-თუ შეიძლება ყველა მწკრივში დადექით!
-აუ...
-ეს ვინარი!
-ტვინი მოხნა!
-ო! ყოველდღე ერთიდაიგივე?
-წადით თქვენი!
-ს ი ჩ უ მ ე ! ! ! ისევ ჩაჰყვირა სასტვენს უფროსმა და მთელი ბანაკი შეხტა.
-მოკლედ, დღეს ჩამოდის ჩვენთან ერთი მოსწავლე და სპეციალურ დახვედრას ვუწყობთ.
-მაგის დედაც!
-სიჩუმეთქო! დღეს ყველანი 10 საათზე კოცონთან მოდით, წვეულებაზე! ამის თქმა მინდოდა. მადლობა.
-ეე? წვეულებაო?
-მაგარია!
-წავიდეთ!
-100%ით მოვდივარ.
-გიგა, შენ წახვალ?
-არა.
-აბა რას იზამ?
შენთან ერთად წავალ მაღალ შენობაზე.
-ხო, საღამოს გავიპაროთ კაი?
-კარგი. ნახავ რა ლამაზია ღამით.
-აუცილებლად. მანამდე რა ვქნათ?
ამ დროს მათ გოგო მიუახლოვდათ:
-გამარჯობა გიგა!
-სალამი? გაკვირვებულმა უპსიხა გიგამ.
-ეხა თქვა უფროსმა, ექსკურსიაზე მივდივართო და ჩემთან ერთად წამოხვალ?
ამ დროს მათ ნინე ჩამოშორდა და ტყეში შევიდა.
-ეე... არამგონია.
-კაი, რატო? იმ გოგოსთან ხარ?
-ნუ, არც ეგ არ გეხება. ამიტო...
ხელი დაუქნია, ტყეში მიმავალ ნინეს გაეკიდა.
-ნინე! ნიი-ნეე!
-რა გაღრიალებს? ჩუმად ჰკითხა ნინემ უკნიდან.
-სად წამოხვედი?
-ლაპარაკობდი და სხვისი საუბრის მოსმენა უზრდელობაა.
-ექსკურსიაზე ჩემთან ერთად წამოხვალ?
-მე მეგონა იმ გოგოსთან ერთად მოდიოდი.
-არა, რა სისულელეა.
-კი. წამოვალ.
-კარგიიი. გული აუფართხალდა გიგას.
-უი გიგა.
-ხო.
-ინგლისური კარგად იცი?
-კი შენ.
-ხო მეც. ისე რა.
-What didi you like here the most, little girl? ჰკითხა გიგამ.
-Everything is awesome here, I haven't discovered London yet.
ნინეს ბრიტანული აქცენტი ჰქონდა.
-აუ, რა მაგარი აქცენტი გაქ ტო. ეს არი ისე რაო?
-ხო რა ვიცი...
-სასწაული აქცენტი გაქ. კიდე რამე ენა იცი?
-კი! ფრანგული ვიცი კარგად!
-Oui.
-ანუ ენებს აწვები?
-Да.
-ჰეჰ. წამო წვიმას იწყებს.
-ნეტავ სად წავალთ?
-ალბათ სადმე, მუზეუმში.
-ხო, ალბათ.
-ბავშვებო! ავტობუსში!
-წამოდი.
ავტობუსში 40 ბავშვი ძლივს ჩაეტია.
-მოკლედ, ბავშვებო! თქვენი მეწყვილეები, ტყუილად არ შეგირჩევიათ, უნდა იყოთ პარტნიორები და ექსკურსიის შემდეგ, თქვენი ჩანწერები უნდა ჩამაბაროთ. კიდევ ბევრი ილაპარაკა უფროსმა და საუბარი რომ დაასრულა, უკვე შენობასთან იდგნენ.
-ბავშვებო, ეს არის ბაკინგემის სასახლე- ბრიტანეთის მონარქის ოფიციალური რეზიდენცია ლონდონში. „ბაკინგემის სასახლე“ ან შემოკლებით „სასახლე“ გახდა ბრიტანეთის სამეფო ოჯახის მიერ პრესისთვის გაკეთებული განცხადებების წყაროს სინონიმი. სასახლე სახელმწიფო ღონისძიებათა და სამეფო დღესასწაულების გამართვის ადგილია. სასახლეში ასევე ჩერდებიან ოფიციალური ვიზიტით მყოფი სხვა სახელმწიფოების მეთაურები.
ბლა... ბლა... ბლა... ბევრი რონ აღარ გავაგრძელო, უფროსმა ბავშვებს ბაკინგების სასახლეზე ყველაფერი უამბო დაწყებული აშენების მიზეზიდან, თითოეული აგურით დამთავრებული. ნინე არაფერს იწერდა. გიგამ იდაყვი გაჰკრა.
-რამე ჩაიწერე.
-ო, მიდი რა. ამ ადგილის ყველაფერი, ზეპირად ვიცი, უკვე ჩავწერე.
-მეღადავები?
-შეგიძლია შენ თვითონ ნახო. ჩანაწერების ფურცელი ისე გაუწოდა, მისკენ არც გაუხედია. გიგამ გავსებული ფურცელი რომ დაინახა, თვალები შუბლზე აუცვივდა და გაიფიქრა: ,,გენიოსი მყავს მეწყვილედ"
ექსკურსიის მერე, დაღლილ-დაქანცული ბავშვები, ავტობუსში ჩაყარეს და ბანაკისკენ მიმავალ გზას დაადგნენ.
-აბა, ბავშვებო, თქვენი ჩანაწერები!
უფროსი რიგში დადიოდა და ყველას ნაწერს დაჰყურებდა. ნინემ შენიშნა რომ, სხვების ჩანაწერები ისეთი მოკლე იყო რომ, ორმოცივე ბავშვის რომ შეგეერთებინა, ნინეს ჩანაწერის ზომის მაინც არ იქნებოდა. უფროსი უკმაყოფილოდ აკვირდებოდა ბავშვების ჩანაწერებს და ბოლოს ნინეს და გიგას ჯგუფსაც მიადგა. ნინემ ფურცელი კმაყოფილმა გაუწოდა.
-ოჰოო! აი ეს მესმის! ძალიან კარგია, ძალიან კარგი! ნინედა გიგა არა? ორივეს დიდი მადლობა რომ ყურადღებით მისმენდით. ამ დროს გიგამ ნინეს ხელზე ხელი მოუჭირა. ნინეს ჩაეცინა.
-არაფრის.
ბანაკში რომ დაბრუნდნენ, 8 საათი ხდებოდა და ნინე და გიგა გასაპარად ემზადებოდნენ.
-მისმინე, ის ვიღაც რომ მოვა, ყველა იმას დაუწყებს ყურებას, ჩვენ კიდე გავალთ კაი?
-კარგი. ოღონდ ფრთხილად უნდა ვიყოთ.
-ხო.
და გახდა 10 საათიც. მთავარ შენობასთან უამრავი ხალხი შეკრებილიყო. ნინე და გიგა თავიანთი კოტეჯის უკან იდგნენ და ელოდებოდნენ როდის მოვიდოდა ახალი ბავშვი, რომ გაპარულიყვნენ. და აი, მთავრ შენობასთან უზარმაზარი მანქანა შემოგრიალდა და იქიდან ერთი გოგონა გადმოვიდა დაცვების თანხლებით. ბიჭებმა მანქანას დაუწყეს ყურება, გოგოებმა ახალს და თვალები შურით აევსოთ. მხოლოდ ნინემ იგრძო სიბრალული იმ გოგონას მიმართ და იგრძნო რადგან მისი აზრით, ამ გოგონას შემდეგში სხვა ბავშვებთან მეგობრობა გაუჭირდებოდა.
-ნინე! ფიქრებიდან გიგას ხმამ გამოიყვანა.
-ხო.
-რას დგახარ, წამოდი, წავიდეთ!
-ხო მოვდივარ. მოიცა მოიცა, ტყით უ...უნდა გა...გავიდეთ?
-ხო რა იყო, გეშინია?
-ააა...არააა
-მოდი ჩემთან. მხარზე ხელი მოხვია და თავისკენ მიიზიდა.
-ესე წავიდეთ კარგი?
-ხო, წავიდეთ.
ნინე შუაგულ ტყეში კანკალმა აიტანა.
-ნინე! მორჩი კანკალს! შენ ხო ჩემთან ერთად ხარ! რისი გეშინია! ჩემ გვერდით, არავის მივცემ უფლებას რამე დაგიშავოს.
-ხო... მა...მაგრამ...
-არავითარი მაგრამ! აი თითქმის გავედით. მორჩა ნინე, გავედით. მორჩი კანკალს.
სახურავზე რომ ავიდნენ, მათ თვალწინ ულამაზესი, ზღაპრული ხედი გადაიშალა.
ნინემ გაღიმებულმა გახედა გიგას:
-მოგწონს?
-ულამაზესია... ბურტყუნებდა გიგა და ხედების ყურებით ვერ ძღებოდა.
-მოდი, დაჯექი.
გიგას ისევ გააკანკალა, როცა მიხვდა რომ, სახურავის კიდეზე უნდა დამჯდარიყო, მაგრამ მაინც მიუჯდა ნინეს გვერდით.
-ნინე, ოდნავაც არ გეშინია აქ ჯდომის?
-არაა, რატომ უნდა მეშინოდეს?
-იქნებ იმიტომ რომ, ძალიან მაღლა ვზივართ.
-ეს არის მაღალი? მაღალი ეიფელის კოშკია.
-ხო მაგრამ, ესეც ძალიან მაღალია. მე შენს ადგილზე შემეშინდებოდა.
-შენ შენს ადგილზეც გეშინია.
-ეგეც მართალია.
დიდხანს ისხდნენ სახურავზე. ნინეს თავი ბექას მხარზე ჩამოედო, ბექას კი მის თავზე ედო თავი. არ ლაპარაკობდნენ და ფიქრობდნენ. ფიქრობდნენ ერთმანეთზე.

***
ესეც მეექვსე თავი:) მეგობრებოც ყველანაირად ვცდილობ თავების მოცულობა გავზარდო:( შემიფასეთ ჩემი ნაშრომი❤️ თუ მოვახერხებ დღეს თორმეტის მერე დავდებ კიდევ:)