მხარეს მდებარეობს?!-მითხრა დაძაბული ტონით და სახეზე ანერვიულება დაეტყო. -არ მოგესმა ცოტნე-ვუთხარი და თავი ძირს დავხარე.თანდათან მომაწვა გრძნობები,მომინდა მეტირა,მეყვირა და საერთოდ გავმქრალიყავი რომ მისი ასეთი სახე არ მენახა. -და მერე ჩემზე არ იფიქრე? ცოტნეზე ნუკა რომელსაც სიგიჟემდე უყვარხარ,ამიხსენი!!!-თითქმის უკვე ყვიროდა და ხელებს ნერვიულად ამოძრავებდა.მე ძალიან შემეშინდა და ტირილი დავიწყე,ვერ ვიტანდი მის ასეთ მდგომარეობას.მართალიც იყო მაგრამ სხვანაირად მოქცევის შანსი არ მქონდა. -როგორ არ ვიფიქრე,მაგრამ სხვა გზა არ მაქვს არ გესმის?!-ვუთხარი ტირილნარევი ხმით. -ნუ გამაგიჟებ გოგო!ჩვენ ურთიერთობას რას უშვები? -მე შენთან დაშორებას არ ვაპირებ რადგან ძალიან მიყვარხარ, უბრალოდ გარკვეული დროის მანძილზე ერთმანეთს ვეღარ ვნახავთ მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს რომ აღარ მეყვარები-ვუთხარი და შევეცადე ცრემლები მომეწმინდა მაგრამ ისინი მაინც დაუკითხავად იკვლევდნენ გზას ჩემს ღაწვებზე. -აჰა,მაინც რამდენი ხნით მიდიხარ,ერთი წლით? ორი წლით? თუ საერთოდ საცხოვრებლად?!!-ძალიან ანერვიულებული იყო,თავის თავს აღარ გავდა. -ეგ ჯერ არ ვიცი,მაგრამ დროს მნიშვნელობა აქვს რომ ჩვენს სიყვარულს ხელი შეუშალოს?-ეს რატომ ვთქვი არ ვიცი,ალბათ იმიტომ რომ სათქმელი გამომელია და თავს ვეღარ ვიმართლებდი. -აქვს ნუკა მნიშვნელობა და ამას იმედია შენც ხვდები მაგრამ უკვე აღარ ვიცი რას ხვდები და რას არა!–მითხრა და მომიახლოვდა,უთქმელად მაკოცა თავზე.ჩემი წყლიანი თვალებით შევხედე,თვითონაც შემომხედა,თითქოს თვალებით ვლაპარაკობდით.დუმილის შემდეგ მითხრა. –ნუ ტირი–და გამიღიმა,სწორედ იმ ღიმილით რომელიც მე ასე ძალიან მიყვარს.შემდეგ რა მოხდა? წავიდა,სხვა ყველაფრის უთქმელად,წავიდა.მე ვეღარ მოვითმინე და გავძახე. –მიყვარხარ–არ ვიცი თუ გაიგონა მაგრამ ზურგით იყო,არც გამოუხედავს ისე წავიდა.მივხვდი რომ რაღაც ძალიან დიდს ვკარგავდი და შეცერება არ შემეძლო,მე ჩემს ცოტნე დადიანს ვკარგავდი.ტირილი ამიტყდა,არ მეგონა თუ მასთან გატარებული მშვენიერი დღეები ასე დასრულდებოდა.ვიდექი ჩემთვის და ვტიროდი როდესაც მანქანის ფარებმა მომანათა.მანქანიდან საბა გადმოვიდა და ჩემკენ წამოვიდა. -ნუკა სახლში უნდა წაგიყვანო,ცოტნემ დამირეკა. -აჰა,ალბათ ისიც გეცოდინება რო წავიდა და დამტოვა ხო?!-ვუთხარი ტირილით. -კაი რა ნუკა,ნუ ტირი.ხო იცი რო ძაან უყვარხარ. -უკვე არაფერი აღარ ვიცი-ვუთხარი და შევეცადე დავმშვიდებულიყავი.მანქანისკენ წავედი,საბაც ჩაჯდა. მალე სახლთან მიმიყვანა.გზაში ხმა არ ამომიღია და არც საბას შესაბამისად. საბას მადლობა გადავუხადე და მანქანიდან გადავედი.ოო,ვიცოდი რომ სახლში ათას კითხვას დამაყრიდნენ და ძალიან არ მინდოდა,ყველაფრის თავიდან მოყოლა და ახსნა.სახლში როდესაც შევედი,დედაჩემი ტელევიზორს უყურებდა,დიტო როგორც ჩანს სახლში არ იყო. -რა მოხდა ნუკა?რას გიგავს სახე!-დედაჩემი უცებ წამოვარდა და კითხვებიც დაიწო.მე კი მოკლედ ვუთხარი. -ცოტნეს დავშორდი-და ჩემს ოთახში შევედი.დედაჩემს შემდეგ არაფერი უკითხავს,ალბათ უკვე ყველაფერს მივხვდა უთქმელად.არაფრის თავი აღარ მქონდა,უემოციოდ გამოვიცვალე და დავწექი.მარტო დარჩენამ კი ჩემი ცოტნე დადიანი უფრო მომანატრა და ჩემთვის ცუმად ტირილი დავიწყე.
